ทำไมผมถึงเปลี่ยนสำเนียงภาษาอังกฤษเป็นฝรั่งได้ ตอน 4: ได้ทุนเรียนต่อป.โท เพราะภาษาอังกฤษดี

กลับมาแล้วววว...ครับ ที่หายหน้าไปนานเพราะ internet ที่บ้านมีปัญหา upload ไม่ได้ TT&T พยายามแก้มา 5 วันแล้วยังไม่สำเร็จเลย เลยค่อนข้างลำบากหน่อยในการ upload บทความแต่ละที ว่าแต่มาฟังเรื่องของผมต่อเลยละกัน

ตอนใกล้เรียนจบป.ตรี ก็เริ่มหาทางว่าจะเรียนต่อป.โทดีหรือจะหางานทำดี ซึ่งประกอบกับช่วงนั้นค่าเงินบาทลอยตัว เศรษฐกิจตกต่ำ การหางานค่อนข้างยาก (แต่ถ้าหาจริงๆ ก็มีอยู่หรอก โดยเฉพาะสาขาที่ผมเรียนคือ วิศวกรเคมี เชื่อไหมครับว่าตอนผมเลือกภาควิชาตอนปี 2 ป.ตรี ภาควิชาวิศวกรรมเคมีไม่ได้ติดอยู่ในอันดับต้นๆ ที่นักศึกษานิยมเลือกกัน สมัยนั้นต้องวิศวกรรมไฟฟ้าหรือโยธาอะไรอย่างงี้ แถมนักศึกษาบางคนที่ไม่ได้ภาควิชาที่ตนต้องการยังอาจถูกจับยัดเข้าภาควิชาวิศวกรรมเคมียังมีเลยครับ แต่พอเศรษฐกิจตกต่ำ ไม่น่าเชื่อว่า ภาควิชาวิศวกรรมเคมีกลายมาเป็นภาควิชาที่นักเรียนอยากเรียนมากที่สุดเป็นอันดับต้นๆ อาจเป็นเพราะผลกระทบทางเศรษฐกิจน้อยมั้งครับ เมื่อเทียบกับภาควิชาอื่นๆ) ผมก็ได้สมัครงานแค่ไม่กี่ที่หรอกครับ และยังสมัครเรียนต่อป.โท ซึ่งก็ตั้งใจว่าจะต่อภาควิชาวิศวกรรมเคมีที่ร่ำเรียนมานี่แหละ แต่อยากฝึกภาษาอังกฤษไปด้วย เลยเกิดปิ๊งไอเดียว่า ลงเรียนสาขาวิชาวิศวกรรมเคมีภาค inter(national) ที่สอนเป็นภาษาอังกฤษดีกว่า จบมาจะได้วุฒิป.โทพร้อมกับเก่งภาษาไปด้วย ว่าแล้วก็เริ่มหาที่เรียน

