BlogGang.com : : ครูตู้ : someday ท่ามกลาง ช้ำเดย์

someday ท่ามกลาง ช้ำเดย์

ถึง ข้าวกล้อง และ ข้าวหอม ลูกรัก

วันนี้พวกเราได้ไปใช้บริการ โรงอาหารมหาวิทยาลัย

“กล้องถามว่าทำไม อยากกินเคร๊ป แล้วไม่ได้กิน”

“เงินเราไม่พอลูก เพราะพ่อเอาเงินไปบริจาคช่วยชาวญี่ปุ่น เป็นเงินตั้ง 50 บาทแน่ะ เหลือตั้ง 60 บาท พ่อกับลูกสองคน ตกคนละตั้ง 20 บาท พวกเราไปโรงอาหารก็แล้วกัน จะได้กินกันอย่างอิ่มหมีพีมัน” บางวันแม้จะอัตคัด แต่เราก็ไม่ขัดสนมิใช่หรือ ?

เพราะสัปดาห์นี้ แม่แอ๋มให้งบประมาณมาบริหารแบบ block grant จำนวน 1,000 บาท

จากงบประมาณดั่งกล่าว มันถูกแบ่งออกเป็น food and fuel

พักหลังมาเนี่ย fuel มักจะล้ำหน้างบ food ไปพอสมควร

ลำบากบางวัน ดีกว่าอนาคตจะลำบากทุกวันนะพ่อว่า

อย่างน้อยก็มีไม่กี่วันที่เราจะรู้สึกไม่ลำบากเท่าชาวญี่ปุ่น

จริง ๆ แล้วพ่อประทับใจในครอบครัวที่พ่อบริจาคให้เขาในวันนี้มาก่อน ลูกเขาอยู่ ร.ร.เดียวกันกับหอม

ทุกวันที่พ่อมาทำงาน แวะส่ง กล้องและหอมแล้ว พ่อมักจะเจอ พ่อชาวญี่ปุ่นคนนี้ บ๊าย บาย ลูกเขาตั้งแต่หน้าบ้าน ข้ามลำห้วยคะคาง ไปจนลับตาลูกแล้ว เขาค่อยลดมือที่บ๊าย บาย ลงมาจับพวงมาลัย แล้วขัถรถต่อไป

พ่อว่า เขาทำทุกวัน และทำไมถึงต้องทำอย่างนั้น เพราะพ่อเคยเห็น เราบ๊าย บาย กับแป๊บเดียว แล้วก็เลิก

จากการสอบถามของคนที่เขาเคยไปเที่ยวญี่ปุ่นถึงได้รู้ว่า

ประเพณีชาวญี่ปุ่น จะล่ำลากันจนลับสายตาเสมอ เพราะเขาไม่แน่ใจว่าจะได้เจอกันอีกไหม ? ภายหลังจากการที่ล่ำลา

เพราะภัยธรรมชาติของญี่ปุ่นมีมาก แผ่นดินไหว และ ภูเขาไฟระเบิด อันนี้นับได้ว่าเป็นกิจวัตรประจำวันเลยก็ว่าได้

เพียงแต่วันนี้ มันมากกว่าทุก ๆ ครั้ง ตามสายตาคนมองโลกในแง่ร้ายอย่างพ่อ ทำนายได้เลยว่า

ครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งสุดท้ายแน่นอน

ดังนั้น อะไร อะไร ที่พอจะช่วยกันได้ พ่อว่า เราก็ช่วยกันไปก่อน ตามความสามารถที่เรามี

วันนี้ พ่อ แม่ กล้อง และ หอม ได้ตักบาตร ตอนเช้า ทำบุญตอนสาย

วันนี้จึงเป็นวันที่ดีของพวกเราอีกวันหนึ่ง

ท่ามกลางวันร้าย ร้าย ร้อน ร้อน และก็หนาว หนาว

Create Date : 18 มีนาคม 2554

Last Update : 18 มีนาคม 2554 13:21:52 น.

1 comments

Counter : 511 Pageviews.

โรงอาหารของมหาวิทยาลัยเป็นที่ที่ 2 ที่หนูวางใจรองจากครัวของแม่ค่ะ

โดย: ริมปิง (rimpingringpim

) วันที่: 20 มีนาคม 2554 เวลา:23:56:05 น.