วันดับสูญ...กาลดับสูญ (+ส่งท้าย)

วันดับสูญ...

...กาลดับสูญ

สมชายผละตัวเองออกจากห้องพักผ่อน ถ้าสิ่งที่เขาคิดเป็นความจริง ต่อจากนี้จะไม่มีอะไรเหลืออยู่อีกต่อไป ที่หอบังคับการเขาพบว่าชายคนหนึ่งนั่งอยู่ที่หน้าแผงควบคุมอยู่ก่อนแล้ว

“ด๊อกเตอร์โทมัส”

ชายชราหมุนตัวเล็กน้อยมายังต้นเสียงก่อนจะหันกลับไปยังตำแหน่งเดิม สีหน้าที่เห็นเมื่อสักครู่นั้นเคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัด สมชายเดินเข้าไปใกล้ มองภาพในมอนิเตอร์ซึ่งกำลังแสดงแผนที่ดวงดาว จักรวาล และเส้นทางเดินของยานโนอาร์อยู่

ไม่มีใครพูดอะไรสักคำ ทั้งห้องเงียบกริบ บางทีทั้งคู่ก็คงรู้อยู่แล้วว่าไม่มีประโยชน์อะไรที่จะพูด

ที่ด้านล่างซ้ายของจอ ตัวเลขแสดงกำลังขับเคลื่อนของยานกำลังไต่ระดับสูงขึ้นเรื่อยๆ จนเข้าใกล้เส้นโอเวอร์ฮีท ในขณะที่ตัวแสดงแสดงระยะทางการเดินทางของยานกลับสวนทาง

ด๊อกเตอร์โทมัสพยายามเพิ่มกำลังของยานขึ้นไปอีกแต่ดูเหมือนจะไร้ผล และเมื่อใดก็ตามที่ยานหยุดการเคลื่อนตัวไปข้างหน้ามันก็จะถูกดูดกลับเข้าไปยังระบบสุริยะ

ตามปกติแล้วดวงอาทิตย์ที่จะทำให้เกิดหลุมดำได้นั้นจะต้องใหญ่กว่าดวงอาทิตย์ที่เราเห็นกันอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันอย่างน้อยสิบแปดเท่า

เมื่อมันเกิดการระเบิด หากแรงดึงดูดของดาวนิวตรอนสามารถดึงเศษซากดาวที่กระจัดกระจายจากการระเบิดให้ตกกลับลงมายังตัวมันเองได้จนกระทั่งมันมีมวลมากกว่าดวงอาทิตย์ของเราสามเท่าได้ แรงโน้มถ่วงที่สูงขึ้นเรื่อยๆ นั้นก็จะทำให้ดาวนิวตรอนเกิดการยุบตัวลงอย่างต่อเนื่องไม่มีที่สิ้นสุดจนเกิดเป็นหลุมดำ

สิ่งที่ยังคงเป็นปริศนาในจักรวาล มันกลืนกินได้ทุกสิ่งแม้กระทั่งแสง

การระเบิดที่เกิดขึ้นในครั้งนี้รุนแรงและกินพื้นที่มหาศาลกว่าที่เคย พลังงานและมวลที่จะทำให้เกิดหลุมดำนั้นเหลือเฟืออย่างไม่ต้องสงสัย

สมชายเหลือบมองไปทั่วห้อง นักบินสองคนอยู่ในสภาพหมดอาลัยตายอยากไปเรียบร้อยแล้ว ส่วนคนอื่นๆ ก็คงไม่ต่างกันมาก ทุกคนไม่เหลือกำลังใจที่จะทำอะไรต่ออีกแล้ว

แม้กระทั่งด๊อกเตอร์โทมัสก็ไม่เว้น แม้สายตาของชายชราจะยังคงจับจ้องอยู่ที่หน้าจอ แต่เขากลับไม่สามารถระบุรายละเอียดที่ปรากฏได้ แม้จะดูเหมือนกำลังครุ่นคิดอย่างหนัก แต่ในขณะนี้สมองนั้นกลับว่างเปล่า

