มองฟ้าครั้งสุดท้าย...เมื่อไหร่คะ?

ตอนแรกฉันคิดว่าจะเขียนเรื่องนี้ในหัวข้อ "บันทึกความทรงจำครั้งเก่า" แต่พอมาทบทวนความคิดอีกครั้ง ฉันคิดว่าควรเขียนเรื่องนี้อยู่ในหัวข้อ Heart Disease Love Stories ฉันว่าคำถามของคนที่ทนทุกข์กับความรักในโลกใบนี้ คงคล้ายกับคำถาม ของพี่สาวฉัน...

" พี่ทำถึงขนาดนี้ทำไมเขาไม่รักพี่ ? " 

" ทำไมพี่ถึงเลิกกับเขาไม่ได้ ? " 

ทำไมๆๆๆ ?

ตัวฉันเองก็อยากหาคำตอบที่ดีๆ สักคำ เพื่อที่จะช่วยอธิบายให้กับพี่สาวที่ฉันรักได้ฟัง ถึงเหตุผลดังกล่าว แต่ตอนนั้นฉันกลับมีเพียง คำถามแปลกๆ หนึ่งประโยค ที่ไม่เข้ากับสถานะการณ์เอาซ่ะเลยพูดออกไป

'' พี่ค่ะ...พี่มองฟ้าครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ค่ะ ?''

พี่สาวมองหน้าฉันพร้อมกับยิ้มจางๆ เงยคอแหงนมองฟ้า และตอบเบาๆ ว่า "นั่นสินะ! พี่ลืมไปเลยว่าพี่เงยหน้ามองฟ้าล่าสุดเมื่อไหร่ ? พี่ว่า วันนี้ฟ้าก็สวยดีนะ" (เรามองฟ้า โดยที่ไม่ได้พูดอะไรกันต่อ) ตัวฉันเองก็คิดว่า...ฟ้าวันนี้สวยจับใจเหลือเกินและรู้สึกได้ว่า "โอกาสแห่งคำตอบของพี่สาวของฉัน คงมาในไม่ช้านี้เเน่ๆ"

เรื่องราว Heart Disease Love Stories ของพี่สาวของฉัน เกิดขึ้นตั้งแต่สมัยเรียนมหาลัย (อายุตอนนั้นน่าจะประมาณ 20 ปี) พี่สาวของฉันรักและหลงคนๆ หนึ่งมาเกินครึ่งชีวิต ยึดติดเพียงแค่เขาคนเดียวมาตลอด ทำทุกอย่างเพื่อเขา ทุ่มเทเพื่อเขาและพร้อมที่จะเสียสละเต็มที่ เพียงแค่เขาต้องการ (บางครั้งทำไปโดยที่เขาต้องเอ่ยปากเสียด้วยซ้ำ) 

วันเวลา 20 กว่าปี ของพี่สาวของฉัน แทบจะไม่เคยเเหงนมองดูฟ้าก็ว่าได้ ระยะสายตาของพี่มองเห็นแค่คนคนเดียวเท่านั่นคือ คนที่พี่เรียกว่า "คนรัก" แต่สิ่งที่พี่ได้รับตอบแทนกลับมา คือ "ความว่างเปล่าและเสียใจ"

ในวันที่พี่สาวฉันแหงนมองดูฟ้าได้ คือวันที่อายุย่างเข้าวัยเกือบเลข 5 วันที่มองขึ้นฟ้าได้ คือวันที่รู้ตัวว่า "โอกาสทองคำมาเยือน" ที่ฉันเรียกว่าโอกาสทองคำนั่นก็เพราะเป็นวันที่พี่สาวต้องเผชิญความจริงของสัจธรรมบนโลกใบเก่าๆใบนี้เมื่อต้องรับรู้ว่า

"ท้องฟ้าที่ดูกว้างและยิ่งใหญ่ 

ก็สามารถหายไปได้เหมือนกัน ''

ในวันที่แม่ของพี่สาวกำลังป่วยหนัก พี่สาวของฉันก็ได้รับคำตอบของทุกคำถาม (ช่วงเวลาแห่งความยากลำบาก คือ ช่วงเวลาโอกาสทองคำที่แท้จริง) 

สิ่งที่ผ่านมา คือ สิ่งที่เราควรจดจำ

และคือสิ่งที่เราควรเรียนรู้

เมื่อตอนที่เรายึดติดอะไรมากมายกลับต้องใช้ 

สิ่งที่เราไม่พร้อมที่จะสญเสีย

มาอธิบายถึงจะเข้าใจความหมายของคำว่า

"รักแท้ " 

ฉันบอกได้เลยค่ะว่า อดีตที่ผ่านมา สอนพี่ของฉันให้คิดได้ว่า "คุณค่าของการใช้เวลา ในชีวิตหนึ่งของคนเรา ไม่ได้มีค่าเท่ากับความผิดพลาด แต่คุณค่าของการใช้เวลาในชีวิตของเรา มีค่าเท่ากับการเรียนรู้ เข้าใจและให้อภัยความผิดพลาดเพื่อเริ่มต้นใหม่ในสิ่งที่ถูกต้อง"

ถ้าเกือบตลอดชีวิตที่ผ่านมาเราเลือกสิ่งที่ผิดมาตลอด ดังนั้นในช่วงเวลาที่เหลือในชีวิตนี้ จงใช้โอกาส (ทองคำ) ที่มีอยู่นี้ไปแก้ไขสิ่งที่เคยผิด แล้วไปเลือกทำให้มันถูกต้อง ถึงจะได้คำตอบกับตัวเองว่า เราได้ใช้ชีวิตอย่างมีคุณค่าแล้ว 

เป็นคำพูดจากใจจริงที่สุด ที่ฉันสามารถยืนยันกับคนที่เข้ามาอ่าน Blog นี้ของฉันได้ว่า "เราเปลี่ยนคนอื่นไม่ได้หรอกค่ะแต่มีเพียงสิ่งเดียวที่เราเปลี่ยนได้ คือตัวของเราเอง" 

แล้วอะไรจะทำให้เราเปลี่ยนได้ คำตอบก็คือ "โอกาส" แล้วคุณเชื่อมั๊ยค่ะ ว่าทุกคนมีโอกาสที่จะได้รับคำตอบ คุณเชื่อมั๊ยค่ะว่าทุกคนมีโอกาสจะได้เจอ แล้วโอกาสที่ว่านี้คือตอนไหน จะมาเมื่อไหร่ จะรู้ได้ยังไง? ตัวฉันเองคงให้คำตอบกับคุณไม่ได้ แต่เชื่อฉันเถอะว่า...มันมาชัวร์  

ในวันที่พี่สาวของฉันมองเห็นฟ้าได้เต็มตา กลับเป็นวันที่เรียกได้ว่า "เกือบจะสาย" น้ำตามากมายของพี่ ไม่รู้ว่ามาจากไหน...มันไหลออกมาไม่หยุดเลย (ฉันทำได้เพียงแค่...ยืนมองดูเงียบๆ) 

วันที่พี่สาวของฉันจ้องมองฟ้าแล้วน้ำตาไหล ฉันคิดว่าพี่คงกำลังคิดถึงคำถามหนึ่งของพ่อกับแม่ที่ฮิตตลอดกาล (ทุกคนน่าเคยถูกถาม แน่ๆ...เดาออก กันมั๊ยค่ะ) 

---

Create Date : 19 มิถุนายน 2560		6 comments
Last Update : 14 กรกฎาคม 2561 9:23:39 น.
Counter : 1286 Pageviews.
Share Tweet