Bloggang.com : SK_KS : ไม่เลิก...สักที

ไม่เลิก...สักที

ไม่ได้เข้ามา เม้ามอย ในบล๊อกแก๊งเสียนาน บรรยากาศเก่าๆ คิดถึงเสมอเลย แต่ก็ยังไม่ได้เข้ามา ^^ มัวไปหลงระเริงอยู่กับไลน์ กับ เฟสบุ๊ค กับ อะไรต่อมิอะไร มันก็อีก ฟิลลิ่ง นึงเนอะ จริงๆ อยากเข้ามาเรื่อยๆ แหละ แต่ไม่มีโอกาส งานเยอะจนบอกไม่ถูก พูดไม่ออก แม้แต่เวลานอน ยังหาแทบไม่ได้ ไม่เป็นเรื่องเป็นราว สมควรที่ป่วยเป็นนู่นนี่ไม่หาย

ล่าสุดป่วยหนักๆ เป็นไข้ขึ้นสูงไม่ทราบสาเหตุ ไปโดนหมอเจาะเลือดตรวจมาสองรอบ แต่ไม่เจอว่าเป็นอะไร จากที่ไข้หนาวสั่นเหมือนมันจะเป็นจะตาย อยู่ดีๆ มันหายไปเอง เลยไม่ไปให้หมอเจาะเข็มที่สามล่ะ รู้สึกว่ามันคงจะเจ็บฮ่าๆ คือตอนสองเข็มแรก มันป่วยหนักจนไม่รับรู้ความเจ็บปวดอื่นใดแล้วไง เจาะๆ ไปเหอะ ไม่รู้สึกจริงๆ ไข้ขึ้น 40องศา แต่ยังเดินไปเดินมาปิ๋วหวิว พยาบาลบอก ไม่เข้าใจ ทำไมยังยืนอยู่ไหว บอกตรงๆ อีกแหละ ไม่ใช่แค่เดินอยู่ได้ ขับรถมาหาหมอเองอีกตะหาก ป่วยจะตายแต่ยังไม่เคยไว้ใจคนอื่นอ่ะ เป็นอยู่อาทิตย์นึงอย่างทรมาณ นอนหง่าวคนเดียวที่บ้าน หมอจะให้นอน รพ. บอกหมอขอเถอะค่ะ บ้านหนูอยู่ตรงข้าม รพ. แค่นี้เอง ขับรถกลับนิดหน่อยก็หาหมอได้แล้ว หนูไหวๆ แฟนก็ยังลางานไม่ได้สะดวก เพราะเพิ่งผ่านโปรฯ งานที่ใหม่ แต่แวะมาหาตอนเที่ยงๆ ทุกวัน เออ...ก็ยังดี..... เราลางานก็เหมือนเค้าก็ไม่ค่อยจะเชื่อ ว่าคนถึกๆ อย่างเราจะป่วยได้ขนาดนั้น..แหม ยังเป็นคนอยู่นะคะ ป่วยจริงไรจริง ไม่เชื่อก็ไม่รู้จะว่าไง.....

งานเริ่มโหมเข้ามาอีกเรื่อยๆ ไม่ขาดสาย เหมือนมันจะเป็นอีก ฟิลลิ่ง นึงนะ ฮ่ะๆๆๆ เป็นอะไรงานๆๆ ทั้งงานที่ออฟฟิต และงานตัวเอง ไม่เป็นเวล่ำเวลาอีกแล้ว กว่าจะได้นอนแต่ละวันหลังตี 4 ตื่น 10 โมงไปทำงานสายๆ เจ้านายบ่น เจ้านายว่า บอกตรงๆอีกน่ะ ว่าแคร์ แต่ทำให้ดีกว่านั้นไม่ได้ ฮุๆๆๆ กลับบ้าน ตจว แม่มเกือบทุกอาทิตย์ ก็คนมันคิดถึงพ่อกับแม่อ่ะ แกไม่มา เราก็ไป มันเป็นสัจธรรมนะ

ช่วงหลังมานี้ ไปทำงานกลับดึกๆ เพราะงานใหญ่เข้า และรู้สึกผิดที่ไปทำงานสายบ่อยๆ คือไปสายจริงไรจริง บางวันเข้างานเที่ยงๆ แน่ะ อุยยยย เห็นหน้าเจ้านายแล้วอยากย้อนเวลา...(ก็คงสายเหมือนเดิมแหละ)
มีบางวันกลับบ้านตี 3 ปุดโธ่ หมาแมว คงนึกด่าในใจ ไม่มีเวลาไปบริการพวกเลย หยวนๆ กันไปแล้วกัน ..... เรามันคนใจๆ อยู่แล้ว แต่ใครจะใจกะเราป่าว ไม่เคยแคร์ เพราะแคร์ไปก็ปวดใจป่าวๆ ทำไปอย่าไปหวังอะไรมาตอบแทน ใช่มะ

ช่วงนี้รั่วๆ เพราะนอนน้อย นอนไม่พอ กินไม่พอ พักผ่อนไม่พอ หาเงินไม่พอ ทำอะไรก็ไม่เคยพอ เห้อ....

