“นี่จ๊ะ แม่จัดห้องนี้ไว้ให้ณุนะ” คุณสุภาพบอกกับพิษณุขณะที่พามายังห้องนอน


“อ้อ ปลานอนกับพี่เค้าได้มั้ย.....พอดีอีกห้องแม่จัดไว้ให้แบตตี้หน่ะ” คุณสุภาพหันมาพูดกับพาสนา


“หะ....เอออออ..........” พาสนามีท่าทางอ้ำอึ้ง เมื่อรู้ว่าต้องพักห้องเดียวกับพิษณุ


เมื่อก่อนใช่ว่าไม่เคยพักห้องเดียวกัน สมัยเรียนพิษณุเคยพาเพื่อนๆ ที่คณะมาพักที่นี่เหมือนกัน แต่ตอนนั้นมีเพื่อนมาเยอะแยะซึ่งต่างกับตอนนี้ ....หากเธอปฏิเสธก็ดูจะผิดสังเกต หญิงสาวรู้สึกอึดอัดพิกล


“แบตตี้.....” พิษณุขมวดคิ้วมองหน้ามารดา


“จ๊ะ พรุ่งนี้หนูแบ็ตตี้จะบินมาเมืองไทย” คุณสุภาพบอกับบุตรชายสีหน้ายิ้มแย้ม


“มาเมืองไทย มาทำไมครับ” พิษณุยังคงมีอาการงุน งง


“เห็นว่าอยากมาเที่ยวเมืองไทย น้องอยากเจอณุด้วยนะ” คุณสุภาพกล่าวสีหน้ายิ้มๆ


“............” ชายหนุ่มไม่พูดอะไรอีก เค้ามีสีหน้าที่เครียดลงอย่างเห็นได้ชัด


พาสนายืนนิ่ง สีหน้าไม่เข้าใจกับเรื่องที่สองแม่ลูกคุยกัน แต่เรื่องที่เธอควรสนใจกับหนักใจนี่ซิ..............


หญิงสาวมองเข้าไปในห้องแล้วต้องถอนหายใจยาวอย่างลำบากใจไม่น้อย


เมื่อจัดการเก็บสัมภาระเรียบร้อยแล้ว พิษณุ และพาสนาก็พากันออกไปทำงาน........หญิงสาวยังคงนิ่งเงียบไม่พูดจาอะไร โดยที่พิษณุเองก็ดูจะเงียบไปเหมือนกัน


ทั้งคู่เข้าออฟฟิศลูกค้า และจัดการติดตั้งวางระบบตามแผนงานที่วางไว้..........ขณะที่ทำงานนั้น ไม่มีคำพูดอื่นใดนอกเหนือจากงาน.........พาสนารู้สึกผิดปกติไปจากที่เคยเป็น เธอชำเลืองมองชายที่ทำงานด้วยกัน เค้าเป็นอะไรไปนะ ทำไมเงียบขรึมจนผิดสังเกต


เมื่อกลับมาที่บ้าน....พิษณุก็ดูไม่ค่อยพูดเล่น ไม่ค่อยเฮฮา.........พาสนารู้สึกผิดปกติอย่างมาก แต่เธอเลือกที่จะไม่ถาม เธอจะรอจนกว่าเค้าจะมาคุยกับเธอเอง.....


หลังจากทานมื้อค่ำเสร็จเรียบร้อย พาสนาช่วยคุณสุภาพจัดเก็บล้างจานจนเรียบร้อย หญิงสาวปล่อยให้สองแม่ลูกพูดคุยกัน เธอเลือกที่จะเลี่ยงออกมาจากบ้าน และเดินไปที่ชายหาดแทน


ลมทะเลพัดโชย...........เสียงคลื่นซัดเข้าหาฝั่งดังเป็นจังหวะ...........


หญิงสาวยืนกอดอกแน่น.......สองตามองไปที่ท้องน้ำที่มืดสนิท


เธอกำลังคิดว่า ถ้าหากกุ้งกั้งได้มาเที่ยวทะเลด้วยคงดีไม่น้อย.......เด็กหญิงคงมีความสุขกับการได้มาเที่ยวทะเลกับเธอ ภาพรอยยิ้มน้อยๆ ทำให้พาสนายิ้มออกมา


“ทำอะไรอยู่คะ” เสียงทุ้มดังขึ้นจากข้างหลัง....


พาสนาทำท่าจะหันกลับไปมอง แต่แล้วเธอก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อร่างใหญ่เดินเข้ามาโอบเธอไว้ทางด้านหลัง


ชายหนุ่มนำผ้าผืนสวยมาคลุมให้พาสนาแล้วใช้สองมือของเค้าโอบเธอเอาไว้อีกที...


“มายืนตากลมเย็นๆ แบบนี้ระวังเป็นหวัดนะคะ” ชายหนุ่มกระซิบบอกกับหญิงสาวน้ำเสียงนุ่มน่าฟัง


พาสนารู้สึกร้อนวูบไปทั้งหน้า........เธอรู้สึกว่าช่วงนี้พิษณุจะดูอ่อนโยน อ่อนหวานกับเธอมากขึ้นทุกที เค้ามักชอบเข้ามากอด เข้ามาพูดหวานๆ กับเธอเสมอ จนทำเอาเธอรู้สึกอายบ่อยๆ


“ปล่อยปลาเถอะพี่ณุ เดี๋ยวแม่มาเห็นนะ” พาสนาร้องบอกกับชายหนุ่ม


“เห็นแล้วไงหรอ..........ขนาดแม่เองยังให้เราอยู่ห้องเดียวกันเลย” พิษณุพูดยิ้มๆ


“........” เมื่อได้ยินชายหนุ่มพูดแบบนี้พาสนาก็ต้องทำหน้ายุ่งขึ้นมาทันที


“นั้นซิ.......ทำไมต้องนอนห้องเดียวกันด้วย” พาสนาบ่นอุบออกมา


“แม่เค้ารู้ใจพี่หน่ะซิ หึหึหึ” พิษณุหัวเราะชอบใจ


“นี่แนะ.....หัวเราะหรอ” พาสนาใช้มือของเธอหยิกเข้าที่แขนของชายหนุ่ม


“โอ้ยยย....เจ็บนะ” พิษณุร้องออกมา แต่เค้าก็ไม่ยอมปล่อยมือจากหญิงสาว


“เจ็บก็ปล่อยซิ” พาสนาทำเสียงดุ


“หึ....อยากกอดไว้อย่างนี้นานๆ” พิษณุตอบสีหน้ายิ้มๆ


“อยากกอดหรอ.......นี่แนะ” พาสนาหยิกแขนของเค้าอีกครั้ง แต่เหมือนครั้งนี้ชายหนุ่มเตรียมตัวรับมือไว้เป็นอย่างดี


“โอ้ะ...โอ้ยย.....อืมมม ชื่นใจ” พิษณุร้องเพราะโดนหยิกที่แขน แต่ชายหนุ่มกับเอาหน้าของเค้ายื่นมาที่แก้มใสของพาสนาแทน ชายหนุ่มจัดการยื่นจมูกของเค้าเข้าหาแก้มใส แล้วหอมไปฟอดใหญ่อย่างชื่นใจ


“แอ๊ะ....” พาสนาทำตาเขียวใส่อีกฝ่าย


“พี่ยอมให้หยิกให้แขนเขียวเลย ขอได้หอมคืนแค่นี้ก็คุ้ม” พิษณุแกล้งพูดยิ้มๆ


“บ้า........เจ้าเล่ห์ขึ้นทุกวัน” พาสนาทำหน้าตูมใส่เค้า


“ปากแข็งดีนัก.........ต้องทำแบบนี้ล่ะ” พิษณุพูดยิ้มๆ ก่อนจะกระชับอ้อมกอดของเค้าแน่นขึ้น


ชายหนุ่มดึงหญิงสาวให้มาพิงอกของเค้า........อ้อมกอดแสนอบอุ่นคอยปกป้องเธอเอาไว้


แม้พาสนาปากจะบอกว่าไม่ แต่เธอก็กลับยอมเอนกายพิงอกอุ่นอย่างสุขใจ


สองคนยืนมองทะเลยามค่ำคืนด้วยกัน..........ภายใต้แสงจันทร์เดือนหงายยามค่ำคืน
.
.
.
.
ทั้งคู่ยืนชมทะเล จนดึกมากพอสมควร พิษณุก็จูงมือพาสนากลับเข้าบ้าน


หญิงสาวรู้สึกใจเต้นโครมครามตลอดทาง.......ยิ่งเข้าใกล้ห้องพักมากเท่าไหร่ เธอยิ่งรู้สึกตื่นเต้น และวิตกหนักขึ้นเรื่อยๆ


เพียงบานประตูปิดลง หญิงสาวถึงกับกัดริมฝีปากตัวเองแน่น


“อ้าว ไม่ง่วงหรอไงหึ” พิษณุร้องถามพาสนา เมื่อเห็นเธอยืนนิ่งตัวแข็งอยู่กลางห้อง


“........” หญิงสาวไม่ตอบอะไร เธอมองไปที่เตียงนอน แล้วยิ่งรู้สึกอยากจะเป็นลมตรงนี้ให้ได้


พิษณุมองดูอีกฝ่ายแล้วให้อดยิ้มขำๆ ไม่ได้


“เป็นอะไรจ๊ะ...หึ” ชายหนุ่มแกล้งเดินเข้ามาใกล้ๆ แล้วยื่นหน้าถาม จนหญิงสาวสะดุ้งสุดตัว เธอรีบเดินหนีไปอยู่มุมห้อง


พิษณุรู้สึกขำในท่าทีของอีกฝ่าย....


พาสนารู้สึกร้อนวูบไปทั่วใบหน้า หัวใจเธอเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมาข้างนอก ดวงตาของชายหนุ่มยิ่งทำให้เธอรู้สึกหวั่นไหวไปหมด เธอจะรอดพ้นคืนนี้ไปได้อย่างไรกัน


พิษณุเดินยิ้มกริ่ม เข้าไปหาหญิงสาว จนพาสนาต้องรีบคว้าหมอนขึ้นมากอดไว้


“พี่ณุ.....พี่ณุ อย่าเข้ามานะ” พาสนาร้องบอกชายหนุ่ม น้ำเสียงสั่น


“ปลา เป็นอะไรไปหึ” พิษณุร้องถามหญิงสาวสีหน้ายิ้มๆ


“ก็พี่ณุ อย่าเข้ามาแล้วกัน” พาสนาร้องบอกชายหนุ่ม เธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงรู้สึกกลัวขึ้นมา


“แอ๊ะ...คนเก่งทำไมกลัวพี่อย่างนั้นละ” พิษณุแกล้งถาม


“ก็อย่าเข้ามาแล้วกัน....ไม่งั้นหาว่าปลาโหดไม่ได้นะ” พาสนายังคงพูดขู่ชายหนุ่ม


พิษณุยืนยิ้มมองหญิงสาวอย่างเอ็นดู

“เป็นอะไรรึป่าวหึ...” พิษณุถามหญิงสาวสีหน้ายิ้มๆ แล้วชายหนุ่มก็เดินตรงเข้าไปหาเธอ


