Bloggang.com : สหายกุนเชียง : ๐ นักศึกษาที่ทิ้งตำราฯ

๐ นักศึกษาที่ทิ้งตำราฯ

นักศึกษาที่ทิ้งตำรา มาฝึกวิทยายุทธ์

"พบอุปสรรค์เข้าหน่อยก็เปลี่ยนความเข้าใจทันที ย่อมไม่มีทางทำอะไรสำเร็จ"

ความสำเร็จของคนคนหนึ่ง มิใช่เรื่องที่เกิดขึ้นได้ด้วยความบังเอิญเสมอไป
ตลอดเส้นทางที่ผ่านมาย่อมมีความลำบากที่ผู้อื่นไม่รู้อยู่
เพียงแต่คนทั่วไปใครประสปความสำเร็จก็อดไม่ได้ที่จะเกิดความรู้สึกอิจฉาขึ้นในใจ
และลงความเห็นว่าเป็นเพราะผู้อื่นโชควาสนาดี
ขณะเดียวกันก็ถอดใจว่าทำไมตนไม่โชคดีเช่นนั้นบ้าง
บางทีผู้อื่นอาจมีโชคมากกว่าจริงๆก็เป็นไปได้ แต่ไม่ว่าจะอย่างไรแล้ว
ถ้าไม่พิจารณาตัวเองแล้ว เอาแต่โทษโชคชะตา ก็ไม่มีวันประสปความสำเร็จ

นานมาแล้วมีชายคนหนึ่งใฝ่ฝันมานานแล้วว่า เขาอยากจะเป็นขุนนาง
แต่ก็ไม่สบโอกาสที่จะเป็นขุนนางสักที เมื่อวันเวลาล่วงไป ชายผู้นี้ก็แก่ชรา
จึงรู้ว่าตัวเองเหลือเวลาอยู่อีกไม่มากแล้ว จึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเศร้าใจ..

วันหนึ่งเขาเดินไปบนท้องถนน แล้วจู่ๆเข้าก็ร้องไห้ออกมา
คนที่เดินผ่านไปมาเห็นเข้าก็แปลกใจ จึงเข้าไปสอบถาม
"ท่านลุง เกิดอะไรขึ้น ทำไมท่านถึงได้เสียอกเสียใจถึงเพียงนี้"

ชายชราตอบว่า "ข้าออยากเป็นขุนนางมาตลอดชีวิต
แต่ไม่เคยมีโอกาสเหมาะเลยสักครั้ง ได้แต่เฝ้ารอเวลาให้หมดไปอย่างไร้ความหมาย
จนถึงบัดนี้ยังเป็นเพียงสามัญชนธรรมดา โอกาสที่จะได้เป็นขุนนางคงหมดลงแค่นี้แล้ว
คิดแล้วก็อดเสียใจไม่ได้"

คนที่อยู่บนถนนนก็ถามต่อไปว่า "มีคนตั้งมากมายที่อยากเป็นขุนนาง ก็ได้เป็นสมใจ
แต่เพราะอะไรท่านจึงไม่มีโอกาสได้เป็นสักครั้งเล่า"

ชายชราเล่าให้ฟังว่า....
"สมัยที่ข้ายังเป็นหนุ่มๆ ข้าร่ำเรียนด้านประวัติศาสตร์ พอเรียนเสร็จก็ไปสอบเป็นขุนนาง
แต่บังเอิญฮ้องเต้สมัยนั้นชื่นชอบที่จะแต่งตั้งผู้ที่มีอายุและประสปการณ์มาก ข้าก็รออยู่หลายปี
จนฮ่องเต้องค์นั้นสวรรคต ข้าก็ไปสอบเป็นขุนนางอีก ใครเลยจะคิดว่าฮ่องเต่องค์ต่อมา
กลับชื่นชมผู้มีวรยุทธ์ซึ่งไม่ตรงกับคุณสมบัติที่ข้ามี ดังนั้นข้าจึงเปลี่ยนความคิดใหม่
ทิ้งตำหรับตำราแล้วหันมาฝึกวรยุทธ์แทน กว่าข้าจะฝึกสำเร็จ
ฮ่องเต้ที่ชื่นชอบวรยุทธ์ก็สวรรคตไปเสียแล้ว ตอนนี้ผู้ที่สืบราชสมบัติองค์ต่อมา
เป็นฮ่องเต่ที่มีพระชนมายุน้อย และชอบที่จะสนับสนุนให้คนหนุ่มๆเข้าเป็นขุนนาง
แต่ทุกวันนี้ข้ามิใช่คนหนุ่มอีกต่อไปแล้ว เวลาหลายสิบปีของข้าผ่านไปชั่วพริบตาเดียว
ตลอดชีวิจข้าไม่สบโอกาสเหมาะที่จะได้เป็นขุนนางเลยสักครั้ง
แล้วนี่ยังไม่ใช่เรื่องน่าเศร้าอีกหรือ"
พูดจบเขาก็ร้องไห้ออกมาอีก....

