คิดจะอัพบล็อกนึกเรื่องอะไรไม่ออก ได้หมาเป็นตัวช่วยอีกครั้ง วันก่อนเขียนเรื่องหมา ติดจะโลโซ หน่อยวันนี้ ขอเขียนถึงหมา ไฮไซ นิดๆ (ที่ว่านิดๆเพราะมันก็หมาบ้านๆๆ นี่แหละ)

            คำว่า “หมารีสอร์ท”ของฉันมันแปลงมาจาก หมาวัด หมาบ้าน นี่แหละ แต่แทนที่จะเป็นหมาวัด หรือบ้าน มันกลับเป็นหมาที่พี่ชายและหลานสาว ฉันเลี้ยงไว้ในรีสอร์ท ที่เกาะลันตา จึงเป็นที่มาของคำว่าหมารีสอร์ท ซึ่งมีด้วยกันทั้งหมด 14 ตัว ทำไมเยอะเหมือนหมาวัด เหตุผลเพราะพี่ชายกับหลานสาว เป็นคนรักหมามาก จึงมีหมาเต็ม รีสอร์ท

         พี่ชายรับราชการค่ะแต่ทำกิจการรีสอร์ทให้ฝรั่งเช่าด้วยพร้อมร้านอาหารเล็กๆ ที่เจ้าหมารีสอร์ทพวกนี้ยึดเป็นที่รับแขกต่างชาติ เสมือนเป็นพนักงาน ต้อนรับ อย่างไร  อย่างนั้น เจ้าพวกนี้จะแยกกันเป็นกลุ่มๆ ที่แก่หน่อย จะอยู่หลังบ้าน ดูว่ามีใครแปลกหน้า โผล่เข้ามาแบบผิดปกติไหม.? หากมีมันจะเห่าเสียงดัง และทำท่าจะวิ่งเข้าหาแบบขู่ (เฉพาะที่มันเห็นเป็นคนไทย) แต่กะฝรั่ง มันกลับนอนดูเฉย ๆ ให้เขาเข้าไปติดต่อที่สำนักงานรีสอร์ท ดีเด่... ส่วนอีกพวกที่อยู่ในวัยน่ารัก กำลังซน หน้าตาดีหน่อย  จะยกพวกไปอยู่กลางลานสนามวิ่งซนไล่ฟัดกันเหมือนการแสดงกลางแจ้งให้แขกดู บางครั้งจะวิ่งเล่นภายในร้านอาหาร คอยทักทายกับฝรั่งเข้าร้าน จะกระดิกหาง ตอนรับก่อนพนักงานต้อนรับเสียอีก
หากมันพูดได้ คงทัก  Hello, madam/ morning  อิอิ ฉันนั่งมองเจ้าพวกนี้แล้วคิดนะ เพราะฝรั่งที่เดินเข้าร้าน แทนที่จะทักคนกลับทักหมาก่อน ทุกครั้ง"wow!  morning" แล้วก้มจับลูบหัวเจ้าพวกนี้  ก่อนที่จะนั่งโต๊ะ สั่งอาหารทาน

           ถามพี่ชายว่า ทำไมเลี้ยงมากขนาดนี้เพราะบางครั้งมันก็น่ารำคาญพี่ชายบอก ก็เจ้าครีม(หลานสาว)เค้ารักหมาทีนี้คนแถวนั้นพอหมาที่บ้านคลอดลูกก็เอามายกให้เจ้าครีมเลี้ยงเลยทำให้มีเกินทีมฟุตบอลอีก  แต่ดีว่ารีสอร์ทที่นี่มีแต่แขกฝรั่งที่มาพักผ่อนแบบเป็นลูกค้าประจำปีเป็นส่วนมาก แต่ถึงเป็นขาจร ฝรั่งก็รักสัตว์กันทั้งนั้น เลยไม่ค่อยมีปัญหา ลองถามหลานถึงชื่อเจ้าพวกนี้ว่าชื่ออะไรกันมั่ง

