จาตีสองแล้ว ยังไม่หลับไม่นอนอีก มัวนั่งฟังเพลง บิ้วอารมณ์ตัวเองอยู่ได้ เอ้ออออ เรียนจบแล้ว จะเอายังไงกับชีวิตต่อไปดีน้า....

อยู่นี้ทำงานหรือกลับบ้านดี คิดไม่ออก บอกไม่ถูก อยากให้แม่บังคับจัง เวลาให้ตัดสินใจเอง ต้องมานั่งคิดหนักทุกที

เรียนๆๆมาตลอดชีวิต ถึงเวลาทำงานแล้วหรอ....
มันจะเป็นยังไงน้า ชีวิตการทำงาน มันจะยากกว่าเรียนหรือป่าวน้า จะเจออะไรบ้าง....

ยังไงก็ต้องเดินหน้าต่อไป..สู้โว้ยยยยยยยย อิอิ

ปล.ยังไงไปเที่ยวก่อนดีกว่า กลับมาให้สมองปลอดโปร่ง ค่อยมาว่ากันอีกที ขอนู๋ไปชาต์แบตก่อนนะ

เตรียมเก็บกระเป๋าไปตะลุยเที่ยวดีกว่า...อิอิ

เขียนได้ดีเลยค่ะ แต่...บางทีก็แยกไม่ออกนะคะ

จนกลายเป็นโง่ไปแล้วถึงแยกได้

เวลา มีความรัก มักจะไม่ลังเล
เคยคิดว่าตัวเองกลัวกับ ความรักมาตลอด.......
เพราะ ที่ผ่านมามันเจ็บหนัก............
ช่วงนี้......กลับคิดได้ว่า ที่ผ่านมา เมคงไม่ได้กลัว....
ออกแนวเข็ด....

แล้วก็เมยังไม่เจอ........พอเมเจอ เมก็รักอีก ........แล้วก็เจ็บอีก ........... ไม่รู้ว่าเรียกว่ารักหรือหลงนะ อาจจะเป็นแค่หลง หรือทั้งรักทั้งหลง........รู้สึกเหมือนว่าตัวเองไร้สติ เวลามีความรัก

ต่อไปไม่เอาละ .............เอาใหม่ ....ไม่เข็ด ...ไม่กลัว...แต่แค่ยังไม่เจอ...........และสุดท้าย รักตัวเองให้มากที่สุด

รักแบบมีสติซะทีนะ

ชีวิตเราเอง อย่าไปยึดติดอะไรมากมาย
คนที่ใช่.....อาจไม่ใช่..ไม่มีอะไรแน่นอนในชีวิต
มีความสุขกับลมหายใจเข้าออกของเราทุกวันพอแล้ว
สิ่งรกสมองทั้งหลาย ทิ้งมันไป....
ให้ทุกสิ่งทุกอย่าง ที่เคยทำให้เราเจ็บ....
เป็นพื้นฐานแห่งความเข้มแข็งของเรา
ต่อไปจะได้ไม่มีอะไรมาทำให้ใจเราอ่อนแอได้อีก
เป็นกำลังให้เธอ.....เข้มแข็ง..กับทุกสิ่งทุกอย่าง
โลกใบนี้ยังมีอะไร ๆ ที่สดใส จริงใจกับเราอีกมาก....
รักคนที่มีคุณค่าพอให้เรารัก.....เราจะได้ไม่ผิดหวัง...

แวะมาเยี่ยม จ้า

ขอบคุณที่แวะมาทักทายกันนะค่ะ

คุณ Ta Pling อย่าเศร้านะค่ะ โอ๋ๆๆๆๆๆๆ

เต่ ช้า เต่ มามะ เด่วพาไปกินติม

จ้า เมจ๋า...

แยมเชื่อว่าเม ทำได้อยู่แล้ว

เย้ๆๆๆๆๆๆๆ เมสู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ใช่เลยค่ะ คุณหลิว หลิว

ขอบคุณสำหรับ ข้อความดีๆๆ ที่แบ่งปันกันนะค่ะ

ขอบคุณค่ะคุณ NIKKEI_NIK ที่แวะมาให้กำลังใจถึงใน

blog เลยนะค่ะ

เหมือน ว่ามันหายไป นะ