“ปลาบอกว่า อย่าเข้ามาไงพี่ณุ” พาสนาทำเสียงดุใส่ชายหนุ่ม


แต่เสียงร้องห้ามของเธอ ไม่อาจหยุดชายหนุ่มเอาไว้ได้ เค้ายังคงเดินยิ้มเข้าไปหาเธอ หญิงสาวกำหมอนในมือแน่น เมื่อชายหนุ่มเข้าไปใกล้เธอ หญิงสาวนำหมอนใบนั้นตีใส่ชายหนุ่มทันที


“โอ้ย...” พิษณุร้องออกมาเมื่อโดนหมอนทุบใส่


“ปลาตีพี่ทำไม” ชายหนุ่มร้องถามหญิงสาว


“ก็บอกว่าอย่าเข้ามาไง ....หยุดเลยนะ” พาสนาหลับหูหลับตาเอาหมอนในมือตีใส่ชายหนุ่ม


“ปลา....ปลา....” พิษณุยกมือของเค้าขึ้นบังหมอนเอาไว้


แต่พาสนาก็ไม่ยอมหยุดโจมตีอีกฝ่าย เธอใช้หมอนตีใส่เค้าไม่ยอมหยุด จนพิษณุต้องดึงหมอนในมือของพาสนาออก แรงดึงของเค้าทำเอาหญิงสาวเซตามแรง จนต้องเซมาชนกับเค้าอย่างจัง..........ชายหนุ่มได้โอกาส รวบตัวเธอเอาไว้


“พี่ณุ ปล่อยปลานะ...” พาสนาร้องโวยขึ้นเมื่อโดนรวบตัว


“ปลา......หยุดซิ” พิษณุบอกกับหญิงสาว


“ปล่อยซิ ปล่อย....” พาสนาดิ้นยุกยิกในอ้อมแขนของชายหนุ่ม


“ปลา หยุดดิ้นได้แล้ว” พิษณุร้องบอกกับหญิงสาว แต่เหมือนเธอไม่ยอมหยุดฟังเค้าเลย


“คนฉวยโอกาส........คนเจ้าเล่ห์” หญิงสาวยังคงโวยต่อว่าเค้า


“พี่ฉวยโอกาสอะไร พี่ไปทำอะไร หึ” พิษณุร้องถามหญิงสาวน้ำเสียงนิ่ง


“ก็...............ก็..............” พาสนาอยากจะเถียงเค้า แต่ทั้งหมดนี้ ชายหนุ่มยังไม่ได้ทำอะไรเธอเลย เธอคิดไปเองทั้งนั้น หญิงสาวจึงได้แต่อ้ำอึ้ง กับสีหน้าที่แดงจัดเพราะความอาย


“ว่าไง พี่ไปทำอะไรรึยังหึ” ชายหนุ่มร้องถามน้ำเสียงแผ่วเบา


“ก็พี่ณุอ่ะ........ปล่อยปลาเลย” พาสนาขมวดคิ้วยุ่ง แล้วพาให้ผลักชายหนุ่มออก แต่มือของชายหนุ่มไม่ยอมปล่อยจากหญิงสาว


“ดูซิ มาผลักพี่อีก” พิษณุยังคงแกล้งพูดยิ้มๆ


“พี่ณุชอบแกล้งปลา ชอบรังแกปลา” พาสนาพูดต่อว่าชายหนุ่มด้วยสีหน้าตูมๆ


“ก็ปลาอยากใจร้ายกับพี่ก่อนนิ” พิษณุโต้กลับสีหน้ายิ้มๆ


“ปลาไปใจร้ายอะไรกับพี่” พาสนาถามเสียงดุ


“ก็เนี่ยะดูซิ ชอบดุพี่ แถมยัง..........” ชายหนุ่มจ้องหญิงสาวยิ้มๆ


“แถมอะไร” พาสนาถามกลับ


“คนใจร้าย ชอบปากแข็ง” พิษณุพูดน้ำเสียงน้อยใจ


“ใครปากแข็ง” พาสนาถามกลับ


“ก็ใครล่ะ ไม่ยอมบอกพี่สักทีว่า................รัก” ชายหนุ่มยื่นหน้ายื่นตาพูดกับหญิงสาว


“ไม่พูด..ไม่บอก.......” พาสนาทำหน้าบู้บี้ใส่ชายหนุ่ม


“ใจร้าย....” ชายหนุ่มทำหน้าน้อยใจใส่หญิงสาว


“แล้วนี่จะปล่อยปลาได้รึยัง” พาสนามองหน้าชายหนุ่มที่ยังไม่ยอมปล่อยมือจากตัวเธอ


“หึ.....” พิษณุส่ายหน้าไปมา


“ปล่อยยยย “ พาสนาพยายามดันชายหนุ่มออก แต่เค้าก็ไม่ยอมปล่อยมือจากเธอสักที


“ปะๆ....ไม่อยากเถียงด้วยแล้ว ไปนอนดีกว่า” พิษณุดึงหญิงสาวไปทางเตียงนอน ยิ่งทำให้พาสนาพยายามขืนตัวเองเต็มที่ แต่พิษณุก็ดึงเธอไปที่เตียงจนสำเร็จ


“พี่ณุ.....จะทำอะไร ปล่อยปลานะ” พาสนาร้องออกมาน้ำเสียงสั่นเมื่อโดนดึงมาหยุดตรงเตียงนอน


“ก็พามานอนไง เป็นอะไรไป” พิษณุหันมาถามพาสนา แต่เมื่อเค้าเห็นสีหน้าของอีกฝ่าย ก็ต้องอดยิ้มออกมาไม่ได้


“ไม่เอา ไม่นอน” พาสนาส่ายหน้าไปมา ทำเสียงงอแง


“ไม่นอนได้ไง พรุ่งนี้ต้องไปทำงานแต่เช้า นอนซะดีๆ” พิษณุไม่สนใจเสียงงอแงจากหญิงสาว เค้าจับตัวเธอนั่งลงบนเตียงนอน


พาสนาพยายามฝืนตัวแต่ก็สู้อีกแรงไม่ไหว......เธอต้องนั่งลงบนเตียงนอนแบบขัดไม่ได้


“มาๆ นอนซะดีๆ ....” พิษณุบอกกับหญิงสาว และทำท่าจะให้เธอนอนลง แต่หญิงสาวก็ไม่ยอม


“ไม่เอา.....” พาสนาโวยออกมา จนพิษณุต้องถอนหายใจออกมา


“เป็นอะไรไปหึ..” ชายหนุ่มร้องถามหญิงสาว


“ก็....” พาสนากัดริมฝีปากตัวเอง มองหน้าชายหนุ่ม แล้วหน้าเธอก็แดงขึ้นมา


พิษณุจ้องหน้าหญิงสาวแล้วยิ้มออกมา ชายหนุ่มรู้ดีว่าอีกฝ่ายรู้สึกยังไง เพียงแต่เค้าอยากจะแกล้งเธอเล่นแค่นั้น..


“นอนซะนะ คืนนี้พี่จะนอนข้างล่างเอง” พิษณุบอกกับหญิงสาวยิ้มๆ ก่อนจะหยิบหมอนลงมาวางที่พื้น


“........” พาสนามองพิษณุด้วยสีหน้านิ่งๆ


“สบายใจได้นะคะ.......พี่จะรอ พี่จะไม่บังคับปลา” ชายหนุ่มบอกกับหญิงสาวสีหน้ายิ้มๆ


“.......” พาสนาไม่ตอบอะไร เธอเอาแต่นั่งนิ่ง


“นอนได้แล้วนะคะ” ชายหนุ่มพูดน้ำเสียงอ่อนโยน


พิษณุยิ้มให้พาสนา......หญิงสาวมองเค้าแล้วต้องยิ้มออกมาบางๆ ให้เค้า


ชายหนุ่มจับมือพาสนามากุมเอาไว้.......


“พี่รอปลามาได้ตั้งกี่ปีแล้ว พี่ยังรอได้ แค่รออีกสักนิด ทำไมพี่จะรอไม่ได้หึ...” ชายหนุ่มบอกกับหญิงสาวน้ำเสียงอ่อนโยน ก่อนจะที่จะยื่นใบหน้าของเค้าจูบที่หน้าผากของพาสนาอย่างแผ่วเบา และอ่อนโยน


หญิงสาวยิ้มให้ชายหนุ่มอย่างอ่อนหวาน เธอรู้สึกได้ถึงความรักที่ชายหนุ่มมอบให้เธอ............


พิษณุยิ้มให้หญิงสาวตรงหน้าด้วยแววตาที่รัก และห่วงใยเธออย่างที่สุด


“นอนนะคะ” พิษณุบอกกับพาสนา ก่อนจะลุกลงไปนั่งกับพื้น


พาสนามองพิษณุด้วยความรู้สึกที่ปลื้มใจในความรักที่ชายหนุ่มมอบให้เธอ..........หญิงสาวล้มตัวลงนอนบนเตียง แต่ดวงตาของเธอยังคงจ้องมองมาที่ชายหนุ่ม


พิษณุนอนลงกับหมอนที่พื้นห้อง ชายหนุ่มยังคงจ้องมองมายังพาสนา


“ปลา...” ชายหนุ่มร้องเรียกหญิงสาว


“หืมม” พาสนาขานรับ


“ฝันดีนะคะ” พิษณุบอกกับพาสนาน้ำเสียงหวาน


พาสนาฟังคำพูดของชายหนุ่ม เธอยิ้มอย่างสุขใจ


“พี่ณุ ก็ฝันดีนะ” พาสนาบอกกับชายหนุ่มด้วยใบหน้ายิ้มๆ


พิษณุรู้สึกสุขใจอย่างบอกไม่ถูก ชายหนุ่มยิ้มหวานออกมา


พาสนามองชายหนุ่มที่กำลังยิ้มหวานให้เธอ แก้มใสของเธอมันเป็นสีชมพู .....แล้วหญิงสาวก็หลับตาลง


พิษณุยังคงจ้องมองหญิงสาวอยู่ เค้าสัญญากับตัวเองว่า เค้าจะปกป้องเธอ จะดูแลเธอด้วยชีวิตของเค้าเอง.......

ซ่า...........................ซ่า.........................


เสียงคลื่นทะเลกระทบชายหาดเป็นจังหวะ........


