ล่องแก่งน้ำว้า ปี 2 ภาค เก็บกู้ตอนบน (ไม่สำเร็จซะทีวุ๊ย)

เฮ๊ย!! Blog มันเงียบเกินไปแล้วววว.... ด้วยเนื่องว่า Blogger ทั้งหลายจ๋า หายไปไหนกันหมดเนี่ย เอาเป็นว่าวันนี้ พาไปเที่ยวอีกดีกว่า แบบว่า ทำอะไรไม่ได้ดูดีมีสาระมากไปกว่านี้อีกแล้วหน่ะ เหอะ เหอะ.. ในฐานะคนเล่าเรื่อง ปวดจิตนิดหน่อยกับการคิดประโยคเริ่มต้น blog และหากตามอ่านกันมา มันก็จะมีอยู่ คำเดียวว่า “กลับมานานละ เพิ่งจะ นู่น นี่ นั่น ...” หาข้อแก้ตัวดีๆ กว่านี้ไม่ได้จริงๆ เหตุของผลก็คือ “ขี้เกียจ” มีบางทริป ที่ขี้เกียจไว้นานนนน... นานจนลืมรายละเอียด นานจนหมดไฟจะเล่า นานจนหมดลมปราณจะแต่งรูป เลยไม่มีอารมณ์จะเขียน และบางทริป ที่ไม่เขียนไม่ได้ เพราะรูปสวย อยากอวด ทริปเทพ แบบว่าชอบ สะใจ เร้าอารมณ์ ต้องนำเสนอ!! ทริปนี้ก็เหมือนเดิม กลับมาเป็นหลายเดือน แทบจะจำอะไรไม่ได้แล้ว หลักฐานประกอบเหตุผลคนขี้เกียจก็คือ ย้ายที่สิงสถิต ออกไปไกลจากเมืองแม่ กว่าน้ำไฟฤา internet จะเข้าถึงก็เกือบพาลให้ลูกเมืองแทบจะแดดิ้น และถ้าตามอ่านๆ กันมา มันก็จะขึ้นต้นด้วยการบ่นเป็นแม่แก่ไปตามเรื่องราว กว่าจะเข้าเรื่องได้ ทริป : ล่องแก่งน้ำว้า ระดับความโหด 3-5 จ.น่าน ปี 2 ปีแรกของน้องใหม่ ปีที่ 2 ของการล่องแก่งตอนกลางแบบเต็มรูปแบบ (นอนกลางป่า และพายเรือ 80 กม.) ปีที่ 3 ของการล่องแก่งในสายน้ำว้าตอนกลาง และการเดินทางสู่ “น่าน” เที่ยวที่ 3 พลาดเป้าหมาย เก็บตอนบนไม่ได้ ติดไว้ก่อน รอไปอีก 2 ปีเด้อ 16-18 ตุลาคม 2552 ทีม : พี่เอี่ยม ภัทรซ่า พี่ปั๊ม พี่โป๊งเหน่ง พี่เต้ พี่พิมมี่ ขนุน เป็นทริปที่ไม่สมหวังอะไรซักกะอย่าง เพราะตั้งใจว่าปีนี้จะไปล่องตอนบน แต่ พายุเข้า มรสุมทั้งประเทศ ฝนตกหนักเกือบทุกจังหวัดโดยรอบ ยกเว้น “น่าน” --" ส่งผลให้น้ำว้าตอนบน ไม่มีน้ำจะล่อง กระทบเลยเถิดมาถึงคณะพรรคที่ต้องปรับกลยุทธ์กันด่วน ทริปเกือบจะล่ม นังหนุนเกือบจะเสียน้ำตา แต่สุดท้ายก็ยังหน้ามึนลากพี่ๆ ไปจนได้ ขอบคุณพี่ๆ ทั้งหลายที่สนองนิดส์น้อง ขอบคุณจากใจจริงๆ และถ่ายรูปกันน้อยมาก ประหนึ่งว่าแบกกล้องกันไปให้หนักไส้ทะมายว๊าตรู