สมองที่เคยปราดเปรื่องรอบรู้ไปเสียทุกเรื่องกลับใช้การไม่ได้ไปเสียแล้ว

“ออด ออด ออด”

สัญญาณเตือนดังขึ้น สัญญาณไฟสีแดงกระพริบถี่ที่แผงควบคุม เครื่องยนต์ที่ปีกขวาได้รับความเสียหายจากการทำงานเกินกำลังของมัน

หลุมดำที่ใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์ที่มนุษย์เคยรู้จักได้ก่อกำเนิดขึ้นแล้ว หลุมดำที่เกิดจากจุดจบของดวงดาวจำนวนมากมาย แรงดึงดูดที่แม้แต่ความเร็วแสงก็ยังต้องพ่ายแพ้

แล้วนับประสาอะไรกับความเร็วที่เกิดจากแรงขับเคลื่อนของเชื้อเพลิงและเครื่องยนต์ที่มนุษย์กระจ้องร่อยสร้างขึ้น

“ไม่มีทางเลย”

จักรวาลเกิดขึ้นจากบิ๊กแบงหรือการระเบิดครั้งใหญ่ หลังการระเบิดในครั้งนั้นส่งผลให้จักรวาลแผ่ขยายออกไปเรื่อยๆ จนกระทั่งปัจจุบันนี้มันก็ยังคงขยายตัวต่อไปไม่หยุดยั้ง

มันทำอย่างนั้นก็เพื่อลดพลังงานและเข้าสู่สมดุล

ไม่แน่ว่าหลุมดำที่ก่อกำเนิดขึ้นในเวลานี้อาจจะใหญ่และมีแรงดึงดูดมหาศาลขนาดที่จะหยุดยั้งการแผ่ขยายของจักรวาลก็เป็นได้

และถ้าเป็นอย่างนั้นจริงมันจะกลืนกินทุกสิ่ง ทั้งสสาร พลังงาน แสง และรวมจึงจักรวาลทั้งหมด

ไม่มีใครรู้ว่าจะเกิดอะไรต่อจากนี้ เพราะคงไม่มีใครอยู่ดูมันได้แล้ว ยานหยุดเคลื่อนที่ไปข้างหน้าแล้ว ตัวยานสั่นสะเทือนหนักขึ้น แรงขับเคลื่อนไม่อาจต้านทานแรงดึงดูดได้อีกต่อไป

สัญญาณไฟสีแดงกระพริบที่ปีกซ้าย และที่จุดอื่นๆ ในช่วงเวลาติดๆ กันจนในที่สุดสัญญาณเตือนทั่วทั้งยานก็ติดกระพริบ

ด๊อกเตอร์โทมัสก้มหน้าแต่มือยังคงอยู่ที่แผงควบคุม

“อ๊าก...กกก”

เสียงตะโกนก้องอย่างบ้าคลั่งนั้นยอมรับว่าตนเองหมดหนทางแล้ว ชายชราทุกกำปั้นลงไปบนแผงควบคุมราวคนเสียสติ

“ข้าไม่ยอมแพ้ ไม่ยอม แก ไอ้พระเจ้าเฮงซวย แกต้องการจะให้พวกข้าหายไปจริงๆ ใช่มั้ย ไม่ยอม แกดูถูกพวกเราเกินไป พวกข้าต้องรวดโว้ย ไม่ยอม ไม่ อ๊าก...กกก”

ความทรงภูมิและความสุขุมหายไปหมด ตรงหน้าของสมชายในเวลานี้เหลือเพียงชายแก่หมดสภาพที่กำลังคลุ้มคลั่งควบคุมตัวเองไม่ได้เท่านั้น

การกระทำของพวกเราส่งผลกระทบอันใหญ่หลวงและรุนแรงแสนสาหัสกว่าที่คาด เป็นเรื่องเหลือเชื่อเกินกว่าจะจินตนาการถึงจริงๆ

