|
|
| | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 |
| 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 |
| 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 |
| 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 |
| 28 | 29 | 30 | 31 | |
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
[SF].......November Chopin.......Part 5 [Jin x Kame]
คืนนั้น......ภายใต้ความมืดมิดแห่งราตรีกาล.......ชายหนุ่มผู้หนึ่งยังมิได้แม้แต่จะล้มตัวลงไปบนเตียงนุ่ม......จินใช้มือเปิดลังเก่าๆฝุ่นจับหนาใบหนึ่ง.....ภายในกล่องเต็มไปด้วยถ้วยรางวัลจากการประกวดดนตรี......ถ้วยเหล่านั้นล้วนหมองลงตามกาลเวลา....แต่ชื่อเจ้าของที่ที่ถูกจารึกไว้ก็ยังคงเห็นได้ชัดเจน.....สิ่งที่ใหม่ที่สุดในลังคงจะเป็นหนังสือพิมพ์ที่ลงข่าวการหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยของ......คาเมนาชิ.....คาซึยะ......ดาราไอดอลชื่อดัง.......จินก็เคยเป็นเหมือนกับคาเมะ......นักดีดเปียโนอัจฉริยะที่หายตัวไปเพียงข้ามคืน...แล้วไม่นานข่าวก็เงียบ.....ด้วยแรงผลักดันที่เหมือนกันนี้เอง........จินจึงคิดว่าตนเข้าใจคาเมะมากกว่าใครๆ........จากที่ตั้งใจในตอนแรก.....แค่จะให้คาเมะได้พักใจเท่านั้น......แต่แล้วทุกอย่างก็ต้องเปลี่ยนไป........
...........เพียงเพราะความรัก...........
แค่ไม่นาน.....จินขอเวลาแค่ไม่นานเท่านั้น......ขอให้ได้อยู่กับเจ้าของดวงตาสีน้ำตาลสวย....
ขอให้ได้อยู่กับคนที่รัก.....เท่านี้คงไม่ผิด......แค่เดือนเดียว....หลังจากนั้น....จินสัญญาว่าจะส่งคาเมะกลับไป......ในที่ๆควรอยู่......ในที่ๆดวงอาทิตย์เอื้อมไปไม่ถึง.......
..........................................................................
ปลายเดือนพฤศจิกายน........
เสียงเพลงดังก้องกังวาน......คาเมะยืนหันหน้าเข้าหากระจกในห้องเปียโน.....ทอดสายตามองไกลเข้าไปในป่าด้านหลัง.....บัดนี้......เหล่าใบไม้สีส้มแดงที่เคยอยู่บนต้นล้วนปลิดตนลงมาปกคลุมทางเดินเข้าป่าเสมือนพรมเนื้อดี......เหลือเพียงต้นไม้ไร้ใบที่ยังคงแผ่กิ่งก้านสีดำระกันไปมา......ร่างบางๆทอดถอนใจละห้อย.....
จินละมือจากเปียโนลุกขึ้นเดินมาหยุดยืนข้างๆคนรัก
เป็นอะไรรึเปล่าคาซึยะ.... ร่างสูงถามน้ำเสียงเจือด้วยแววความห่วงใย
ไม่มีอะไรหรอกจิน.....ก็แค่ใจหายนิดหน่อยเท่านั้นเอง..... คาเมะเอนศีรษะลงมาซบกับไหล่แข็งแรงของร่างสูงที่ยืนข้างกาย
ใจหาย?..... จินทวนคำอย่างไม่เข้าใจ
ก็.....ต้นไม้ไงจิน.....ตอนที่ฉันเจอกับจิน....มันยังอยู่อยู่บนต้นอยู่เลย.....ผ่านไปแปปเดียว....ก็เหลือแต่กิ่ง..... ว่าพลางมองใบไม้เล็กๆปลิดตัวลงจากกิ่งเงียบๆ....
มันเป็นเรื่องธรรมดาน่ะคาซึยะ....... จินปลอบ...
เรื่องนั้นก็รู้อยู่.....แต่ว่าคาซึยะไม่อยากให้มันผ่านไปเร็วนักนี่นา......อยากให้มันเป็นอย่างนี้อยู่นานๆ.....
ไม่มีใครหยุดเวลาได้หรอก.....คาซึยะ..... น้ำเสียงนุ่มเอ่ย....คล้ายจะย้ำเข้าไปในหัวใจตนเอง.....เวลา....ไม่อาจหยุดได้หรอก....
....................................................................
..................................................
................................
........
แสงอาทิตย์ยามเช้าสาดส่องเข้ามาอย่างเคย......แต่วันนี้สิ่งที่ทำให้คาเมะรู้สึกไม่คุ้นเลยนั่นก็คือ.....ทำไมวันนี้....ไม่มีเสียงเปียโนของจิน.....
ร่างบางเปิดประตูห้องออกมาหลังจากจัดการตัวเองเรียบร้อยแล้ว....หันซ้ายหันขวา...หาชายหนุ่มที่ตนคุ้นเคย.....เท้าสาวไปเรื่อยๆจนถึงส่วนรับแขก....เสียงแว่วๆลอยมาให้ได้ยิน...เสียงของจิน....ร่างบางๆใจขึ้นเป็นกองพลางรีบเดินเข้าไปหาต้นเสียง.....
จินทำไมวันน..................... คาเมะเอ่ยได้เท่านั้นก่อนเสียงทุกพยางค์จะถูกกลืนหายเข้าไปในลำคอ.......จินไม่ได้นั่งงอยู่คนเดียว.....ตรงข้ามชายหนุ่มมีหญิงสาวคนหนึ่งนั่งอยู่.....ใบหน้าของเธอนั้นคุ้นตาคาเมะเป็นอย่างดี.....
มิกิซัง.......... เสียงหวานครางแผ่วเบา....มิกิลุกขึ้นเดินมาทางคาเมะ...
คาเมะ....กลับกันเถอะ....ฉันมารับนะ....ที่ผ่านมาทุกคนเป็นห่วงมากเลยรู้ไหม..... หญิงสาวจับมือบางเอาไว้บอกกล่าวอย่างจริงใจ....แต่ทุกการกระทำกลับไม่ได้รับการสนใจ.....ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนจับจ้องไปที่คนรักซึ่งยังนั่งมองแก้วกาแฟของตนไม่เขยื้อน........
จิน.......อย่านะ.....ถ้าเขาพูดอะไรอย่าไปเชื่อนะ......ฉันเป็นคาซึยะไง.....เป็นแค่คาซึยะที่จินรัก....ฉันไม่ใช่คนอื่นนะ........ฉันไม่ใช่ดวงดาว......ฉันไม่ใช่อะไรทั้งนั้น....คาซึยะเป็นเพียงคาซึยะเท่านั้น.....คาซึยะของจินไง...... เสียงเบาอ่อนแรงถูกเปล่งออกมาเป็นคำพูดปนกับก้อนสะอื้นเล็กๆ
น้ำหน่วยตาไหลลงมาเป็นทางยาว......
คาเมะ..... มิกิเรียกแต่มือเล็กๆกลับสะบัดออกพลางถลาตัวไปหาจิน...ร่างบางนั่งกอดเข่าของจินเอาไว้ไม่ปล่อย....เสียงสะอื้นฮักๆดังออกมาจากลำคอระหงค์อย่างน่าสงสาร.....ชายหนุ่มถอนใจก่อนจะจับมือของคาเมะให้ลุกขึ้นพร้อมกับตน...
คุณรอตรงนี้ก่อน......เดี๋ยวผมจะคุยกับเขาให้เอง.... จินบอกมิกิแล้วจูงมือคาเมะเข้าไปในห้อง
เมื่อประตูปิดลงร่างสูงก็จัดการให้ร่างเล็กนั่งลงบนเตียงนุ่ม....ตัวเองย่อลงนั่งข้างหน้าคนรัก....
คาซึยะกลับไปทำงานเถอะนะ...... จินเกลี้ยกล่อม
.......................... ไม่มีเสียงตอบนอกจากผมของคาเมะที่ยุ่งเหยิงจากการส่ายหน้าอย่างรุนแรง
จินอย่าไปเชื่อนะ.....เค้าพูดอะไรก็ไม่จริงทั้งนั้น...... ร่างบางยังคงยืนยันประโยคเดิม
.......แต่จินเป็นคนโทรตามเขามาเองนะคาซึยะ......
.............................. เมื่อสิ้นเสียงคาเมะก็เบิกตาขึ้นอย่างไม่อยากเชื่อ.......
......จิน......รู้....แล้วทำไม....ไม่บอกฉัน.....ทำไม....ต้องตามเขามา......ทำไม...... ใบหน้าสวยส่ายช้าๆ...
เพราะจินอยากให้คาซึยะได้กลับไปทำงานต่อน่ะสิครับ....... จินตอบพลางใช้มือของตนเอื้อมเช็ดน้ำตาให้คนรัก.....
แต่ว่าคาซึยะไม่อยากกลับไปนี่.... เจ้าตัวเล็กดื้อแพ่ง
อย่าดื้อสิครับคนดี........กลับไปเถอะ......คาซึยะยังมีอนาคตอีกไกล..... จินไม่อยากให้มันต้องจบลงเพียงแค่นี้....เพียงเพราะรักจิน....
อนาคตที่ไม่มีจินคาซึยะไม่เอา!!!!!!!... คาเมะขึ้นเสียงตามอารมณ์แล้วผุดลุกขึ้นยืน
คาซึยะ......
.....จินไม่อยากให้คาซึยะอยุ่ใกล้ๆ.....จินไม่รักคาซึยะแล้วหรอ....... ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนที่เปลอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาเอ่ยถามเว้าวอน.....ชายหนุ่มร่างสูงกอดคนรักเอาไว้ในอ้อมแขน
พูดเสียงจริงจัง.......
