 |
|
|
 |
 |
|
|
| | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 |
| 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 |
| 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 |
| 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 |
| 28 | 29 | 30 | 31 | |
|
|
| |
|
 |
|
|
|
บันไดขั้นที่ศูนย์
บันไดขั้นที่ศูนย์
ผมยืนอยู่บนจุดสูงสุดของอาคารสูงเสียดฟ้า จากบนนี้ผมสามารถมองออกไปได้รอบทิศทาง ไกลสุดลูกหูลูกตากว่าคนอื่นๆ ทว่าทิวทัศน์งดงามกว้างไกลนี้ช่างทำให้รู้สึกเคว้งคว้างจนคล้ายไร้ที่จับยึดเสียเหลือเกิน
ผู้คนตัวกระจ้อยร่อยกำลังขวักไขว่อยู่เบื้องล่าง สายลมเย็นพัดผ่านผิวหน้า แดดระอุอาบเคลือบผิวกาย แต่ทั้งหมดทั้งมวลกลับไม่อาจทำให้ผมรู้สึกรู้สาอะไรได้อีก
รู้สึกคอแห้งเป็นผง ผมกลืนน้ำลายเข้าไปอย่างยากลำบาก ถึงไม่ต้องส่องกระจกผมก็รู้สึกได้ว่าสีหน้าของตนเองกำลังเป็นอย่างไร
.................................
นานมาแล้วมีเด็กชายคนหนึ่งถือกำเนิดขึ้นมาในซอกหลืบหนึ่งของเมืองหลวงในย่านชุมชนแออัด เขาเกิดมาด้วยน้ำหนักที่น้อยกว่าเกณฑ์เฉลี่ยของเด็กทั่วไป และด้วยฐานะทางบ้านทำให้เขาเติบใหญ่มาด้วยร่างกายเล็กผอมกว่าปกติ
ตั้งแต่จำความได้ เขามักเห็นภาพตัวเองเฝ้ามองใครต่อใครที่แตกต่างไปจากที่เขาเป็นอยู่ คำถามซ้ำๆ เดิมๆ ผุดขึ้นมาในหัวสมองทุกวี่วัน ทำไมเด็กบางคนถึงเกิดมาพร้อมกับทุกๆ สิ่ง เขาเหล่านั้นมีทุกอย่างอยู่ก่อนแล้ว อยากได้อะไรก็สามารถหามาได้ ในขณะที่เขาเองกลับตรงข้าม
บ่อยครั้งที่เด็กชายนั่งซุกตัวอยู่ในมุมมืดข้างถังขยะหรือตีนสะพานลอยราวกับเกรงกลัวที่จะต้องออกมายังแสงสว่าง เขาแหงนหน้ามองผู้คนที่เดินขวักไขว่ไปมาไม่ขาดสาย
บางคนยิ้มแย้ม บางคนเคร่งเครียด บางคนเรียบเฉย แต่ทุกคนก็รุดหน้าไปด้วยพลังชีวิตที่เต็มเปี่ยม ทั้งๆ อย่งนั้นแต่มันกลับช่างดูไร้แก่นสาร ช่างว่างเปล่าเสียจนไม่รู้สึกถึงการมีตัวตนอยู่ของเขาเอาเสียเลย
ช่างเป็นที่ยืนที่ไร้แม้แต่จะมีคนหันเหลียวมามอง
ทว่าด้วยความรู้สึกแบบนั้นนั่นเอง แทนที่เด็กชายจะอยู่เฉยๆ และปล่อยให้กระแสแห่งกาลเวลาดูดกลืนไป เขากลับผลักดันตนเองให้เติบใหญ่ขึ้นพร้อมๆ กับความมุมานะเกินปกติ
สักวันทุกอย่างจะดีขึ้น เขาจะต้องมีทุกสิ่งที่อยากมี อยากได้ทุกอย่างที่อยากได้ จะเป็นเขาที่ได้หัวเราะอยู่บนจุดสูงสุด
เขาคิดแบบนั้นมาตลอดทุกเมื่อเชื่อวัน เฝ้าเพียรพยายาม อดทน ขวนขวายทุกสิ่งเท่าที่กำลังตนเองจะหามาได้ ทุกสิ่งที่จำเป็นสำหรับก้าวถัดไปของเขา
