|
กาลครั้งหนึ่ง...เมื่อผมจำความได้
ภาพทรงจำแรกของคุณเกิดขึ้นตอนไหน?
สำหรับผมแล้ว การจำเรื่องราวได้ถนัดตาเมื่อครั้งผมอายุได้สี่ขวบแรกของชีวิต
................................................................................. ประกายไฟปะทุเหมือนพลุที่จุดเฉลิมฉลองเทศกาลสำคัญ ๆ ลูกแล้วลูกเล่า ในค่ำคืนที่จันทร์ฉายกลางมวลเมฆรูปร่างแปลกตา
ทว่าต้นกำเนิดมันคือหม้อแปลงไฟของตลาดแห่งหนึ่งในสังกัดหน่วยงานของรัฐ
ป้าปลุกผมให้รีบลุกขึ้นแล้ววิ่งหนี ผมจำได้ว่า คว้าเอาคอป้าแล้วกอดป้าไว้แน่น ป้าอุ้มผมวิ่งออกจากตึก แล้วก็ย้อนกลับไปโทรศัพท์ ประกายไฟปะทุออกมาจากด้านหลังของผมเหมือนมันจะติดหลังเพียงแค่กระจกกั้น ไฟดับหมด เราอยู่ท่ามกลางความมืดมิด
แล้วป้าก็ผละออกจากโทรศัพท์ วิ่งไปตามถนน ตรงไปที่ท้ายซอย เมื่อป้าเจอรถขยะ ป้ายืนกลางถนน ออกคำสั่งให้รถขยะหยุด แล้วป้าก็เจรจา
พอได้เรื่อง ก็ป้าค่อย ๆ อุ้มผมกลับไปที่เดิม วางผมให้นั่งลงเฉย ๆ ตอนนั้นผมคิดว่าป้าจะทิ้ง ก็วิ่งตามป้าอย่างไร้สติ จนโดนป้าตวาด บอกว่า "ให้นั่งเฉย ๆ ฟังรู้เรื่องไหม?"
ตอนนี้เอง ผมมารู้ทีหลังว่า ป้าลืมตัวทิ้งทุกอย่าง ทิ้งทุกคน เพื่อเอาผมออกไปจากที่ที่อันตราย เมื่อรู้แล้วว่า เกิดอะไรขึ้น ป้ากลับมาเอารองเท้าที่ลืมใส่แต่ทีแรก กลับมาเอาสวิตซ์ลง และสำรวจไปรอบ ๆ ผมก็เพิ่งได้รองเท้าตอนนี้เหมือนกัน ขณะนั้นเป็นเวลาเกือบตีสามแล้ว
เป็นคืนที่มีฝนพรำ ดึกสงัด เงียบสนิท ไม่มีใครเคลื่อนไหวใด ๆ นอกจาก ป้า ผม และคนไม่กี่คนที่เกี่ยวข้อง
ป้าเดินกลับไปกลับมา หลายรอบ ในบริเวณที่ป้าต้องดูแล จนเวลาผ่านไปเป็นชั่วโมง ป้าเดินไปเจรจากับช่างไฟฟ้าที่มีรถกระเช้าคันโตจอดอยู่ แล้วสักพัก พี่ช่างไฟฟ้า ก็เดินตามป้ามาดูแผงไฟที่ตึกที่ป้าดูแล
ผมเดินตามป้า จนกระทั่งป้ามั่นใจแล้วว่าปลอดภัย ป้าส่งผมเข้าานอน ..บอกผมว่า นอนที่นี่นะ ป้าขอทำงานก่อน
..............................................................................
และหลังจากวันนั้น ป้าส่งผมกลับบ้าน ป้าให้เหตุผลว่า "ถ้าผมอยู่กับป้า ป้าจะเป็นห่วงมาก ห่วงจนทำงานลำบาก ถ้าเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้น ป้าจะตื่นเต้น" ผมบอกป้าว่า "ก็อยากให้ป้าตื่นเต้น" แต่ป้ายังยืนกรานว่า "ไม่ได้ มันอันตรายเกินไปสำหรับเด็ก"
หลังจากวันนั้น ความทรงจำผมก็เลือนลาง สำหรับผมแล้ว ไม่มีอะไรชัดเจนไปกว่าประกายไฟที่มันปะทุเป็นพลุแตกอีกแล้ว
มันช่างเป็นความประทับใจอย่างที่สุดของผม ป้าเล่าว่า ถ้าเราสองคนวิ่งออกจากห้องนั้นไม่ทัน เราสองคนอาจเจ็บตัวแบบไม่กล้าจินตนาการ เพราะเศษหลอดไฟที่ระเบิดออกแตกละเอียด กระจายไปทั่วห้อง
..................................................................... ความทรงจำในวัยเด็ก มีผลกับการตัดสินใจเลือกทางเดินของชีวิต เพราะผมเห็นความสำคัญของทรัพยากรบุคคลในวันนั้น มันจึงทำให้ผมเป็นผมได้เช่นทุกวันนี้
สังคมของเรา จะไม่สามารถขับเคลื่อนไปอย่างเป็นปกติสุขได้ หากขาดบุคลากรที่มีศักยภาพในแต่ละองค์กร ทุกระดับชั้น ไม่ว่าจะเป็นผู้บริหาร ระดับสูง หรือคนงานระดับล่างที่สุด ไม่ว่าผมจะเติบโตขึ้นมาเป็นอะไร ประกอบอาชีพอะไรเลี้ยงตัวเองและครอบครัว ความทรงจำมันสอนให้ผมคิดได้ว่า เราจะไม่ประมาทเลินเล่อจนเป็นเหตุให้ผู้อื่นได้รับความเสียหาย เราจะไม่ละเลยต่อหน้าที่จนเป็นเหตุให้ผู้อื่นได้รับความเดือดร้อน เราจะไม่ทุจริตต่อหน้าที่จนเป็นเหตุให้ผู้อื่นต้องเดือดเนื้อร้อนใจ เราจะไม่เบียดเบียนใครให้เป็นทุกข์ได้ยาก
.................................................................... ผมเคยถามป้านะ "ป้า ๆ ตอนเป็นเด็กป้าจำอะไรได้บ้าง?" ผมได้คำตอบว่า "จำได้ป้าก็เฝ้าบ้านแล้วลูก" คือป้าผมเฝ้าบ้านตั้งแต่เด็ก พอโตมาป้าก็เฝ้าบ้านให้คนอื่นอีกหลาย ๆ คน
คุณลองเดาจากความทรงจำดูสิ ...ตอนนี้ผมทำอะไรอยู่???
| Create Date : 18 ตุลาคม 2558 |
|
0 comments |
| Last Update : 18 ตุลาคม 2558 3:37:30 น. |
| Counter : 656 Pageviews. |
|
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [