Mission of the Time

ฉันคิดเอาเองว่าคนที่ฝังใจในอตีตเช่นเดียวกันกับฉัน คงจะมีคำถามที่คล้ายๆกันนั่นก็คือ “ในการเดินทางของชีวิตที่ผ่านมา มีเรื่องมากมายแค่ไหนที่ทำให้ฉัน..ต้องกลับมานั่งคิดเสียใจภายหลังบ้าง แล้วมีสักเรื่องมั๊ยที่ฉันไม่เสียดาย” 

ฉันคิดว่าผู้อ่านทุกคุณคงเดาคำตอบได้ (555) ฉันมีเรื่องมากมายที่ต้องกลับมานั่งคิดเสียใจ (นับไม่ถ้วน) มีทั้งเรื่องที่ทำให้เจ็บแทบปางตาย (จนไม่กล้าเอ่ยกับความบ้าบิ่นอันไร้สติของฉัน) 

ถึงอยากจะเดินย้อนเพื่อกลับไปเริ่มต้นใหม่...แต่ทว่าความเป็นจริงคือมันล่วงเลยมาไกลเกินกว่าที่จะไปแก้ไขอะไรได้อีกแล้ว "เวลาไม่ใช่ขยะ" (มันจึงรีไซเคิลไม่ได้) สิ่งดีและทำได้ง่ายที่สุดคือ   "ทำใจและเริ่มนับศูนย์ใหม่"

ถึงใครต่อใครว่ามันเป็นเรื่อง“วัวหายล้อมคอก” แต่อย่างน้อยฉันก็เรียนรู้ว่าประวัติศาสตร์ชีวิตของคนเรามันชอบซ้ำรอยเดิมเสมอๆ ดังนั้นเราควรเรียนรู้และจดจำมัน เพื่อหาทางป้องกันความเสียใจของตัวเอง (อย่าผิดซ้ำๆ อีก)

กลุ่มคำถามและสมการชุดนี้ถูกฝังและแฝงไว้ใน DNA ของเราตั้งแต่เกิด “เราเกิดมาทำไม แล้วอะไรคือความสุข” ถ้าจะบอกว่ามันคือปริศนาโลกแตกของการมีชีวิตและเป็นภารกิจ (Mission) ของเราก็ว่าได้ “กูรู” ที่จะตอบคำถามนี้คือใคร...ถ้าไม่ใช่ = "ตัวเราเอง"

ทุกๆ วันที่ออกตามหาคำตอบ ฉันก็มักจะมีคำปลอบใจตัวเองประโยคหนึ่ง (โผล่ขึ้นมาเสมอ) "ไม่เป็นไรเดี๋ยวก็คิดออก...ก็ฆ่าเวลาไปไม่ต้องรีบหรอกเดี๋ยวก็หาเจอ"

ซึ่งฉันเองก็ไม่รู้ว่าใช้ประโยคแก้ตัวนี้ ฆ่าเวลามานานแค่ไหน จนวันหนึ่งฉันพบว่าตัวเองกำลังมายืนอยู่ที่โรงพยาบาล ไม่บอกก็คงจะรู้นะคะว่าฉันมาทำไม (ที่แน่ๆ ฉันคงไม่ได้แวะมาถ่ายรูปหรอก...555) ใช่แล้วค่ะฉันมาหาหมอ...ชั่วขณะเวลาที่เหมือนจะหยุดนิ่งนั้น ฉันก็พึงระลึกได้ว่า

ระหว่างที่ฉันกำลังทำบางอย่างเพื่อ "ฆ่าเวลา"

"เวลา"...ก็กำลังทำหน้าที่ของมัน

อย่างซื่อสัตย์ ...คือ "ฆ่าฉัน"

มันเป็นความยุติธรรมที่แท้ (True) กว่าที่ฉันจะรู้ตัวว่าฉันช่างเชื่องช้า (Too late) เวลาก็กระซิบคำตอบของภารกิจนี้เบาๆ ว่า..."เธอก้าวช้ากว่าฉัน 1 ก้าวเสมอ...เพื่อนรัก" เมื่อคิดย้อนกลับไป ฉันต้องยืดอกยอมรับว่า “ฉันรู้สึกเสียดายเหลือเกิน” จะว่าไปแล้ว บางครั้งฉันก็นึกอยากเกลียดเพื่อนคนนนี้ขึ้นมา แต่ก็ทำอะไรมันไม่ได้เพราะมันเป็นคนเดียวที่พูดความจริงกับฉันเสมอ และที่ไม่เคยทิ้งฉันไปไหนเลยทุกช่วงของชีวิต “เพื่อนตาย”

คงเป็นเรื่องที่ปฏิเสธไม่ได้...กับข้อความที่ว่า...

เส้นทางชีวิตของใครคนหนึ่งมันสั้น...

แต่การเดินทางของกาลเวลาช่างยาวนาน...

มีเพื่อนของฉันหลายคนชอบสะสมนาฬิกาและบางคนก็บอกกับฉันว่ามันแพงมากนะ อื่ม!...ฉันเชื่อค่ะ แต่มี บางสิ่งบางอย่างที่แพงมากว่านั่นก็คือ “เวลา” ฉันอยากบอกเพื่อนๆ ที่เข้ามาอ่าน blog นี้นะคะว่า "อย่าซ้ำรอยฉันเลยค่ะ...เริ่มทำในสิ่งดีๆที่คุณอยากทำ" ทุ่มเทให้สุดๆถึงแม้มันอาจจะเป็นเรื่องที่คนอื่นมองว่าไร้ค่าและไม่มีประโยชน์ 

อย่าโยนการประเมินเวลาที่มีค่านั้นให้คนอื่น

ทุกอย่างมันอยู่ที่คุณต่างหาก

คุณเห็นอะไรในสิ่งที่ทำ

มันราคาเท่าไหร่ ?

สิ่งที่คุณเลือกทำมันอาจจะไม่ใช่เรื่องที่ใหญ่โตอะไร พอที่จะทำให้ใครยกย่องหรือเห็นดีไปด้วย แต่สิ่งเล็กๆ  ที่คุณเลือกทำ ไม่เเน่ว่ามันอาจจะเป็นสิ่งแรกและสิ่งสุดท้ายที่จะทำให้คุณปิดตาได้อย่างสนิท " คุณค่าที่แท้จริงและสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิต ณ.ช่วงเวลาสั้นๆ "