ความอยากหายไปซะแล้ว

การที่ร่างกายเกิดอาการง่วง อยากจะหลับ แต่ไม่สามารถนอนให้หลับได้นี่มันทรมาณจริงๆ เชียว แต่วันที่นอนได้ชิลๆ แต่กลับไม่ง่วง แปลกดีนะคนเรา

เช่นเดิมที่เป็นบ่อยๆ คืนนี้ผ่านพ้นเที่ยงคืนมายันตี 3 กว่าของวันใหม่แล้ว แต่ยังไม่ได้หลับได้นอน จริงๆ เข้านอนไปแล้ว แต่นอนไม่ได้ เห้อ..เศร้า + เซง หนักๆ พรุ่งนี้ต้องออกจากบ้านไปทำภารกิจนอกบ้านอีกแล้ว แต่ก็ไม่สามารถที่จะนอนให้หลับได้ เหมือนคนอื่นๆ

พยายามหาสาเหตุมา 3 ชั่วโมง และพยายามแก้มา 3 ชั่วโมง แต่ยังไม่สามารถจะไปล้มตัวนอนบนเตียงได้สักที ทั้งๆ ที่สมองมันหยุดสั่งการให้ทำงานใดๆ ไปนานแล้ว ไม่รู้ว่า เพราะเครียด เพราะป่วย เพราะเหนื่อย เพราะอาหารที่ทานไปตอนเย็น เพราะภาระหน้าที่ เพราะ ... ๆๆๆๆๆๆๆ

สารพัดเพราะ ก็ยังไม่รู้เป้าหมายในครั้งนี้แน่ชัด ตอนเช้าก็มีเรื่องกระทบใจ ตอนบ่ายก็มีงานให้เครียดได้อีก ตกเย็นมาอยากจะะพักผ่อน วันนี้เหนื่อยมามากเหลือหลาย ทั้งร่างกายและจิตใจ ตาก็บวม ตัวก็บวม กินยาจนบางตัวก็หมดไปแล้ว คงเพราะยามันแรง เขาเลยให้มาแค่ไม่กี่วัน หรือเพราะหมอดูแล้วเราเป็นอะไรไม่มาก ยาบางตัวจึงให้มาไม่กี่วัน

คิดไปคิดมาก็คงเป็นเพราะความคิดของตัวเราเอง ที่บางครั้งมันก็ไม่สามารถแยกเรื่องต่างๆ ออกจากกันได้อย่างสิ้นเชิง ทำให้เกิดภาวะการแทรกแซงกันอยู่เรื่อยๆ สะสมกลายเป็นความเครียด (วิเคราะห์ตัวเองแทนหมอซะและ)

วันนี้ได้คุยกับเพื่อนคนหนึ่ง ถึงความรู้สึกลังเลในใจ กับงานที่ทำอยู่ปัจจุบันว่าเราเองนั้นก็ไม่รู้ว่าชอบพอที่จะทำได้ตลอดไปหรือเปล่า ขณะที่เรากล่าวความลังเลออกมา เพื่อนก็ตอบกลับมาอย่างเร็วว่า เพื่อนคิดว่าเรานั้นชอบและจะทำงานนี้ไปได้ตลอด อืมมม..บางทีคนเราก็จำเป็นต้องมีกระจก ที่ส่องมาจากที่ไกล นอกจากกระจกจากใจ ที่ส่องในที่ใกล้ แต่บางทีก็ยังดูไม่ออกแฮะ

บางเรื่องเราคิดจนหัวแทบแตก ก็ยากที่จะหาคำตอบได้ แต่บางคำพูดของคนบางคนมันเหมือน นิ้วที่ชี้ทางให้เราได้มองดูมากกว่าที่เราก้มหน้าก้มตา คิดอยู่คนเดียว ตราบใดที่เราไม่เงยหน้า ไม่มองไปข้างหน้า เราย่อมไม่รู้ว่าเราจะก้าวไปในทางใด อาจเดินตกหล่ม อาจเดินตกเหว หรือเดินไปบนกลีบกุหลาบ มันก็ยากที่จะคาดเดาได้ ไม่ว่าสิ่งที่เห็นมันเป็นอะไร จะกับดัก หรือของจริง มันก็คงต้องลองดู ดีกว่าก้าวเดินแบบไร้ซึ่งจุดหมาย

ใช่แล้วล่ะนี่อาจเป็นคำตอบของการนอนไม่หลับในบางวันก็เป็นได้ เพราะในแต่ละวัน ถึงจะบอกตัวเองเสมอว่า ทำวันนี้ให้ดีที่สุด และพรุ่งนี้ต้องดีกว่าวันนี้ หรือวันนี้ต้องดีกว่าเมื่อวาน

แต่....