 “ครีมจำได้ไหม ว่ามันชื่ออะไร กันมั่ง”  เจ้าตัว รีบร่ายยาว ทันที  

"นี่บ๊อบบี๋  นี่บ๊อบบี้  ตัวนี้ปีโป้  เจ้าแปลก(เหตุเพราะ มีหูที่แปลก ข้างหนึ่งชัน ข้างหนึ่ง ตูบ เลยได้ชื่อ ว่าแปลก)  เจ้าคีโร่ ,คุ๊กกี้, เจ้ามาม่า,เจ้ามูมู่,เจ้าโมโม่,เจ้าโกปี๋,เจ้าเดี่ยว,เจ้าเฉาก๊วย สุดท้าย น้องน้ำผี้งค่ะ" ครบยังหว่าหากไม่ครบต้องขออภัยเพราะจดมาได้แค่นี้ค่ะ ฉันถามว่าใครเป็นคนตั้งชื่อให้เจ้าพวกนี้  

“น้องครีม กะ ป๋า เป็นคนตั้งค่ะ”  

น้องครีมตอบด้วยความภูมิใจ เพราะคนอื่น ไม่ยอมเลี้ยง คนรักหมา ก็ต้องเป็นคนตั้งชื่อสิแต่อย่ามาถาม ว่าชื่อแปลกๆ ที่อ่านไปนี่ แปลว่าอะไรกันมั่ง คนตั้งตามบอกตั้งตามใจคนเลี้ยงค่ะ  ทีนี้น้องครีมก็ต้องรับหน้าที่งานให้อาหารน้องหมาคนอื่นจะไม่ยุ่งด้วยหากน้องครีมกลับบ้าน(หลานจะออกไปเรียนในเมืองกลับเข้าเกาะเฉพาะวันหยุด)เพราะฉนั้นเด็กในร้านก็ช่วยกันไป แต่มีข้อแม้ว่าอย่าให้น้องหมาตัวไหน เป็นอะไรเด็ดขาด  

ขาดหายไปสักตัวก็ไม่ได้แม่คุณจะกลับมาเช็คทุกตัว บางวันฉันเห็นเจ้าครีมยังจับเจ้าคีโร่ จอมป่วนขึ้นชั่งน้ำหนักบนตาชั่ง ว่าน้ำหนักเพิ่มหรือลด เอากะแม่สิ เจ้าคนนี้เห็นหงิมๆ ไม่ค่อยพูด แต่ความคิด เลิศมาก 555   ถ้าช่วงไฮซีซัน จะเป็นช่วงที่ยุ่งมากงานหนักมาก สำหรับแม่น้องครีมแทบไม่มีเวลาทานข้าวกันเลย บางครั้งจึงได้พวกหมารีสอร์ทพวกนี้คอยรับแขกด้านหน้ารีสอร์ท พร้อมเด็กในร้าน 

       วิธีการต้อนรับคือพอฝรั่งเข้าร้านเจ้าพวกมันจะกระดิกหางส่งเสียงทักทายฝรั่งให้เค้าลูบหัวแขกนั่งโต๊ะแล้ว มันจึงเดินไปอีกด้านหนึ่งก่อนเพื่อรอแขกคนใหม่ แต่ไม่ลืมหันมามองดูว่าแขกคนก่อนนั่งโต๊ะไหน (อ้าว จริงๆ ฉันนั่งสังเกต มันเงียบๆ ตลอด สี่วันที่อยู่ที่นั้น)  มันจะรับแขกที่หน้า ร้านอาหาร อยู่อย่างนี้สักพัก กะว่า อาหารโต๊ะไหนเสร็จแล้ว ก็จะเดินกลับไปทักทายพร้อมกับนอนรอที่พื้น เพื่อรอขออาหารจากแขก ก็อย่างที่บอก ฝรั่งเป็นชนชาติที่รักสัตว์อยู่แล้ว เค้าจะไม่โยนของที่เค้าทานเหลือให้เจ้าพวกนี้เด็ดขาด หยิบอะไรทาน หนึ่งคำ ต้องป้อนเจ้าพวกนี้หนึ่งคำ หากเป็นแขกคนไทย คงได้โดนล้งเล้งไปแล้วว่าร้านอาหารทำไมมีเจ้าสุนัขตัวป่วนมาวิ่งวุ่นเต็มไปหมดขนาดฉันนั่งมองเจ้าพวกนี้ยังรู้สึกรำคาญ

 แต่อย่าไปตะโกนไล่เสียงดังโวกเวกเป็นอันขาดเพราะจะไม่เป็นที่พอใจ ของลูกค้าฝรั่งทันทีรีบปกป้องเจ้าพวกนี้
แต่ใช่ว่าพวกมันจะยุ่มย่ามเกินไปนักโต๊ะหนึ่งมันจะไปกินของเค้าแค่สองสามคำแล้วเดินไปโต๊ะอื่นที่มันหมายตาไว้ต่อ อีกดีว่าหน้าตามันถึงจะเป็นหมาบ้านแต่มันก็น่ารักหน่อย  เรียกว่าเป็นหมาที่รู้อยู่รู้กิน นะนี่
         แต่ก็นั่นแหละใช่ว่าพวกมันจะไม่สร้างปัญหาซะทีเดียว หมาก็ย่อมเป็นหมายิ่งอยู่ในวัยที่กำลังซน ด้วยแล้วปัญหานี้มักจะเจอกันบ่อย คือ คาบรองเท้าแขก ไปช่วยกันฟัดเล่น นี่แหละปัญหาใหญ่เพราะฝรั่งที่นี่ บอกแล้วว่าบางคนมาประจำจนติดนิสัยคนไทย คือ ถอดรองเท้าไว้ทางเข้า ร้านอาหารและคนอื่นๆ  พอเห็นคนที่มาก่อนถอดรองเท้า ก็ถอดบ้าง เจ้าพวกนี้ก็จัดการคาบไปช่วยกันฟัดซะ หากคู่ไหนเด็กหันไปเห็นตอนคาบก็จัดการทันแต่คู่ไหนไม่เห็นก็ต้องชดใช้ให้เจ้าของไปตามระเบียบ (สังเกตจากรูปประกอบด้านบนค่ะ)
                     วันหนึ่งฉันนึกสนุกอยากหัดลองทำพิซซ่าเห็นเด็กในครัวทำ แล้วอยากทำบ้าง เลยเข้าครัวถามเด็กถึงกรรมวิธีการทำเพราะสังเกตดูไม่น่าจะยาก และมันก็ไม่ยากจริงๆ นั่นแหละ แต่หน้าพิซซ่า ไม่เอาตามเค้านะค่ะ ตามใจตัวเอง  มีอะไรที่อยากกิน แม่จับมาสุมหมด ไม่มีพริกหยวกก็ใช้พริกชี้ฟ้า เม็ดใหญ่ หั่นๆๆ ใส่  หน้าฮาวายเฮี้ยนหรอ ก็ใส่พวก สับปะรด ก็ใส่ แฮม เบค่อนก็ หั่นๆๆ ใส่ หน้าซี้ฟู้ด ก็ให้เด็กลวก กุ้ง หมึกให้ เด็กมันดันลวก ซะล้น หน้า ตกลงไม่รู้หน้าอะไร กันแน่ แต่ที่แน่ๆ คอลเลสเตอร์รอล เพียบ 5555 เพราะเราเล่น ขูดซีสใส่ แบบ ไม่บันยะบันยังแถมยังฝานใส่ บางๆ อีก หวังจะให้เหมือนในโฆษณา แบบกัดแล้วมันยืดประมาณนั้น  พออบสุกเท่านั้นเต็มถาดค่ะถามคนโน้น คนนี้ ไม่มีใครอยากกินกะเราสักคน เพราะห่วงหุ่น กันทั้งนั้นไม่เหมือนเราห่วงว่าไม่ได้กิน อีกอย่างคือทำกันจนเหม็นเบื่อเพราะทำให้แขกอยู่ทุกวัน บางคนบอกแค่ได้กลิ่นก็ส่ายหน้าหนีแล้ว (ยิ่งเห็นกรรมวิธีการทำ ของเราเข้าไปอีกเลยขยาดกันมากกว่า) ไม่ง้อก็ได้ แต่คงกินสองคนกะเจ้าลูกสาว ไม่หมดแน่นอน  แต่มาเจอตัวช่วยเมื่อ ถือจานพิซซ่า ออกจากครัว ทั้งเจ้า เฉาก๋วย  ปี้โป้ ฯลฯ เดินตาม แบบจงรักภักดีมาก ทั้งๆ ที่เพิ่งรู้จักกัน ตอนแรกเข้าใจว่ามันคงนึกว่าเป็นประเภท ข้าวไม่กินหรอกพิซซ่า ปรากฏว่าหมาพวกนี้ กินพิซซ่าค่ะ หมากินพิซซ่า 555 กินแบบไม่เลือกด้วย พริก หอม กินเรียบ แสดงว่าฝีมือฉันเข้าขั้นทีเดียว เพราะยังไม่ถึงกับประเภทหมายังเมินนี่ยังอดปลื้ม ไม่หายนะนี่ อิอิ
                   มีอยู่ตอนหนึ่งได้ยินเสียงเจ้าครีมส่งเสียง ดัง มาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ  ไอ้เราตกใจนึกกว่าหลานเป็นอะไร เดินไปดู เห็นเจ้าครีม ถือ กะลังมังใบใหญ่ พร้อม ทัพพี เคาะกะละลัง แล้ว โดนล้อมด้วยเจ้าหมาทั้ง 14 ตัว แทบไม่เห็นตัวหลานที่นั่งลงตักข้าวแบ่ง ให้เจ้าพวกนั้น โอ้แม่เจ้า หลานฉันเป็นไปได้ถึงขนาดนั้นถามหลาน

