บันทึกการเรียนรู้ 4...ไก่ไม่ขัน ตะวันไม่ขึ้น

เกือบเดือนเห็นจะได้ ที่ไผ่อ่านเจอนิทานเซนเรื่องหนึ่ง
ในเฟซบุ๊ค เมื่ออ่านจบ...แอบเอามาพิจารณาถึงตัวเอง
ถึงคนรอบข้าง ถึงสิ่งต่างๆ ที่เราได้ก้าวล่วงผ่านมา

หลายหน้าที่ หลายภาระที่เราได้รับ คล้ายบทละคร
ที่ต้องเล่นไปตามนั้น ไม่ว่าจะ "ต้องทำ" "ควรทำ" หรือ
"อยากจะทำ"...สิ่งต่างๆ ที่มีทั้งสนุกสนาน
เรียนรู้ เพลิดเพลิน และเหน็ดเหนื่อยไปพร้อมๆ กัน

นิทาน เรื่องเล่า กรณีศึกษา หลายเรื่อง
เป็นครูสอนเราได้โดยไม่รู้ตัว

พออ่านจบ...แอบถามตัวเองว่า เอ...
มีตรงช่วงไหนของชีวิตที่เราเริ่มจะทำ กำลังทำ หรือเป็นเหมือน
พ่อไก่ตัวนั้นไปบ้างหรือเปล่านะ

ฉันกำลังเป็น "โรคสำคัญตัวผิด" หรือว่า
มีโอกาสเป็นโรคนี้หรือเปล่า...
งานไหน ภาระไหนที่คิดว่า เริ่มทำตัวเป็นพ่อไก่
ก็พยายามสางๆ มันออกไปบ้าง พิจารณาตามความ
เหมาะสมกับกาลเทศะ (เริ่มเหมือนซุปตาที่เลือกบท
ที่จะเล่นมากขึ้นตามวัย อันไหนควรเป็นเรื่อง
ของดาราหน้าใหม่ ก็โยนๆ ให้เขาไปบ้าง

แต่...ก็นั่นแหละ
มันอยู่ที่ตัวไผ่เองด้วยว่าวางลำดับความสำคัญของชีวิตว่า
อะไร หรือใครที่มีความสำคัญในชีวิตเรา
เป็นอันดับ 1...2...3...
ตอนนี้หลักๆ ก็ทำตัวเป็น "กาวยาแนว"
ประสานคนรอบๆ ตัวให้อยู่กันอย่างสมานราบเรียบ
เป็นผืนเดียวกัน ไม่เป็นร่องเป็นรอยให้น้ำซึม
ตามรอยกระเบื้องกันไป ฮ่าๆๆ

ใครยังไม่เคยอ่านก็ลองอ่านดูนะคะ
ส่วนใครเคยอ่านแล้ว...ลองอ่านอีกทีก็ได้นะคะ
เพลินๆ ค่ะ

--------------------------------

ไก่ไม่ขัน ตะวันไม่ขึ้น

ที่วัดเซนแห่งหนึ่งในประเทศญี่ปุ่น มีไก่อยู่ครอบครัวหนึ่ง
หัวหน้าครอบครัวเป็นผู้บริหารที่เก่งมาก กางปีกปกป้องภรรยา
และ ลูกทุกตัวอยู่กันมาอย่างมีความสุข ทุกๆ เช้าเวลาตีห้า
พ่อไก่ผู้เป็นหัวหน้าครอบครัวจะบินขึ้นไปเกาะอยู่บนกิ่งไม้
และโก่งคอขัน เสียงก้องไปทั้งพงไพร
จนอรุโณทัยประมาณหกโมงเช้า
ก็ถึงเวลาที่พระอาทิตย์ขึ้นมาฉายแสงส่องแสงสว่างไปทั่วทั้งสากลโลก
พ่อไก่มีความสุขมาก ที่ได้เห็นตะวันค่อยๆ ทอแสงสุกสว่างขึ้นมา
เขาจะยืนชื่นชมแสงตะวันและรู้สึกภาคภูมิใจว่า
"เพราะฉันขัน ตะวันจึงขึ้น นี่คือผลงานของฉัน"

ทุกๆ เช้า ไก่ตัวนี้จะบินขึ้นมาเกาะกิ่งไม้
และเมื่อขันเสร็จก็รอดูตะวันขึ้นที่เหนือยอดเขา
พอตะวันขึ้นแล้วก็บินกลับลงมาหาอยู่
หากินกับลูกกับเมีย เขามีความสุขมาก

