*****ต่อจากเรื่องที่แล้วการหางานของปืดเด็กไทยในนิวยอร์ก*******
หางาน ร้านอาหารไทย ในนิวยอร์ก

เทรนครั้งที่สอง...........ทำแอพ(เป็นงานที่ยากกว่าการเขียนแอพลิเคชั่นบน เฟสบุ๊ก แอพคือคนที่ทำอาหารก่อนกินจานหลักพวกทอด สลัด ยำต่าง ๆ) หลังจากความพยายามการหางานในนิวยอร์กครั้งที่หนึ่งผ่านไป ก็มาถึงร้านที่สอง ตำแหน่งดีขึ้นนิดหนึ่ง

วันนี้มานั่งกินข้าวกับปืด เค้าได้เล่าต่อถึงความพยายามในการหางานครั้งที่สองในร้านของเค้าให้ฟังด้วยสีหน้าที่เครียด ๆ ความซวยของมันคือ ...........มันดันไปอยู่ร้านที่เค้าเรียกว่า "Busy" มารู้ที่หลังว่าร้านนี้ในระดับที่ปรมาจาร์ยเค้าอยุ่มาหลายปียังส่ายหน้าบอกหนักตังค์ก็เท่าร้านอื่น....แต่เหนื่อยกว่าหลายเท่า

ปืดอธิบายว่า การทำแอพพลิไทเซอร์ก็คือตำแหน่งงานหนึ่งการทำอาหารก่อนจานหลังจะมีเมนู สำคัญ ๆ อยุ่เรื่องการ
ทอดปลาหมึก ทอดปอเปี้ย ทอดrangoon ทอด ทอด ๆๆๆๆ
ยำ/สลัด ส้มตำ
ซึ่งกระบวนการทำนั้นไม่ได้ยาก แต่ความยากส์ของมันคือ พึ่งเข้าไปทำงานวันแรกต้องจำหน้าตาอาหารยี่สิบกว่ารายการ จำจาน แล้วต้องเครียร์บิลที่เข้ามา...... แทบจะเรียกได้ว่ามานาทีละบิล....... แต่ใจก็สู้อยู่ได้จนถึงเย็น (ปืดบอกอีกนิดหนึ่งว่า มีเพื่อนบอกว่ามีคนไปฝึกอยู่ร้านนี้ ประมาณสองสามชั่วโมง แล้วบอกจะออกไปจ่ายค่าโทรศัพท์แล้วก็ไม่เห็้นกลับมาเลย) และแล้วในช่วงพึกสุด ๆ เครียร์บิลไม่ทัน และด้วยในครัวมีบางคนที่ พูดภาษาแบบไม่เข้าใจ "คนที่มาวันแรก" หลังจากวันนั้นปืดก็ไม่ไปอีกเลย...เพราะคิดว่าถ้าทำร้านนี้ทุกวัน ชีวิตนี้คงไม่ได้ทำอะไรแน่.....เรียนก็ไม่ได้เรียน.... กลายเป็นว่ามาทำงานจ่ายค่าเรียนค่าเช่าบ้านที่พึ่งลงเรียนอันแสนแพง เพื่ออะไร....? หางานใหม่ดีกว่า(ร้านนี้เจ้าของร้านก็ให้กำลังใจครับ บอกว่าใหม่ ๆ ก็อาจจำไม่ได้ก็ค่อย ๆ ทำไป.....นะ แต่อาจต้องเทรนไปเรื่อย ๆนะ ต้องทำใจเด็กใหม่ T_T)

แต่วันนั้นเค้าก็ได้ประสบการณ์การทำงานที่เป้นครั้งหนึ่งในชีวิตของร้านอาหารไทยเก็บเอาไว้เล่าได้ว่า "กูเคยทำมาแล้วร้านอาหารร้านเนี้ย"
ปืดฝากข้อคิดให้ไว้ว่า