วันนี้จะดีที่สุดนั้น ต้องทำอย่างไร ??
พรุ่งนี้จะดีกว่าวันนี้ได้ ต้องทำอย่างไร ??

ประโยคที่พูดและเข้าใจได้ง่ายๆ แต่คำตอบนั้นกว้างยิ่งกว่าจักรวาล ให้ทุกคนตอบก็คงตอบได้ไม่เหมือนกัน และการหาคำตอบของแต่ละคนก็อาจจะไม่เหมือนกันก็เป็นไปได้อีก

สำหรับเรา "ยังหาคำตอบไม่เจอ"

เหมือนว่า ยิ่งเดิน ยิ่งหลงทาง ยิ่งคิด ยิ่งท้อ แต่จะหยุดคิดได้อย่างไร ในเมื่อเราต้องหายใจอยู่ทุกๆ นาที เช่นเดียวกับเวลาที่ต้องผ่านพ้นเรื่อยไป

แต่เราเคยคิดไว้ว่า ทุกคำตอบมันจะเกิดขึ้นได้ก็ต่อเมื่อ "เรามีความอยาก" ตราบใดที่ไม่มีความอยาก เราก็จะไม่เจอกับคำตอบใดสำหรับคำถาม

ก็ใช่อีกแล้ว ทุกวันนี้เรารู้สึกเราไม่มีความอยาก ไม่มีความอยากจะเป็น ไม่มีความอยากจะทำ ไม่มีความอยากจะไป จำไม่ได้เหมือนกันว่า ความอยาก มันเลือนหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้ตัวอีกทีก็กลายเป็นคน "รู้สึกว่างเปล่า ในทุกๆ อย่าง"

ตรงนี้เราก็พยายามมองหาหนทาง ที่จะทำให้ความอยากกลับมา หลายต่อหลายครั้ง ที่ยิ่งพยายาม มันยิ่งดูห่างไกลออกไปอย่างมากมาย

ทั้งหมดทั้งสิ้น เราเองยังคงพยายามหาคำตอบต่อไป เมื่อรู้สึกว่า ห่างไกล ก็พยายาม ดึงตัวเองให้เข้ามาใกล้ เมื่อไหร่ที่เจอคำตอบ ก็หวังว่า ความอยาก จะกลับมา

ทั้งหมดทั้งปวงในคืนนี้.....
เหนื่อยกับงานที่ขึ้นๆ ลงๆ
เหนื่อยกับบ้านที่ วุ่นวาย ทุกๆวัน
เหนื่อยกับครอบครัว ที่ไม่เคยเข้าใจ
เหนื่อยกับตัวเอง ที่มีชีวิตไปวันๆ

ชักจะไม่รู้แล้วว่า ทุกวันนี้ทำไปเพื่อใคร หรือทำไปเพื่ออะไร

ทั้งๆ ที่เมื่อก่อน ชีวิต ยากกว่านี้เป็นร้อยเท่า แต่ก็ทำและผ่านพ้นไปได้ ไม่เคยสงสัยกับสิ่งที่ตัวเองทำ ไม่เคยตั้งคำถามกับตัวเอง

บางครั้งก็อยากหาคำตอบให้ตัวเองว่า "พอได้ไหม ชีวิตที่ทำเพื่อใคร"
เพราะใครคนนั้นเป็นคนที่มีค่าและสำคัญกับชีวิตของเราที่สุด ไม่มีเขา ก็ไม่มีเราในวันนี้

สุดท้าย ........... "ตอบตัวเองไม่ได้"

Create Date : 28 กันยายน 2553		3 comments
Last Update : 28 กันยายน 2553 3:50:31 น.
Counter : 518 Pageviews.
Share Tweet