อยู่มาวันหนึ่ง เนื่องจากตรากตรำภาระหนักเหลือเกิน
ร่างกายทนไม่ไหวก็ป่วย เช้าตรู่วันนั้น
พ่อไก่บินขึ้นไปเกาะกิ่งไม้ที่เดิม
ขณะจะขันเพื่อเรียกตะวันขึ้น แต่ก็ร่วงตกลงมา
รู้สึกไม่มีเรี่ยวไม่มีแรง ลูกชายซึ่งเป็นไก่โต้งรุ่นใหม่ไฟแรง
เดินเข้ามาประคองพ่อ "พ่อ ผมว่าถ้า พ่อขันไม่ได้
วันนี้ผมขันแทนเอาไหม" ไก่พ่อซึ่งเป็นซีอีโอ
ก็ยืดอกขึ้นมาชี้หน้าลูก "น้ำหน้าอย่างแก ถ้าขัน
ตะวันมันจะขึ้นไหม หัดดูเงาหัวตัวเองซะบ้างสิ"
เจอผู้ใหญ่ดับฝันแบบนี้ลูกหัวหดเลย

เช้าตรู่วันนั้นทั้งๆ ที่ป่วย ไก่ซีอีโอตัวนี้ก็บินขึ้นไป
เกาะบนกิ่งไม้และก็ขันครั้งสุดท้าย ขันได้ครั้งเดียว
ตกลงมา ดิ้นพราดๆ ก่อนจะ
ขาดใจตาย เขาเรียกประชุมผู้ถือหุ้นด่วน
ทั้งภรรยาและลูกมากันครบ สั่งเสียว่า

"เธอที่รัก ลูกพ่อ ตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไป
พี่คงไม่มีชีวิตอยู่ต่ออีกแล้ว และจากนี้เป็นต้นไป
พอพี่ไม่ขัน ตะวันก็จะไม่ขึ้น โลกก็จะเข้า
สู่กลียุค ฉะนั้นขอให้เธอและลูกดูแลบริษัท
ของเราให้ดีๆ ถ้าไม่มีพี่แล้วจะอยู่กันด้วยความยากลำบาก
มนุษยชาติก็จะถึงคราววิบัติ
ดูแลกันดีๆ นะ ที่รัก"

เสร็จแล้วก็ล่วงลับดับขันธ์ไป
พร้อมกับความเข้าใจผิดว่าเพราะฉันขัน ตะวันจึงขึ้น
หารู้ไม่ว่าวันรุ่งขึ้น พอไก่ตัวนี้ตายไปแล้วตะวันก็
ยังขึ้นเหมือนเดิม โลกดำเนินต่อไปไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
ไก่ตัวนั้นไม่ได้นำเอาตะวันไปด้วยสักนิด
พระอาทิตย์ยังคงอุทัย พระจันทร์
ยังคงทอแสง สายน้ำยังคงไหลเอื่อย
ดอกไม้ยังคงผลิบาน โลกนี้ยังคงมีข้าวปลาอาหาร
อุดมสมบูรณ์ นกก็ยังมีท้องฟ้าสำหรับโบยบิน
คนต่างๆ ยังคงทำงานต่อไปได้เหมือนเดิม

ฉะนั้นเราทุกคน เมื่อทำงานไปได้ระดับหนึ่งแล้ว
อย่าหลงตัวเองว่าองค์กรนั้นถ้าขาดฉันแล้วไปต่อไม่ได้
ควรเตือนตัวเองเอาไว้บ่อยๆ
ว่า ถ้าขาดฉันแล้วมันจะไปได้ดี เพื่อจะได้ไม่หลงตัวเอง

ผู้บริหารจำนวนมาก ทันทีที่ประสบความสำเร็จก็ล้มเหลวในวันนั้น
เพราะทันทีที่ประสบผลสำเร็จก็เริ่มหลงตัวเอง และนี่แหละคือ
จุดจบของผู้บริหาร ฉะนั้นจำนิทานเรื่องนี้ไว้
วันหนึ่งถ้าเราประสบความสำเร็จ ก็อย่าไปหลงตัวเองว่า
เราต้องเป็นหนึ่งในตองอูเท่านั้น
จนไม่ยอมบริหารจัดการอำนาจและมอบความรับผิดชอบให้กับผู้อื่นเลย

ผู้บริหารที่ดีจึงไม่ใช่ผู้ที่แบกหนักที่สุด
ผู้บริหารที่ดีคือผู้ที่แบกหนักพอสมควรและกระจายภาระให้คนอื่นแบก
และประการสำคัญที่สุด
ผู้บริหารจะไม่ทำงานจนป่วยตาย

ว.วชิรเมธี จากหนังสือชาล้นถ้วย

credit ; //www.fasaiclub.com/simple/?t6785.html

Create Date : 30 กรกฎาคม 2556 Last Update : 3 สิงหาคม 2556 0:47:49 น. Counter : 2064 Pageviews.		35 comments
Share Tweet