เขาเติบโตขึ้นพร้อมๆ กับรางวัลต่างๆ มากมาย เมื่อครั้งเรียนชั้นประถมและมัธยมเขาเป็นนักเรียนดีเด่นพร้อมๆ กับได้รับทุนการศึกษามาตลอด เขาได้ศึกษาต่อในระดับอุดมศึกษาในฐานะนักเรียนทุนและยึดตำแหน่งนั้นได้มาตลอดสี่ปี
ครูบาอาจารย์ต่างชื่นชม เพื่อนๆ ต่างนิยมชมชอบในตัวนักเรียนนักศึกษาดีเด่น หนุ่มน้อยยิ้มอย่างมีความสุขที่ได้อยู่ท่ามกลางสายตาเหล่านั้น
หลังประสบความสำเร็จในรั้วสถาบันการศึกษา ชายหนุ่มเดินออกมาสู่โลกภายนอกพร้อมปริญญาบัตรและประกาศนียบัตรการันตีความสามารถอีกมากมาย เขาพร้อมแล้วที่จะสร้างเนื้อสร้างตัวที่ไหนก็ได้ตามฝันของเขา
ทว่าทุกอย่างกลับไม่เป็นอย่างที่ฝัน ภาวะเศรษฐกิจในขณะนั้นทำให้แม้แต่เด็กเรียนดีเกียรตินิยมอันดับหนึ่งอย่างเขาก็ยังยากที่จะมีใครรับเข้าทำงาน ภาพในจินตนาการที่ตัวเขาเองมีรายได้เป็นกอบเป็นกำเริ่มริบหรี่ลง
เขาเปิดหางาน เดินหางาน ร่อนใบสมัครหลายๆ ทาง ทำทุกอย่างเท่าที่ทำได้ แต่ไม่มีใครรับเขาด้วยรายได้อย่างที่หวัง ในที่สุดเขาก็ต้องยอมรับค่าเหนื่อยอันน้อยนิดเพื่อกันไม่ให้ตนเองต้องอดตาย
อย่างน้อยมันก็ประกันได้ว่าเขาจะมีรายได้ทุกเดือน ถึงจะไม่ได้มั่งมีแต่มันก็ประกันได้ว่าเขาจะไม่ต้องอดมื้อกินมืออย่างที่ผ่านมา
ชายหนุ่มทุ่มเทเวลาทั้งหมดให้กับงาน ภาพเบื้องหน้าไม่มีเรื่องอื่นใดนอกจากเรื่องงานเท่านั้น เขาขยันขันแข็งทุกเมื่อเชื่อวัน ไม่สนใจว่าจะมีคนเห็นสิ่งที่ทำหรือไม่ ศึกษาทุกอย่างที่ทำได้เมื่อพอมีเวลา ช่วยเหลืองานของคนอื่นเท่าที่เขาจะทำได้
ไม่ใช่รายได้ที่เป็นอย่างที่หวัง แต่เมื่อวันเวลาผ่านไป ประสบการณ์และความรู้ต่างหากกลับกลายเป็นสิ่งที่ได้มาเป็นกอบเป็นกำ เขาเก็บเกี่ยวทุกอย่างทุกองค์ความรู้ในองค์กรและนำมันมาใช้ปฏิบัติได้อย่างดีเยี่ยม
และในวันหนึ่งเขาก็พบว่าตนเองกลายเป็นที่หมายปองของหลายๆ องค์กรไปเสียแล้ว หลายๆ ที่เสนอสิ่งที่ดีกว่ามาให้อย่างต่อเนื่อง และตอนนี้เองที่โอกาสใหม่ๆ ทางเลือกที่ดีกว่าเปิดโอกาสให้กับเขาแล้ว
รายได้ที่เพิ่มมากขึ้นแบบก้าวกระโดด สวัสดิการดีเยี่ยม เป็นสิ่งที่เขาควรเลือก
คนบางคนมีพร้อมทุกอย่างมาตั้งแต่เกิด คนๆ นั้นยืนอยู่บนจุดสูงสุดมาตั้งแต่แรกแล้ว คนบางคนมีโอกาสที่ดีกว่าในการก้าวเดิน ทางที่ใช้มุ่งไปไม่ได้โรยด้วยขวากหนาม เขาเหล่านั้นไม่จำเป็นต้องเริ่มนับจากศูนย์
แต่เขาไม่ใช่ เขาทำทุกอย่างด้วยตัวเอง และกำลังจะสร้างทุกอย่างต่อจากนี้ด้วยกำลังของตัวเอง นี่อาจจะเป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่าเขากำลังได้ในสิ่งที่พึงได้ ความรู้สึกในขณะนี้ทำให้เขารู้สึกแตกต่างจากที่ผ่านมา