คาซึยะฟังจินนะ.......จินบอกไปแล้วว่าจินรักคาซึยะ.....รักมาก.....ในชีวิตของจิน.....จะบอกรักให้คาซึยะฟังเพียงคนเดียวเท่านั้น......ถ้าจินบอกคาซึยะไปแล้ว.....นั่นหมายความว่า.....จินจะรักคาซึยะไปจนกว่าลมหายใจสุดท้ายหยุดลง...... ร่างสูงพูดดวงตาวูบไหวไปกับอารมณ์ในใจ.....มือใหญ่เกลี่ยไล้ไปบนใบหน้าของคนที่ตนรักแสนรัก......
แต่ถ้าเราไม่ได้อยู่ด้วยกัน.....ซักวัน......จินก็คงลืมคาซึยะ..... ร่างเล็กพูดแล้วซุกหน้าเข้าหาอกอบอุ่นอันคุ้นเคย....
ไม่มีทางเป็นอย่างนั้นหรอก.....คาซึยะแค่กลับไปทำงาน......ว่างเมื่อไหร่ก็ค่อยมาหาจิน... คนตัวใหญ่เอ่ย......จินต่างหาก......ที่เป็นฝ่ายต้องกลัว......
จริงหรอ......ถ้าเป็นแบบนั้น....ฉันกลับมาที่นี่ได้จริงๆหรอ...... คาเมะถามอย่างไม่แน่ใจ
.......แน่นอนอยู่แล้ว......ก็ที่นี่เป็นบ้านของคาซึยะนี่นา...... คำพูดเพียงไม่กี่คำกลับเรียกรอยยิ้มสวยให้ปรากฏบนใบหน้าหวานได้อีกครั้ง......
จินจูงมือคาเมะออกมาจากห้อง....อีกมือหนึ่งมีกระเป๋าเสื้อผ้าของร่างเล็กติดมาด้วย
เมื่อเห็นได้ดังนั้น....มิกิก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก.....
ขอบคุณมากนะคะ.....ไปกันเถอะคาเมะ..... มิกิกล่าวขอบคุณจิน
มิกิซังเดี๋ยวฮะ.... คาเมะรีบเอ่ยปาก....หญิงสาวจึงหยุดเท้าอยู่กับที่.....ร่างแบบบางหันเข้าหาจิน....มองมือที่เกาะเกี่ยวกันอยู่แล้วก็รู้สึกใจหาย.....น้ำตาที่เพิ่งหยุดพานจะไหลออกมาอีกอยู่รอมร่อ...
......จิน...... เสียงใสร้องเรียกแต่ก็ถูกหยุดไว้ด้วยริมฝีปากอุ่นร้อน.....จินจูบคาเมะเนิ่นนานทดแทนเวลาที่กำลังจะเสียไป.....ร่างสูงจูบไล้ไปทั่วใบหน้าก่อนจะบรรจงหยุดริมฝีปากลงที่หน้าผากมนอย่างอ่อนโยน.......
......อะไรน่ะ..... ร่างบางมองว๊อกแมนเครื่องเล็กๆในมืออย่างฉงน
.........เพลงของคาซึยะยังไงล่ะ.....เอาไปเผื่อเวลาที่คิดถึงจิน......คาซึยะจะได้ไม่เหงา..... จินตอบคำถาม
......จิน.....คาซึยะจะรีบไปรีบมา.....ดังนั้นจินรอคาซึยะก่อนนะ....... เจ้าของใบหน้าหวานเอื้อนเอ่ย
..........รีบกลับมานะ..........จินจะรอคาซึยะอยู่เสมอ........... เสียงทุ้มกล่าวเบาๆดุจเป็นคำสัญญา....
........การรอคอยใครสักคนมันยากขนาดนั้นเชียวหรอ.....ทำไม.....จินถึงไม่รอฉันล่ะ......
คาเมะนั่งอยู่บนรถที่มิกิเรียกมารับ.....ร่างบางนั่งพิงกระจกพลางมองเหม่อออกไปยังหุบเขาด้านข้างที่ผ่านไปเร็วขึ้นทุกทีทุกที......เสียงเปียโนของจินจากว๊อกแมนดังก้องอยู่ในหู.......
........ฉันนี่โง่จริงๆเลยนะ......เสียงของจินในตอนนั้น.......ทำไมป่านนี้ถึงเพิ่งจะเข้าใจ.....
...............ว่าจินรักฉันมากขนาดไหน...........
จินนั่งอยู่ในก้องเปียโน.....นิ้วเรียวบรรจงดีดแป้นให้เกิดเป็นท่วงทำนองหวานปนเศร้า
เพลงของคาเมะที่จินเรียกว่า....November
.Chopin.....เสมือนเป็นการร้องส่ง....ให้ร่างบางที่แสนรักนั้นโชคดีและกลับมาหากันในเร็ววัน.........
.........................................................................
..............................................................
.........................................
...........................
..............
...
| Create Date : 16 มีนาคม 2553 |
| Last Update : 16 มีนาคม 2553 14:53:02 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 261 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [