เกิดเป็นคนมันก็ต้องเหงากันบ้าง

คนเราไม่ว่าเวลาจะผ่านล่วงเลยชีวิตไปสักกี่ปี มันก็ยังคงมีนะ "ความเหงา" ไม่ว่าอยู่คนเดียว หรือท่ามกลางผู้คนมากหน้าหลายตา ก็ยังไม่วาย "เหงา" เกิดขึ้นได้เหมือนเหตุบังเอิญที่ไม่บังเอิญ ที่ต้องเจอะเจออยู่ร่ำไป คนไม่เหงาบางครั้งก็ไม่เข้าใจคนที่กำลังเหงาอยู่ ณ ตอนนั้นได้ ถึงแม้ว่าต่างก็เคยเหงาๆ เหมือนกันก็เถอะ ความรู้สึกมันคงต้องใช้ความรู้สึกล่ะน่ะ ถึงจะเข้าใจ แต่ความรู้สึกของคนมันก็ยากที่จะมีความรู้สึกจากผู้อื่นมาร่วมรู้สึกไปเหมือนๆ กัน ณ ตอนนั้นๆ ได้จริงๆ

แพล่มไปตามประสาอีกตามเคย วันนี้ก็ไม่มีอะไร มันรู้สึกเหงาๆ อาการป่วยเพิ่งดีขึ้นมาบ้าง ขนาดที่ออกไปทำงานที่ออฟฟิตได้ตามปกติแล้ว แต่มันก็ยังเหงาๆ อยู่ดี บางครั้งความเหงานี่มันก็เข้าใจยากจัง วันนี้ก็เป็นวันที่ทำงานที่บ้าน กลางวันช่วงนี้ก็เงียบๆ มันก็ดีอยู่หรอก แต่เราเองกลับรู้สึกเหงาๆ เซ็งๆ ทำงานเสร็จแล้วก็นั่งคิดว่าทำยังไงให้ชีวิต มันมีความสุขขึ้นมานะ ความรู้สึกที่มันสบายใจ อยากทำนู่นทำนี่ ไม่ใช่ทำเพราะต้องทำ แต่ทำเพราะทำแล้วสบายใจ

เมื่อตอนกลางวันก็แอบหงุดหงิดจนเก็บไม่อยู่ จนต้องบ่นคุณแฟนไป ดีที่คุณแฟนเป็นคนไม่คิดไรมาก ไม่ขี้น้อยใจ ไม่งั้นป่านนี้คงด่ากันตายไปข้าง เพราะเวลาที่เราพูดขึ้นมาที ก็ตรงและแรงเกินไป ซึ่งก็นับเป็นข้อเสียที่เราเองก็ต้องแก้ไข โดยส่วนมากจะพยายามระงับเอาไว้มากกว่า แต่วันนี้มันระงับไม่อยู่เท่าที่ควร เลยบ่นๆ ออกไป

เรื่องของเรื่องมันก็ไม่มีอะไรมาก คนเราเวลาอยู่ด้วยกันมันก็มีบ้างที่ต้องกระทบกระทั่งกัน และข้อดีข้อเสียของแต่ละฝ่ายมันก็ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีบางอย่างไม่ถูกใจอีกฝ่ายได้ คู่เราก็คงเหมือนคู่อื่นๆ

เราเองเป็นคนที่ค่อนข้างจะสันโดษ ถึงจะไม่ชอบความเหงาที่มันผ่านเข้ามาเรื่อย แต่ก็ยังชอบที่จะมีชีวิตแบบนี้ บ่อยครั้งที่เป็นคนที่เป็นระเบียบ วันนี้พอตื่นมาเห็นบ้านไม่เรียบร้อย ก็เลยอดหงุดหงิดไม่ได้ ทั้งจานชามกองเต็มอ่าง ข้าวของที่อยู่ในที่ไม่ควรอยู่ เสื้อผ้าที่ควรอยู่ในตะกร้าเตรียมซักแต่ไม่ได้วางอยู่ในตะกร้าซะอย่างนั้น หลายๆ ครั้งที่พูดออกไปดีๆ หลายๆ ครั้งที่เดินไปเก็บข้าวของวางไว้ให้ถูกที่ถูกทางเงียบๆ แต่สุดท้ายคนเรามันก็เหนื่อยๆ เหมือนกันทุกคน อารมณ์มันก็ต้องมีขึ้นมีลงกันไปตามความอดกลั้นต่อความรู้สึกนั้นๆ

