: : บทกวีเน่าๆ จากจิตใจเละๆที่ตกต่ำ : :
โอ้ละหนาเช็ดน้ำตามานั่งคิด สิ่งกวนจิตกวนในไฉนหนอ มันจึงทำเพื่อนได้ไม่รีรอ คิดก่อนหนอ? ไม่เคยมีในจิตใจ ไม่มีใครสนใจและเข้าจิต มานั่งคิดห่วงใยใครบ้างหนา ที่จะหาความเข้าใจในแววตา เหมือนดั่งฟ้าสร้างมาให้ร่วมกัน
นั่งคนเดียวเปล่าเปลี่ยวอยู่มุมห้อง หันไปมองพวกเพื่อนผองเล่นหฤหรรษ์ พวกมันเล่นสุดจะแรงสะใจมัน แต่หัวฉันกลับคิดคนละทาง แสนจะเหนื่อยเลยนอนพักหลับสนิท เพื่อนใกล้ชิดดูเหมือนจะเหินห่าง เดินเข้ามาวางแผนแกล้งเล่นงาน แสนหนุกหนานพอตื่นมาสองตาเต็ม
แสนขายหน้าโกรธาไม่มัวคิด คว้าไรติดขว้างใส่ฝูงชนหนา โน่นต่างขำนี่ต่างเฮทุกเวลา ไอเราหน้าสุดจะโกรธและเสียใจ เพื่อนที่แสนจะเชื่อถือทำกันได้ สิ้นคนใดจะเชื่อใจให้คบไป ไหนเป็นไหนโศกอาลัยไอเพื่อนร้าย นั่งร้องให้หมดอาลัย ..ใครทำกัน..
พอเหตุเกิดไม่มีใครมาขอโทษ บ้างก็โทษว่าคิดมากทำไมหนา ไม่เป็นกูมึงไม่รู้หรอกไอห่า สิ้นวิญญาจะทำอะไรไร้ชีวัน พวกเพื่อนเลวก็ยังเล่นเฮฮาลั่น ส่วนตัวฉันน้ำตาซึมออกเป็นขัน อยากจะหาใครสักคนเข้าใจฉัน เป็นห่วงกันคงไม่มีใครสักคน
ผ่านอีกวันช่วงบ่ายๆเวลาเก่า ไอตัวเราบอกจะนอนทันทีนั้น เพื่อนมันพูดมันจะนอนแล้วรู้กันพลัน ไอตัวฉันได้ยินเข้าถึงกับชา ดั่งถูกตบหน้าฉาดใหญ่จนแดงซ่าน ตะโกนผ่านกูได้ยินมึงพูดหนา พวกมันค้างสักช่วงของเวลา กูได้ยินทุกอย่างว่ะแค่เงียบไป
All the pain I thought I knew All the thoughts lead back to you Back to what Was never said Back and forward Inside my head I can't handle this confusion I'm unable come and take me away
Just let me live my life I can't ever run and hide I won't compromise 'Cause i'll never know I'm gonna close my eyes I can't watch the time go by I won't keep it inside Freak out let it go
on my own
Create Date : 18 พฤศจิกายน 2548 |
|
7 comments |
Last Update : 18 พฤศจิกายน 2548 18:24:00 น. |
Counter : 552 Pageviews. |
|
|
|