พาสนาลืมตาตื่นขึ้น.....อากาศยามเช้า ณ บ้านริมทะเลช่างสดชื่นเหลือเกิน


หญิงสาวลุกจากที่นอน สะบัดแขนเล็กน้อย แล้วก็หันมองไปทางหน้าต่างห้อง ที่หันไปทางชายหาด..........ฟองคลื่นสีขาวสวยกำลังซัดเข้ากระทบกับหาดทรายสีขาว


ท้องฟ้าสีฟ้าใส มีก้อนเมฆสีขาวลอยปุกปุยน่ามอง......พาสนายิ้มออกมากับภาพที่เห็น.......หญิงสาวลุกจากที่นอน แล้วเธอก็ต้องเห็นผู้ชายตัวโตที่นอนขดตัวอยู่ตรงพื้นห้อง


หญิงสาวมองชายหนุ่มแล้วอมยิ้มนิด กับท่าทางของเค้า.......พาสนาหยิบผ้าห่มลงมาจากที่นอน แล้วค่อยๆ คลุมให้พิษณุอย่างแผ่วเบา......ก่อนที่จะค่อยๆ เดินออกจากห้องไปอย่างเงียบๆ


“อ้าว ปลาตื่นแล้วหรอลูก” คุณสุภาพกล่าวทักทายเมื่อพาสนาเดินเข้าไปในครัว


“ฮะแม่......แม่ทำอะไรอยู่หรอฮะ” พาสนาถามคุณสุภาพ เมื่อเห็นหญิงวัยกลางคนกำลังเตรียมอาหารเช้า


“แม่ว่าจะทำข้าวต้มทรงเครื่องหน่อยจ๊ะ....ณุเค้าชอบ” คุณสุภาพกล่าวยิ้มๆ


พาสนามองใบหน้าของคุณสุภาพก็รู้ว่า เธอรักลูกชายมากแค่ไหน


“ปลาช่วยฮะแม่” พาสนารีบอาสาช่วยคุณสุภาพทำอาหารเช้า


“อย่าเลยลูก....เปื้อนมือเปล่าๆ” คุณสุภาพกล่าวน้ำเสียงใจดี


“ไม่เป็นไรฮะ ให้ปลาช่วยนะฮะ” พาสนายิ้มให้คุณสุภาพก่อนจะหันไปช่วยหั่นผัก


“งั้นก็หันผักนะ แล้วก็...........” คุณสุภาพมองหญิงสาวยิ้มๆ


แล้วสองสาวก็ช่วยกันทำอาหารมื้อเช้าด้วยกัน............หลายครั้งที่คุณสุภาพชำเลืองมองพาสนา แล้วเธอก็รู้สึกได้ถึงความเปลี่ยนไปของพาสนา จากเดิมที่เคยเจอนั้น พาสนาเป็นเด็กสาวที่ห้าวๆ แข็งๆ ท่าทางเหมือนเด็กผู้ชาย ท่าทางแข็งกระด้างไม่มีความเป็นผู้หญิงสักนิด


แต่มาในวันนี้พาสนาดูเปลี่ยนไปมาก เธอดูสวยขึ้น น่ารักมากขึ้น อ่อนหวาน อ่อนโยน เหมือนผู้หญิงมากขึ้น ยิ่งมองคุณสุภาพก็ยิ่งรู้สึกว่า พาสนาไม่ใช่เด็กกะโปโลเหมือนเมื่อหลายปีก่อนเสียแล้ว


“หืมมม หอมจัง” เสียงชายหนุ่มดังขึ้นพร้อมกับตัวที่กำลังทำท่าลอยมาตามกลิ่นหอมของข้าวต้ม


“ทำข้าวต้มทรงเครื่องแบบที่ณุชอบไงลูก” คุณสุภาพกล่าวกับบุตรชายยิ้มๆ


“หืมมม ท่าจะอร่อยนะครับแม่” พิษณุยิ้มกว้าง แล้วมองเข้าไปในครัวก็เห็นพาสนากำลังดูข้าวในหม้อ


“เดี๋ยวณุไปอาบน้ำแต่งตัวซิลูก แล้วจะได้มาทานข้าวกัน” คุณสุภาพกล่าวกับบุตรชาย ขณะที่กำลังจัดโต๊ะอาหารอยู่


“ครับ....” พิษณุรับคำของมารดา แต่ชายหนุ่มกลับไม่ได้เดินเข้าไปอาบน้ำในห้อง เค้ากลับเดินวนไปเวียนมาเข้าไปในครัวแทน


“หอมจัง.....” พิษณุแกล้งยื่นหน้ามาข้างๆ แก้มใสๆ ของพาสนา แล้วมองไปที่หม้อข้าวต้ม


“พี่ณุ...” พาสนาตกใจที่ชายหนุ่มกล้าทำแบบนี้ต่อหน้าคุณสุภาพ


“น่ากินจริงๆ ด้วยเนอะ” พิษณุยังคงทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ก้มมองหม้อข้าวต้มทางด้านหลังของพาสนา


“ไปอาบน้ำไป” พาสนาทำเสียงดุใส่ชายหนุ่มเบาๆ


“จ๊ะ...แม่ปลาจ๋า” พิษณุรับคำสั่งด้วยสีหน้าทะเล้น


“....” พาสนาเม้มริมฝีปากมองชายหนุ่มด้วยดวงตาดุๆ


“ไปแล้วๆ...” พิษณุเห็นดวงตาดุๆ ของอีกฝ่ายก็ยอมถอยออกห่าง


“เดี๋ยวจะโดน” พาสนาบ่นอุบอิบ แล้วหันมาดูข้าวต้มต่อ


“อืมมม ชื่นใจจัง” แล้วเพียงแวบเดียว ใบหน้าของพิษณุก็ยื่นมาใกล้ๆ แก้มใส ปลายจมูกของเค้าเฉียดแก้มของเธอไปอย่างรวดเร็ว ก่อนจะรีบวิ่งออกไปจากห้องครัว


“........” พาสนาตกใจเหมือนกัน เธอรีบยกมือกุมแก้มของเธอ แล้วมองตามพิษณุที่วิ่งออกไป ด้วยดวงตาที่ขุ่น แต่แก้มกลับแดงระเรื่อ


“อ้าว ณุเพิ่งออกไปหรอ.......” คุณสุภาพเดินเข้ามาในครัวอีกครั้ง หลังจากเห็นเงาลูกชายวิ่งออกไปแวบๆ


“.....” พาสนาไม่ตอบอะไร เธอได้แต่ก้มหน้าดูข้าวต้ม ด้วยสีหน้าอายๆ


คุณสุภาพมองพาสนา แล้วให้เกิดสงสัยว่าพาสนาเป็นอะไร ถึงได้เอาแต่ก้มหน้างุดขนาดนั้น...


“เป็นอะไรรึป่าวลูก.........ปลา” คุณสุภาพถามพาสนาด้วยความห่วงใย


“ปะ...เปล่าฮะ” พาสนาตอบน้ำเสียงตะกุกตะกัก


“ไม่สบายรึป่าวลูก” คุณสุภาพจ้องใบหน้าสีแดงจัดของพาสนา แล้วต้องสงสัยหนักขึ้น


“ไม่เป็นอะไรฮะ....เอออ ปลาขอตัวก่อนนะฮะ” พาสนารู้สึกว่าเธอกำลังมีพิรุจหนักขึ้น จึงรีบขอตัวเดินออกไปจากบ้านทันที


“แปลกจัง เป็นอะไรของเค้านะ” คุณสุภาพมองหญิงสาวด้วยความรู้สึกแปลกใจ
.
.
.
พาสนารีบเดินออกจากบ้านด้วยท่าทางตื่นเต้น


เธอยกมือจับแก้มของเธอแล้วลูบเบาๆ


“บ้าจริงพี่ณุ....” หญิงสาวบ่นอุบ เมื่อคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่


“ทำไมถึงกล้าทำนะ.......” หญิงสาวขมวดคิ้วแน่น อย่างไม่ชอบใจ ที่ชายหนุ่มกล้าทำอะไรห่ามๆ ในเวลานั้น ถ้าคุณสุภาพมาเห็นเข้าจะว่าอย่างไร จะคิดอย่างไร หญิงสาวรู้สึกใบหน้าร้อนฉ่าขึ้นมาอีกครั้ง


หญิงสาวสะบัดหน้าแรงๆ 2 ที ก่อนจะรีบเดินดุ่ยๆ ลงไปที่หาดทราย.........อากาศริมทะเลเย็นสบาย ทำให้เธอคลายอาการเขินอายที่เกิดขึ้นลงไปได้มาก


“สวยจัง...” พาสนามองไปยังขอบฟ้าสวย ท้องฟ้าสีฟ้าสดใส ตัดกับขอบผืนทะเลกว้างสีเขียวอมฟ้า


น้ำทะเลในเวลานี้ทำให้หญิงสาวยืนมองอย่างเพลิดเพลินตา..........


แล้วเธอก็ต้องอมยิ้มออกมาเมื่อคิดถึงคำพูด และสิ่งที่ชายหนุ่มกระทำกับเธอ


[b].........พี่รอปลามาได้ตั้งหลายปี แค่รออีกสักนิด ทำไมพี่จะรอไม่ได้……..[/b]


คำพูดของชายหนุ่มเมื่อคืนก่อนนอน ยังคงดังก้องในหูของหญิงสาว


สิ่งที่เค้ามอบให้เธอ แสดงให้เธอรู้ว่าเค้ารู้สึกกับเธออย่างไร มันทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นใจ เป็นสุขใจอย่างมาก


“รออีกไม่นานหรอค่ะ พี่ณุ............แล้วปลาจะบอกให้ฟัง” พาสนาพูดออกมาเบาๆ พร้อมกับรอยยิ้มสวยบนใบหน้าใสๆ ของเธอ


คลื่นลมทะเล ยังคงซัดเข้าหาฝั่งเป็นจังหวะ


สายลมยังคงพัดโชย ........


หัวใจของหญิงสาวมันกำลังร่ำร้องให้เธอตัดสินใจกับบางสิ่งบางอย่างที่เธอเก็บมันไว้นานแสนนาน


.........เพียงคำว่า “รัก” มันไม่ได้ยากเย็นอะไรสักนิด.........เพียงแต่ขอเวลา ขอให้แน่ใจอีกสักนิด........แล้วเธอจะบอกกับเค้าเอง

พาสนากลับเข้ามาในบ้านอีกครั้ง พิษณุอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยพอดี...


ชายหนุ่มยิ้มกริ่มมองหญิงสาว แต่พาสนาทำนิ่ง แล้วรีบเดินเข้าห้องเพื่อแต่งตัวไปทำงาน


“ปลาเป็นอะไร ดูแปลกๆ” คุณสุภาพมองพาสนาแล้วให้สงสัย


“ไม่มีอะไรหรอกครับแม่...” พิษณุพูดยิ้มๆ ก่อนจะตักข้าวต้มใส่ปาก


“อืมม อร่อยจังข้าวต้มแม่เนี่ยะ” พิษณุกล่าวชมมารดาอ้อนๆ


“ปลาเค้าช่วยทำนะวันนี้....” คุณสุภาพกล่าวกับบุตรชาย


“หรอครับ” พิษณุขานรับ แล้วชายหนุ่มก็ยิ้มกริ่มมองข้าวต้มในชาม
.
.
.
พาสนาอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อย และกำลังเดินออกมาจากห้อง ก็พบกับพิษณุที่มายืนดักรออยู่หน้าห้อง


“พี่ณุ...” พาสนามองชายหนุ่มด้วยสีหน้าตกใจเล็กน้อย


“วันนี้ข้าวต้มอร่อยจัง” พิษณุบอกกับหญิงสาวสีหน้ายิ้มๆ


“แม่ทำ” พาสนาตอบสีหน้าเรียบก่อนจะก้าวเดินออกจากห้อง


“แม่ทำก็อร่อย แต่นี่อร่อยเป็นสองเท่า” พิษณุพูดสีหน้ายิ้มๆ


“ยังไง...” พาสนาถามน้ำเสียงเรียบ


“ก็ปลาทำไง เลยอร่อยอีกเท่าตัว” พิษณุบอกกับหญิงสาว


“แหวะ...” พาสนาทำหน้าเลี่ยนๆ ใส่ชายหนุ่ม


“อะไร แพ้ท้องได้ไงเนี่ยะ พี่ยังไม่.........” ชายหนุ่มทำหน้าเป็นใส่พาสนา จนเธอรู้สึกร้อนวูบไปทั้งใบหน้า


“พูดบ้าอะไร........พี่ณุนี่” พาสนายกมือจะตีชายหนุ่มที่พูดเล่นไม่เข้าท่า


“อ้าวจะไปทำงานกันแล้วหรอลูก” พอดีคุณสุภาพเดินออกมาจากครัวพอดี


พาสนาจึงลดมือลง แล้วหันมองไปทางคุณสุภาพ


“ฮะ...” พาสนาตอบกลับสีหน้ายิ้มๆ


“ณุ...แล้วเย็นนี้รีบกลับนะลูก แบตตี้คงมาถึง 2 ทุ่ม” คุณสุภาพบอกกับบุตรชาย


เมื่อได้ยินคำของมารดา ก็ทำเอาพิษณุที่ยืนยิ้มหน้าทะเล้น ต้องหุบยิ้มลงทันที


“ครับแม่” ชายหนุ่มรับคำมารดา น้ำเสียงเรียบ


“ผมไปทำงานก่อนนะครับ” พิษณุไม่พูดอะไรอีก เค้ารีบเดินไปที่รถทันที....


