บอลนอนมองเด็กหญิงวัยแปดขวบที่เดินหน้ามุ่ยมาที่เตียงตรงข้ามเตียงบอล ด้วยสายตาที่เข้าใจในความรู้สึกของเด็กหญิงดี ใครกันล่ะ?...ที่อยากที่จะเข้ามาที่นี่
ที่ที่ทุกคนไม่อยากมาไม่จำเป็น
บอลเองก็เหมือนกัน เข้าๆ ออกๆ ที่นี่จนเบื่อ ....
ไม่อยากมาแต่แม่บอกว่ามันจำเป็นต้องมา เพื่อรักษาตัว
ใช่ บอลป่วยเป็น "โรคธารัสซีเมีย"
คุณหมอบอกเป็นโรคที่สืบทอดกันมาทางพันธุกรรม...
เลือดในตัวบอลจะผิดปกติ อยู่เสมอ เดียวจาง เม็ดเลือดแดงน้อย ต้องมาเพิ่มเลือดที่ไม่ก็เกล็ดเลือดคนใจบุญมาบริจาคเอาไว้
ไม่รู้ว่าของใครต่อใคร....ต่าง ดีเอ็นเอ กัน...
บอลนึกย้อนไป กี่ปี...แล้วล่ะที่บอลต้องเข้าๆ ออก ๆ ที่นี่จาก โรงพยาบาลประจำจังหวัด...ต่อมาคุณหมอส่งมารักษาตัวที่นี่ด้วยเหตุผล....
เพราะเป็นโรงพยาบาลใหญ่ อุปกรณ์ที่ครบครัน ทันสมัยกว่า
ในชีวิตวัยเด็ก บอลก็เหมือนเด็กปกติทั่วไป ร่าเริง ชอบที่จะศึกษา
หาความรู้ มีงานสนุกที่ไหน แม่กับพ่อ มักพา บอล และ เบส น้องชาย
ซึ่งอ่อนก่วาบอลเพียงสองปี ไปเที่ยว กันอย่างสนุกสนาน
บอลชอบกิน ของอร่อย แม่รู้ ชอบพาไปกินทุกอย่างที่ชอบ
ครอบครัวบอล เป็นครอบครัวที่อบอุ่น ไม่มีปัญหา มักหาเวลาพาครอบครัว ไปเที่ยว ต่างจังหวัด ตลอด ....
ปิดอู่ซ่อมรถของพ่อ ทีละ 4-5 วัน
จนมาถึงวันนั้น...บอลอายุ ได้สัก 7 ขวบ แม่สังเกตเห็นบอลซีดผิดปกติ
จึงซื้ออาหารมาบำรุงบอลและน้องแต่ไม่ดีขึ้น...
บอลเหนื่อยง่าย ยิ่งซีดมาก
แม่จึงพาบอลไปหาหมอ หลังจากหมอสอบประวัติครอบครัวแล้ว
หมอบอกให้ แม่พา น้องเบส มาเช็คเลือด ด้วย ผลปรากฏออกมาว่า ผลเลือดของบอล เป็น "ธารัสซีเมีย"...
ส่วนน้องเบส เป็นแบบชนิดแฝงตัว จะส่งผลต่อ ลูก หรือ หลานได้ต่อไป
ในอนาคต เหมือนพ่อกับแม่บอล ที่เป็นแต่ไม่ได้ตรวจเลือดก่อนแต่งงาน
หมอเรียกพ่อแม่ไปคุย รายละเอียดของโรค และขั้นตอนการรักษา...
บอลไม่ได้รู้สึกอิจฉาที่น้อง ไม่ได้เป็นเหมือนบอล
แต่บอลไม่ค่อยชอบน้องผู้ชาย เพราะเบส มันซน บางทีบอลไม่มีแรง
น้องเบสชอบแกล้งเดินชน มั่ง ชอบเล่นแบบเด็กผู้ชายซน ๆ บอลไม่ชอบ ชอบที่จะนั่งเล่นคอม ศึกษาโลกของอินเตอร์เน็ต แม่ซื้อคอมให้บอลเมื่อบอลขึ้นเรียนชั้น ม.1 บอลพยายามศึกษาเมื่อว่างจากจากการเรียนและรักษาตัว สามารถใช้คอมฯ จนคล่องและคลายทุกข์ในกายและใจได้
จนบอลอายุได้ 13 ขวบท้องของบอลโตผิดปกติ..
"ม้ามโต" หมอบอกแม่
"ต้องตัดม้ามออก เป็นขั้นตอนการรักษา"
เนื่องมาจาก บอลรับเลือดคนอื่นมากเกินไป....
ทำให้ม้ามทำงานหนัก ท้องบอลโตๆ ขึ้นเรื่อยๆ....
แม่ตกลงให้หมอผ่าออก.....
ทำให้บอลรู้สึกว่าชีวิตของบอล มันขาดหายไปหลายอย่าง
ไม่ใช่แค่ม้ามที่หมอตัดออกไป ....
