แฟ้มที่ 5 ของเสี่ยวนักสืบ พุ่มรัก พานสิงห์

ผู้เขียน : วินทร์ เลียววาริณ

ในเล่มนี้ มีคดีย่อยๆ ถึง 8 คดี ดังนี้

ฆาตกรรมปลากระป๋อง อุบัติเหตุอาหารเป็นพิษหรือฆาตกรรม?

คดีมนุษย์โบราณ ใครคือคนตายในซากโบราณ?

ใบหน้านางฟ้า ฆาตกรรมกับครีมเสริมความงาม

คดีล่าคนเจ้าชู้ อุ้ย! ทำไมต้องล่าคนเจ้าชู้?

อสรพิษปริศนา อุบัติเหตุงูกัดหรือฆาตกรรม?

ทับทิมสีเลือด คลี่คดีเก่าฆ่าชิงทรัพย์

ตู้นิรภัยปริศนา ทำไมของในตู้นิรภัยหายไปโดยไร้ร่องรอย?

ความตายของนักเขียนคนหนึ่ง ฆ่าตัวตายหรือฆาตกรรม?

จากการอ่านหมดทุกเรื่องนั้น ไม่มีเรื่องไหนที่ชอบเป็นพิเศษ แต่ก็อ่านสนุกไปเรื่อยๆ ได้ทุกเรื่อง ทริกในคดี ส่วนมากจะง่ายๆ และสามารถคาดเดาคนร้ายได้เรื่อยๆ จากข้อมูลที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ นั่นเอง แต่ที่น่าสนใจ คือ ทำไม นักสืบคนนี้มันขยันเล่มมุขจัง (ว่ะ) แม้กระทั่งในสถานการณ์หน้าสิ่วหน้าขวาน ก็ยังหยอดมุขทั้งกะเพื่อนเสี่ยว คนช่วยสืบ และสาวๆ ทั้งหลาย และก็ทำให้เข้าใจว่า ความตลกนี้ถือเป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งเลย เพราะสาวๆ ในเรื่องนี้ก็แอบชอบกับมุขที่พุ่มรักหยอดไป และทึ่งไปพร้อมๆ กับการไขปริศนาคดีได้เลย คือ การไขปริศนาคดีจะไม่เหมือนกับในพวกการ์ตูนนักสืบหรือนิยายนักสืบญี่ปุ่น ที่จะบ่งบอกถึงการตัดสินใจในตัวเอก แต่ในเรื่องนี้จะเห็นว่าพุ่มรักจะค่อยๆ หาข้อมูลไปเรื่อยๆ (จนเราก็ไม่รู้ว่าเมื่อไรจะพอ) แล้วอยู่ดีๆ ก็เปิดโปงคดีเลย (ฮ่าๆๆ แบบงงที่ว่า แกไขคดีได้แล้วหรอย่ะ) อ่านจบแล้ว ชักอยากรู้ว่า หน้าตาของพุ่มรักนี้เป็นอย่างไรทีเดียว ^^