วันเศร้าๆ ในเงามืด

2-3 วันมานี้มีอะไรๆ เข้ามาให้ดีใจบ้าง ทุกข์ใจบ้างอยู่เนื่องนิจ เริ่มจากเงินครึ่งเดือนเพิ่งเข้ามา จากที่คิดว่า ทำงานให้บริษัทอีกครึ่งเดือนต่อจากตุลาคม นึกว่าเงินจะออกตั้งแต่วันที่ 15 พ.ย และการทำงานสิ้นสุดไปตั้งแต่ 15 พ.ย. แต่ก็เปล่า ยังทำงานมาจนถึงวันวาน และยังมีสิ่งที่ต้องทำอีกพรุ่งนี้ ทั้งที่งานที่ทำมันต่อเนื่องก็จริง แต่ที่มันต้องมาทำเพิ่มนี่ไม่ใช่ความผิดเราเสียหน่อยเพราะลูกค้าเพิ่งส่งข้อมูลมา แต่เวลางานเราหมดแล้ว ใครจะแคร์บ้าง !!!! คงไม่มีเพราะเรายังคงต้องทำงานต่อ แต่ไม่ได้เงินแล้ว เงินเดือนเพิ่งออกมาเมื่อวันศุกร์ ได้เงินครึ่งเดือนแต่คงต้องทำงานทั้งเดือนหรือเกินไปเดือนหน้าอีกก็อาจจะเป็นได้ ทำไมเราเจอแต่อะไรแบบนี้ เศร้า กินZolam (ยาต้านโรคซึมเศร้า) กินเข้าไปทุกวันก็ยังไม่พอให้ดีขึ้นมาได้หรอก ชีวิตเจอแต่เรื่องแบบนี้


แต่วันศุกร์ก็เป็นวันดีอีกวันที่มันเกียวข้องกับอนาคตที่เรากำลังมองหานั่นคือ น้องจักรน้อยสีชมพูตัวนี้



และสิ่งดีๆ อีกวันในวันเสาร์ ก็เหมือนเป็นยาใจให้ตัวเองกับแฟน พอให้รู้สึกกระชุ่มกระชวยหัวใจ กับน้อง อัลเมร่า คันน้อยคันนี้

ครั้งที่แล้วซื้อกระบะให้พ่อกับแม่ไปแล้ว รอบนี้ขอซื้อให้ตัวเองบ้างค่ะ


แต่ดีใจได้ไม่นาน ตกบ่ายมาต้องไปโรงพักเพราะพี่ชายขับรถไปชนตูดชาวบ้านเขา แล้วให้เราไปเคลียร์ให้ (ทั้งๆ ที่เราไม่รู้ไม่เห็น ไม่มีส่วนได้เสียอะไรเลย) เศร้าใจสุดๆ ทั้ง Zolam และ Deantix ก็เอาไม่อยู่หรอก ไม่รู้กรรมเวรอะไรของเราที่ต้องเจอแต่คนทำร้ายจิตใจอยู่เรื่อย คือบางครั้งก็เหมือนเป็นเรื่องธรรมดา แต่สำหรับเรามันรู้สึกแย่ เราไม่ชอบตกอยู่ในสภาวะแบบนั้นเลย และไม่อยากไปเลย มันยิ่งทำให้ความรู้สึกหดหู่กลับคืนมาอีกครั้ง รู้สึกเศร้าและจิตตก จนเริ่มคิดที่จะไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกแล้ว คือรู้ว่ามันเป็นความคิดที่ไม่ดี บั่นทอนตัวตน แต่ความรู้สึกมันห้ามยากเหลือเกิน การที่ต้องไปแบกหน้าขอโทษขอโพยคนอื่น คนโดนชนโกรธมาก (เราซึ่่งเป็นโรคซึมเศร้าก็เหมือนคนสำออยอะไรสะเทือนใจหน่อยก็รู้สึกจะทนไม่ได้) แต่ก็ผ่านพ้นมา


วันอาทิตย์ก็อีกวัน เหมือนจะเป็นวันดีของเราได้บ้างทั้งวัน ได้ออกไปหัดขับรถกับแฟนกันในหมู่บ้าน ตกดึกมาพี่ชายมายืมเงินอีก ครั้งที่แล้วยืมไปยังไม่เคยให้คืนมาสักบาท ทีเราลืมทอนแค่ 500 บาท ทวงเอาทันที แต่กับเรา บ้านก็ให้มาอยู่ด้วยกับเรา ค่าใช้จ่ายในบ้านเราก็จ่ายหมดทุกอย่าง แถมเอาหมามาให้ช่วยเลี้ยงอีก ไม่เคยดูแล เก็บอึ ให้ข้าว ไม่เคย เราหมดทุกอย่าง ทำห้องน้ำสกปรก ก็แฟนเราทำความสะอาด ไฟก็เปิดไว้ทั้งวี่ทั้งวัน ทำเหมือนเรานอนอยู่บนกองเงินกองทองที่จะมีให้ตลอดเวลา ไม่รูเกรรมเวรอะไรของเรา เศร้ามาก เหนื่อยใจ หดหู่อย่างแรง พยายามคุยกับพ่อกับแม่เอาไว้ เพราะไม่งั้นจะฟุ้งซ่านไปเรื่อย หาที่ยึดเหนี่ยวจิตใจเอาไว้ แต่บางครั้งมันก็จะไม่ไหวจนต้องร้องไห้ออกมา เหนื่อยเหลือเกิน กับปัญหารอบตัวแบบนี้ ในตอนที่เราโดนรถชนขึ้นโรงพัก เข้าโรงบาล หรือน้ำท่วมบ้านปีที่แล้ว เราไม่เคยมีใครสักคน ต้องอยู่มาด้วยตัวคนเดียวตลอด มีพี่ชายแค่คนเดียว แต่ทำร้ายจิตใจเราให้เสียใจอยู่ตลอดเมื่อไหร่ จะเป็นคนที่ดีขึ้นกว่าที่เป็น T_T


พอเริ่มไม่สบายใจ ก็เริ่มนอนไม่ได้ ถึงจะกินยากล่อมประสาทไป ก็ยังมีสตินั่งครุ่นคิดเครียด ไม่รู้มันเป็นบ้าอะไรนักหนา แค่เลิกคิด เลิกเครียดทำไมมันทำยากอย่างนี้ อยากจะหนีไปอยู่ให้ไกลๆ ที่ที่ไม่มีใครรู้จัก มันรู้สึกแย่มาก........ รู้สึกความซึมเศร้า หดหู่ มันคงจะไม่มีวันไปจากเราจริงๆ คงต้องกินยาประทังอาการไปตลอดชีวิต.........................................

Create Date : 26 พฤศจิกายน 2555		5 comments
Last Update : 26 พฤศจิกายน 2555 2:33:46 น.
Counter : 1389 Pageviews.
Share Tweet