พาสนารู้สึกงง กับท่าทางของชายหนุ่ม เธอรีบเดินตามเค้าไปที่รถ อย่างสงสัย............เพราะเมื่อวานเธอมัวแต่ใส่ใจกับเรื่องห้องพัก จนไม่ได้สนใจเรื่องคนที่ชื่อ แบตตี้...........แบตตี้คือใคร แล้วทำไมพิษณุต้องมีท่าทางแปลกๆ ทุกทีที่ได้ยินชื่อ


พิษณุขับรถมุ่งหน้าไปยังบริษัทลูกค้าด้วยท่าทางเงียบๆ ไม่พูดไม่จาอะไร.........พาสนาเองก็รู้สึกสงสัย แต่เธอก็ไม่เอ่ยปากถามอะไร เธอจะรอให้เค้าบอกกับเธอเอง


ระหว่างวัน พิษณุ และพาสนาต่างก็ทำงานตามแผนที่วางไว้........ชายหนุ่มท่าทางเคร่งเครียดกับงานอย่างมาก ส่วนพาสนาก็ตั้งใจทำงานตามแผนงานที่เธอวางไว้........


แม้ว่าทุกครั้งพาสนา และพิษณุจะตั้งใจทำงานก็ตาม แต่พิษณุก็ไม่เคยมีท่าทางเครียดเหมือนในครั้งนี้เลย พาสนามองชายหนุ่มด้วยความรู้สึกไม่เข้าใจว่าเค้ากำลังคิดอะไรอยู่


หลังจากทำงานของวันนี้เสร็จ ทั้งคู่ก็เดินทางกลับ..........ระหว่างทางพิษณุยังคงนิ่งเงียบอยู่เช่นเดิม


“เอออ พี่ณุ........” พาสนาเรียกชายหนุ่มเบาๆ ขณะที่เค้ากำลังขับรถอยู่


“หืมม” พิษณุขานรับ


“เป็นอะไรรึป่าว วันนี้เงียบมาทั้งวัน” พาสนาซักถามด้วยความสงสัย


“เปล่า ไม่มีอะไร” พิษณุปฏิเสธ และหันมายิ้มให้เธอ


“อืมม” พาสนามองชายหนุ่มข้างๆ แล้วให้รู้สึกไม่อยากเชื่อในคำว่า ไม่มีอะไรของเค้า สักเท่าไหร่


“ไม่มีอะไรจริงๆ” พิษณุเอื้อมมือไปจับมือพาสนาเอาไว้ แล้วยิ้มให้เธอ


“อืมมม” พาสนายิ้มตอบบางๆ เธอเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่า จะกังวลอะไร แต่ทำไมเธอมองหน้าชายหนุ่มข้างๆ ในเวลานี้แล้ว มันต้องรู้สึกไม่วางใจยังไงก็ไม่รู้


รถยนต์จอดสนิทหน้าบ้านสีขาว.....หน้าบ้านมีรถสียนต์สีแดงจอดอยู่ พิษณุมองรถคันนั้นด้วยสีหน้าเครียดหนักกว่าเดิม


“รถใครหรอพี่ณุ” พาสนามองไปที่รถสปอร์ตสีสวยคันนั้นแล้วให้สงสัย


“รถของแบตตี้” พิษณุตอบสีหน้านิ่ง


“แบตตี้” พาสนาเลิกคิ้วด้วยความสงสัยหนักขึ้น


“อืมม...” พิษณุตอบน้ำเสียงเรียบ ก่อนจะลงจากรถ


พาสนาเดินตามลงไป เธอมองรถสปอร์ตคันงามอีกครั้งก่อนจะเดินเข้าไปในบ้าน


เมื่อประตูบ้านเปิดออก พาสนาก็ได้พบกับหญิงสาวหน้าตาสดสวย ผมยาวเป็นลอนสีน้ำตาลทองนั่งอยู่กับคุณสุภาพ


“อ้าว กลับกันมาแล้ว...” คุณสุภาพหันมองมาทางพิษณุ และพาสนา


“ไฮ.........พี่ณุ” สาวสวยร้องทักพิษณุด้วยความดีใจ เธอรีบลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ และเดินมาหาพิษณุ


สาวสวยผิวขาวผ่อง โผเข้ากอดพิษณุอย่างดีใจ.........พาสนายืนอึ้งกับภาพที่เห็น เธอทำอะไรไม่ถูกได้แต่ยืนมองนิ่ง


“แบตตี้มาตั้งแต่เมื่อไหร่” พิษณุกล่าวถามสาวน้อยแสนสวย


“แบตตี้มาถึงเมืองไทยเมื่อตอนบ่าย พอรู้ว่าพี่ณุ อยู่ที่นี่ แบตตี้เลยรีบขับรถมาเลยนะ พี่ณุดีใจมั้ย” สาวสวยจูงพิษณุไปนั่งข้างๆ คุณสุภาพ พร้อมกับพูดจาน้ำเสียงสดใส


“ทำไมขับมาเอง ทำไมไม่ให้คนที่บ้านขับมาให้” พิษณุซักถามสาวสวยน้ำเสียงเครียด


“ไม่เอาน่าพี่ณุ ทุกทีเลย เจอแบตตี้ทีไร ชอบดุประจำเลย” แบตตี้ทำหน้ายู่ยี่มองชายหนุ่ม


“ก็มันจริงนิ พี่บอกกี่ครั้งแล้วว่าห้ามขับรถเอง” พิษณุยังคงทำเสียงดุ


“แบตตี้ขอโทษ แบตตี้จะไม่ทำอีกแล้วนะคะ” แบตตี้กอดแขนพิษณุ แล้วซบหน้าที่ไหล่เข้าอย่างอ้อนๆ


พาสนายืนนิ่งตรงประตูมองการพูดคุยระหว่างสองคนด้วยความรู้สึก มึนงง และตามมาด้วยอาการชาไปทั้งตัว


“ปลา ไม่เข้ามาล่ะลูก” คุณสุภาพหันมองมาทางพาสนาก็ร้องถามเมื่อเห็นว่าพาสนายืนนิ่งอยู่ที่ประตู


พิษณุเองก็เพิ่งนึกได้ เค้ารีบเงยหน้ามองมาทางพาสนา แล้วเค้าก็เห็นแววตาที่เต็มไปด้วยคำถามของหญิงสาว


“เออ...ปลา นี่แบตตี้.........แบตตี้ นี่ปลา” พิษณุแนะนำสองสาวต่างขั้วให้รู้จักกัน


“หืมม....ปลา......” แบตตี้หันมองมาทางพาสนาด้วยแววตาไม่ชอบใจสักเท่าไหร่


“สวัสดีฮะ” พาสนากล่าวทักทายน้ำเสียงนิ่ง


“ดี...” แบตตี้มองพาสนาจากหัวจรดเท้าอีกรอบ แล้วเบ้หน้ามองไปทางอื่นแทน


พาสนารู้สึกตัวชาไปหมด เมื่อเห็นสายตาของแบตตี้ที่มองมายังเธอ....

“พี่ณุคะ.........พรุ่งนี้พาแบตตี้ไปเที่ยวหน่อยได้มั้ยคะ” แบตตี้ร้องถามพิษณุน้ำเสียงอ้อน


“พรุ่งนี้พี่ทำงานนะแบตตี้” พิษณุตอบ


“อะไรกันคะ.........แบตตี้อุตส่าห์มาเมืองไทยทั้งที” สายสาวยทำท่างอนชายหนุ่ม


“ณุก็..........” คุณสุภาพพูดปรามบุตรชาย


“พี่ทำงานจริงๆ เอาไว้ทำงานเสร็จแล้วพี่จะพาไปแล้วกันนะ” พิษณุพูดง้อแม่สาวสวยผมสีน้ำตาล


“แน่นะค่ะ พี่ณุสัญญากับแบตตี้แล้วนะ....พี่ณุน่ารักจัง” สาวสวยยิ้มหวานให้พิษณุ


พาสนายืนมองภาพเบื้องหน้าแล้วให้รู้สึกสับสน........ทำไมพิษณุดูจะเอาใจใส่สาวคนนี้เหลือเกิน แต่มันก็น่าอยู่หรอกก็เธอออกจะสวยเซ็กซี่ซะขนาดนี้


“ปลาขอตัวก่อนนะฮะ” พาสนาพูดน้ำเสียงนิ่ง ก่อนจะรีบเข้าไปในห้อง


เธอทนดูภาพหญิงสาวคนนั้นอดอ้อนพิษณุไม่ไหวจริง..........พาสนารู้สึกเจ็บที่หน้าอกอย่างประหลาด มันเพราะอะไรกันนะ.........ทำไมกัน


“ไม่มีอะไร....อย่าคิดมาก” พาสนาบอกกับตัวเอง


เธอพยายามไม่คิดอะไร เพราะเธอเองก็ไม่ได้รู้จักแม่สาวคนนี้มากนัก มันอาจมีอะไรที่เธอยังไม่รู้อีกมากมายก็เป็นได้


พาสนาจ้องมองไปที่ประตูห้อง ทุกอย่างเงียบสงบ


พาสนานั่งมองไปยังหน้าต่างห้อง ภาพวิวชายหาดยามค่ำคืนทำเอาเธอรู้สึกผ่อนคลายจากอารมณ์เมื่อสักครู่ลงได้มาก


เวลาผ่านไปได้สักพัก........พาสนามองกลับไปที่บานประตู ไม่มีวี่แววพิษณุเข้ามาเลย เค้าหายไปไหนนะ


ทุกครั้ง หากมีโอกาสได้อยู่ด้วยกันสองคนแบบนี้ พิษณุจะไม่เคยปล่อยโอกาสเลยสักนิด แต่คราวนี้เค้าหายไปไหนกัน......พาสนาลุกขึ้น แล้วเดินออกไปข้างนอกห้องอีกครั้ง


ภายนอกไม่มีพิษณุอยู่แล้ว แบตตี้ก็ไม่อยู่..........คงเหลือแต่คุณสุภาพที่ยังนั่งดูทีวีเพียงลำพัง


“ปลา....มาดูทีวีมั้ยลูก” คุณสุภาพกล่าวชวนพาสนา


“เอออ....” พาสนาอยากจะถามถึงพิษณุ แต่เธอก็ไม่กล้า หญิงสาวเดินมานั่งลงข้างๆ คุณสุภาพอย่างเงียบๆ