 “ครีม ทานไร หรือยังลูก”
“ยังไม่หิว เลย อารัน ให้พวกนี้กินก่อน” น่าน พลางเหลือบดูว่าน้องครีมทำอะไร ให้น้องๆหมากินน้า แต่ดูไม่ออกเลยถามหลาน
“น้องครีม คลุกอะไรให้หมากิน ลูก”
“วันนี้ ไม่มีของเหลือจากแขก อารัน ครีมเลย แกะ ปลาทูน่ากระป๋อง มาคลุก ให้พวกนี้”

โอ้ แม่เจ้า อีกครั้ง!! เจ้าพวกนี้กินปลาทูน่า กระป๋อง(อย่างดี นะค่ะ แบบปลาทูน่าแช่น้ำเกลือ หรือ น้ำมัน กะข้าวหอมมะลิที่หุงร้านอาหาร ค่ะ แบบไม่ต้องแบ่งชนชั้น วรรณะ คนหมา กันเลย หากเจ้าครีมอยู่บ้าน)  ตอนเย็นเจ้าครีมชวนลงเล่นน้ำเค็ม(ทางโน้นจะเรียกอย่างนี้) ฉันไม่เท่าไหร่ ชอบเดิน โชว์พุง แถวชายหาดมากกว่า จะลงเล่นน้ำทะเล  แต่สงสารหลานที่อยู่ติดทะเลกลับไม่ค่อยได้ลงเพราะ แม่ไม่ค่อยอนุญาต เนื่องจากไม่มีเวลา ดูแล และชีวิตส่วนมากจะอยู่ในตัวเมืองซะมากกว่า เลยเอ้าไป กัน เตรียมอุปกรณ์ ครบ เดินได้ สักพัก ได้ยินเสียงคราง กะ เสียงหยอกเล่นกัน ของเจ้าหมาหันไปดู ตามหลัง ลงทะเลกันเป็นพรวน เป็นที่สนุกของเจ้าครีม ที่วิ่งไล่จับ ตัวโน้นตัวนี่ โยนลงทะเล แล้วรีบวิ่งไปฟัดกะหมา จนฝรั่งยืน ดู แล้วอมยิ้มกันเป็นแถว เป็นภาพน่ารัก อีกภาพหนึ่ง ที่ฉันบันทึกไว้ในใจ และคิดจะบันทึกเรื่องหมารีสอร์ทแต่ แรงบันดาลใจสูงสุดอยู่ที่เย็นวันหนึ่ง....

