ณ ที่จุด เริ่มต้น ของชีวิต
เดินทางกับ ความคิด และความฝัน
ลากสังขาร ผ่านกาล มานานวัน
เชื่อมสัมพันธ์ กับเรื่องราว นับนานา

พบผู้คน แตกต่าง หลากหลาย
ต่างกาย ต่างถิ่น ต่างดิน-ฟ้า
ต่างกำหนด กฎเกณฑ์ ที่เบนมา
ต่างแบกรับ โชคชะตา ของตัวตน

ณ ที่จุด แต่งเติม ของชีวิต
เดินทางผ่าน ความคิด ที่สับสน
จึงได้รู้ ว่าที่จริง แล้วทุกคน
ล้วนหลากหลาย เหตุผล ของตนเอง

(//www.bloggang.com/mainblog.php?id=l2omance-dawn&month=16-09-2011&group=4&gblog=66)




ข้าพเจ้ามีความเห็นว่า การกระทำที่...

๑. คิดรอบคอบถี่ถ้วนดีแล้ว
๒. ทำแล้วมีความสุข
๓. ไม่เป็นโทษต่อผู้อื่น

หากเป็นไปตามนี้แล้ว ก็สมควรเป็นอย่างยิ่งที่จะทำ
แม้ว่าจะถูกเสียงวิจารณ์ไปทางไหนก็ตาม...

ชีวิตคนเราอย่างดี มันก็อยู่ได้แค่ 100ปี หรือ 864,000 ชั่วโมง
ในขณะที่เรานอนวันล่ะ 7ชั่วโมง  มันก็หายไปแล้ว  252,000 ชั่วโมง
นั่นหมายถึง เราจึงมีเวลาเดินโต๋เต๋ในโลกนี้ เพียง 612,000 ชั่วโมง เท่านั้น
และอีกครึ่งหนึ่งในเวลาดังกล่าวนั้น คือเวลาที่เราใช้หมดไปอย่างเปล่าประโยชน์

ความจริงมันมีอยู่ว่า เวลาของเรานั้นมันแสนสั้นนัก

ประเดี๋ยวเราก็จะตายแล้ว คนที่วิจารณ์เรา เขาก็จะตายด้วย
ซ้ำร้ายยังไม่มีใครพิสูจน์ให้เราเห็นได้ด้วยว่า
หลังจากที่ตายไปแล้ว เรื่องราวของเราจะดำเนินต่อไปอย่างไร
ชีวิตหลังความตายมันจะมีให้เราได้ทำอะไรต่อมิอะไรได้อยู่จริงหรือเปล่า ?
เพราะฉะนั้นการไปใส่ใจต่อสายตาของใครๆ ว่าเขาจะมองเราอย่างไร
มันไม่มีประโยชน์อะไรเลย เราได้ทำในสิ่งที่เราทำแล้วเรามีความสุข
จะมีอะไรสำคัญไปกว่านี้อีก มันเพียงพอแล้วมิใช่หรือ...

บางคนเขาอาจจะมองว่า สติไม่ดีบ้าง บ้าบ้าง ก็เรื่องของเขา
อย่าพยายามอธิบายเหตุผล เราเปลี่ยนความคิดของเขาไม่ได้
สำหรับพวกเขาแล้ว การอธิบายถึงเหตุผล จะยิ่งเหมือนข้อแก้ตัว
เรายอมรับในสิ่งที่เราเป็น ยอมรับในสิ่งที่เราทำ
นั่นแหละ...  จึงเป็นวิธีที่หลักแหลมที่สุด...

คุณลองไปถาม ไำอน์สไตน์ดู ลองถามเขาดูว่า
"ท่านเอาแต่คิดๆๆ ทดลองๆๆ เพื่ออะไร บ้ารึเปล่า?"

ข้าพเจ้าเชื่อว่าคำตอบที่คุณจะได้รับคือ
ไอน์สไตน์ จะแลบลิ้นให้คุณ 1ที
แล้วเขาก็เดินเข้าห้องทดลองไปราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

หรือคุณลองไปถาม บัวขาว ป.ประมุข (แชมป์มวย K-1) ดู
ถามเขาว่า "คุณเอาแต่ซ้อมๆ ทุกวัน คุณบ้าหรือเปล่า"

คำตอบที่คุณไ้ด้รับอาจเป็นการเตะแบบนาคตวัดหางไปที่ก้านคอคุณ 1ที
แล้วคุณก็สลบเหมือดไป จากนั้นเขาก็วิ่งซ้อมของเขาต่อไป.....

...แต่คนที่ไม่เข้าใจ ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี....

เขาอาจคิดว่าเขาถูกทำร้ายร่างกาย ต้องแจ้งตำรวจ ต้องฟ้องศาล
ทว่าสำหรับคนที่เข้าใจ เขาก็จะคิดได้ว่า
การที่เขาถูกเตะก้านคอ โดยที่ยังไม่มีโอกาสได้หลบ

..นั่นแหละ คือคำตอบ....
นี่แหละ คือผลจากการฝึกฝนไม่หยุดหย่อนทุกวันๆๆๆๆ

ทำไม ? นกที่บินอยู่บนฟ้า ถึงไม่บินไปตรงนั้น ตรงนี้ อย่างที่ใจเราคิด
เราไม่มีทางรู้คำตอบได้ เพราะเราไม่ใช่นก เช่นเดียวกัน
ไม่มีใคร จะเข้าใจตัวเราได้ เพราะเขาไม่ใช่เรา
และก็เช่นเดียวกัน เราไม่อาจเข้าใจใครได้ 100% เพราะเราไม่ใช่เขา
มนุษย์เรามันแปลกประหลาด ตรงที่มันมีเหตุผลเป็นของตัวเอง
การเดินทางในชีวิตอันแสนสั้นจะงดงามแค่ไหนมันขึ้นอยู่กับตัวของเราเอง
นั่นเพราะเราเลือกเองได้ ว่าจะเดินแบบไหนจะซ่อนหน้าคลานติดดิน
เพราะกลัวเสียงวิจารณ์อันต่ำต้อยของมนุษย์ขี้เหม็นเช่นเดียวกับเรา
หรือจะเดินอย่างสง่าผ่าเผย ต่อหน้าผู้คนทั้งโลก เรากำหนดเองทั้งสิ้น
และก็เป็นความจริงที่แน่นอนอีกว่า ความสง่าผ่าเผย ของแต่ล่ะคนนั้น
มันก็มีนิยามที่ไม่เหมือนกันอีกนั่นแหละ.......

สำหรับทัศนะของ ข้าพเจ้ามนุษย์ไม่มีวันจะเดินอย่างสง่าผ่าเผยได้
ตราบใดที่ยังไม่รู้ว่า อีก 1ชั่วโมงข้างหน้า เขาจะอยู่ที่ไหน และจะทำอะไร
ชีวิตที่ไร้จุดหมาย มันไม่ต่างอะไรกับก้อนเนื้อแห่งความหินโหยที่เดินได้
ใช่... ชีวิตคนเรามันมีแค่นั้นเอง... 24 ชั่วโมง แห่งความว่างเปล่า
และการเดินหน้าเข้าไปสู่ความตาย ที่ถูกกำหนดเอาไว้แล้ว สำหรับทุกคน..

แต่ในระหว่างนั้น............ เราจะทำอะไร ?

Create Date : 20 ตุลาคม 2554
Last Update : 20 ตุลาคม 2554 18:30:19 น.		2 comments
Counter : 707 Pageviews.
Share Tweet