โครงการตะพาบที่ 56 คำถามสุดท้าย

วันนี้ลดาวัลย์นั่งนิ่งอยู่มุมหนึ่งของร้านกาแฟเล็กในสำนักงาน สมองอื้ออึงไปหมด ทำไมคนอื่นๆเค้ารู้กันหมด แต่เธอไม่รู้เลย ว่า ธรรพ์จะลาออกจากงานที่นี่ไปแล้ว คราวก่อนก่อนที่จะหยุดพักร้อน เรายังคุยกันอยู่ดีๆนี่นา เรายังไปเที่ยวไปเดินดูของสวยๆไปเที่ยวน้ำตกด้วยกันเลย หลังจาก ลดาวัลย์พักร้อนกลับบ้านไปหาแม่ต่างจังหวัดแค่ 10 กว่าวันเอง วันนี้กลับมาทำงานวันแรก  แต่ทำไมถึงได้มีอะไรเปลี่ยนไปแบบนึกไม่ถึงแบบนี้

ธรรพ์ หนุ่มในสำนักงาน ทำงานที่เดียวกับลดาวัลย์ ธรรพ์ทำหน้าที่โปรแกรมเมอร์ของบริษัท ส่วนลดาวัลย์อยู่ฝ่ายบัญชี ถึงแม้คนละหน้าที่กันแต่เราก็ได้มารู้จักกันที่นี่ ที่ทำงานเดียวกัน

More I Love You Comments

 ที่ร้านกาแฟแห่งนี้แหละที่สำหรับพักผ่อนของบริษัทจัดให้พนักงานที่นี่ ที่ที่เราได้รู้จักกันวันแรกที่ธรรพ์เข้ามาทำงาน เค้าทำกาแฟร้อนๆหกรดบนแขนเธอเมื่อเดินชนกัน ดูเค้าตกใจและรีบเอาผ้าเช็ดหน้าตัวเองเช็ดแขนให้เธอพร้อมขอโทษขอโพยเสียงสั่นอย่างตกใจ ความจริงเป็นเพราะลดาวัลย์แหละที่เดินไปชนเขาเข้าเพราะมัวแต่เหลียวหลังพอหันกลับชนธรรพ์พอดี แต่เขากลับมีความรู้สึกว่าตัวเองผิด ทำให้ลดาวัลย์ประทับใจในตัวเขา รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอแสดงความเห็นใจและกึ่งเอ็นดูจนเขาเก้อเขินพร้อมยิ้มตอบ

หลังจากนั้นไม่นาน เธอและเขาก็ได้รู้จักกัน และเริ่มสนิทสนมไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยขึ้นและเป็นที่จับตาของคนในบริษ้ทว่า มีคู่หวานแหววมาอีกคู่แล้วหล่ะ

ความสัมพันธ์ของทั้งสองเป็นไปอย่างราบรื่น ธรรพ์เป็นคนดี เสมอต้นเสมอปลายทำให้ลดาวัลย์มีความรู้สึกที่แปลกๆและคิดว่าเธอพบแล้วคนที่ใช่ พร้อมที่จะรอแค่ธรรพ์เอ่ยปาก

2 ปี ผ่านไป ..ความรู้สึกของทั้งคู่ก้าวหน้าไปมาก ตอนนี้หัวใจหลงไปแล้วมากกว่าครึ่งเพราะธรรพ์ทำให้เธอเชื่อว่าธรรพ์ก็มีความรู้สึกเช่นเดียวกัน

แต่วันนี้เธอชักไม่แนใจเสียแล้ว ทำไมเธอมาทำงานวันแรกหลังจากหยุดพักไป เพื่อนต่างๆพากันพูดถึงธรรพ์ว่าจะลาออก แต่ทำไมธรรพ์ถึงไม่บอกเธอล่ะ เธอควรจะรู้ก่อนใครมิใช่หรือ ไม่ใช่ให้เพื่อนๆมาถามเธอว่า "ทำไมธรรพ์ถึงลาออก " แล้วเธอจะตอบใครๆได้อย่างไรกัน

More Love Comments

เสียงออดเข้าทำงานดังขึ้นทุกคนเริ่มขยับจากการพักผ่อนดื่มกินคุยกันเพื่อไปทำงานตามปกติ แต่ธรรพ์ยังไม่มาเลย เธอมารอเขานานแล้ว ไม่อยากโทร.ไป อยากเจอหน้าจังๆพร้อมคำถามมากกว่าว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมธรรพ์ถึงเปลี่ยนไป ทำไมเขาไม่ติดต่อเธอเลยตลอดพักร้อน และทำไมเขาถึงลาออกซึ่งจะเป็นคำถามสุดท้ายที่เธอจะถามเขา

ลดาวัลย์กลับเข้ามาทำงานอย่างผิดหวังไม่เจอธรรพ์เลย เขาไม่มาทำงานหรือเปล่านะ แต่เธอก็ไม่ยอมปริปากถามใคร ช่างเถิดนะจะรอดูเขาก่อนว่าจะมาหาเธอตอนไหน วันนี้ตัวเลขในช่องบัญชีทำไมลงตัวยากเย็นเหลือเกิน ต้องทำใหม่หลายครั้งจนลงตัวก็งานเลิกพอดี

