โครงการตะพาบที่ 120 "2014 ในความทรงจำ"
จากโจทย์ของคุณเป็ดสวรรค์ค่ะ
สวัสดีค่่ะเพื่อนๆทุกท่านก่อนอื่นต้องขอโทษเพื่อนๆและคุณเป็ดสวรรค์และทึมงานโครงการตะพาบก่อนนะคะที่เขียนช้าส่งการบ้านช้าทุกทีค่ะ เพราะจขบ.พักนี้มีสองอาชีพค่ะต้องคอยสับหลีกเวลาเป็นอย่างมากแต่ก็พยายามหาเวลามาพบปะกับเพื่อนจนได้แหละค่ะบางทีก็อาจจะดึกไปบ้างช้าไปบ้างอย่าว่ากันเลยนะคะ ถึงงานจะมากอย่างไรก็ไม่ทิ้งบล็อกแน่นอนค่ะ แหะ แหะ
๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙
จากโจทย์ของคุณเป็ดสวรรค์ วันนี้ จขบ.ขอทบทวนความทรงจำ ในปี 2014 ที่ไม่รู้ลืมมาเขียนไว้ให้เพื่อนๆได้อ่านกันนะคะ
ทบทวนความทรงจำปี2014 อันดับแรกที่มิรู้ลืมคือเรื่องของแม่ที่หายป่วยราวปาฏิหารย์จากการที่ลุกจากเตียงไม่ได้มาเป็นเดือนเรื่องที่ สอง การไปบวชที่วัดม่อนพญาคำ
หลังจากที่แม่ป่วยตั้งแต่วันที่ 13 ตุลาคม 2556 จนถึง เดือนธันวาคม 2556 รวมเวลาเกือบ 3 เดือนที่ลูกๆทุกคนต่างก็อยู่ในห้วงทุกข์
ภาพของแม่ที่นอนป่วยยังติดตาติดใจฉันอยู่เสมอ
ลูกทุกคนตกอยู่ในห้วงทุกข์ สงสารแม่เป็นที่สุดแม่แก่แล้วต้องมาทรมานกับการเจ็บป่วยและลุกจากเตียงไม่ได้แม่แต่จะลุกนั่งยังอยากแม่ต้องนอนอยู่ตลอดเวลาในระยะนี้ฉันไม่สนใจอะไรเลยทิ้งงานทิ้งการเพื่อดูแลแม่จนเป็นเหตุหนึ่งที่ทำให้ฉันต้องเปลี่ยนงานใหม่ในเวลาต่อมา แต่ช่างเถอะนะนั่นเป็นเรื่องเล็กแม่ป่วยเป็นเรื่องใหญ่สำหรับฉันมากกว่าสิ่งอีืนใดทั้งหมด
ฉันทุ่มเทเฝ้าแม่คอยดูแลมิได้ขาดเมื่อใดที่ฉันนั่งสมาธิฉันจะขอภาวนาให้แม่หายทุกครั้งเพราะสงสารแม่เหลือเกิน ฉันเข้าใจความรู้สึกของแม่ดีว่าแม่ทุกข์ทรมานใจมากเพียงไรจนแม่ต้องเอ่ยปากอยากจะตาย ฉันและพี่น้องทุกคนต้องคอยปลอบแม่ว่าเดี๋ยวแม่ก็หายแม่ก็จะเดินได้ในเร็ววันนี้ แม่คงอยากหายมากๆแม่จะเป็นคนไข้ที่ดีของหมอ ยอมกินข้าวกินอาหารกินทุกอย่างที่ฉันบอกแม่ว่ามีประโยชน์ เพื่อให้ร่างกายแข็งแรงและหายเร็ว