“อ้อ ณุเค้าพาแบตตี้ไปเดินเล่นที่ชายหาดหน่ะลูก” คุณสุภาพบอกกับพาสนาเพราะเธอก็พอจะรู้ว่าพาสนาคงสงสัยว่าหายไปไหนกันหมด


“หรอฮะ” พาสนายิ้มบางๆ ให้คุณสุภาพ แล้วเธอก็ต้องก้มหน้านิ่ง


“แบตตี้เค้าสวยมากเลยนะ” คุณสุภาพเริ่มชวนพาสนาพูดคุย


“ฮะ..” พาสนาพยักหน้าเบาๆ


“นี่ก็บินมาจากออสเตเลีย เพื่อมาหาตาณุโดยเฉพาะเลยล่ะ…..เพิ่งห่างกันได้ไม่กี่เดือนเอง” คุณสุภาพกล่าวสีหน้ายิ้มๆ


“ออสเตเลีย” พาสนาทำหน้าสงสัย


“ก็ตอนณุไปเรียนที่โน้น เค้าเคยพักอยู่บ้านหนูแบตตี้....แม่ยังเคยไปเที่ยวหลายครั้งเลยจ๊ะ” คุณสุภาพเล่าเรื่องราวด้วยสีหน้ายิ้ม


“ครอบครัวทางโน้นก็ชอบณุมากนะ.......เค้ามีลูกสาวคนเดียว นี่ก็หวังให้ณุช่วยดูแลแบตตี้ให้ซะด้วย” คุณสุภาพเล่าเรื่อยๆ ไม่หยุด


พาสนานั่งฟังนิ่ง.........ยิ่งฟังเธอยิ่งสับสน และมึน งง หนักขึ้นเรื่อยๆ


“พ่อแม่ แบตตี้ก็เคยเปรยๆ กับแม่นะว่า จะยกแบตตี้ให้ณุเค้า.........ถ้าได้แต่งกันก็ดีนะ ณุจะได้ดูแลน้องด้วย” คุณสุภาพพูดจบก็ยิ้มอารมณ์ดี


แต่พาสนาที่นั่งฟังอยู่ ถึงกลับอึ้งนิ่งไปเลย
.
.
.
.
“พี่ณุคะ..........ตรงโน้นอะไรคะนั่น” เสียงใสๆ ของแบตตี้ดังขึ้นที่ริมชายหาด


“หืมม...อ้อ ดาวสิงห์ไง ไลออน หน่ะ” พิษณุบอกกับสาวสวยที่ยืนข้างๆ


“แล้วดวงนั้นละคะ” เสียงหวานใสยังคงซักถามไม่หยุด


พาสนายืนนิ่งอยู่หลังต้นสนใหญ่........เธอมองไปที่คนทั้งสอง มีอะไรบางอย่างกำลังบอกเธอ


ภาพคนสองคนกำลังพูดคุยกระหนุงกะหนิงภายใต้แสงดาว ทำเอาหญิงสาวแทบล้มลงตรงนี้เสียให้ได้........อาการใจสั่น ลมหายใจติดขัด ปวดหัวใจมันกำลังกำเริบขึ้นมาอีกแล้ว


“พี่ณุ....” พาสนาพูดออกมาเบาๆ ด้วยน้ำเสียงสั่น....


เธอยืนมองคนทั้งสองด้วยความรู้สึกปวดร้าว


[b]......นี่แบตตี้เค้ากลับมาครั้งนี่ ก็เพื่อจะมาพาณุกลับไปกับเค้า......[/b]


เสียงคุณสุภาพดังก้องไปทั่ว พาสนารู้สึกทรมานใจขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว


“พี่ณุคะ.....แบตตี้คิดถึงพี่ณุจัง” แบตตี้บอกกับพิษณุ ด้วยรอยยิ้มหวาน เธอกอดชายหนุ่มแนบแน่น


“จ๊ะ” พิษณุขานรับ ก่อนจะยกมือข้างหนึ่งโอบหญิงสาวเอาไว้ และอีกข้างหนึ่งลูบผมเธอเบาๆ


พาสนาที่ยืนอยู่หลังต้นสนใหญ่ แทบทรุดลงไปกองกับพื้น กับภาพที่เห็น.......นี่มันอะไรกัน นี่มันคืออะไรกัน


ไหนว่าจะรักเพียงเธอคนเดียว ไหนว่าจะดูแลเธอคนเดียว แล้วนี่อะไร


พอมีผู้หญิงคนอื่นมา เค้าก็ลืมเธอไปหมด นี่หรือที่เรียกว่ารักเพียงแต่เธอ


ภายในใจของพาสนา มันกำลังบีบแน่น จนรู้สึกอึดอัด....หญิงสาวอยากจะเดินไปจากตรงนี้ เธอไม่อยากดูภาพข้างหน้าอีกแล้ว......อะไรกันที่เรียกว่ารัก อะไรที่เรียกว่ามั่นคง


แต่ไม่ทันที่พาสนาจะเดินออกจากตรงนั้น เหตุการณ์บางอย่างที่ริมหาดก็เท่าเอาเธอแทบช๊อค....


พิษณุกำลังอุ้มแบตตี้เดินกลับเข้ามาในบ้าน


หญิงสาวยืนนิ่ง เธอมีอาการอื้อๆ เหมือนมีอะไรหนักๆ มาทุบหัวของเธอ


เมื่อพิษณุเดินเข้าไปในบ้าน พาสนาก็รีบเดินตามเข้าไป.....ชายหนุ่มอุ้มแบตตี้เข้าไปในห้องที่คุณสุภาพบอกว่าจัดไว้ให้....


พาสนายืนนิ่งอยู่กับที่เมื่อเห็นภาพที่เค้าอุ้มผู้หญิงคนนั้นเข้าไปในห้อง


เธอยืนนิ่งอยู่นาน.........


เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมง แต่ก็ไม่เห็นวี่แววของพิษณุออกมา


แล้วจู่ๆ พาสนาก็รู้สึกเจ็บเข้าไปถึงข้างใน ในหัวใจของเธอ........เธอไม่อยากจะคิดอะไรเกินเลย แต่ภาพที่เห็นมันฟ้อง


จะให้เธอคิดอะไรได้อีก.........พิษณุอุ้มสาวเปรี้ยวหน้าตาสวยเข้าไปในห้องสองต่อสอง และหายไปร่วมชั่วโมง


พาสนาเดินกลับเข้าห้องเงียบๆ


ในห้องที่มืดสนิทนั้น........หญิงสาวค่อยๆ นั่งลงกับเตียงอย่างช้าๆ


แล้วน้ำตาหยดใสก็ล่วงลงมา


พาสนาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เพียงแบตตี้มา พิษณุก็เปลี่ยนไป


ความรู้สึกปวดร้าวเกิดขึ้นกับเธออีกครั้ง แต่คราวนี้มันจุกแน่นไปหมด


แล้วนี่เธอยิ่งรู้สึกกับเค้ามากขึ้นกว่าเมื่อก่อน มันก็ยิ่งทำให้เธอเจ็บเป็นสองเท่า


หญิงสาวได้แต่ยกมือปิดปากตัวเอง ก่อนจะร้องไห้สะอื้นออกมา

ในห้องที่มืดสนิทนั้น มีเสียงเสียงสะอื้นที่เล็ดลอดออกมาจากฝ่ามือที่ปิดสนิทของหญิงสาวอย่างแผ่วเบา......น้ำตาหยดใสไหลออกมา


พาสนากำลังอยู่ในอาการตั้งตัวไม่ติด เพราะเธอต้องมาเจอกับเรื่องที่คาดไม่ถึงนี้อย่างรวดเร็ว....


แอ๊ด........


เสียงประตูห้องเปิดออก


“ปลานอนแล้วหรอ” เสียงของชายหนุ่มดังขึ้น


พาสนาไม่ตอบอะไร........เธอเอาแต่นั่งนิ่งๆ


“สงสัยจะหลับแล้วมั้ง” พิษณุพูดขึ้นเบาๆ ก่อนจะปิดประตูห้อง


“อืมมม....” เสียงชายหนุ่มดังออกมาด้วยความเมื่อยล้า....


“พี่ณุไปไหนมาหรอ” พาสนาพยายามเก็บอาการสะอื้นของเธอ แล้วถามชายหนุ่ม


“อ้าว ยังไม่หลับหรอ” น้ำเสียงชายหนุ่มดูแปลกใจ


“นั่งคุยกับแม่อยู่หรอ” พาสนายังคงถามอีกครั้ง


“เออออ....” พิษณุมีน้ำเสียงอ้ำอึ้ง


“อืมม พี่คุยกับแม่เพิ่งเลิกนี่ล่ะ” ชายหนุ่มตอบน้ำเสียงไม่ค่อยมั่นใจนัก


พาสนาฟังคำตอบของอีกฝ่าย ก็ยิ่งทำให้เธอรู้สึกเจ็บลึกเข้าไปถึงข้างในหัวใจของเธอ


“ปลานอนได้แล้วนะ ดึกแล้ว” พิษณุบอกกับพาสนาก่อนที่ตัวเค้าเองก็ล้มนอนลงกับพื้น


พาสนานั่งนิ่งอยู่บนเตียง.........สองมือบีบเข้าหากันแน่น.......ตอนนี้เธอไม่อยากคิดอะไร แต่ทำไมเค้าต้องโกหกเธอ ต้องหลอกเธอด้วย ถ้าพูดความจริงออกมาเธออาจจะมั่นใจในตัวเค้ามากกว่านี้


นี่เค้าเห็นเธอเป็นคนโง่ อย่างนั้นใช่มั้ย .........เห็นเธอเป็นแค่คนที่จะหลอกเล่นๆ ได้อย่างนั้นใช่มั้ย


พาสนารู้สึกเจ็บปวดที่หัวใจของเธอ
.
.
.
เมื่อคืนนี้แทบทั้งคืนที่พาสนานอนไม่หลับ เธอเอาแต่เฝ้าคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น กว่าจะหลับตาลงได้ก็เกือบสว่าง....จึงทำให้เธอตื่นสายพอสมควร


พาสนาลืมตาตื่นขึ้น เธอรีบลุกขึ้นแล้วมองไปที่พื้นห้อง.................ว่างเปล่า


แค่วูบแรกที่เห็น หญิงสาวคิดแค่เพียงว่า เค้าอาจไปอยู่ที่ห้องนั้น........


แล้วไปตอนไหนล่ะ ไปตั้งแต่เมื่อคืน หรือว่าตอนเช้านี้เอง ยิ่งคิดพาสนาก็เริ่มรู้สึกฟุ้งซ่านกับความคิดของตัวเอง


หญิงสาวเลือกที่จะลุกขึ้นแล้วจัดการอาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปทำงานให้เสร็จ เธอไม่อยากคิดอะไรมาก บางทีเธออาจคิดไปเองก็ได้


เมื่อพาสนาแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย เธอก็เดินออกมาจากห้อง ก็พบว่า พิษณุนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารกับคุณสุภาพ และ....แบตตี้


“อ้าว ตื่นแล้วหรอปลา” พิษณุกล่าวทักทายหญิงสาว


“อืมม” พาสนาพยักหน้าเบาๆ แล้วเข้ามานั่งร่วมโต๊ะอาหาร


“พี่ณุคะ.......รีบกลับมานะ แบตตี้คิดถึง” สาวสวยพูดจาออดอ้อนพิษณุเสียงหวานใส


“จ๊ะ....เดี๋ยวเครียร์งานไม่เกินเที่ยงก็คงเสร็จ” พิษณุบอกกับแบตตี้สีหน้ายิ้มๆ


“งั้นแบตตี้จะแต่งตัวสวยๆ รอนะคะ” แบตตี้ยิ้มหวานบอกกับพิษณุ


“จ๊ะ” พิษณุพยักหน้ารับ


พาสนานั่งมองคนทั้งคู่ แล้วให้รู้สึกเจ็บแปลบเข้าไปที่หัวใจ แต่เธอก็พยายามเก็บอาการเอาไว้


“ปลาไปรอข้างนอกนะ” พาสนาลุกจากโต๊ะ แล้วเดินออกไปด้วยท่าทางนิ่งๆ


“อ้าว ไม่กินข้าวเช้าหรอลูก” คุณสุภาพรีบร้องถามเมื่อเห็นพาสนาเดินออกไปจากโต๊ะ


“ไม่ฮะ...ปลาไม่หิว” พาสนาหันมาตอบก่อนจะเดินออกจากประตู


พิษณุมองหญิงสาวด้วยแววตาเครียด....


