เมื่อคืน...ตอนกลับถึงบ้าน..พ่อรออยู่แล้ว แล้วบอกขวัญว่าพ่อยังไม่ได้ทานมื้อเย็น

เพราะรอขวัญอยู่ ถามเรื่องน้ำมันรถ ถามเรื่องรถ แล้วมื้อเย็นก็มา อาหารที่แม่บ้านตั้งบนโต๊ะ มีแต่อาหารของขวัญทั้งสิ้น ไม่ว่าจะเป็นปลาทอด ผัดผัดตำลึง หมูอบปลาเค็ม และสุดท้ายคือข้าวต้ม (เหมือนเดิม) แต่พ่อก็ไม่เรียกหาอะไรเพิ่มเติม คงทานอาหารรสชาติอ่อนพวกนั้นกับขวัญจนอิ่ม

หลังอาหารขวัญแยกไปทำธุระส่วนตัวกับแม่บ้าน แต่พ่อยังคงนั่งอยู่ในห้องดูทีวี เมื่อทำธุระเสร็จขวัญก็เลยเดินจากห้องนอนเข้าไปหาพ่อ ทีวีไม่ได้เปิดไว้ พ่อเพียงแค่นั่งดื่มชาเฉยๆ พอขวัญนั่งลง พ่อก็ถามขวัญว่า เบื่อมั้ยลูก พ่อว่าวันศุกร์นี้เราไปหาอะไรทานนอกบ้านกันมั้ย เราตกลงกันว่า วันศุกร์นี้ขวัญจะกลับบ้านเร็ว และจะขับรถไปหามื้อเย็นทานแถวๆ บางขุนเทียน โดยก่อนไปขวัญชวนพ่อแวะดูเจ็ทสกีที่จอดฝากไว้ในอู่เจ็ทสกีแถวๆ นั้น ซึ่งแน่นอนอยู่แล้ว พ่อไม่มีปัญหา คำพูดเดียวที่พ่อแซวคือ “ดูเท่านั้นนะลูก ห้ามคิดจะเล่นเด็ดขาด”

ทุกคนในบ้านรู้กันดีว่า กีฬาทางน้ำเป็นสิ่งที่ขวัญโปรดปรานมากที่สุด ไม่ว่าจะว่ายน้ำ ดำน้ำ เล่นเจ็ทสกี เมื่อก่อนตอนที่ยังปกติดีขวัญทำกิจกรรมพวกนี้ได้เป็นวันๆ โดยไม่เคยเบื่อหน่าย ดังนั้น พอพูดถึงเรื่องนี้ เราสองคนพ่อลูกก็ย้อนคิดเรื่องราวในวัยเด็กของขวัญ...ตอนเริ่มหัดว่ายน้ำ

บ้านเก่าที่ขวัญอยู่เป็นบ้านของคุณตากับคุณยาย เป็นบ้านไม้ริมน้ำอยู่รวมกันหลายคนค่ะ ทั้งครอบครัวขวัญ  คุณตาคุณยาย และน้าๆ อีกหลายชีวิต บ้านนี้เองเป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้ขวัญว่ายน้ำเป็น  ครูคนแรกที่หัดให้ขวัญว่ายน้ำก็คือพ่อ เริ่มจากลูกมะพร้าวสองลูกผูกกันแล้วคาดไว้ตรงหน้าอก (โบราณดีพ่อบอก) แล้วก็หัดกระทุ่มน้ำด้วยขาและเท้า เมื่อเก่งขึ้น ก็เริ่มเอาลูกมะพร้าวออก เปลี่ยนเป็นโผออกจากท่าไปพ่อที่รออยู่ไกลออกไป แรกๆ พ่อจะยืนรอให้ขวัญว่ายเข้าไปหา แล้วกอดไว้ พอต่อมาก็เริ่มถอยออกไปเรื่อย และเปลี่ยนจากตัวพ่อเป็นไม้หลัก ให้ขวัญว่ายไปว่ายมา แต่ทุกครั้งที่จะได้ทำแบบนี้ คือ เวลาพ่ออยู่เท่านั้น ข้อห้ามเด็ดขาด คือห้ามลงน้ำเวลาพ่อไม่อยู่ เพราะพ่อเป็นคนหัดให้ขวัญเกาะเรือพ่วง (เรือรำใหญ่ มีเรือเครื่องดึงอยู่ข้างหน้า) เวลาเราเล่นน้ำแล้วเรือพ่วงมาเราสองคนพ่อลูกก็จะว่ายเข้าไปเกาะเรือ แล้วให้เรือแล่นพาไปเราไกลหน่อยแล้วปล่อย ว่ายน้ำกลับบ้าน ดังนั้น พ่อจึงกลัวมากว่า ถ้าปล่อยให้ขวัญเล่นน้ำคนเดียวจะแอบเกาะเรือเหมือนตอนพ่ออยู่ด้วย      แต่ด้วยความดื้อปนกับความเป็นคนชอบเอาชนะ ไม่มีทางหรอกที่จะเชื่อขวัญไม่เคยกลัวใครในบ้านซักคนเว้นพ่อคนเดียว ดังนั้น ถ้าเสาร์อาทิตย์ไหนที่พ่อกลับบ้านช้าหรือไม่กลับ ขวัญจะลงน้ำคนเดียวเป็นประจำ แม้ว่าแม่จะถือไม้เรียวขู่ ว่าถ้าลงจะตี

ขวัญก็จะวิ่งหนี แล้วก็ตะโกนบอกว่า ถ้าจะตีก็ตามไปตีในน้ำสิแม่  แล้วกระโดดลงคลองโดยไม่ฟังใดๆ ที่สำคัญขวัญดำน้ำเก่งมาก พอกระโดดถึงน้ำได้ขวัญก็ดำน้ำข้ามไปอีกฝั่งนึงของลำคลอง กว่าจะกลับบ้านก็อีกหลาย ชม. แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น ต้องคอยเหลือบตาดูที่ท่าเรือว่า พ่อจะมาหรือป่าว ถ้าเห็นว่าพ่อมาก็จะรีบดำน้ำกลับบ้านนั่งทำหน้าจ๋อยๆ รอพ่อ เมื่อพ่อตั้งท่าจะดุ ขวัญก็ชิงร้องไห้เสียก่อน แล้วบอกว่าคิดถึงพ่อ ไม่รู้จะทำอะไร คราวหน้าถ้าพ่อกลับบ้านช้า หรือจะไม่กลับ ขวัญขอไปหาพ่อดีกว่า ไม่อยากอยู่กับแม่กับน้า ๆ เท่านั้น พ่อก็จะยิ้มแล้วชวนกันลงไปเล่นน้ำอีกรอบ 

พ่อขวัญไงคะ