คนที่อยู่ภายนอกห้องนี้อาจจะยังไม่รู้ตัว ปล่อยให้พวกเขาหายไปอย่างสงบดีกว่า

การกระทำของธุลีจักรวาลอย่างเราไหนเลยจะสู้ธรรมชาติอันยิ่งใหญ่ได้ ทุกการกระทำที่ผ่านมา ทุกการดิ้นรน เราก็แค่วิ่งอยู่ในกรงขังของธรรมชาติเท่านั้น

และเมื่อธรรมชาติเบื่อที่จะเล่นกับเราแล้วทุกอย่างก็จบ เราไม่มีทางรอดแต่แรกแล้ว ตั้งแต่เราทอดทิ้งโลก

สมชายหลับตาลงอย่างสงบ ปล่อยให้จิตใจล่องลอยไปไกลแสนไกลสู่ห้วงเวลาของอดีต คิดถึงช่วงเวลาที่มีความสุขในชีวิตที่ผ่านมาก่อนหมดโอกาสที่แม้แต่จะคิด

และเฝ้ารอให้ทุกสิ่งถูกกลืนกิน เพื่อกลับไปสู่จุดเริ่มต้นอีกครั้ง

วันดับสูญ...

...การเริ่มต้น

ณ ความเวิ้งว้างดำมืด ที่นั่นไม่มีจุดเริ่มต้น ที่นั่นไร้ซึ่งจุดจบ

ปฐมอัคคี จุดพลังงานหนึ่งมิติซึ่งมีพลังงานและแรงอัดมหาศาลจากการสะสมมานาน จนขณะนี้ตัวของมันเองไม่สามารถคงสภาพอย่างที่มันเป็นอยู่ได้อีกต่อไป

ในที่สุดบิ๊กแบงหรือการระเบิดครั้งใหญ่ก็เกิดขึ้น จักรวาลเริ่มแผ่ขยายออกไป

เมื่ออุณหภูมิเริ่มลดต่ำลง กาแลคซี่ก็ก่อกำเนิดขึ้นโดยความเย็นจะทำให้บริเวณที่มีความหนาแน่นของมวลสารหดตัวจนเกิดความสมดุลกับแรงโน้มถ่วง

ก๊าซต่างๆ ในกาแลคซี่เริ่มหดตัวอีกครั้งเมื่อเวลาผ่านไป ดาวฤกษ์และดาวเคราะห์ก่อกำเนิดขึ้นพร้อมๆ กับวงโคจร

และระบบสุริยะก็กำเนิดขึ้น

โลก ดางดวงหนึ่งในระบบสุริยะ ใช้เวลาในการปรับสภาพให้เย็นลงจากตอนถือกำเนิด และนั่นเองที่ช่วยให้บรรยากาศและทะเลก่อกำเนิดขึ้น ซึ่งส่งผลให้เกิดความเหมาะสมต่อการดำรงชีวิต

จุดเริ่มต้นของสิ่งมีชีวิตในมหายุคต่างๆ เริ่มจากตรงนั้น

สัตว์เซลล์เดียว แบคทีเรีย สัตว์ไม่มีกระดูกสันหลัง ถือกำเนิดและวิวัฒนาการไล่เรียงกันมา

เนื่องจากสภาพอากาศที่ยังไม่เหมาะสมต่อการดำรงชีวิตบนพื้นโลกในขณะนั้น สัตว์ใต้น้ำมีกระดูกสันหลังและพืชน้ำคือสิ่งที่ได้จากการวิวัฒนาการต่อจากนั้น

และเมื่อพืชน้ำถือกำเนิดขึ้น หลังจากนั้นไม่นานของเสียที่ได้จากการสังเคราะห์แสงของพืชซึ่งก็คือก๊าซออกซิเจนจึงเริ่มหนาแน่นขึ้นในชั้นบรรยากาศและพื้นผิวโลก