“งั้นผมไปทำงานนะครับแม่” พิษณุบอกกับมารดา แล้วรีบลุกจากโต๊ะอย่างรวดเร็ว


“ปลา......” พิษณุรีบเดินตามพาสนาออกมา เค้าคว้าแขนเธอเอาไว้


“ปลาเป็นอะไร...ทำไมเดินออกมาดื้อๆ แบบนี้ล่ะ” พิษณุซักถามพาสนา


“ปล่อย...” พาสนาสะบัดแขนจนมือชายหนุ่มหลุด


“ปลา....” พิษณุขมวดคิ้วมองพาสนา


“ปลาอยากทำงานให้เสร็จไวๆ” พาสนาบอกกับพิษณุ ก่อนจะเปิดประตูรถ แล้วเข้าไปนั่งรอ


“......” พิษณุมองหญิงสาวอย่างไม่เข้าใจ เค้าเปิดประตูรถเพื่อจะเข้าไปประจำตำแหน่งคนขับ


“พี่ณุคะ.....” สาวสาวยผมเป็นลอน วิ่งออกมาหาพิษณุอย่างเร่งรีบ


“แบตตี้มีอะไร” พิษณุเองก็รีบเดินเข้าไปหาแบตตี้ที่วิ่งมาหาเค้า


“พี่ณุรีบกลับนะคะ แบตตี้จะแต่งตัวสวยๆ รอ” แบตตี้พูดสีหน้ายิ้มๆ


“อืมม” พิษณุยิ้มรับเธอ


“ทำงานดีๆ นะคะ” หญิงสาวสวยเซ็กซี่คว้าคอชายหนุ่มเอาไว้ แล้วโน้มใบหน้าของเค้าลงต่ำ ก่อนจะจุ๊บที่แก้มของเค้า จนลิปสติกสีแดงจัดที่ปากเธอติดไปกับแก้มของเค้าด้วย


“......” พิษณุเองก็อึ้งๆ ก่อนจะเดินเข้ามานั่งในรถ


พาสนาที่เห็นเหตุการณ์โดยตลอดไม่พูดจาอะไร สาวห้าวเอาแต่นิ่งเงียบ ในเวลานี้เธอไม่อาจพูดอะไรได้เลย เธอคิดว่าการเงียบเป็นวิธีที่ดีที่สุดสำหรับเธอในเวลานี้


พิษณุขับรถออกมา โดยมีแบตตี้ยืนโบกมือให้


ชายหนุ่มชำเลืองมองคนข้างๆ ที่นิ่งเงียบตั้งแต่ออกจากบ้าน


“ปลาไม่สบายรึป่าว หึ” พิษณุร้องถามพาสนา


“ไม่...” สาวห้าวตอบน้ำเสียงแข็ง


“ไหน แล้วเป็นอะไรคะ” พิษณุ ร้องถามพร้อมกับเอามือของเค้าไปแตะที่หน้าผากของพาสนาเพื่อเช็คว่าเธอสบายดีหรือไม่


“ก็ปลาบอกแล้วว่าไม่เป็นไรไง” พาสนาปัดมือของพิษณุออก


“ปลา โกรธอะไรพี่รึป่าวเนี่ยะ” พิษณุงง กับอาการของอีกฝ่าย


“ปลาจะโกรธพี่ณุทำไม พี่ณุทำอะไรให้ปลาควรโกรธหรอ” พาสนาเค้นเสียงถามชายหนุ่ม


“อืมม ไม่นินา....” พิษณุทำท่าคิดสักครู่ แล้วตอบพาสนา


“หึ.....นั่นซิ พี่ณุไม่ได้ทำอะไรผิด แล้วทำไมปลาต้องโกรธด้วย” พาสนายิ้มมุมปาก แล้วพูดน้ำเสียงเรียบ


“ไม่เอานะ ไม่งอนนะ พี่ไม่รู้จริงๆ ว่าพี่ทำอะไรให้ปลาไม่ชอบใจ แต่พี่ก็ขอโทษแล้วกันนะ” พิษณุพูดยิ้มๆ ชายหนุ่มเอื้อมมือของเค้าไปจับมือพาสนาเอาไว้


พาสนาดึงมือของเธอออกจากมือของพิษณุ แล้วเอามากอดอกแน่น...........สองตาของเธอมองไปนอนกระจกรถ


พิษณุต้องขมวดคิ้วทันที เค้าหันมองหญิงสาวข้างๆ ด้วยความไม่เข้าใจว่า เธอโกรธอะไรเค้าอยู่


แม้เธอจะบอกว่าไม่ แต่จริงๆ เธอกำลังโกรธเค้าอย่างมาก....


ยิ่งคิดพิษณุก็ไม่เห็นถึงคำตอบเลย

เมื่อเดินทางมาถึงบริษัทลูกค้า พาสนาก็รีบลงจากรถ และมุ่งเข้าไปในห้องทำงานทันที


พิษณุลงจากรถมองดูหญิงสาวทางด้านหลัง เค้าไม่รู้จริงๆ ว่าเธอโกรธด้วยเรื่องอะไร


พาสนาเอาแต่ทำงานไม่สนใจพิษณุสักนิด หญิงสาวพยายามเก็บความรู้สึกของเธอ โดยเอางานมาช่วยทำให้ลืมทุกอย่าง....จนเมื่องานเสร็จสิ้นเรียบร้อย พร้อมส่งมอบ


“ขอบคุณ คุณสองคนมากนะครับ งานออกมาได้เนียบมากเลยครับ” ผู้จัดการบริษัทลูกค้า กล่าวกับพิษณุ และพาสนา หลังจากส่งมอบงานเรียบร้อยแล้ว


“ไม่เป็นไรหรอกครับ ถ้ามีปัญหาอะไร หรือว่าตรงไหนต้องการแก้ไข แจ้งไปทางบริษัทฯ ได้เลยนะครับ” พิษณุกล่าวกับผู้จัดการด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม


“ถ้าโทรไปแจ้งเรื่องแก้ไข ผมว่าคงไม่มีหรอกครับ แต่ถ้าโทรไปชมเนี่ยะมีแน่ครับ” ผู้จัดการพูดสีหน้ายิ้มแย้ม


“ขอบคุณมากนะครับคุณปลา....ตอนที่ทางคุณจุลโทรมาแจ้งว่าจะส่งคุณปลามาดูแลระบบให้ผมละปลื้มมากเลย” ผู้จัดการหันไปพูดกับพาสนาด้วยสีหน้าชื่นชม


“ฮะ...” พาสนายิ้มรับ


“ใครๆ ก็บอกกันว่า คุณจุลหน่ะโชคดี มีลูกน้องเก่งๆ อย่างคุณปลา ผมเลยอยากเจอสักครั้ง แล้วก็สมใจ” ผู้จัดการคนเดิมยังคงพูดชมพาสนาไม่หยุดปาก


“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกฮะ ปลาก็ทำตามแผนที่วางไว้” พาสนากล่าวอย่างถ่มตัว


“แต่แผนนั้นคุณปลาก็วางเองไม่ใช่หรือครับ” ผู้จัดการกล่าวพร้อมยิ้มหวาน


“ฮะ...” พาสนาพยักหน้ารับเบาๆ


“นั่นไง เห็นมั้ยว่าคุณปลาหน่ะเป็นคนเก่ง” ผู้จัดการกล่าวพร้อมยิ้มกว้าง


“เอออ งั้นพวกผมขอตัวกลับก่อนดีกว่านะครับ” พิษณุรีบพูดขัดขึ้น เมื่อเห็นท่าทีของผู้จัดการ


“อ้าว จะกลับแล้วหรอครับ ผมว่าจะเชิญพวกคุณไปเลี้ยงข้าวสักมื้อ” ผู้จัดการกล่าวสีหน้าเสียดาย


“ต้องขอโทษด้วยนะครับ คงไม่ได้ เพราะเราต้องรีบกลับ” พิษณุพูดจบก็เดินเข้ามายืนข้างๆ พาสนา


“จะรีบไปไหนครับ เดี๋ยวผมโทรบอกคุณจุลให้ก็ได้” ผู้จัดการมีท่าทีอยากจะให้ทั้งสองอยู่ต่ออย่างมาก


“ไม่ได้จริงๆ ครับ ขอตัวนะครับ” พิษณุกล่าวจบก็รีบโอบไหล่พาสนา แล้วดึงเธอให้เดินไปกับเค้าต่อหน้าผู้จัดการคนนั้น


“พี่ณุ...” พาสนารีบทำเสียงดุพิษณุ และแกะมือชายหนุ่มออก แต่เค้าก็ไม่ยอมปล่อยมือ เค้ายังคงเดินโอบพาพาสนาไปที่รถ


“ทำอะไรอ่ะ” พาสนาขมวดคิ้วยุ่งต่อว่าชายหนุ่ม


“กลับไง” พิษณุบอกน้ำเสียงนิ่ง


“กลับก็กลับซิ แล้วทำไมต้องทำแบบนี้” พาสนายังคงต่อว่าไม่เลิก


พิษณุไม่ตอบอะไร เค้าเปิดประตูรถ แล้วพาพาสนาเข้าไปนั่งในรถ พร้อมปิดประตูให้เสร็จสรรพ


ชายหนุ่มหันมองไปทางผู้จัดการบริษัทลูกค้าอีกครั้ง พร้อมกับยิ้มส่งไปให้ ผู้จัดการคนนั้นก็ได้แต่ยืนนิ่งมองคนทั้งคู่


พิษณุเข้ามาประจำตำแหน่งคนขับพร้อมกับหันมายิ้มให้พาสนา


“....” หญิงสาวไม่พูดอะไร เธอได้แต่ทำหน้าไม่พอใจกับการกระทำของพิษณุ


“ก็ไม่เห็นหรอว่าเค้ามองปลายังไง ดูพูดเข้าซิ พี่ไม่ไว้ใจ” พิษณุกล่าวขณะที่รถกำลังเคลื่อนตัวออกจากบริษัทลูกค้า