บางครั้งแยกไม่ออกความฝันกับความจริง รั่ว + เครียดอิ๊บอ๋าย อะไรๆ ก็รวนเรไม่มีอะไรแน่นอน เอ่อ...สัจธรรมอีกแล้ว....กลับมาสู่อาการเกลียดตัวเอง เกลียดสิ่งที่เป็นตัวเอง อาการบ้า กำเริบ ขาดความรับผิดชอบ สามัญสำนึก ฉึกๆ 2-3วันก่อน บอกเจ้านายเอาไว้ว่า มีงานอะไรสำคัญเร่งด่วน โปรดรีบส่งมา เพราะช่วงนี้อาการไม่ใคร่ดี เครื่องรวนแล้ว โรคเดิมๆ กำเริบเสิบสาน จะไม่ไหวแล้ว เริ่มจะหมดความอดทนกับตัวเองและความรับผิดชอบเริ่มลดน้อยถอยลง.....Please เข้าใจ.....

เมื่อวานให้แฟนโทรไปลางานให้ เพราะปวดหัวนอนไม่ได้ยันตี4 ตัดสินใจกินยานอนหลับที่หมอจ่ายให้ประจำ คือช่วงหลังๆ ไม่ค่อยได้กิน เพราะมันเริ่มหลับได้ปกติ แต่ช่วงนี้ไม่ได้อีกแล้ว อดทนยันตี 4 คนข้างๆ พลอยไม่ได้หลับไม่ได้นอนไปด้วย...เอ่อ ...สงสารอยู่นะ แต่ช่วยไม่ได้จริงๆ (บอกแล้วมันเริ่มไร้สามัญสำนึก) ตัดสินใจกินยานอนหลับล่ะกัน หลับแน่นอน.....แต่มันหลับมะรุมะไรจะตื่น.....แถมปวดหัวไมเกรนตลอดเวลา....ถ้าเราไม่ตื่นเธอช่วยโทรไปลางานให้ด้วยนะ....ฉึกๆ.....ตื่นมาอีกที บ่ายๆ....แต่ตื่นมาแล้วปวดหัวเหมือนเดิมอีก ไม่หาย ทรมาณทุรนทุราย....อัยย่ะ.....

เลยพยายามหลับต่อไป หลับให้ได้ หลับๆๆๆๆๆ นอนให้หลับๆ ไปเพื่อจะได้ไม่รู้สึกทรมาณ ยาเยอ...ไม่กินอ่ะ ไม่กินๆ ....เริ่มไม่เชื่อมั่นในยาไมเกรนที่หมอเคยจ่ายมา......

เครียดมากมายเพราะค้างงานที่รับมาทำ ตั้งนานนมหลายเดือนแต่ยังไม่เสร็จ วันนี้เด๊ดลายครั้งที่ 2 คนเราจะให้โอกาสคนอื่นได้สักกี่ครั้งเชียว ใครจะเข้าใจคนอื่นได้ตลอดเวลา ลูกค้าคงไม่เข้าใจว่าทำไม เราไร้ความรับผิดชอบขนาดนี้ รู้สึกแย่กับตัวเองสุดๆ แต่สภาพตอนนี้ทำงานไม่ได้....ตายห่ะ

โอ้ว...โน่วววว....มันรู้สึกแย่จังเลย หัวก็ปวด ใจก็ปวด ความรู้สึกเจ็บปวดทรมาณ ทำยังไงจะหายไป อยากหลับไปไม่ตื่น..... อยากอยู่คนเดียว ไม่อยากติดต่อใครๆ ไม่อยากเจอใครๆ เศร้าอิ๊บอ๋าย ทำไมเป็นคนแบบนี้......

ล่าสุดอีก วันก่อน ได้ใบสั่งมาถึงหน้าประตูบ้าน พร้อมรูปหลา.....ข้อหาขับรถเร็วเกินกำหนด...โอยยยยย เอาเข้าไป เส้นราชพฤกษ์.....โดนปรับไปอีก 500 บาทเหนาะๆ ขับ 115 มันเร็วแล้วเหรอ ไม่เข้าใจกันเลย ขับไวก็อุตส่าห์วิ่งเลนขวา จะได้ไม่ไปรบกวนคนอื่นเขาที่เขาไม่ได้รีบ ยังมิวายไปให้โดนจับกล้องถ่ายเต็มๆ อืมมมม......เรามันไม่ดีเอง ขับไว อย่าไปโทษคนอื่น......

คืนนี้ตื่นมาแต่ตี 1 มานั่งลูบๆ คลำๆ คอมพิวเตอร์ ใจอยากจะทำงานให้ลูกค้าที่เด้ดลายครั้งที่ 2 แต่สมองมันไม่ยอมทำงาน คิดไม่ออกบอกไม่ถูกไม่รู้จะเริ่มตรงไหน ........ อยากจะร้องไห้ ฟูมฟาย แต่ก็อายตัวเอง....เหงาจริงๆ แฟนก็นอนหลับไม่รับรู้อะไร....รู้สึกโดดเดี่ยวที่สุดเลย เออ....น๊อะ.....คนเรา...เหงา...เซ็ง....ปวดหัว....กลัว.....ความจริง....

Create Date : 19 กันยายน 2556

Last Update : 19 กันยายน 2556 2:56:16 น.

1 comments

Counter : 970 Pageviews.

แวะมาหาในรอบเดือนก่าๆได้มั้ง คิดถึงอยู่ตลอดตลอดนะคะ

โดย: deco_mom

วันที่: 11 ตุลาคม 2556 เวลา:16:39:27 น.