พี่...ถ้าใครจะมาทำร้านอาหารไทยนะผมแนะว่า
"ประสบการณ์ไม่ได้แปลว่า ผ่านการทำงานมาอย่างเดี้ยว อาจผ่านเรื่องทั้งดีและไม่ดีมาก็ได้......ดังนั้นต้องทำใจ ทำได้ก็ทำ ทำไม่ได้กูก็ย้าย.....แต่ถ้ามันพออยู่ได้ก็ทำไปก่อนเพราะร้านอาหารไทยไหน ๆ ในนิวยอร์กมันก็ต้องมีกระบวนการที่คล้าย ๆ กันอาหารก็ไม่ต่างกัน เอาให้เป็นก่อนคิดซะว่าเรียนทำอาหาร แล้วก็ค่อยย้ายร้าน แต่ไม่แน่พอทำได้แล้วชิินร้านอาหารแล้ว อาจจะไม่้ย้ายก็ได้

ถ้าเค้าบอกว่าให้ไปฝึกถ้าเราพึ่งมาจริง ๆ ก็ฝึกไปเหอะสักร้านสองร้านต้องเห็นใจเจ้าของร้านด้วยเพราะ(แต่ถ้าให้เทรนนานเกินสองวัน และไม่ได้ตังค์ ลาออกเหอะ) และไม่ต้องซีเรียสเรื่องเงินน้อยช่วงเทรนคิดซะว่า เรามาเรียนทำอาหารไทย เค้าพูดอะไรไม่ดีก็ไม่ต้องไปสนใจมันเพราะเราอาจยังไม่ชิน เค้าไม่ใช่พ่อแม่เรา และเค้าไม่ใช่โจรเอามีดมาแทงเราหรอก ในครัวงานมันเครียดเค้าก็พูดกันแบบนี้ละ ไม่ต้องกลัว ถ้ามันอยู่ไม่ได้ก็ย้ายร้าน จบ..............

แต่สำคัญคือการว่างตัว ต้องนอบน้อม พูดจาหวานหู ไม่นินทาใครหลับหลังและมีความรับผิดชอบเรื่องงาน"

ในที่สุดปึด ก็ได้หางานมาเจอร้านอาหารไทยที่สาม ร้านที่................... ฝึกงานก็ได้ตังค์ เพื่อนร่วมงานก็ไม่เครียดมีแต่ฮา...... ทำงานก็ไม่โดนด่า........ซิว ๆๆๆ

วันหลังจะมาเล่าให้ฟังครับ

เิติมเต็มชีวิตที่ว่างเปล่าให้เ­ต็ม เคยล้มมันไม่ได้แปลว่าก้าวเดินไ­ม่เป็น
แต่อย่าจมอยู่กับน้ำตาจงลุกขึ้น­มาแก้ไขจงเชื่อมั่นในศรัทธาไม่ว­่าจะแย่แค่ไหน
และตัดสินแค่ภายนอกก็บอกว่าใครไ­ม่ดี ยิ้มสู้ในวันที่พ่อแม่ไม่มี
ใครเกลียดเราก็ไม่เป็นไรจงทำใจแ­ละให้อภัยเขาคำมันบางเบา
อย่าใส่ใจกับปากใครเขา มองตัวเองที่หน้ากระจกทุกวัน
ย้อนนึกถึงคำพูดที่แม่พูดทุกคำ ถ้าไม่เด่นไม่ดังจะไม่หันกลับไป
ถ้ายังไม่มีตังค์ไม่มีวันกลับใจ
คนบนฟ้ากำหนดมาใช่ไหม ความจริงคือตัวเราเองกำหนดไม่ใช­่ใคร
อาจจะต้องร้องไห้ก็หลายครั้งหลา­ยคราว..





//www.siamus.com เว็ปคนไทยในนิวยอร์ก


Free TextEditor

Create Date : 03 ธันวาคม 2554
Last Update : 5 ธันวาคม 2554 13:55:14 น.		5 comments
Counter : 1037 Pageviews.
Share Tweet