“เค้ามองยังไง ไม่เห็นมีอะไรเลย” พาสนาโต้กลับเสียงเข้ม


“ปลาไม่รู้หรอก ผู้ชายด้วยกันดูออกน่า” พิษณุโต้กลับ


“ชริ...” พาสนาเบ้ปากใส่ชายหนุ่มพร้อมส่งเสียงหมั่นไส้ออกมา


“ปลา...” พิษณุเรียกหญิงสาวน้ำเสียงเรียบขึ้น


“อะไร” พาสนาขานรับเสียงแข็ง


“ดูทำเสียงเข้า...ไม่น่ารักเลย” ชายหนุ่มหันมาพูดติหญิงสาว


“ก็เป็นงี้ล่ะ” พาสนายังคงทำหน้าตูมอยู่


“วันนี้พี่จะพาแบตตี้ไปเที่ยว ปลาไปด้วยกันมั้ย” พิษณุกล่าวถามพาสนาขึ้น คำถามของชายหนุ่มทำเอาพาสนาเงียบนิ่งไป


“ว่าไง ไปมั้ย” พิษณุถามย้ำ


“ไม่...” พาสนาตอบสีหน้าเรียบ


“อ้าวทำไมล่ะ” พิษณุทำหน้าเสียดาย


“ปลาอยากกลับกรุงเทพฯ” พาสนาตอบน้ำเสียงเรียบนิ่ง


“ก็ไปเที่ยวกันก่อน แล้วค่อยกลับไง” พิษณุบอกหญิงสาวสีหน้ายิ้มๆ


“ไม่ไป........พี่ณุไปเถอะ ปลาจะอยู่บ้านกับแม่เอง” พาสนาตอบสีหน้านิ่ง


“เอางั้นหรอ” พิษณุถามย้ำอีกครั้ง


“อืมม”พาสนาพยักหน้าเบาๆ


“งั้นพี่จะรีบไป แล้วรีบกลับนะ...” พิษณุบอกกับหญิงสาวด้วยรอยยิ้ม


“อืมม” พาสนาพยักหน้ารับอีกครั้ง


“หายโกรธพี่ได้รึยังหึ...” พิษณุเอื้อมมือของเค้าไปจับมือพาสนาเอาไว้ พร้อมร้องถามน้ำเสียงหวาน


“ปลาไม่ได้โกรธอะไรนิ” พาสนาตอบปฏิเสธ


“แน่ใจหรอ........แต่พี่เห็นสาวขี้งอนอยู่นะเมื่อเช้านี้”พิษณุพูดสีหน้ายิ้มๆ


“ไม่ได้งอน” พาสนายังคงปฏิเสธอยู่เหมือนเดิม


“อ๊ะ ไม่งอนก็ไม่งอน” พิษณุทำหน้าอ่อนใจยอมแพ้คนปากแข็ง


“ขับรถไปเถอะ...พูดมาก” พาสนาทำเสียงเข้มใส่ชายหนุ่ม


เธอพยายามดึงมือของเธอออกจากมือเค้า แต่พิษณุก็ยังคงกำไว้แน่น


“ขอจับหน่อยซิ เมื่อคืนก็ไม่ได้กอด คิดถึงจะแย่แล้ว” พิษณุบอกกับหญิงสาวน้ำเสียงอ้อน


แต่คำพูดของเค้ามันกับกลายเป็นมีดที่เฉือนหัวใจหญิงสาวอย่างช้าๆ...............


.....ทำไม เมื่อคืนยังกอดแบตตี้ไม่พออีกหรอ............


ยิ่งคิด พาสนาก็ยิ่งรู้สึกเจ็บแปลบเข้าไปถึงหัวใจ แต่เธอก็พยายามฝืนทำหน้านิ่งๆ เอาไว้

เมื่อกลับถึงบ้านริมทะเล.....สาวน้อยแบตตี้ก็ออกมายืนรอพิษณุแล้ว


“พี่ณุ.........กลับมาแล้ว” แบตตี้ยิ้มดีใจที่เห็นพิษณุกลับมาถึง


“โห มายืนรอแบบนี้เลยหรอแบตตี้” พิษณุกล่าวทักสาวสวยที่ยืนยิ้มหวานให้กับเค้า


“ก็แบตตี้อยากไปเที่ยวกับพี่ณุนิคะ” แบตตี้เข้ามาเกาะแขนพิษณุพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงอ้อน


“เป็นไงคะ ทำงานมาเหนื่อยมั้ย” แบตตี้ยังคงซักถามน้ำเสียงอ้อน


“ไม่หรอกจ๊ะ แค่ไปเก็บงานอีกนิดหน่อย แล้วก็ส่ง ไม่เหนื่อยหรอก” พิษณุบอกกับสาวน้อยสีหน้ายิ้มๆ


“ไปกันได้รึยังคะ แบตตี้รอนานแล้วอ่ะ” แบตตี้อ้อนถามพิษณุ


“อืม ไปซิ” พิษณุพยักหน้าให้แบตตี้


แล้วเค้าก็หันมองมาทางพาสนาที่ยืนนิ่งมองคนทั้งคู่อยู่


“ปลาไม่ไปจริงๆ หรอ” พิษณุถามพาสนาย้ำอีกครั้ง


“ไม่ล่ะ ไปเหอะ” พาสนาส่ายหน้าปฏิเสธ


“เค้าไม่อยากไป พี่ณุจะไปเซ้าซี้ทำไมคะ” แบตตี้มองพาสนาด้วยสีหน้าไม่ชอบใจสักเท่าไหร่


“แบตตี้...” พิษณุหันมาทำเสียงดุแบตตี้ที่พูดจาไม่น่าฟัง


“ชริ.....แบตตี้ไปรอในรถนะคะ” พูดจบแบตตี้ก็เดินขึ้นไปนั่งในรถ ด้วยสีหน้าไม่ชอบใจ


พาสนามองปฏิกิริยาของสาวแบตตี้แล้วยิ่งให้รู้สึกอึดอัดใจมากขึ้น เธอมองไปยังพิษณุอีกครั้ง.........ชายหนุ่มมีสีหน้าไม่สบายใจสักเท่าไหร่เมื่อมองดูแบตตี้ทำกริยาแบบนี้


“พี่ไปนะปลา” พิษณุหันมองมาทางพาสนา


“อืมม” พาสนาพยักหน้าให้เค้าเบาๆ


“พี่จะรีบกลับนะ” พิษณุบอกกับหญิงสาวอีกครั้ง


“อืมม” พาสนาพยักหน้ารับ


พิษณุก้าวขึ้นรถ และขับออกไป.........พาสนายืนมองรถแล่นออกไปจนลับตา หญิงสาวถอนหายใจยาวออกมา


“พี่ณุจะไปสนใจอะไรนักคะ คนเย็นชาแบบนั้น” แบตตี้พูดน้ำเสียงหงุดหงิด


“แบตตี้” พิษณุทำเสียงดุเข้มกับหญิงสาวอีกครั้ง


“ก็มันจริงนิคะ........ตั้งแต่แบตตี้เห็นหน้าครั้งแรกจนวันนี้ เค้าไม่เคยยิ้มให้แบตตี้สักครั้ง แถมชอบทำหน้าดุๆ พูดจาเหมือนคนไร้อารมณ์” แบตตี้พูดตำหนิพาสนาออกมาให้พิษณุฟัง


“ปลาเค้าก็เป็นแบบนี้เอง ถ้าคนไม่คุ้นเคย ไม่สนิท เค้าก็จะเฉยๆ แต่จริงๆ เค้าน่ารักมากเลยนะ” พิษณุพูดถึงพาสนาด้วยสีหน้ายิ้มๆ ซึ่งต่างจากเมื่อสักครู่ตอนที่พูดดุแบตตี้


หญิงสาวแสนสวยหันมองพิษณุพูดแล้วให้รู้สึกหงุดหงิดใจ
.
.
.
พาสนาเดินเข้ามาในบ้าน ด้วยอาการเหม่อลอย....


ไม่รู้ว่า ป่านนี้พิษณุจะพาแบตตี้ไปเที่ยวถึงไหน


“อ้าว ปลาไม่ได้ไปเที่ยวกับเค้าหรอลูก” คุณสุภาพที่นั่งอยู่ในบ้านร้องเรียกพาสนา


“แม่...” พาสนาหันมองคุณสุภาพแล้วต้องยิ้มบางๆ ออกมา


“ไม่ฮะ ปลาอยากพักมากกว่า” พาสนาตอบสีหน้าเรียบนิ่ง


คุณสุภาพมองหน้าพาสนา แล้วให้เธอต้องรู้สึกว่าตอนนี้พาสนาต้องมีอะไรในใจ สีหน้าของพาสนามันฟ้องให้เธอรู้ว่าตอนนี้พาสนากำลังอยู่ในอาการไม่สบายใจ


“มานั่งคุยกับแม่ดีกว่าปลา” คุณสุภาพเรียกพาสนาให้เข้าไปนั่งคุยกับเธอ


“....” พาสนาเดินเข้าไปนั่งข้างๆ คุณสุภาพ


“ปลา...” คุณสุภาพจ้องหน้าพาสนา


“ฮะ...” พาสนาขานรับ


“ไม่สบายรึป่าวลูก” คุณสุภาพกล่าวถามน้ำเสียงห่วงใย


“ไม่เป็นอะไรหรอกฮะแม่” พาสนาส่ายหน้าเบาๆ


“ปลา มีอะไรบอกแม่ได้นะลูก แม่ก็รักปลาเหมือนลูกแม่คนหนึ่งเหมือนกัน” คุณสุภาพจับมือพาสนาเอาไว้ แล้วกล่าวน้ำเสียงเอ็นดู


“ปลาก็รักแม่ฮะ แต่....” พาสนานิ่งเงียบลง จะให้เธอบอกคุณสุภาพได้ยังไง ว่าตอนนี้เธอกำลังทุกข์ใจกับเรื่องของพิษณุลูกชายของคุณสุภาพเอง


“หรือว่าเรื่องแบตตี้...” คุณสุภาพเดาสาเหตุความไม่สบายใจของพาสนา


หญิงสาวสะอึกทันทีที่คุณสุภาพทายสาเหตุของเธอได้ถูก..........แต่เธอก็พยายามเก็บอาการทั้งหลายเอาไว้


“ถ้าเรื่องแบตตี้......แม่ต้องขอโทษปลาแทนน้องนะ เพราะน้องเค้าถูกเลี้ยงมาแบบตามใจ เลยพูดจาอะไรไม่ทันได้คิด บางทีอาจพูดไม่เข้าหูบ้าง ทำท่าทางไม่น่ามองบ้าง ปลาก็คิดซะว่าไม่เห็น ไม่ได้ยินนะลูก” คุณสุภาพบอกกับพาสนาน้ำเสียงอ่อนโยน


“ไม่เป็นไรหรอกฮะแม่” พาสนายิ้มบางๆ ออกมา


“ดีแล้วลูก อย่าเก็บไปคิดมากนะ...” คุณสุภาพยิ้มให้พาสนาอย่างเอ็นดู


“ฮะแม่...” พาสนาพยักหน้ารับเบาๆ


“......ปลาขอตัวก่อนนะฮะแม่” พาสนาขอตัวออกจากตรงนั้น เธอลุกออกไปนอกบ้านอีกครั้ง


หญิงสาวเดินตรงไปที่ชายหาด.........


ลมทะเลกำลังพัดระใบหน้าเธอ.....