รูปในทริปนี้ จึงมีเศษเสี้ยวของฝีมือ กล้องพี่ กล้องน้อง กันแค่ไม่กี่รูป นอกนั้น จิ๊กมาจากกล้องพี่หนุ่ม กรฤทธิ์ มณีรัตนายล หนึ่งหนุ่มใจดีในทริป “อกหักตอนบนร่วม” ครั้งนี้ ไม่งั๊น น้องๆ คงไม่มีรูปเสียวๆ มาอวดชาวบ้านเขาแน่ๆ โปรแกรมเดิมเหมือนกับปีที่แล้วทุ๊กอย่าง ยุบโปรเจคตอนบนลงมา เพราะฉะนั้น ปีที่แล้วเขาพาไปเที่ยวไหนมั๊ง ปีนี้ก็ยังงั๊นทั้งนั้น สรุปแบบรวบรัด ลงเรือเตรียมล่องแก่งเอาตอน 4 โมงเย็น เวลาเดียวกะปีที่แล้วเกือบเด๊ะ ห่างกันไม่กี่ผานาที อากาศดีแจ่มใสทั๊งวัน แต่พอมาถึงหมู่บ้านที่จะลงเรือ ลงรถปุ๊บ ฝนเทปั๊บ เม็ดเป้งๆ ยืนเหงาเป็นคนหงอยหลบฝนใต้ต้นโพธิ์ใหญ่พันผ้าสามดี ให้เจ้าพ่อเจ้าแม่คุ้มครอง ถือเป็นฤกษ์งามก่อนล่องแก่งละกัน ลำเรือ : สีฟ้านายท้ายโฉด กับพี่ภัทรซ่า พิมมี่ อาสาสมัครสองพี่น้องเดนตาย : สีส้มย้วย เพราะรั่ว นายหัวเพิ่งร้างลาไปจากการล่องแก่ง 2 ปี กลับมาทริปนี้ทริปแรก พร้อมกับหน้าตาที่ไม่ได้แสดงถึงความมั่นใจซักกะนิด และลูกเรือหน่อมแน๊ม พี่ปั๊ม พี่เอี่ยม พี่เต้ พี่โป๊ง ขนุน หน่วยเดนตาย : วันแรก ทางทีมผลักไสพี่เอี่ยม กับน้องภัทรซ่า สองพี่น้องขาลุย ไปสมาคมลำฟ้าก่อน เป็นการลองเชิง วันต่อๆ มา ภัทรซ่ากับพิมมี่ผู้นิยมความซาดิสต์ เริงร่าตลอดทริป และเหมือนเดิ๊มมมม ใครมาล่องแก่งที่น้ำว้า ถ้าไม่ตกน้ำ เหมือนมาไม่ถึง แหม่ จะอาถรรพ์ไรปานฉะนี้ สิ่งศักดิ์สิทธิ์ท่านทำให้รู้ว่า ธรรมเนียมปฏิบัติประจำน้ำว้า เขามีจริง โดยเฉพาะ “น้องใหม่” อย่าง “คุณพี่โป๊ง” ที่ชโลมน้ำมันมวยซะลื่นปรื๊ดดด หลุดเรือไปให้น้องนุ่งตื่นเต้น กันเล่น รับน้องใหม่ที่น้ำว้าไปสมประสงค์ จะหล่นในแก่งใหญ่ๆ ให้เอามาขายกันมันส์ๆ หน่อยก็ไม่ได้นิ หล่นทั้งที นายท้ายบอกว่า “แค่น้ำไหลผ่านหิน” หว่ะน้อง ระดับความแรงไม่สามารถเรียกว่า “แก่ง” ได้เร๊ยยย.. ปีนี้ น้ำน้อย ไม่แรง ไม่โหด แต่มันส์กว่าปีที่แล้ว เพราะความกลัวไม่มี ฝึกไหว้น้ำมาตลอดทั้งปี ลืมตาลงแก่งกันได้สบาย โปรกันเหลือเกิ๊นนน... ลีลาส้มย้วย ลงแก่ง ส้มย้วย หายแซ๊บ หายซ๋อย   ไม่แน่ใจว่าเป็น “แก่งห้วยเดื่อ” หรือเปล่า แต่เป็นแก่งระดับ ใหญ่ บิ๊กเบิ้ม เรียกว่าจัดอยู่ในระดับแก่งพระเอกแนวหน้า และเนื่องจากเป็นแก่งใหญ่ จึงต้องปล่อยเรือลงทีละลำ ลำแรกลงแบบนิ่งๆ   ลำนี้เอาบั้นท้ายลง เทพจริงๆ ก็เรือมันย้วยยย.. ลงมาอย่างนิ่มมมม...   