Bloggang.com : : Singapore Day 1.1 -- from Bangkok to Singapore

Singapore Day 1.1 -- from Bangkok to Singapore

ถึงสุวรรณภูมิเช้าตรู่ (รึป่าวหว่า) ประมาณหกโมงเช้านิดๆ คนรู้ใจไปรอเราตั้งกะตีห้าครี่งแล้ว เอ่อ ได้ข่าวว่านัดกันหกโมงเช้านะ ไหงไปซะเร็วเชียว

แต่กว่าจะผ่านด่านตม. ไปได้ก็ร่วมๆ ยี่สิบนาที แถวยาวมั่กมาก คงเพราะเป็นวันหยุดยาว แต่รู้สึกว่าเจ้าหน้าที่แอบทำงานช้าๆ ไงไม่รู้

มาสุวรรณภูมิ ก็ต้องมีรูปนี้เป็นที่ระลึก

จากที่ตอนแรกกะจะไปเดินชิลๆ หาเรื่องเสียเงินใน duty free ซะหน่อย สรุปสุดท้ายเลยไม่ต้องเสียเงินซักกะบาท เพราะเข้าไปด้านในได้ปุ๊ป เกทก็เปิดแล้ว นั่งรอแป๊ปเดียว เดินเล่นถ่ายรูปเครื่องบินไม่ทันไรก็บอร์ดขึ้นเครื่อง

ลำนี้แหละที่จะพาเราไปเที่ยว

เนื่องจากเราอยู่แถวรองสุดท้ายก็เลยได้ขึ้นเครื่องก่อน (ขึ้นก่อนแต่ลงหลังสุด 555) สักพักแอร์ก็มาถามว่ารีเควสอาหารซีฟู้ดไปใช่มั๊ย แอบงงๆ นิดหน่อย เพราะจำได้ว่ารีเควสไปแค่คนเดียว แต่เค้าใจดีให้กินทั้งสองคน เราก็เลยสนอง เอาก็เอา เลือกแบบ oriental meal ไป รสชาติก็พอไหว แต่กินไม่หมด เพราะยังเช้าๆ อยู่ ปกติกินข้าวเช้าก็ปาไปซักสิบโมงได้แล้ว

มื้อเช้าบนเครื่อง

ใกล้จะถึงสิงคโปร์แล้ว

กินเสร็จก็นั่งเล่นเกมส์มาริโอ เล่นไปได้พักนึงก็เริ่มมึน เวียนหัว จะอ้วก ต้องเลิกเล่น คงเพราะเครื่องมันสั่นๆ เกือบตลอดเวลา เหมือนสภาพอากาศข้างนอกไม่ค่อยดี นั่งมึนยันเครื่องลงบวกกับอาการปวดหูตอนจะ landing อีก เซ็งเลย แต่ได้โป๊ยเซียนวิเศษช่วยไว้ได้เยอะ ลงมาเดินในสนามบินชางงีแล้วค่อยยังชั่วขึ้น ขาไปนี่รู้สึกว่าจะไปเที่ยวบินเดียวกับน้องๆ นักศึกษา ไม่แน่ใจมหา’ลัยไหน แต่กลุ่มใหญ่มั่กมาก มากันเป็นหมู่คณะ เสียงดังกันสุดฤทธิ์ ไอ้เราก็นึกว่าตัวเองอยู่เมืองไทยเพราะตลอดทางเดินไป ตม. ของสิงคโปร์นี่ได้ยินแต่ภาษาไทยล้งเล้งกันซะ ไปถึงตรงตม. คนไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่ แล้วเจ้าหน้าที่เค้าก็ทำงานกันเร็ว ได้ยินก่อนไปว่าควรจะไปเข้าแถวตรงตม.เพศตรงข้าม แต่เราไปเข้าแถวผู้หญิงหน้าดุซะงั้น เจ๊แกก็เพ่งหน้าเรา เพ่งแล้วเพ่งอีก เดี๋ยวมองหน้า เดี๋ยวมองพาสปอร์ต แล้วทำหน้างงๆ เอ่อ นะ ก็แหม รูปในพาสปอร์ตมันก็ปีสองปีมาแล้ว หน้าจะบวมๆ อืดๆ ผิดกะตอนนี้ แหะ จะบอกว่าตอนนี้ตัวเองผอมลง ว่างั้นเหอะ หุหุ