ลดาวัลย์เยือกในหัวใจอย่างบอกไม่ถูก สับสนไปหมด ช่างเถอะนะถ้าอะไรจะเกิดขึ้นเธอพร้อมที่จะรับกับมือกับสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นไม่ว่าจะเลวร้ายกับความรู้สึกที่หวั่นไหวอย่างไรก็ตามเธอจะต้องทำให้ได้

พาร่างตัวเองกลับมานั่งที่ร้านกาแฟมุมเดิมได้อย่างไรยังไม่รู้ตัวเองเลย ลองนั่งดูสักทีสิ ว่าเขาจะยังนึกถึงเธออยู่หรือเปล่า และเขาจะมามั๊ยนะ สั่งน้ำส้มคั้นมาดื่มเพื่อรอเวลา เวลาอะไรเธอก็ไม่รู้ล่ะ ลองรอไปก่อน รอไปสักพักดีกว่านะ

 แก้วน้ำส้มคั้นถูกยืนมาวางตรงหน้า ลดาวัลย์เงยหน้าขึ้นมอง หัวใจเต้นแรงแว๊บออกมาแทบจะระเบิด ธรรพ์...เธอมาแล้ว เธอมาแล้วจริงๆ แทบกลั้นน้ำตาไม่ไหว ต้องก้มลงใฃ้หลังมือซับน้ำตาอย่างรวดเร็วก่อนที่เขาจะเห็น

"ทำไมมานั่งอยู่คนเดียวล่ะ เพื่อนๆไปไหนหมด" นั่นคือคำถามแรกที่เธอได้ยินจากปากเขา

" อ้อมารอธรรพ์ไง ทำไมเหรอธรรพ์ มีอะไรทำไมธรรพ์ไม่บอกอ้อ อ้อรอธรรพ์มาตั้งแต่เช้าแล้ว ธรรพ์ไม่รู้หรอกเหรอว่าอ้อมาทำงานวันนี้" คำถามพรั่งพรูออกจากปากเธอพร้อมเงยหน้าขึ้นถามอย่างคาดคั้น

ใบหน้าสวยผมหยักศกหล่นลงปิดหน้าผากก้มหน้าหลบตาเธอสักพักก่อนที่จะหย่อนตัวลงนั่งพร้อมเอ่ยปากขอโทษ

" ขอโทษนะอ้อ ธรรพ์ มีเรื่องกลุ้มๆน่ะ ก็เลยไม่อยากพบใคร "

ลดาวัลย์ฟังแล้วรู้สึกเห็นใจเขาทันที เขาคงมีปัญหาแน่นอน ไม่งั้นธรรพ์จะไม่เป็นแบบนี้อยากรู้เสียจริงกลุ้มเรื่องอะไรนะ

"ธรรพ์มีเรื่องอะไรกลุ้มเหรอ บอกอ้อได้มั๊ยบางทีอ้ออาจจะช่วยธรรพ์ได้นะ "

"ไม่มีใครช่วยธรรพ์ได้หรอก เรื่องนี้เป็นปัญหาส่วนตัวที่ธรรพ์ต้องแก้ด้วยตัวเอง"

เขาตอบอย่างไม่อยากให้ลดาวัลย์ต้องมารับรู้ไปด้วย นึกน้อยใจขึ้นมา ทำไมนะ เขาถึงไม่มองเห็นความหวังดีของเธอเลย

"งั้นอ้อก็จะไม่รบกวนธรรพ์หรอกนะ แต่ อ้อ อยากให้ธรรพ์ ตอบอ้อมาตามตรงได้ไหมกับคำถามที่อ้อจะถามธรรพ์ข้อนี้ เพราะอ้อก็ไม่เข้าใจธรรพ์เลยว่า ทำไมธรรพ์ถีงไม่บอกอ้อก่อนที่คนอืนๆเค้าจะรู้กันทั่วบริษัท อ้อ อยากรู้ว่ามันเป็นความจริงแค่ไหน มันไม่จริงใช่มั๊ยธรรพ์ บอกอ้อหน่อยสิ"

เธอตัดสินใจเอ่ยปากออกมาอย่างน้อยใจ และตัดสินใจที่จะถามคำถามสุดท้ายนี่เสียทีเพื่อที่เธอจะได้รู้ซะทีว่าเพราะอะไร ธรรพ์ถีงได้เปลี่ยนไป

เขาอึกอักเล็กน้อยก่อนที่เอ่ยปากออกมาว่าอย่างหนักแน่นว่า

" อ้อ..ถ้าเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ขอให้อ้อรู้ไว้นะ ว่าธรรพ์ยังแคร์อ้อเสมอ อ้อยังเป็นคนที่ธรรพ์มีความสุขที่ได้อยู่ด้วย ธรรพ์ไม่มีวันลืมอ้อและทอดทิ้งอ้อเลย"

ใจหายวูบทำไมเขาถึงพูดแบบนี้

"ธรรพ์ หมายความว่าอย่างไร อ้อไม่เข้าใจ ...."

