เมื่อวันศุกร์เป็นวันหยุดวันแรก ได้พักผ่อนเต็มที่ในช่วงเช้า พอตกบ่ายนัดกับเหล่าเพื่อนๆ ไว้เป็นอย่างดี ว่าจะไปเดินเล่นในงาน street show ที่สวนลุม นัดกันว่า เจอกันที่สถานีรถไฟฟ้าหน้าจตุจักรตอนสี่โมงเย็น แล้วนั่งรถไฟฟ้าไปลงที่สถานีศาลาแดง เดินข้ามฝั่งกันมา คงไม่เป็นอะไร เลยให้คนที่บ้านไปส่ง ตลอดช่วงเช้า คนในบ้านทักว่า จะไปเหรอ แน่ใจแล้วเหรอ พรุ่งนี้หมอนัดนะ พักไม่ดีกว่าเหรอ แต่ด้วยความที่ตั้งใจไว้แล้ว ก็เลยไปจนได้

ถึงเวลาคนที่บ้านไปส่งจริงๆ (ตอนออกจากบ้านพ่อมีอาการงอนให้เห็นปานกลาง แต่ลูกสาวเฉยๆ) แต่ไม่ได้ส่งที่สถานีรถไฟฟ้าอย่างที่นัดไว้ กลับไปรับเพื่อนๆ ที่รออยู่แล้ว ขับรถมาส่งถึงสวนลุมฯ เลย ป่าวหรอกค่ะไม่ได้มารอ แต่กลับขับรถไปจอดไว้ที่มาบุญครอง แล้วเดินตามที่สวนลุมฯ ไม่เหลือความสนุกเลยค่ะทีนี้ เพราะโทรศัพท์เข้าตลอดเด๋วพ่อ เด๋วแม่บ้าน ดีหน่อยตรงที่ใครบางคนไม่โทร เพราะบอกไว้แล้วว่าจะโทร เมื่อจะโทร แต่กับที่บ้านนี่สุดยอดจริงๆ จะโทรทำไมนักหนา หาหมอน่ะพรุ่งนี้ ไม่ใช่คืนนี้ซักหน่อย

ทั้งพ่อ ทั้งแม่บ้าน ทั้งน้าๆ พูดตรงกันว่าไม่ควรกลับดึก ควรพักผ่อนเพื่อเตรียมตัวรับการตรวจร่างกายในวันรุ่งขึ้น แต่ขวัญก็เป็นขวัญแหละค่ะ แผลงฤทธิ์ครั้งสุดท้าย อยากโทรกันนัก เลยตัดสินใจชมภาพยนตร์ นาเนีย ในรอบ 3 ทุ่มซะเลย ตอนทำไม่ได้นึกอะไรมากไปกว่า อยากทำ สิ่งที่ทำให้รู้สึกว่าอะไรกันนักหนา คือ ขวัญก็ยอมให้คนที่บ้านเดินด้วยแล้ว แต่ทำไมถึงจะต้องคอยโทรถาม โทรตาม คืนนั้นกลับถึงบ้านเกือบเที่ยงคืน โดยทีทุกคนยังอยู่รอกันพร้อมหน้า แต่เมื่อก้าวเท้าเข้าบ้าน ขวัญก็ไม่พูดกับใครเลย ขึ้นห้อง และหลังจากทำธุระส่วนตัวเสร็จเรียบร้อย แม่บ้านก็กลับลงไปโดยรู้อารมณ์ขวัญเลยว่า ไม่อยากจะพูดกับใครทั้งสิ้น

แต่ผลของการกระทำมาย้อนกลับตรงพบหมอในตอนเช้าวันเสาร์ ผลการตรวจร่างกาย ขวัญโดนลุงหมอดุ แล้วก็เหมือนเดิมคือต้องนั่งฟังเทศน์ยาว ตรวจร่างกายเสร็จ สิบโมงกว่าๆ แต่ยังกลับบ้านไม่ได้ ต้องนอนฟังลุงหมอเทศน์ ถึงการปฏิบัติตัว ที่จะต้องทำจนถึงเกือบเที่ยง พ่อไม่พูดอะไรนอกจากบอกว่า มันผ่านไปแล้ว แล้วแต่ขวัญแล้วกันลูก

จนกระทั่งตอนนี้ เช้าวันจันทร์วันแรกของการทำงาน ขวัญตัดสินใจไปทำงานทั้ง ๆ ที่รู้ตัวว่าความดันกำลังไม่ปกติ ช่วงหลังอาการหลับได้เป็นช่วงเวลาสั้นๆ ทำให้รู้สึกย่ำแย่ในตอนเช้า  มันทำให้ขวัญเบื่อตัวเองหนักขึ้น การหลับได้ครั้งละประมาณ 1 ชั่วโมง สลับกับการตื่น เป็นอย่างนี้ตลอดคืน  ความดันขึ้นๆ ลงๆ ตลอดเวลา มิหนำซ้ำอาการไข้ที่มีในตอนเย็นเกือบจะทุกวันทำให้ขวัญไม่อยากอยู่เจอกับมันเลย  ขวัญรู้สึกว่าตัวเองเป็นภาระของคนอื่นมากขึ้นทุกที สิ่งที่ทำได้คือเลือกเก็บตัวอยู่แต่ในห้อง เพื่อไม่ให้พ่อกับแม่บ้านรู้ว่าขวัญไม่สามารถนอนหลับยาวได้ตลอดทั้งคืน ถึงแม้ว่าเรื่องมีไข้จะปิดเค้าไม่ได้อยู่แล้ว ห้องนอนไม่สามารถล็อกได้อีกต่อไป เพราะแม่บ้านกับพ่อจะสลับกันมาดู ห้องนอนต้องย้ายลงมาชั้นล่าง เพื่อความสะดวกที่แม่บ้านจะเข้ามาวัดไข้ เช็ดตัว แต่คนที่ขวัญไม่สามารถปิดบังอาการนอนไม่หลับได้ คือ พระจันทร์  ขวัญทำให้เค้าต้องอดนอน กังวลกับขวัญตลอดทั้งคืน ในวันใดที่เค้าไม่ได้อยู่ใกล้ ๆ แต่ขวัญก็รู้ว่า เค้ากังวลกับขวัญมากแค่ไหน  ทุกคนรอบตัวขวัญต้องคอยสังเกตอาการ ลมหายใจ และอาการบวมของช่องท้อง ช่วงสายของวันนี้ความดันลดต่ำลง จนขวัญต้องกลับมาพักที่บ้านพักใกล้ๆที่ทำงาน

ขวัญอยากไปจากตรงนี้เต็มทีแล้วค่ะ  ไปซะ เผื่อบางทีอะไรจะดีขึ้น ขวัญจะได้พ้นจากความทรมาน ใครๆ รอบข้างจะได้หมดห่วงกับขวัญ ขวัญเหนื่อย ขวัญท้อเต็มที กับการตื่นขึ้นมาในแต่ละเช้า.....เหนื่อย......