สิ่งมีชีวิตบนบกจึงเริ่มถือกำเนิด สัตว์ครึ่งบกครึ่งน้ำ สัตว์มีกระดูกสันหลัง แมลง พืชบก

และในที่สุดก็เข้าสู่ยุคสำคัญยุคหนึ่งของโลก ยุคไดโนเสาร์ ยุคที่สัตว์เลื้อยคลานขนาดใหญ่ครองโลก

สัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมและนกก็ถือกำเนิดและวิวัฒนาการในยุคนี้ หากเพียงแต่สัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมต้องแฝงตัวอยู่ในเงามืดของประวัติศาสตร์ในยุคนี้เนื่องจากขนาดและรูปร่างซึ่งไม่ใช่คู่ต่อกรของไดโนเสาร์

เมื่อสิ้นสุดยุคไดโนเสาร์ นักล่าขนาดใหญ่เหลือน้อยลง ก็เป็นคราวที่สัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมได้ลืมตาอ้าปาก พวกมันเดินออกจากเข้ามืดเข้าสู่แสงสว่าง

สัตว์ตระกูลไพรเมตซึ่งเป็นหนึ่งในสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนม มีลักษณะพิเศษกว่าสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมชนิดอื่นตรงที่สมองมีขนาดใหญ่และลักษณะทางกายภาพพิเศษอื่นๆ ที่เหนือกว่า

และการวิวัฒนาการทางสมองระดับสุดยอดก็ถือกำเนิดขึ้นจากหนึ่งในไพรเมตเหล่านั้น

วันแล้ววันเล่า ปีแล้วปีเล่า ผ่านทศวรรษ ศตวรรษ หลายศตวรรษ มนุษย์คนแรกก็ถือกำเนิดขึ้นในที่สุด และต่อจากนี้ประวัติศาสตร์ของมนุษย์จะเริ่มต้นอีกครั้ง

แต่ทว่าไม่มีสิ่งมีชีวิตใดในจักรวาลที่สามารถวิวัฒนาการจนข้ามพ้นขอบเขตของธรรมชาติไปได้ ทุกสิ่งล้วนกลับเข้าสู่สมดุลเสมอ

วิวัฒนาการที่มากเกินไปจะสร้างความบอบช้ำให้โลก โลกที่บอบช้ำจะทำให้เกิดภัยธรรมชาติที่รุนแรงขึ้น

การตัดไม้ทำลายป่า การปล่อยก๊าซเรือนกระจกทำให้อุณหภูมิสูงขึ้น

และเพื่อกลับเข้าสู่สมดุลฝนจึงตกมากขึ้น โลกต้องปรับสมดุลโดยการถ่ายเทความร้อนเกิดเป็นพายุที่รุนแรงมากขึ้น

ลมทะเลจะแรงขึ้นเนื่องจากความแตกต่างระหว่างอุณหภูมิบนบกและอุณหภูมิในน่านน้ำ และคลื่นยักษ์ที่มีพลังทำลายมหาศาลก็จะเกิดขึ้น

มันเกิดเพราะโลกเสียสมดุล และนี่ก็เป็นกระบวนการปรับสมดุลของโลก

เมื่อมนุษย์กำลังก้าวข้ามพ้นขีดจำกัดของชีวิตและธรรมชาติเพื่อไปสู่สิ่งที่ยิ่งใหญ่กว่า การโคลนนิ่ง การสำรวจอวกาศ การพยายามทำความเข้าใจมิติเวลา การรักษาสมดุลแห่งจักรวาลก็จะเริ่มต้นขึ้น

ทำลายทุกสิ่งและเริ่มต้นใหม่

มันเป็นวัฏจักรที่ไม่มีวันเปลี่ยนแปลงและไม่อาจมีผู้ใดล่วงล้ำตลอดกาล

Create Date : 07 สิงหาคม 2559		0 comments
Last Update : 7 สิงหาคม 2559 18:38:23 น.
Counter : 753 Pageviews.
Share Tweet