ดูท่าทางคุณสุภาพจะรักแบตตี้มากพอสมควร ถึงได้มาพูดแก้แทนให้แบบนี้ มันยิ่งทำให้หญิงสาวเกิดความไม่มั่นใจในหลายๆ อย่าง เรื่องระหว่างเธอกับพิษณุ มันอาจไม่มีทางบรรจบลงเอยด้วยกันได้ก็ได้


แบตตี้เป็นหญิงสาวที่สวย หน้าตาดี ฐานะดี..........เมื่อเธอกับเธอ ซึ่งไม่มีความเป็นผู้หญิงเลย มันช่างต่างกัน ในฐานะแม่ คุณสุภาพอาจต้องการลูกสะใภ้ที่เป็นผู้หญิงที่น่ารักแบบแบตตี้มากกว่าผู้หญิงแข็งๆ แบบเธอ


หญิงสาวยิ่งคิด ก็ยิ่งสับสนกับตัวเอง.......


พิษณุเองก็คงต้องการผู้หญิงน่ารักๆ มายืนเคียงข้างมากว่าผู้หญิงที่เอาแต่ดื้อ เอาแต่รั้นแบบเธอ..........เค้าควรได้ผู้หญิงดีๆ อยู่ข้างกายมากว่าผู้หญิงที่ไม่เหมือนผู้หญิงแบบนี้อย่างนี้


ขอบตาของหญิงสาวมันกำลังร้อนผ่าว........


พาสนาจ้องมองไปที่ปลายขอบฟ้าในยามเย็น......หัวใจของเธอตอนนี้มันช่าง เหงา เหลือเกิน

พาสนานั่งมองทะเลอยู่นาน.........จากท้องฟ้าสีคราม แปรเปลี่ยนเป็นสีส้ม และเริ่มมืดลง


ทะเลยามค่ำคืนมันช่างเดาใจยากจริงๆ........


พาสนาลุกขึ้นจากพื้นทราย.....เวลาที่นาฬิกาข้อมือบอกเวลาว่าจะ 4 ทุ่มแล้ว....


ทำไมพิษณุยังไม่กลับมา.......ไหนว่าจะรีบกลับ.......


ยิ่งคิด พาสนาก็รู้สึกเจ็บที่หน้าอกข้างซ้ายแปลบๆ ตอนนี้เค้าอาจกำลังสนุกอยู่กับแบตตี้จนลืมเวลา เค้าอาจกำลังเพลินกับการได้อยู่กับผู้หญิงสวยๆ จนลืมไปแล้วว่าต้องกลับกรุงเทพฯ


หญิงสาวสูดลมหายใจลึกยาว เพื่อไม่ให้ตัวเองอ่อนแอ....


ไม่มีอะไร มันไม่มีอะไร .........พาสนาพยายามท่องไว้ในใจ


เธอก้าวเดินกลับเข้าบ้านเพื่อจัดสัมภาระลงกระเป๋าพร้อมเดินทางกลับกรุงเทพฯ.....


พาสนามองเวลาอีกครั้ง นี่เกือบเที่ยงคืนแล้ว.....


เธอหันมองไปที่ประตูห้อง...พิษณุยังไม่กลับมา


หัวใจของเธอมันกำลังบีบแน่น ไม่รู้ทำไม แต่เธอก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดภายในใจ ทำไมเธอต้องรู้สึกแบบนี้ด้วย ทำไมกัน


“ต้องไม่ร้อง.....เข้มแข็งไว้พาสนา” พาสนาบอกกับตัวเองเบาๆ เธอพยายามเก็บความรู้สึกเอาไว้ภายใน


หญิงสาวกัดริมฝีปากตัวเอง เพื่อเตือนสติไม่ให้คิด ไม่ให้รู้สึกอะไรทั้งสิ้น


และเมื่อเสียงรถยนต์จอดที่หน้าบ้าน..........พาสนาก็ต้องหันมองไปที่ประตู เธอจ้องมอง และรอคอยคนๆ นั้น


“ปลา...” เสียงทุ้มดังขึ้น ก่อนที่ประตูจะเปิดออก


พิษณุเดินเข้ามาในห้องก็พบกับพาสนาที่นั่งนิ่งอยู่บนเตียง


“ปลาพี่.....พี่ขอโทษที่มาช้าไปหน่อย” พิษณุรู้ตัวดีว่ากลับมาช้า จึงรีบพูดขอโทษพาสนา


“ไม่เป็นไรหรอกพี่ณุ.....” พาสนามองชายที่ยืนตรงหน้าด้วยแววตานิ่ง


“ปะ....เก็บของเสร็จแล้วใช่มั้ย” พิษณุเข้ามานั่งข้างๆ พาสนาแล้วกล่าวถาม


“เสร็จแล้ว” พาสนามองไปที่กระเป๋าเป้ของเธอ


“อืม งั้นรอแปบนะ” พิษณุพูดจบก็รีบหยิบกระเป๋าของเค้า แล้วเอาเสื้อผ้าใส่เข้าไปอย่างรวดเร็ว


พาสนามองชายหนุ่มที่กำลังเก็บของด้วยความรู้สึกอยากถามมากมาย แต่เธอเลือกที่จะไม่ถาม..............ทำไมถึงกลับช้า ไปไหนมา ........นี่คือคำถามที่เธออยากจะถาม แต่เธอก็ได้แต่เก็บมันเอาไว้ไม่ยอมปริปากถามออกมา


พิษณุจัดเก็บเสื้อผ้าเรียบร้อย ก็หันมายิ้มให้พาสนา


“ปะจ๊ะ....” ชายหนุ่มยื่นมือให้หญิงสาว


“.......” พาสนาไม่ตอบอะไร เธอลุกขึ้น แล้วหยิบกระเป๋าเป้ของเธอขึ้นสะพาน ก่อนจะเดินออกจากห้องไป โดยไม่ยอมจับมือของพิษณุแม้แต่น้อย


ชายหนุ่มมองท่าทีที่เย็นชาของพาสนา เค้าก็รู้ดีว่าเธอกำลังโกรธเค้าเรื่องกลับช้า.....ชายหนุ่มได้แต่ถอนหายใจเบาๆ แล้วเดินตามเธอออกไป


พาสนามาหยุดยืนที่รถ.........


พิษณุกำลังเดินตามออกมา แต่แล้วก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อสาวสวยแบตตี้วิ่งตามออกมา


“พี่ณุ....” แบตตี้ร้องเรียกพิษณุ


“หืมม” พิษณุหันหลังมองไปที่สาวน้อย


“พี่ณุ จะกลับกรุงเทพฯ คืนนี้เลยหรือคะ” แบตตี้ร้องถาม


“อืมม” พิษณุพยักหน้า


“แต่นี่มันจะเที่ยงคืนแล้วนะคะ” แบตตี้ร้องถามอีก


“คือ...” พิษณุหันมองไปทางพาสนา ที่ยืนนิ่งตรงรถ


“งั้นแบตตี้กลับด้วยคะ” หญิงสาวมองไปที่พาสนาเช่นกัน แล้วเธอก็พูดออกมา


“อะไรแบตตี้” พิษณุขมวดคิ้วมองสาวน้อย


“แบตตี้จะกลับกรุงเทพฯ คืนนี้เหมือนกัน” สาวน้อยแสนสวย พูดด้วยสีหน้าจริงจัง


“แบตตี้กลับพรุ่งนี้ดีกว่านะ นี่มันมืดมากแล้ว” พิษณุพูดกับแบตตี้ด้วยสีหน้าเป็นห่วง


“ไม่ค่ะ ถ้าพี่ณุกลับ แบตตี้ก็จะกลับ” แบตตี้ยืนยันเสียงแข็ง


“ทำไมเป็นแบบนี้นะ” พิษณุมีท่าทางหงุดหงิดทันที เค้ามองหญิงสาวหัวนอกตรงหน้า ด้วยท่าทางไม่ชอบใจ


“แต่ถ้าพี่ณุจะให้แบตตี้กลับพรุ่งนี้ พี่ณุก็ต้องอยู่กับแบตตี้ที่นี่ก่อน” แบตตี้ได้ทีพูดต่อรองขึ้น


“แต่พี่.........” พิษณุหันมองไปทางพาสนาอีกครั้ง


“ใครอยากกลับก่อนก็ให้เค้ากลับไปซิคะ” แบตตี้มองไปที่พาสนา แล้วพูดขึ้น


“แบตตี้” พิษณุทำเสียงดุแบตตี้อีกครั้ง


พาสนาที่ยืนฟังทั้งคู่พูดคุยกันก็เกิดอาการร้อนๆ หนาวๆ ในใจ เธออยากจะไปให้พ้นเสียจากตรงนี้.........


“พี่ณุ กลับไปพร้อมกับคุณแบตตี้พรุ่งนี้ก็ได้ ปลาขับรถกลับเองได้” พาสนาบอกกับพิษณุเสียงเรียบ


“ได้ไงปลา...” พิษณุขมวดคิ้วยุ่ง


“นั่นซิ....ให้กุญแจรถเค้าไปซิพี่ณุ” แบตตี้ยิ้มพอใจ


“ไม่ได้อ่ะ.......ถ้าจะกลับก็กลับด้วยกัน” พิษณุเองก็ไม่ยอมให้พาสนาเดินทางคนเดียว


“งั้นถ้าพี่ณุกลับ แบตตี้ก็กลับ” สาวหัวนอกก็ไม่ยอมเช่นกัน


พิษณุได้แต่ยืนอึ้งกับสองสาว........ชายหนุ่มเกิดอาการเครียดขึ้นมาทันที


“ไปเลยคะ แบตตี้จะขับรถกลับคนเดียว” แบตตี้พูดจบ ก็เปิดประตูรถของเธอ แล้วขึ้นไปนั่งประจำที่คนขับ


พิษณุมองสาวน้อยแล้วให้ร้อนใจ เค้ารีบไปดึงแบตตี้ออกมาจากรถทันที


“ทำอะไรแบตตี้.......พี่ไม่ให้เราขับรถตอนกลางคืนแบบนี้นะ” พิษณุต่อว่าแบตตี้สีหน้าเครียด


“ก็จะกลับกรุงเทพฯ กันแล้ว แบตตี้ก็จะกลับด้วยไงคะ” แบตตี้ทำท่างอแง ไม่ยอมฟัง


“เฮ้ยยยยยยย.........” พิษณุมีท่าทางหงุดหงิดใจอย่างมาก


“พี่ณุ เอากุญแจรถมาให้ปลาเถอะ.....” พาสนาบอกกับพิษณุบ้าง


ชายหนุ่มหันมองไปทางพาสนาด้วยแววตาไม่เข้าใจ


“ไหนๆ คุณแบตตี้ก็จะกลับให้ได้ พี่ณุก็ขับรถไปกับเธอแล้วกัน เดี๋ยวปลาขับกลับเอง” พาสนาพูดสีหน้านิ่ง


“แต่ปลา......” พิษณุไม่อยากให้พาสนาขับรถเลย แต่เมื่อมองไปที่แบตตี้ เค้าก็ยิ่งไม่ไว้ใจเข้าไปใหญ่


“ก็ขับตามๆ กันไปไง ไม่เป็นอะไรหรอก” พาสนาบอกกับชายหนุ่มให้เค้าสบายใจขึ้น


“เอางั้นนะ.......ปลาต้องค่อยๆ ขับตามพี่ไปนะ” พิษณุถามย้ำอีกครั้ง


“อืมม” พาสนาพยักหน้ารับ


เมื่อเห็นว่าพาสนามีท่าทางไม่มีปัญหาอะไร พิษณุจึงยอมส่งกุญแจรถให้เธอ


.