ฟังดูแล้วคล้ายๆเป็นเรื่องที่จนปัญญา แต่ความจริงแล้วกลับเป็นเพราะ
เขา "ขาดปิธานที่แน่วแน่เด็ดเดี่ยวต่างหาก"
ถ้าคนคนนั้นพอพบอุปสรรค์เข้าหน่อยก็เปลี่ยนความตั้งใจทันที
เขาย่อมไม่มีทางทำอะไรได้สำเร็จ..

ศาสตราจารย์ จางซิ่วย่า ผู้เคยได้รับรางวัลศิลปะวรรณคดีจงซัน
จากผลงานการประพันธ์ ความเรียงเรื่อง "เป่ยชวงเซี่ย" เคยบอกกับนักศึกษาว่า
"งานด้านการประพำพันธ์นั้นเปรียบเสมือนเดินบนถนนที่ขรุขระไม่ราบเรียบ
อีกทั้งยังมีความยากลำบากมาก แต่ในเมื่อพวกเธอหลงรักมันเข้าแล้ว
พวกเธอก็จะต้องเดินต่อไปอย่างไม่ลังเล มีความแน่วแน่เด็ดเดี่ยว ทั้งยังมีจิตใจที่มั่นคง
ถ้าทำได้ดังนี้ก็เท่ากับพวกเธอประสปความสำเร็จไปแล้วครึ่งหนึ่ง"

นอกจากนี้ เหลียงสือชิว ผู้แปลเรื่องของเชคเสปียร์ ทั้งชุดด้วยตัวเองโดยลำพัง
สร้างผลงานที่โดเด่นเกริก้อง เชื่อว่าคงจะมีคนมากมายสงสัยว่าเขาทำได้อย่างไร
อาศัยพละกำลัง หรือเคล็ดลับอะไรมาช่วยให้เขาทำงานที่ยิ่งใหญ่นี้ให้สำเร็จลุล่วงไปได้

เหลียงสือชิว ตอบคำถามนี้ด้วยการเน้นย้ำว่า
"ผมรู้สึกว่าขอเพียงเรายอมขยันหมั่นเพียร เวลาและกำลังที่ทุ่มเทไปย่อมไม่สูญเปล่า
'ขยันหนึ่งวันก็มีผลงานหนึ่งวัน ขยันสิบปีก็มีผลงานสิบปี'
ตราบใดที่เรายังมีลมหายใจอยู่ เราต้องขยันในทุกๆวัน"

"เพาะปลูกไปเท่าไหร่ ก็เก็บเกี่ยวได้เท่านั้น"
ขอเพียงขยันขันแข็งและทุ่มเทเวลาที่เสียไปย่อมไม่สูญเปล่า
แต่ที่น่าเสียดายคือ การถอนตัวเสียกลางคัน ไม่ยอมยืนหยัดให้ถึงที่สุด...

....คนเราทุกคนย่อมต้องพบกับความล้มเหลวมากบ้าง น้อยบ้าง เป็นธรรมดา
พบอุปสรรค์ขวางบ้างมิใช่เรื่องใหญ่ แต่ที่น่าเศร้าคือไม่ต่อสู้เอาชนะ แต่กลับท้อถอย....

เพราะฉะนั้น จงยืนหยัดในปณิธานของตนเองอย่างไม่หวันไหว ทำงานทุกอย่างสอดคล้องกับความเป็นจริง
ไม่เปลี่ยนแปลงท่าที และมุมานะอย่างไม่คำนึงถึงอะไรทั้งสิ้น สักวันต้องมีโอกาสประสปความสำเร็จอย่างแน่นอน
เพราะท่านได้ถือใบรับรองแห่งชัยชนะไว้ในมืออยู่แล้ว

จากหนังสือ กล้าฉลาด
(หน้า ๒๒๔-๒๒๗)

Create Date : 04 ธันวาคม 2552

Last Update : 4 ธันวาคม 2552 0:26:53 น.

0 comments

Counter : 558 Pageviews.