ผ่านด่านเรียบร้อย กระเป๋ามารออยู่แล้ว คว้ากันได้ก็มุ่งหน้าไปหาแท็กซี่ ที่คิวรอแท็กซี่นี่ไม่มีคนเลย เราก็ใจเย็นค่อยๆ เดินกันไป คุยกันไป ซักพักมีแหม่มฝรั่งหัวทองเดินแซงหน้าไปนางนึง และแล้วชีก็ได้รถแท็กซี่ใหม่เอี่ยมอ่องไป มาถึงคิวเราได้รถรุ่นอะไรก็ไม่รู้ เหลี่ยมๆ เก่าๆ แอบเซ็ง ยังดีที่ข้างในกว้างขวาง พอให้อภัย ตอนเห็นรถ เราก็แอบนินทากันเบาๆ เป็นภาษาไทยแบบชะล่าใจ ที่ไหนได้ นั่งบนรถมาพักนึง มือถือของตาโชเฟอร์ดัง ดังไม่ว่าแต่เสียงเรียกเข้าเป็นเพลงไทยนี่สิ เล่นเอาเรางง เอ๊ะ รึว่าตานี่พูดภาษาไทยได้หว่า แล้วที่ตูนินทาไปเมื่อตะกี๊จะได้ยินรึป่าว น่าน แล้วในที่สุด พี่แกก็หันมาคุยกะเราเป็นภาษาไทยซะงั้น ถามไถ่ได้ความว่าพี่แกเค้าเคยไปทำงานอยู่กรุงเทพฯ สี่ปี แต่แหม ภาษาไทยชัดเชียวนะ

นั่งดูวิวข้างทางอันร่มรื่นไปไม่นานก็ถึงโรงแรม จ่ายค่าแท็กซี่ไปประมาณ 17 เหรียญ (ไม่กล้าคิดกลับเป็นเงินไทย) โรงแรมที่เราพักอยู่ย่านไชน่าทาวน์ ชื่อ The Scarlet Hotel เป็นโรงแรมแบบ hip hotel เราจองห้องพักผ่านเว็บ octopus มาเลือกห้องแบบ executive ในสนนราคาตั้งคืนละห้าพันนิดๆ แต่ห้องที่เราได้เล็กกระจึ๋งเดียว ก็ยังดีที่ไม่ได้อยู่ใต้ดินแบบห้อง standard ไม่งั้นเซ็งกว่านี้ แต่อย่างอื่นก็ดีไปหมด บริการดี มี bell boy พูดไทยได้นิดหน่อยอยู่คนนึง ส่วนพนักงานตรงฟร้อนท์นี่ชนะเลิศมั่กมาก ถึงเจ๊ๆ แกจะแต่งตัวแอบป้าไปนิด แต่ภาษาอังกฤษสุดยอด รัวเป็นชุดๆ ตอนเจ๊แกแนะนำห้องพัก โห ฟังแทบไม่ทัน ไอ้เราก็ได้แต่ excuse me เป็นระยะ ไม่รู้เจ๊แกจะรีบพูดไปไหน เฮ้อ เหนื่อย มีลางสังหรณ์ว่าตลอดทริปจะต้องเหนื่อยฟังภาษาอังกฤษแบบสำเนียงคนสิงคโปร์เป็นแน่แท้

หน้าโรงแรม

มองจากชั้นบนลงไปยังล็อบบี้

ภายในห้องเล็กๆ

ห้องน้ำแอบหรู

อัพแค่นี้ก่อน รู้สึกว่าจะชักยาวแล้ว....

Create Date : 28 พฤศจิกายน 2550

Last Update : 15 สิงหาคม 2551 14:18:35 น.

0 comments

Counter : 1003 Pageviews.