ผมเกิดไปปิ๊งโปรแกรมนึงขึ้นมานั่นคือ Chemical Engineering Practice School (ChEPS) ของม.เทคโนโลยีพระจอมเกล้าฯ ธนบุรี ที่บอกว่าน่าสนใจเพราะเป็นโปรแกรมที่ทางมหาวิทยาลัยฯ ร่วมกับ MIT จากอเมริกาในการตั้งโปรแกรมนี้ขึ้นมา มุ่งเน้นผลิตวิศวกรเคมีที่พร้อมทำงานจริงๆ ในโรงงาน ซึ่งจะไม่เน้นการทำวิจัยมากเหมือนกับโปรแกรมอื่นๆ และยังต้องมีการไปทำโครงงานต่างๆ ที่โรงงานจริงๆ อีกหลายเดือนด้วย น่าสนใจดี ผมจึงสมัครเรียนไป ซึ่งรุ่นผมจะเป็นรุ่นที่ 2 เองเพราะหลักสูตรนี้เพิ่งก่อตั้งมา 1 ปีเท่านั้น ดังนั้นยังไม่ทราบเหมือนกันว่ารุ่นพี่จะประสบความสำเร็จมากเพียงใด เพราะยังไม่มีรุ่นไหนจบออกไปทำงานเลย แต่ผมคิดว่า เอาวะ...เป็นไงเป็นกัน (ตอนนั้นอาจารย์จากมหาวิทยาลัยที่ผมเรียน ป.ตรี ก็มีมาชวนให้ผมไปเรียนป.โท กับแกพร้อมเสนอให้ทุนอยู่เหมือนกัน แต่ผมต้องการเห็นอะไรที่แตกต่างออกไป แถมได้ยินมานักต่อนักว่า มหาวิทยาลัยที่ผมเรียนตอนป.ตรี เก่งแต่ภาคทฤษฎี ไม่เก่งภาคปฏิบัติเหมือนพวกลาดกระบังหรือบางมดอะไรทำนองนี้...มันเลยทำให้ผมยิ่งอยากรู้ว่า มันจะจริงอย่างคำร่ำลือหรือเปล่า?) ช่วงนี้แหละครับที่ผมฟิตภาษาอังกฤษสุดๆ เพื่อเตรียมตัวสอบสัมภาษณ์ภาษาอังกฤษเพื่อเรียนต่อ จริงๆ แล้วผมก็เตรียมตัวเรื่อยมานานพอสมควร ซึ่งตอนสอบสัมภาษณ์ก็ไม่มีปัญหาแต่อย่างใด ผ่านมาได้และได้ทุนเต็มในการเรียนตลอดหลักสูตรป.โทด้วย นั่นหมายถึง ผมไม่ต้องเสียค่าหน่วยกิตเลย (รู้สึกจะตกปีละ 2 แสน) แถมมีเงินเดือนให้ผมระหว่างเรียนป.โทด้วย เดือนละ 5 พันบาท ซึ่งมันทำให้ผมไม่ต้องรบกวนเงินพ่อแม่เลยระหว่างที่เรียนป.โท ตอนผมเข้ามาในโปรแกรมนี้แล้วเจออาจารย์ที่เคยสอบสัมภาษณ์ผม ผมเคยถามแกว่าอาจารย์ใช้อะไรเป็นเกณฑ์ในการตัดสินว่านักศึกษาคนไหนจะได้ทุนเรียนฟรีอย่างผม ในขณะที่บางคนได้เรียนก่อนจ่ายทีหลังตอนได้งานทำแล้ว อาจารย์ท่านบอกว่า “เพราะภาษาอังกฤษเธอดีกว่าเพื่อนๆ ไง” ผมรู้สึกหายเหนื่อยทันทีจากการฟิตภาษาอังกฤษมาโดยตลอด เพราะผมได้ใช้มันเป็นใบเบิกทางให้กับผมได้แล้ว ประหยัดเงินพ่อแม่ด้วย อยากขอบคุณคุณครูที่สอนภาษาอังกฤษผมทุกท่านเลย สิ่งที่ผมอยากจะบอกกับผู้อ่านทุกท่านคือผมไม่สามารถฝึกฝนภาษาอังกฤษให้เก่งได้ภายในไม่กี่สัปดาห์ แต่มันใช้เวลาหลายเดือนไปจนถึงเป็นปี (ผมเรียนภาษาอังกฤษกับครูเคท 2 ปีเต็ม) ดังนั้นใครที่คิดว่าจะต้องใช้ภาษาอังกฤษเป็นใบเบิกทางในชีวิตคุณ คุณต้องเริ่มลงมือฝึกฝนมันซะตั้งแต่ตอนนี้ เพราะมันจะใช้เวลานานเหมือนกันกว่าจะเห็นผลชัดเจน มีลูกศิษย์ผมบางมาให้ผมติวสอบสัมภาษณ์งานเป็นภาษาอังกฤษ ซึ่งผมก็ช่วยได้นะครับว่าควรตอบคำถามอย่างไร ประมาณไหน แต่ตัวภาษาอังกฤษนั้นขึ้นอยู่กับเค้าแล้วว่าเค้ามีพื้นฐานมาดีแค่ไหน ถ้าจะสอบภายในไม่กี่อาทิตย์ คงต้องบอกว่า “ทำใจ” ได้อย่างเดียว เพราะคุณต้องใช้เวลาพอควรกว่าจะฝึกฝนภาษาอังกฤษจนเห็นผลชัดเจน

วันแรกที่ผมเริ่มเรียนป.โท ผมยังจำได้ค่อนข้างแม่นยำ (แม้ปกติความจำผมจะห่วยก็ตาม) จริงๆ มันเป็นความผิดของผมเองแหละที่คาดหวังกับโปรแกรมนี้ไว้สูงมาก หวังว่าจะเจออาจารย์ฝรั่งมากมาย หวังว่าจะมีเพื่อนเป็นฝรั่งหรือเพื่อนๆ คนไทยที่พูดภาษาอังกฤษได้ดีกว่าผม แต่พอวันแรกที่เค้าจับนักศึกษาทั้งหมดมาเรียนภาษาอังกฤษเพื่อปรับพื้นฐานช่วงซัมเมอร์ ซึ่งมีอาจารย์แขกเป็นคนสอนภาษาอังกฤษ ปรากฏว่าผมยังไม่เจอเพื่อนหรือรุ่นพี่คนไหนที่สำเนียงเหมือนเจ้าของภาษาสักคน อันนี้เป็นเพราะผมคาดหวังไว้สูงเกินไป เพราะอย่างไรก็ตามอย่าลืมว่าผมกำลังจะเรียนโปรแกรมอินเตอร์ก็จริงแต่เรียนในไทยนะ ไม่ใช่เรียนในต่างประเทศ บวกกับผมเคยเจอคนอย่างครูเคทผู้ที่พูดภาษาอังกฤษได้เหมือนเจ้าของภาษาเลยทำให้ผมคิดว่าคนไทยก็สามารถพูดภาษาอังกฤษได้เหมือนฝรั่งเป๊ะได้ (แต่ลืมไปว่า มีคนทำได้น้อยคน) วันแรกที่ผมไปเรียนมันเกิดความผิดหวังอย่างรุนแรง (ผมไม่ค่อยเปิดเผยความรู้สึกนี้กับใคร) เพราะผมอยากเจอเพื่อนคนที่มีสำเนียงภาษาอังกฤษดีกว่าผม ผมจะได้ฝึกพูดภาษาอังกฤษกับเค้าได้ แต่ไม่มีเลย อย่างไรก็ตามไหนๆ ก็เข้ามาแล้ว ผมจึงตั้งปณิธานว่า ไม่เป็นไร ผมจะยังฝึกฝนตามเทคนิคของครูเคทต่อไป เพื่อพัฒนาภาษาอังกฤษของผมโดยยึดครูเคทเป็นต้นแบบ (ผมยังคงเรียนกับแกทุกวันเสาร์) ข้อเสียอีกอย่างของโปรแกรมอินเตอร์ที่เรียนในไทยคือ ถึงแม้ว่าเราจะเรียนวิชาต่างๆ เป็นภาษาอังกฤษก็จริง แต่พอออกจากห้องเรียน พวกเราก็พูดภาษาไทยกันกับเพื่อนตลอด (เพราะเพื่อนเป็นคนไทยหมด) อาจารย์ที่สอนส่วนใหญ่เป็นคนไทย ซึ่งสำเนียงก็ไทยๆ ทำให้ไม่ค่อยได้ฝึกภาษาอังกฤษเท่าไหร่นัก แต่อย่างไรก็ตาม ช่วงที่เรียนป.โท จะมีการเสนอผลงานแทบทุกสัปดาห์ซึ่งต้อง present เป็นภาษาอังกฤษ นี่แหละครับที่จะทำให้เราทราบทักษะทางภาษาอังกฤษของเพื่อนแต่ละคนรวมถึงตัวเราด้วย ซึ่งผมคิดว่าอย่างน้อยก็ได้ใช้ภาษาอังกฤษมากกว่าโปรแกรมภาคภาษาไทยนะ แต่ก็ไม่เหมือนกับพวกที่ไปเรียนต่างประเทศที่ได้เจอฝรั่งจริงๆ ใครที่กำลังเรียนโปรแกรม inter อยู่ ผมอยากแนะนำให้คุยกับเพื่อนเป็นภาษาอังกฤษตลอดมันจะช่วยพัฒนาทักษะภาษาอังกฤษของคุณได้เยอะครับ

แล้วจะกลับมาเล่าต่อถึงวิธีพัฒนาภาษาอังกฤษในแบบของผมตอนที่เรียนอยู่ ว่าทำยังไงถึงเปลี่ยนสำเนียงได้โดยไม่ต้องไปเรียนต่างประเทศนะครับ อดใจรออีกแป๊บนึง

Create Date : 17 มกราคม 2551 Last Update : 17 มกราคม 2551 16:56:08 น. Counter : 4555 Pageviews.		17 comments
Share Tweet