ในที่สุดความฝันและความหวังของแม่และทุกคนก็มาถึงในเดือนกุมภาพันธ์แม่เริ่มลุกนั่งได้และพยายามลุกนั่งเองได้ ต่อมาแม่ก็พยายามขยับขาลงเหยียบพื้นทำไปวันละนิดๆขยับไปมาและวันหนึ่งในเดือนกุมภาพันธ์แม่ก็ลงมายีนเกาะขอบเตียงได้ ทำความตื่นเต้นให้พวกเราลูกๆเป็นที่สุด และในเช้าวันหนึ่งของวันที่ 20 กุมภาพันธ์ แม่ก็เดินได้แม้จะไม่กี่ก้าวพวกเราก็ยิ้มได้ทั้งน้ำตาส่งกำลังใจให้แม่ขยันลงเดินบ่อย จนกระทั่งวันหนึ่งเดินได้คล่องแม่ก็เดินซะรอบบ้านเลยเดินเข้าห้องนั้นออกห้องนี้วนไปวนมาจนฉันต้องบอกให้แม่นั่งบ้างเดี๋ยวป่วยไปอีกแม่ถึงยอมหยุดเดิน โห...ฉันดีใจจนอยากร้องไห้ ไม่นึกเลยว่าจะมีวันนี้ วันที่แม่เดินได้อีกครั้ง จนกระทั่งบัดนี้แม่ก็เดินได้ปกติดินไปวัดได้สมใจแม่ และน่คือความทรงจำที่ฉันไม่มีวันลืมในปี 2014
เคยลงบล็อกแล้วเพื่อนๆไปอ่านได้ตามนี้ค่ะ
//www.bloggang.com/viewdiary.php?id=konsao&month=08-2014&date=22&group=2&gblog=252
เรื่องที่ สอง การไปบวชที่วัดม่อนพญาคำ
ประมาณเดือนกรกฎาคม ฉันกับพี่สาวได้ไปกันสองคนเพื่อไปปฎิบัติธรรมกัน เพราะใจอยากบวชและทราบมาว่าที่วัดนี้เงียบสงบอยูไม่ไกลเท่าไหร่พอที่เราจะขับรถเข้าไปได้พร้อมทั้งเจ้าอาวาสท่านเป็นครูบาที่เคร่งในทางปฏิบัติมาก เราจึงออกเดินทางกันในเช้าวันพฤหัสฯที่ 12 มิถุนายน 2557 เป็นวันพระเพื่อที่จะบวชใวันพระขึ้น 15 ค่ำ
วัดม่อนพญาคำอยู่ที่ บ้านถ้ำ ม.1 ต.ทุ่งกว๋าว อ.เมืองปาน จ.ลำปาง เราขับรถไปกันสองคนถามทางชาวบ้านไปเรื่อยหลงทางบ้างกว่าจะหาเจอเราก็ไปถึงประมาณ 11.00 น พอไปถึงเห็นทางขึ้นวัดแล้วจขบ.ต้อง คิดหนักเหมือนกันว่ารถจะขึ้นไปได้มั๊ย แต่ดูแล้วเหมือนเป็นเนินเตี้ยๆรถน่าจะขึ้นไปได้จึงค่อยๆขับเกียร์หนึ่งขึ้นเขาไปได้ตลอดแต่พอใกล้ถึงกลับเป็นทางวกเลี้ยวขึ้นวัดอีกทีฉันก็เร่งเครื่องเลี้ยวตามเส้นทางทันใดนั้นก็มีรถปิคอัพคันหนึ่งสวนลงเขามาโดยเร็วฉันจึงต้องเหยียบเบรคและหลบรถคันนั้น
เท่านั้นเองพอเร่งปรากฏว่าเร่งไม่ขึ้นแล้วรถเริ่มถอยหลังลงเขา ฉันตกใจมากทำไงดีรีบเหยียบเบรคค่อยๆปล่อยให้รถไหลลงเขาไปช้าโดยพยายามบังคับพวงมาลัยให้ตรงทางไว้ในใจก็ภาวนาขออย่าให้มีรถขึ้นเขามาเลยเพราะทางแคบมากถ้ามีรถขึ้นมาฉันแย่แน่ๆรถค่อยๆไหลลงมาเรื่อยเป็นวินาทีที่เสี่ยงเป็นเสี่ยงตายแต่ฉันตั้งสติไว้เต็มกำลังพยายามทำเป็นเรื่องเล็กเพื่อให้พี่สาวไม่ตกใจทั้งในใจฉันเต้นโครมครามเพราะเกิดมาไม่เคยเสี่ยงขนาดนี้เลยเจ้าประคุณเอ่๋ยระยะทางที่รถไหลลงเขาเกือบ 200 เมตรเลยละ
