ชาติกำเนิดเกิดมาข้าสวรรค์ ถูกผลักดันผลักไสไม่ประสงค์

ด้วยรังเกียจเดียดฉันอยากปิดปง นารถอนงค์ผู้มารดาทิ้งข้าไป

ทั้งชีวิตจิตหักเหว้าเหว่นัก อยากมี"รัก"สักครั้งจะได้ไหม

ใครก็ได้"รัก"ข้าอย่างตั้งใจ ด้วยสายใยมารดาหรืออาจารย์

จนเติบใหญ่ยังไม่เคยได้สิ่งนี้ คือสิ่งที่เรียกว่า"รัก"จักหาไหน

เฝ้าเพียรหาเช้าค่ำร่ำเรื่อยไป สุดดวงใจไม่ท้อยังรอมา

จนวันหนึ่งพานพบประสบเจ้า เหมือนดั่งเงาเจ้าของใจที่ใฝ่หา

ยอมสยบเพียงพบพักตร์รักตรึงตรา มอบชีวาข้าไว้ให้นวลอนงค์

อยากถนอมกล่อมเจ้าอยากเข้าใกล้ ทำฉันใดจักได้สมประสงค์

ดั่งของรักของหวงห่วงพะวง ทั้งมั่นคงทั้งสั่นไหวในคราเดียว

หวั่นใจนักรักเจ้าเข้าใจไหม หวาดกลัวไปเกินจิตคิดเฉลียว

ว่าเจ้านั้นก็"รัก"ข้าเเน่เเท้เชียว คือสิ่งเดียวที่หวังทั้งชีวา

จนวันหนึ่งซึ้งใจในความ"รัก" เมื่อตระหนัก"รัก"เจ้าที่เฝ้าหา

สองดวงใจสานใยรักประจักษ์ตรา ร่วมชีวาขอเคียงคู่อยู่ด้วยกัน

เเต่เพราะข้าหวั่นไหวในตัวเจ้า ทำรักเราเข้าไม่ถึงซึ่งฝั่งฝัน

ทั้งใจเจ้าใจข้าสลายพลัน ทุกสิ่งสรรค์นั้นจบ..เพราะคบพาล

หากจะโทษโกรธใครก็ใช่ที่ เพราะข้านี้ที่กำเริบทั้งเสิบสาน

จิตเบื้องต่ำย้ำฝังใจในฝ่ายมาร มิอาจต้านทานไว้ให้มั่นคง

กว่าจะรู้ความจริงสิ่งที่เกิด ก็เตลิดเปิดไปเพราะใหลหลง

หวังสุดท้ายตายต่อหน้านารถอนงค์ ขอเจ้าจงคง"รัก"ข้าอย่าเปลี่ยนเเปลง

ณ ยามนี้ที่ข้าอยู่หน้าเจ้า เพียงนับเท้าก้าวเข้าหาอย่างกล้าเเกร่ง

แม้ธนูหอกดาบอาบเลือดเเดง ขอเเถลงเเจ้งใจข้าว่ามั่นคง

เเม้ความตายมาเยือนอยู่ตรงหน้า เเม้กายาเเตกเเยกเป็นผุยผง

เเม้ชีวิตข้านี้ต้องปลิดปลง ขออนงค์จงรับรู้อยู่เเนบกาย

ขอเพียงเเค่เอ่ยคำจำชื่อเจ้า ด้วยสองเราเข้าใจในความหมาย

ด้วยตระหนัก"รัก"มีค่ากว่าความตาย ขอสิ้นกายสิ้นใจใกล้"ต็อกมาน"

^
^
^
โห....โดน อย่างแรง.... (^^)