แต่เมื่อใดที่เราลงมือทำมันเองไปซะทุกอย่าง ก็กลายเป็นเราก็ต้องทำไปอย่างนั้นตลอด และทุกๆ อย่าง จริงๆ ยุคสมัยนี้ มันก็ใช่ว่าจะมีใครมาว่างนั่งทำงานในบ้านให้เรียบร้อยไปซะทุกอย่างได้พร้อมๆ กับงานนอกบ้านที่ก็ต้องรับผิดชอบให้ดีที่สุดเช่นกัน เพียงแต่ก็อยากให้ช่วยๆ กันทำ เพราะต่างก็ต้องทำงานหาเงินมาจุนเจือครอบครัวเช่นกัน คุณแฟนเองก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ได้ทำอะไรหรอก จริงๆ ก็ทำ แต่เป็นคนที่ทำแบบไม่ค่อยเรียบร้อย มันเหมือนการทำงานที่ไม่เสร็จโดยดี แค่การล้างจาน ก็ล้างไปแต่จาน เสร็จก็มีคราบฟองน้ำยาล้างจานเอย เศษอาหารเอยติดอยู่บนอ่างล้างจานเต็มไปหมด แต่คนล้างจานก็ล้างแต่จานจริงๆ เสร็จแล้วก็ไม่คิดแยแสอะไร เราต้องตามไปเช็ดไปถูอยู่เรื่อย

ส่วนอื่นๆ ก็เหมือนๆ กัน ทำเสร็จแบบไม่เสร็จก็อดไม่ได้ที่บางครั้งก็พูดบอกออกไปว่า ต้องทำอย่างนั้นอย่างนี้ ทั้งๆ ที่โตๆ กันแล้วแต่เรื่องแค่นี้ยังต้องให้มานั่งพูดนั่งบอกกัน เหนื่อยเหลือเกิน... ถึงบ่อยครั้งที่เรามันจะเป็นคนเอาแต่ใจ แต่ทุกคนก็เป็นกันทั้งนั้น ในบางอารมณ์คนเราก็มีบ้างที่อยากทำอะไรตามใจตัวเอง แต่ก็ไม่เคยทำอะไรที่มันเป็นผลร้ายต่อใคร บางครั้งก็ต้องงงเหมือนกัน เวลาที่ทะเลาะกันขึ้นมา เราเองพยายามอย่างที่สุดจะไม่ขุดเอาเรื่องเก่าๆ ที่คุณแฟนเคยทำเอาไว้ให้เราเสียใจ แต่คุณแฟนมักจะยกคำพูดเดิมๆ ขึ้นมาพูดทุกครั้งว่า "ทำให้เราทุกอย่าง ตามใจเราทุกอย่าง" ก็เป็นอีกอย่างที่มันน่าเบื่อ ดีที่ไม่ได้ทะเลาะกันมานานแล้ว

ไม่รู้คนอื่นจะเหมือนเราไหม ส่วนมากเรื่องที่ทะเลาะกันจะมีแต่เรื่องบุคคลที่3 ทั้งนั้น ซึ่งเกิดมาจากความระแวงและไม่ไว้วางใจกัน ปกติเรื่องในบ้านเล็กๆ น้อยๆ เวลาที่เราทนไม่ไหวจนบ่นออกมา คุณแฟนจะรับฟังโดยดี ไม่มีโต้แย้งแต่อย่างใด ทุกครั้งก็จะพูดกลับมาด้วยเสียงอ่อยๆ เหมือนยอมจำนนต่อคำพูดที่เรากล่าวออกมา มันก็ทำให้เราไม่เคยทะเลาะกันในเรื่องอย่างนี้เลย แต่พอเป็นเรื่องบุคคลที่ 3 ทีไรเป็นต้องทะเลาะกันเป็นฟืนเป็นไฟทุกที