ทั้งคดโค้งไปมาฉันกลัวที่สุดกลัวรถตกลงข้างทางเพราะนั่นคือเหวข้างล่างมีแต่ป่าทั้งนั้นฉันตั้งสติมั่นมือจับพวงมาลัยไว้มั่นคอยบังตับให้รถถอยไปตามเส้นทางแต่รถถอยหลังมันบังคับยากมากถ้าใครไปส่องกล้องดูตอนนั้นคงเห็นรถฉันไหลลงเขาส่ายไปส่ายมาอย่างน่าขันแต่ในที่สุดเราก็ถอยลงมาข้างล่างได้อย่างปลอดภัย
เฮ้อ..ฉันถอนใจอย่างโล่งอก ขอบคุณเจ้าป่าเจ้าเขาสิ่งศักดิ์ทั้งหลายที่ร้องขอบนบานศาลกล่าวอยู่ในใจว่าฉันและพี่มาดีมาบวชขออย่าให้มาตายในป่านี้เลยกว่าใครจะรู้ว่าเป็นศพใครคงหลายวันขอให้ฉันปลอดภัยเถิดสาธุๆๆๆๆ เฮ้อ......ในที่สุดเราก็ลงมาได้อย่างปลอดภัยและถามชาวบ้านแถวนั้นให้ช่วยพาขึ้นไป พอดีครูบาเจ้าอาวาสท่านทราบจึงส่งคนมาช่วยขับรถขึ้นไปให้ ก็รถฉันนั้นแหละทีผู้ชายขับเขาพาขึ้นไปอย่างง่ายดาย แต่ฉันขับทำไมมันถึงขึ้นไม่ไหวถอยหลังลงเฉยเลยคงจะเป็นเพราะรถคันนั้นที่สวนมาอย่างเร็วทำให้ตกใจเหยียบเบรคเท่านั้นเองรถก็เร่งไม่ขึ้นแล้วถอยลงอย่างเดียว นี่แหละค่ะความทรงจำที่ไม่เคยลืมในปี 2014 หวาดเสียวมากกกกก
และฉันก็ได้บวชสมใจค่ะเคยลงบล็อกไปแล้วเพื่อนคลิกไปอ่านได้ตามนี้ค่ะ
ขอขอบคุณเพื่อนๆที่ไม่ทิ้งกันยังคงติดตามมาเยี่ยมมาชมมาอ่านเรื่องราวของจขบ.อยู่เสมอทั้งๆที่บางครั้งแทบไม่มีเวลาไปหาเพื่อนๆเลย ขอบคุณๆๆๆๆมากค่ะ
ขอขอบคุณโค๊ดบีจีสวยๆจากน้องญามี่ค่ะ ขอขอบคุณเพลงประกอบจากยูทูบและโค๊ดเพลงจากคุณ YAOVARIT เพื่อนบล็อกค่ะ
| Create Date : 21 ธันวาคม 2557 |
| Last Update : 20 มกราคม 2558 1:02:27 น. |
|
74 comments
|
| Counter : 3590 Pageviews. |
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 34 คน [
ไป บ้าน คุณก๋า ..
เห็น คุณกิ่ง ..
เม้นท์ ให้ คุณกิ่ง ก่อน ..
บันทึกการโหวต Blog ในวันนี้
ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต
กิ่งฟ้า Dharma Blog ดู Blog
ระบบจะบันทึกคะแนนโหวต เฉพาะการโหวต 5 ครั้งล่าสุดในแต่ละวันเท่านั้น