ไม่มีอะไรหรอกอ้อ เดี๋ยวอีกหน่อยอ้อก็จะรู้เองแหละ แต่ว่า ธรรพ์ขอให้อ้อ เข้าใจธรรพ์นะ ที่ทำไปทั้งหมดเพราะความจำเป็น"

ยิ่งฟังยิ่งง " ธรรพ์ อ้อ ยิ่งฟังก็ยิ่งงง เอางี้ให้อ้อถามธรรพ์เป็นคำถามสุดท้ายเลยดีกว่านะ ขอให้ธรรพ์ตอบคำถามอ้อให้ตรงคำถามแล้วอ้อคงจะเข้าใจเองแหละนะ

คำถามของสุดท้ายของอ้อก็คือ ทำไมธรรพ์ถึงได้ลาออกงานและไม่บอกอ้อ เท่านี้แหละที่อ้อ อยากรู้ ธรรพ์ตอบอ้อมาสิ เพราะอะไร"

เธอคาดคั้นต่อคำถามสุดท้ายคำนั้นอย่างจริงจังจ้องหน้าเขาอย่างอยากรู้คำตอบว่ามันคืออะไรกัน...............

ลดาวัลย์ไม่รู้สึกตัวเองเลยว่ากลับจากร้านกาแฟนั่นได้อย่างไร และเข้ามานั่งบนเตียงนอนตั้งแต่เมื่อไหร่ หัวใจเธอร้องไห้อย่างเจ็บปวด แต่ใบหน้ากลับเรียบเฉยไม่มีน้ำตาแม้แต่หยดเดียว แต่ในหัวใจเธอแทบจะละลายหลอมเหลวกลายเป็นสายเลือดที่ข้นแดงไหลละเลงออกมานอกอก

"ผมจำเป็นต้องกลับไปแต่งงานที่บ้าน พ่อแม่จัดแจงผู้หญิงไว้ให้แล้วฤกษ์แต่งอีกไม่กี่วันนี้เอง ผมไม่สามารถที่จะทำงานอยู่ที่นี่ได้อีก ผมทำผิดกับอ้อ  ผมเสียใจ แต่ผมไม่รู้ว่าจะหาทางออกอย่างไร เรื่องมากระชั้นชิดเหลือเกิน ผมไม่รู้หรอกนะว่าผู้ใหญ่เค้าจัดการให้ อ้อ ผมขอโทษ นี่คือคำตอบของผม และเป็นอีกคำตอบที่ผมไม่สามารถบอกอ้อก่อนคนอื่นได้ เพราะผมไม่รู้จะเอ่ยปากออกมาอย่างไร อ้อ .ผมขอโทษ..."

นี่คือคำตอบสุดท้ายเช่นกันที่เธอได้ยิน ครั้งนั้นรู้สึกตกตลึงตัวชาไปหมดและรู้สึกอย่างเดียวเท่านั้นคือ รีบก้าวเดินหนีเขาไปขับรถออกจากที่ตรงน้นทันที กลับบ้าน ๆๆๆๆ

More Romance Comments

และเดี๋ยวนี้เธอก็มาอยู่ที่บ้านที่พักแห่งสุดท้ายที่มี ที่พักพิงร่างน้อยให้ซบหน้าอยู่บนหมอนบนที่นอนที่อ่อนนุ่มพร้อมกับร่างที่สั่นสะท้านและแล้วเสียงร้องไห้กรีดออกมาจากใจอย่างเจ็บปวด พลันทำนบน้ำตาก็พังทลายมันไหลพรั่งพรูออกมาเหมือนสายทำนบกั้นพัง คำถามสุดท้ายที่เธอยิงมันออกไป เป็นกระสุนที่ยิงโต้ตอบเข้ามาในหัวใจเธอจนเต็มปวดร้าวไปหมด ..นี่ไงคำถามสุดท้ายที่เธออยากรู้และคำตอบสุดท้ายที่เธอได้รู้.......

***************************************************************

จบแล้วค่ะ แหะ แหะ จากโจทย์คำถามสุดท้าย ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านและเม้นท์ให้กำลังใจค่ะ

ขอขอบคุณโค๊ดบีจีสวยๆจากคุณดาวริมทะเล

ขอขอบคุณโค๊ดหัวบล็อกจากคุณพันคม

ขอขอบคุณโค็ดแต่งบล็อกจากคุณยายเก๋าชมพร

ขอขอบคุณภาพประกอบจากอินเตอร์เน็ต

ขอขอบคุณเพลงประกอบจากยูทูบ เพลงต่อไปนี้้จะไม่มีใคร คุณใหม่  เจริญ ปุระ

ขอขอบคุณคะแนนโหวตจากทุกท่านค่ะ

Create Date : 21 พฤษภาคม 2555
Last Update : 17 มีนาคม 2556 13:12:32 น.		88 comments
Counter : 2697 Pageviews.
Share Tweet