บางครั้งเราเองก็ไม่เข้าใจความรู้สึกของผู้ชายแค่คนนึง ที่ซึ่งอยู่ด้วยกันมานาน เหมือนบางครั้งก็ชอบอะไรเหมือนๆ กัน ระบายเรื่องงานให้เราฟัง อยู่กับเราตลอดที่ไม่ได้ทำงาน แต่ทำไมบางครั้งถึงเป็นเหมือนว่าต้องมีบุคคลที่ 3 มาเติมเต็มชีวิตด้วยอย่างนั้น ทำให้ต้องมีประเด็นมาเรื่อยๆ เราเองอยู่ตรงนี้ก็พูดได้ว่า ไม่มีใครเลย แล้วก็ไม่เคยคิดจะหาใครหรืออะไรมาเติมเต็มชีวิตอีก อยู่บ้านก็ทำงานคนเดียวเงียบๆ กินข้าวคนเดียวเงียบๆ ออกไปทำงานที่ออฟฟิต ก็นั่งทำงานไป ตามหน้าที่ ตกเย็นก็กลับบ้าน ไม่ได้ไปแสวงหาความตื่นเต้นที่ไหนๆ

แต่สิ่งที่เราไม่เข้าใจก็คือ คนที่บอกว่าไม่สนใจสังคม ไม่ชอบการซุบซิบจุกจิกกับใคร ไม่ชอบเล่นเอ็ม ไม่ชอบอีเมล์ที่ส่งต่อๆ กันไปแบบไร้สาระ แต่ที่ไหนได้ ทำไมชอบไปกินข้าวกับกลุ่มผู้หญิง กลับบ้านมาเผลอเล่าให้เราฟังเรื่อย ว่าคนนั้นเป็นอย่างนั้น คนนี้เป็นอย่างนี้ ถึงขนาดที่ว่าบางครั้งรู้อีกว่าคนนั้นท้องทั้งๆ ที่เค้าเองไม่ได้บอกใคร และเค้าเองก็เพิ่งท้องได้ไม่นานขนาดที่ขนาดของท้องยังไม่มีใครเขารู้เลยว่าท้อง เรานั่งทำงานอยู่ตรงนี้ก็จริง แต่เหมือนเราจะรู้จักหลายๆ คนที่ออฟฟิตของคุณแฟนเลย ว่าใครเป็นใครเป็นยังไงกันบ้าง

และที่ไม่เข้าใจอีกอย่างก็คือ ทำไมชอบส่งอีเมล์ฟอเวิร์ดไปหาคนนั้นคนนี้ แต่ไม่เคยมีของเรา เมล์ไปคุยกับคนที่ออกจากที่ทำงานไปแล้วยืดยาว แต่เวลาคุยกับเราบางครั้งตดมันยังเหม็นนานกว่าเลย กว่าเราจะรู้พฤติกรรมก็ปาไป 2 ปีแล้ว เก็บปิดเงียบแม้แต่อีเมล์นั้นเรายังไม่เคยรู้ ถ้อยคำและข้อความต่างๆ ในอีเมล์ อีกทั้งการกระทำที่ปกปิดหมกเอาไว้อย่างนั้นมันยิ่งทำให้ความไว้วางใจ หมดลงไปทุกวันๆ

จนกระทั่งทุกวันนี้ รู้สึกเหมือนว่ามันเหนื่อยซะทุกทาง ต้องต่อสู้กับความรู้สึกต่างๆ มากมายอยู่ลำพัง ไม่เหงาก็ไม่รู้จะว่ายังไง

Create Date : 19 มกราคม 2554		4 comments
Last Update : 19 มกราคม 2554 16:03:30 น.
Counter : 540 Pageviews.
Share Tweet