เมื่อยามที่ลมพัด มาให้รู้ว่าเป็นฤดูเหงา
ลมเพียงแผ่วเบา ก็ทำให้หนาวสั่น
แต่พอฤดูร้อน ดวงอาทิตย์ ที่สาดแสงตอนกลางวัน
ก็ทำให้ฉันแทบทนไม่ไหว

แต่ตอนนี้มันแปลกๆ ไม่รู้เป็นอย่างไร
ไม่หนาวไม่ร้อน เหมือนเมื่อตอนเธออยู่ใกล้
แม้ลมจะพัด แดดทอแสงแรงเท่าไหร่
ฉันก็ไม่เห็นเป็นอย่างเคย

เพิ่งจะรู้ ว่าตอนนี้ฉันอยู่ในฤดูเหงา
ร้อนก็ไม่ร้อน หนาวก็ไม่หนาว ตั้งแต่คราวที่เธอจากไป
อยากจะรู้ว่าฉันต้องอยู่อย่างเงียบเหงา นานสักเท่าไร
เธอคงไม่รู้ทรมานแค่ไหน
เมื่อความเหงาเข้าปกคลุมถึงตรงกลางใจ

เธอเคยอยู่ตรงนี้ในหน้าหนาว ทุกคราวที่ลมพัด
ภาพเธอยังชัดเจน ดูเหมือนวันเก่า โว๊...
เธอจะได้ยินไหม คำว่ารัก ฝากกับสายลมเบาๆ
บอกเธอว่าเหงา เหงาจนจับใจ

แต่ตอนนี้มันแปลกๆ ไม่รู้เป็นอย่างไร
ไม่หนาวไม่ร้อน เหมือนเมื่อตอนเธออยู่ใกล้
แม้ลมจะพัด แดดทอแสงแรงเท่าไหร่
ฉันก็ไม่เห็นเป็นอย่างเคย

เพิ่งจะรู้ ว่าตอนนี้ฉันอยู่ในฤดูเหงา
ร้อนก็ไม่ร้อน หนาวก็ไม่หนาว ตั้งแต่คราวที่เธอจากไป
อยากจะรู้ว่าฉันต้องอยู่อย่างเงียบเหงา นานสักเท่าไร
เธอคงไม่รู้ทรมานแค่ไหน
เมื่อความเหงาเข้าปกคลุมถึงตรงกลางใจ

เพิ่งจะรู้ ว่าตอนนี้ฉันอยู่ในฤดูเหงา
ร้อนก็ไม่ร้อน หนาวก็ไม่หนาว ตั้งแต่คราวที่เธอจากไป
อยากจะรู้ว่าฉันต้องอยู่อย่างเงียบเหงา นานสักเท่าไร
เธอคงไม่รู้ทรมานแค่ไหน
เมื่อความเหงาเข้าปกคลุมถึงตรงกลางใจ
เธอคงไม่รู้ทรมานแค่ไหน
เมื่อความเหงาเข้าปกคลุมถึงตรงกลางใจ