 ฉันนั่งคุยโทรศัพท์ กะเพื่อนเพลินๆ ได้ยินเสียงเสียง

“ช่วยน้องครีมหน่อย ” ฉันหันไปดูพร้อมบอกเพื่อนรอแป๊บ เห็นแหม่มอายุสัก 50 คนหนึ่ง

ถือถุง อาหารกล่องมีกล่องอาหารสัก 5 กล่องได้ มั้ง ยืนพูดกะเจ้าครีมซึ่งยืนเกาหัวแกรกๆๆ อยู่ กะหน้ามุ่ยๆ  

ถามน้องครีมว่ามีอะไรกันหรอ หลานบอกไม่รู้เค้าพูดอะไรอาช่วยไปแปลหน่อย เอาละซิ ทำไมหลานมันถึงคิดว่าอามันเก่ง

ถึงขนาดนั้นนะ แต่เพื่อไม่ให้เสียหน้าที่หลานอุตส่าห์ฝากความหวังกะเรา และเราก็ใช่ไม่มีความหวังกระซิบบอกเพื่อนทางโทรศัพท์

(เพื่อนเป็นครูสอน ภาษาอังกฤษ กะ คอมพิวเตอร์ด้วย น่ากลัวอารายยย)

“พี่รินๆๆ เดี๋ยวช่วยรันฟังหน่อยนะ ว่าเค้าพูดอะไร แล้วบอกรันด้วย” ว่าแล้วเราก็เปิดลำโพงโทรศัพท์ใช้ตัวช่วยที่มีอยู่ทันที 555 พลางส่งเสียง ทักทายแบบ งูๆ ปลาๆ
“Hello, may I help you madam?”
“yes, I have foods, chicken,burcer,spaghetti,and bacon.”
“yes, madam what can I do for you?” ฉันพูดสุ่มๆ ไปงั้น พลางกระซิบถามพี่ริน ว่าอะไรพี่ริน
“ไม่ได้ยิน” เสียงพี่รินตอบชัดเจนแบบช่างเป็นตัวช่วยที่ดีมากๆ อิอิ ตอนแรกฉันคิดในใจว่าแหม่ม คงเอาอาหารพวกนี้มาให้เด็กๆ ทานกันแล้วคำตอบของแหม่ม ทำให้ฉันอึ้ง กิม มี่
“For dogs.”
พร้อมยื่นถุงอาหารให้ฉัน  ฉันฉีกยิ้มสยามให้แหม่มพร้อมร้อง
“Oh thank you madam for dogs ha ha”

"yes, for dogs ha ha” เสียงหัวเราะของฉันกับแหม่มดังขึ้นพร้อมๆกัน แต่เสียงหัวเราะของแหม่ม ดังจากความปลาบปลื้มใจในการกระทำ ส่วนของฉันดังจาก การอิจฉา “หมารีสอร์ท”

น้องครีมกับหนึ่งในหมารีสอร์ทก่อนลงทะเล

งานอดิเรกของน้องครีม

พิซซ่าหน้าหมาไม่เมินฝีมือฉันเอง

ร้านอาหารเล็กๆ ที่เจ้าพวกนี้ช่วยรับแขกหรือสร้างความรำคาญให้แขก

ลานวิ่งเล่นของพวกหมารีสอร์ทค่ะ