(๖.๑. ตั้งจิตระลึกถึงคุณของพระพุทธเจ้า ซึ่งเป็นผู้มีประกายแสงแห่งกุศลธรรมกุศลผลบุญอันสว่างไสวดุจดวงอาทิตย์)

(๖.๒. น้อมระลึกถึงกุศลธรรมแลผลบุญอันดีเป็นที่ควรแก่การชื่นชมเคารพศรัทธา โดยปราศจากโทษอันไม่มีประมาณแก่เทวดา มาร พรหม มนุษย์แลหมู่สัตว์ทั้งหลาย)

(๖.๓. แล้วน้อมจิตตั้งมั่นจะเจริญในกุศลธรรม อันดีนั้นเพื่อความฟุ้งขจรไกลไร้ซึ่งโทษโดยไม่มีประมาณดั่งประกายแสงอันสว่างไสวดุจดวงอาทิตย์ของพระสุคตนั้น)

(ตั้งจิตระลึกว่าเราจักเป็นผู้มีวาจาอันดีงามไม่มีโทษไม่หยาบคาย มีวาจาที่ประกอบไปด้วยประโยชน์แก่ตนเองและ อื่น รู้ในกาลอันควรที่จะพูด ไม่พูดพร่ำเพ้อไม่พูดพร่ำเพื่อไม่พูดปด ไม่พูดโกหกหลอกลวง ไม่พูดเพ้อเจ้อ ไร้มูลเหตุไม่พูดโดยไร้เหตุผล ไม่พูดส่อเสียดยุแยง(สัมมาวาจา)
เพื่อวาจาอันดีเป็นที่รักใคร่น่าเชื่อถือ กล่าววาจาเป็นเหตุเป็นผล เข้าใจง่ายดังวาจาอันทรงคุณวิเศษของพระกุมารกัสสะปะนั้น)

(๘.๑.ตั้งจิตระลึกว่าเราจักเป็นผู้รู้สำรวมในสฬายตนะ
(อายตนะภายในคือ หู ตา จมูก ลิ้น กายใจ)เป็นผู้มีทมะ (มีความข่มใจนึกคิดในกุศลผลดี-ผลเสีย เพื่อละอกุศลธรรมในตน) และเป็นผู้มี อุปสมะ (ความสงบใจรำงับ ละจากอกุศลธรรมทั้งหลายในตน) มีวาจาอันดีงามไม่เป็นโทษ
ดังพระปุณณะนั้น) 

(๘.๒.เราจักเป็นผู้มีสัจจะไม่โกหกมีทมะ มีขันติ (ความอดทนอดกลั้น คือ รู้อดโทษรู้อดใจไว้ รู้ว่าสิ่งนี้ๆควรปล่อย ควรละ-ควรวาง)อยู่โดยความไม่ประมาท ยอมรับผลจากการกระทำของตนตามจริง ดั่งพระองคุลิมาลเถระนั้น)

(๘.๓.เราจักเป็นผู้มีวาจาอันไม่เป็นโทษคือ มีสัมมาวาจา
พูดให้คนไม่แตกร้าวพูดให้คนพร้อมเพรียงกัน มีอุปสมะ
(ความสงบใจรำงับใจไว้ละจากอกุศลธรรมทั้งหลายในตน) คงไว้ซึ่งระเบียบวินัยปฏิบัติอันดีที่ควรแก่กาล ดังพระอุบาลีนั้น)

(๘.๔.เราจักเป็นผู้สำรวมระวังในกาย วาจา ใจ 
ดังพระนันทะนั้นปฏิบัติ)

(๘.๕.เราจักเป็นผู้มีวาจาอันไม่เป็นโทษ ไม่หยาบคาย
กล่าววาจาที่เป็นเหตุ และผลอันพึงเชื่อถือได้มีเห็นผลได้กับผู้อื่น ทำให้วาจานั้นชักจูงให้ผู้คนศรัทธาและเข้าร่วมด้วยโดยสนิทใจ ไม่มีโทษภัยแก่ผู้ศรัทธานั้น ดังพระสีวลีนั้นปฏิบัติ)

(๙.๑.ตั้งจิตระลึกว่าพระอรหันต์ผู้เป็นมหาสาวกของ
พระสัมมาสัมพุทธเจ้าที่เหลือใน ๘๐มหาสาวกของ พระพุทธเจ้า แต่ละองค์ล้วนรุ่งเรืองไพโรจน์ด้วยเดชแห่งศีล อันบริสุทธิ์บริบูรณ์ดีแล้ว)

(๙.๒.เราก็จักดำรงอยู่ในศีลนั้น ตามสงฆ์สาวกของพระผู้มีพระภาคเจ้า ทั้งหลายหมู่นั้นมีศีล๕ เป็นเบื้องต้น)

(๑๐.๑.ตั้งจิตระลึกถึงพระสูตรและพระปริตรทั้ง๔ ที่พระพุทธเจ้าตรัสไว้ดีแล้วนั้นเพื่อประโยชน์สุข แก่ผู้สวดปราศจากอุปัททวะ ภัยอันตรายใดๆทั้งปวงซึ่งความในพระสูตร และพระปริตรทั้งหลายเหล่านี้คือมี พุทธานุสสติ ธัมมานุสสติ สังฆานุสสติเป็นต้น)

(๑๐.๒.แลตั้งจิตระลึกเจริญเมตตาจิต แผ่ไพศาลไปไกลโดยไม่มีประมาณอันไม่มีกิเลส ไม่ผูกจองเวรไม่ผูกพยาบาท สงบระงับจากกาม ราคะ โมหะ โทสะเราก็จักระลึกเจริญจิตปฏิบัติตามพระสูตรและพระปริตรทั้งหลาย
เหล่านั้นขอความสวัสดีมีแก่เราและท่านทั้งหลายเหล่านั้น)