แต่แค่นี้มันยังไม่ใช่ เพียงเท่านี้ยังไม่พอ เขาต้องพยายามมากขึ้น มากขึ้นไปอีก ไขว่คว้าทุกสิ่งที่ผ่านเข้ามาในชีวิตไว้ในกำมือให้ได้ เขายังคงมุมานะไม่เปลี่ยน และยิ่งเพิ่มขึ้นไปอีกหลายเท่า ผู้บริหารเชื่อใจและรักใคร่จนกล้าที่จะฝากหน้าที่การงานและตำแหน่งสำคัญให้กับเขา
การสูญเสียเป็นเรื่องธรรมดา การจะได้อะไรมาก็อาจจำเป็นต้องแลกอะไรไปเป็นการตอบแทน นี่คือกฏการแลกเปลี่ยนธรรมดาของโลกใบนี้ สิ่งที่เขาไม่รู้และไม่ได้เหลียวกลับมามองเลยคือระยะห่างระหว่างเพื่อนฝูงที่เคยสนิทชิดเชื้อ และครอบครัวของตัวเอง บัดนี้มันเริ่มห่างไกลออกไปทุกที
เขากลายเป็นผู้บริหารระดับสูงด้วยวัยที่ใครๆ ต่างก็เห็นพ้องต้องกันว่ายังหนุ่มอยู่สำหรับตำแหน่งนี้ สังคมที่รายล้อมรอบกายแตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง จากที่ต้องคอยทักทายใครต่อใครก่อนทุกเช้า กลับกลายเป็นทุกคนต่างก็คอยเฝ้าหาจังหวะเข้าหาเขาแทน
รอบกายเต็มไปด้วยสิ่งของฟุ่มเฟือย บางชิ้นแทบจะหาประโยชน์จากมันไม่ได้เลย แต่เขาก็ซื้อเพราะเพียงอยากซื้อเท่านั้น
เพื่อนกินเพื่อนเที่ยวเข้าหาเขาไม่เคยขาด ไม่ว่าอยากไปไหน ไม่ว่าจะดึกดื่นเพียงใด ก็พร้อมจะมีคนไปด้วยเสมอ หากแต่เพียงถ้าเขาจะสังเกตสักนิด เขาจะพบว่าเพื่อนที่พร้อมจะให้ปรับทุกข์ด้วยเสมอกำลังหายไปจากชีวิตของเขาทีละคน
ชายหนุ่มนั่งอยู่บนเก้าอี้บุหนังอย่างดี เอนกายด้วยท่าทีที่สบายที่สุด สายตาเหม่อมองเพดานว่างเปล่า
สูงขึ้นไปอีก มันยังไม่พอ ต้องสูงขึ้นไปอีก
มือเอื้อมไขว่คว้าความว่างเปล่าในอากาศ แต่อะไรบางอย่างนั้นกลับเด่นชัดอยู่ตรงหน้าของเขา
เป็นระยะเวลาหลายปีกว่าที่บริษัทแห่งนี้จะยิ่งใหญ่ได้ขนาดนี้ ริ้วรอยยับย่นแห่งวัยบนใบหน้าบ่งบอกได้ดีว่าชายชราใช้ความพยายามขนาดไหน ลงทุนลงแรงไปเท่าใดกับบริษัทที่เขาก่อตั้งขึ้นมาเองหลังมองเห็นช่องทางทำธุรกิจ
เขากลายเป็นนักธุรกิจเต็มตัว เป็นเจ้าของบริษัทอย่างเต็มภาคภูมิ และบริษัทของเขาก็กลายเป็นที่จับตามองของเหล่านักธุรกิจ ผู้หวังเก็งกำไร และเหล่าบรรดาคนหางาน ไม่ว่าที่ใดที่เดินผ่านก็จะมีคนแสดงความเคารพ แสดงความนอบน้อม
เพื่อนร่วมธุรกิจนับหน้าถือตา ให้ความยำเกรง ชีวิตและแนวทางการทำธุกิจของเขาถูกนำไปเป็นกรณีศึกษาให้กับเหล่านักธุรกิจมือใหม่ไฟแรงนับไม่ถ้วน สิ่งที่เขาเฝ้าเพียรพยายามมาทั้งหมดตั้งแต่ต้นบัดนี้เป็นจริงแล้ว
เขาได้เดินออกจากซอกหลืบมืดมิดมาสู่แสงสว่างอย่างแท้จริงแล้ว
.................................