ถึงลำญาติพี่ญาติน้อง ส้มย้วยอีกแก่ง ดูลีลาฝีพายซะก่อน ไม่มีอู้นิยะทริปนี้ แต่สังเกตนายหัวกับนายท้ายให้ดี โก่งกันตัวงอกว่าชาวบ้านนิดนึงลูกทริปพายก็จริงอะ แต่แรงนี่ ..ไม่มีผล...!! และตามมาด้วยลำฟ้าของสองพี่น้องเดนตาย ดูความซาดิสต์เขาเหอะ ลงแบบธรรมดาเหมือนชาวบ้านเขาเป็นไหมหล่ะนั่น   เมาท์นายหัวนายท้ายนิดส์นึง ส้มย้วย ได้นายท้ายชื่อพี่เถียร ซึ่งหน้าตาจะเหมือนกันทั้งบ้าน มีพี่น้อง 5-6 คน ยังกะฝาแฝด เรียกผิดเรียกถูกให้วุ่นวาย โชคดีทริปนี้พี่เถียรไม่พกคนหน้าเหมือนไปด้วย แต่ก็ยังคงมีญาติพี่ญาติน้องแก อยู่ในเรือลำนู้น ลำนี้ ลำนั้น เหมือนเดิม ญาติเยอะชิบ ไม่แปลกใจถ้าจะได้ยินแกพูดว่า นู่นก็น้องผม นี่ก็พี่ผม นั่นก็ นามสกุลผม และด้วยความที่แกเป็นคนไม่พูดเอาซะเลย เวลาสั่งพาย ก็ต้องเอคโควต่อๆ กันมา หนุนกับพี่เอี่ยมจึงจัดการชวนคุยซะ ได้เรื่องเสร่ะ วันต่อมาแกดันกลายเป็นคนชวนเราสองคนคุยกันซะเอง ขี้เมาท์ถึงขนาดเรือเกยหินน้ำนิ่งๆ ให้อายชาวบ้านเล่นๆ และนายหัว ที่เหมือนฟ้าส่งมาให้คู่กับนายท้ายขี้เมาท์ พี่พร ผู้ร้างวงการออกไปทำไร่มา 2 ปี ปีนี้เป็นปีแรกที่แกกลับ เข้าสู่สังเวียน และเป็นเรือลำแรกที่แกพาย และเป็นทริปแรกที่แกกลับมา เพราะฉะนั้น พี่พรจะพกหน้าตาแบบว่า “ตื่นเลิกลัก” อยู่ตลอดเวลา สังเกตได้จากเวลาจะลงแก่ง แกจะหันมาทำหน้าขาว ส่งภาษาไปหานายท้าย จับใจความได้ว่า “จะลงยังไง” โอ่ว!! ตายหล่ะตรู... และไอ้ที่เรือมันเกยหินน้ำนิ่งให้อายชาวบ้านเขาเนี่ย ก็เพราะนายท้ายมัวแต่เมาท์ ส่วนนายหัวที่เห็นหินแล้ว แต่หันมาเพื่อจะถามนายท้ายว่า “เอายังไงดี” เนี่ยแหล่ะ ส่วนลำสีฟ้าของสองศรีพี่น้องเดนตาย ก็เจออะไรที่คล้ายๆ คุณหฤษฎิ์ ณ จำเลยรัก ดีๆ นี่เอง ตบจูบๆ กันตลอดทาง โหด เถื่อน ซาดิสต์สุดๆ อิจฉานะเนี่ย เค้าอยากโดนตบจูบบ้างงงง... แก่งผารถเมล์ เป็นแก่งที่มีลักษณะกระโดดเป็นชั้นๆ ถ้าเรือดีๆ ลมเต็มๆ มันจะเด้งงง สูงมาก มันสะใจชวนคว่ำท้าเสียวมากมาย ลำนี้ก็ยังพอจะเด้งบ้าง ไอ้ลำญาติพี่ญาติน้องนี่ ย้วยขั้นวิกฤติ แบบว่า แหกปากเกินความเสียวมาก เรือตรูเด้งได้กว่านี้อีกไม๊เนี่ยะ!! ตามมาด้วยลำฟ้า ณ จำเลยรัก โสรยา และศันศนีย์ ผู้นิยมความซาดิสต์ ดูรอยยิ้มของพวกนิยมความป่าเถื่อน จำเลยรักขอตวัดหางโชว์อีกซักทีเซร๊.. และบุคคลบางท่าน ต้องเติมน้ำมัน ด้วยวิธีนี้ บริเวณแคมป์กลางป่า หลังโอบล้อมด้วยขุนเขา หน้าห้อมล้อมด้วยแม่น้ำ ตรงกลางเด่นตระหง่านด้วยส้วมซึม (สรุปว่ามันถูกหลักฮวงจุ้ยสุดๆ) น้ำท่าบริบูรณ์ รวมทั้งตัวลิ้นที่เข้าถึงทุกคน ทุกที่ ทุกเวลา ทะเลหมอกยามเช้า นั่งจิบโอวัลตินร้อนๆ เคล้าเสียงพี่โป๊งท่องบทสวดมนต์ พระธาตุแช่แห้งรอบที่ 3 งวดนี้คงไม่มีใครไปบนอะไรไว้อีกนะ และขอได้รับความขอบคุณจากพี่ชายคนนี้ รูปภาพภาคพื้นน้ำ ของพี่หนุ่มล้วนๆ ขอบคุณในน้ำใจที่มีให้กันมากๆ นะจ๊ะ และท้ายนี้ ขอได้รับความไว้วางใจ ขอบ อก ขอบ ใจ จากพี่ๆ นักเดินทางเหล่านี้ และคนนอกเฟรมที่อ่านหนังสือเตรียมบวชอยู่ในเต็นท์ และต้องบอกว่าซาบซึ้งตรึงใจเป็นกรณีพิเศษ สำหรับพี่ภัทรซ่า ที่ถอยกล้องกันน้ำตัวใหม่ ซิงซิง ไปสนองตัณหาราคะกันในครั้งนี้ (เอริ่ม หมอดูทักไม๊พี่ ว่าจะได้อย่าง แล้วจะเสียอะไรหลายๆ อย่างหง่ะ) อร๊ายยยยย.........พูดกันให้ช้ำใจทะม๊ายยยย....!! ไม่ว่าจะสูญเสียเงินทองจากการเป็นเจ้ามือ สูญเสียเวลาแห่งความคิดถึง เพราะต้องมาพิสูจน์คำว่า ลูกผู้ชาย กับน้องนุ่ง สูญเสียรองเท้าที่เพิ่งจะใส่ได้ 2 ทริป สูญเสียพื้นที่ของผิวหนังบางส่วนให้ลิ้นกัดกินเป็นหนองเล่นๆ หรือแม้กระทั่งความทรงจำหลายอันที่ทำหล่นหาย สุดท้ายแล้ว มันก็ยังคงเป็นทริปที่สนุก และมีความสุขเหมือนทุกทริปที่ได้ร่วมทาง เจอกันใหม่ทริปหน้า เนวิเกติ๋มเค้าจะพาไปโหด โหยหาความหนาว ดูดาวบนยอดดอย

Create Date : 17 ธันวาคม 2552		6 comments
Last Update : 17 ธันวาคม 2552 6:37:13 น.
Counter : 1512 Pageviews.
Share Tweet