คนเราก็แปลก มารู้ตัวว่า การเขียนเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตที่ขาดไม่ได้

ตอนบินมาอยู่ไกลบ้านตัวเอง

ในเวลา ที่หาหนังสือภาษาตัวเองอ่านยากที่สุด

และยิ่งเวลาได้เขียน ก็ค้นพบว่า การหยุดตัวเอง เป็นเรื่องเป็นไปไม่ได้จริงๆ

ช่วงนี้ เลยเคาะสนิม ปัดฝุ่น จับความฝันที่กระจัดกระจายมาวางให้เป็นรูปเป็นร่างอีกครั้ง[/color]

ฉันปล่อยให้ความคิดถึงเดินทาง

ให้โลกเปล่าว่าง... รู้สึกมีค่าขึ้นมาอีกครั้ง

จิบกาแฟ มองรูปเธอ กอดตัวเองตามลำพัง

ปล่อยตัวเองไปกับความหลัง...แล้วหลับตา

ความรักยังโอบกอดฉันเหมือนวันเก่า

แม้โลกจะเจือสีเหงากับการไม่มี"เรา"ตรงหน้า

ทุกนาทีที่เวียนหมุน...ความคิดถึงยังเจือกรุ่นในกาลเวลา

เธอคือความทรงจำล้ำค่า...ที่ทำให้ความรักตรงหน้าหายใจ

...

กลิ่นความรักยังบางเบาในสัมผัส

อ้อมกอดยังอุ่นชัดแม้จะจับต้องไม่ได้

ฉันสร้าง"ภาพของเรา"หมุนความเหงาให้ผ่านไป

กอดความอ่อนไหว...ปล่อยความทรงจำรินไหล...ยาวนาน

...

หวานไหวในความรู้สึก...เดียวดาย

การคิดถึงเธอคือเงื่อนไขสุดท้าย...ผ่านคืนที่ร้าวฉาน

"ภาพของเธอ" "ภาพของเรา" เป็นเพียงฉันที่จินตนาการ

เมื่อวินาทีสุดท้ายผันผ่าน...ก็เหลือเพียงฉันกับโลกว่างเปล่าไว้หายใจ

Create Date : 13 มิถุนายน 2553
Last Update : 13 มิถุนายน 2553 21:25:31 น.		1 comments
Counter : 4544 Pageviews.
Share Tweet