ผมยืนอยู่บนชั้นสูงสุดของอาคารสูงเสียดฟ้า สายตาจับจ้องผู้คนตัวกระจ้อยที่กำลังขวักไขว่แข่งขันกันอยู่เบื้องล่าง สายลมเย็นที่ไม่อาจทำให้ชื่นใจพัดผ่านไป แต่กระนั้นก็ไม่อาจทำให้เหงื่อที่ผุดพรายขึ้นตามใบหน้าและเนื้อตัวแห้งลงได้
รู้สึกคอแห้งเป็นผง กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก หัวสมองกำลังทำงานอย่างหนัก ผมกำลังครุ่นคิด กำลังตัดสินใจอะไรบางอย่างที่ยากลำบากเต็มที สายตาที่มองไปยังเบื้องล่างกลับเหม่อลอยออกไป
บนนี้ว่างเปล่าไร้เงาใครอื่นนอกจากผม ช่างแตกต่างจากภาพเบื้องล่างสิ้นดี ทั้งสับสน วุ่นวาย แต่นั่นก็เต็มไปด้วยความมีชีวิตชีวาและไม่เคยทำให้ใครรู้สึกเหงาเลย
ในวันที่ผมคิดว่ามีทุกอย่างแล้ว เมื่อมองกลับไปบนเส้นทางยาวไกลทอดยาวที่ผ่านมา ถ้าแม้จะเป็นเพียงบันไดห้าขั้น แต่ผมกลับต้องใช้ระยะเวลาเกือบทั้งชีวิตเพื่อก้าวขึ้นมา
นอกจากงาน ผมสูญเสียช่วงเวลา สูญเสียรายละเอียด สูญเสียความงดงามอื่นไปหมดสิ้น
ผมตั้งใจเรียนเพื่อให้พ่อแม่ดีใจ เพื่อที่ครอบครัวจะได้ในสิ่งที่ดีกว่า แต่สุดท้ายผมก็แทบจะไม่เคยกลับไปพบท่านทั้งสองอีกเลยจวบจนวันสุดท้ายของพวกท่าน
ผมอยากมีเพื่อนที่พร้อมจะไปด้วยกันได้ทุกที่ คุยปรึกษา ปรับทุกข์แบ่งปันสุขได้ทุกเรื่อง เป็นเพื่อนตายแบบที่ใครๆ ก็อยากมี แต่สุดท้ายพวกเขาก็จากผมไปหมด
ผมอยากมีคนรักที่พร้อมจะเคียงข้างกัน ร่วมทุกข์ร่วมสุขจวบจนวันสุดท้ายของชีวิต แต่สุดท้ายก็กลับเป็นผมเองที่ปล่อยมือเธอเสียก่อน
ผมเคยคิดว่าสิ่งที่ทำจะช่วยให้ทุกคนมีความสุขสมหวังและจะทำให้ทุกอย่างดีขึ้น แต่สุดท้ายแล้วในตอนนี้มันกลับว่างเปล่า
ไม่มีอะไรเลย
ผมเฉยเมยต่อคนสำคัญในชีวิตเหล่านั้นไป ผมทำให้เขาเจ็บช้ำนับครั้งไม่ถ้วนจนพวกเขาทนไม่ไหว
สิ่งที่ต้องแลกมามันมากมายเหลือเกิน
ช่างเป็นบันไดขั้นสุดท้ายที่ทอดยาวไปสู่ความว่างเปล่า มันหนาวเหน็บและเคว้งคว้างจนเกินบรรยาย
น้ำตารินไหลให้กับภาพความทรงจำต่างๆ ที่แย่งกันพรั่งพรูออกมาจากสมองราวกับสายน้ำ
และบัดนี้ สิ่งที่ผมเห็นอยู่เบื้องหน้าคือบันไดขั้นที่ศูนย์
| Create Date : 17 พฤษภาคม 2560 |
| Last Update : 17 พฤษภาคม 2560 11:28:45 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 745 Pageviews. |
|
 |
|
|
|
|
|
| KTHc |
 |
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 5 คน [