แต่มันหายไปทั้ง ความสดชื่น ความเบิกบาน ตามวัยของบอล
เพี่อนๆ ที่โรงเรียน เพื่อนสนิท
บอลไม่เคยได้ออกไปเที่ยวกับเพื่อนๆ วัยรุ่นอีกเลย...
จนมาถึงวันนี้ บอลอายุ 15 ปีแล้ว วันที่นอนมองเด็กหญิงหน้ามุ่ยเดินมาที่เตียงตรงข้ามบอล บอลนอนอยู่ที่เตียงนี้มา สองเดือนเต็มๆ แล้ว ...
แล้วทำไมบอลจะไม่เข้าใจน้องที่ไม่อยากมาที่นี่...
ในเมื่อตัวบอลเองก็เบื่อแสนเบื่อ เจ้าเตียงเล็กๆมี อุปกรณ์รอบทิศ น่ารำคาญ...คิดถึงเตียงที่บ้าน...
สายออกซิเจนที่คุณหมอคนสวยบอก
”ต้องเสียบไว้ที่จมูก ตลอดนะ ศักรินทร์ มันจะช่วยให้หนูหายใจโดยไม่เหนื่อย ปอดและหัวใจหนูไม่ต้องทำงานหนัก นะครับ”
บอลรับคำไปแกนๆ แต่พอเผลอคุณหมอ บอลก็ถอดมันออก
ก็มันน่ารำคาญนี่บอลบอกกับตัวเอง...
พอเหนื่อยค่อยเสียบเข้าไปใหม่ บอลเคยนอนมองเตียงตรงข้ามที่มีเด็กคนแล้วคนเล่าเวียนเข้าเวียนออก จนบอลไม่นับแล้วว่ามีกี่คนแล้ว
แต่กับเด็กผู้หญิงคนนี้บอลรู้สึกถูกชะตาด้วย อยากมีน้องสาวน่ารัก
อยากเป็นพี่ชาย ที่คอยดูแลปกป้องน้องสาว ...
สองวันผ่านไป เด็กหญิงทำใจกล้าเดินลงจากเตียงตัวเอง
ไปนั่งเก้าอี้ข้างเตียงบอล พรางถาม
“พี่ เป็นไร ค่ะ ทำไมท้องพี่โตจัง”
บอลไม่ได้นึกโกธร ที่เด็กหญิงถามเพราะ ไม่ว่า ใครจะไปจะมามักมอง มายังบอลด้วยความอยากรู้อยากเห็นทั้งนั้นจะบอลชินกับมันไปแล้ว....
แต่ก็ไม่อธิบายให้เด็กหญิงฟังเพราะรู้ว่าบอกไป ก็คงไม่เข้าใจหรอก พลางถามกลับว่า
“ชื่อ รัยนะเรา แล้วเป็นรัยไปล่ะ ถึงมานอนนี่ ฮื”
เด็กหญิงยิ้มตอบพี่ชายที่ยอมคุยด้วย
“ชื่อ น้องฟ้า หมอบอกน้องฟ้า ติดเชื้อ ต้องมาให้ยาฆ่าเชื้อโรค ให้มันตายให้หมด แล้วหมอจาให้น้องฟ้ากลับบ้าน พี่ชื่อไรหรอ”
“ชื่อ บอล” บอลตอบสั้นๆ
ฟ้ามองอุปกรณ์ข้างเตียงพี่บอล อย่างไม่เข้าใจว่าทำมัยถึงได้มีมากกว่าเตียงของฟ้า ซึ่งมีแค่เสาน้ำเกลือ แค่นั้นเอง
“แล้วพี่บอลเสียบ จมูก ทำมัยหรอ แล้วหายใจทางไหนล่ะ”
"ทางจมูกนี่แหละ นี่เป็นท่อออกซิเย่นช่วยหายใจ เวลาพี่เหนื่อยนะ”
“หรอ”
“อื่อ ว่าแต่เรากินรัย ยังข้างเตียงพี่มีขนมนะหยิบไปทานซิ”
“ไม่ เอาหรอก แม่น้องฟ้ากำลังลงไปซื้อ หมี่เหลืองแห้ง น้องฟ้าชอบกินหมีเหลืองแห้งใส่ปูอัด เยอะๆ พี่บอลเอาไหมเดี๋ยวฟ้าบอกแม่ให้”
“ไม่หรอก พี่ไม่หิว เดี๋ยวแม่พี่ก้อมาแล้วเหมือนกัน ลงไปซื้อของเหมือนกัน”
“ฟ้า กลับไปนอนเตียงฟ้า เถอะโน้นพี่พยาบาลถือยามาแล้วสงสัย ได้เวลาให้ยาฆ่าเชื้อโรคในตัวฟ้าแล้วล่ะ แล้วค่อยมาคุยกันอีกนะ”
“ค่ะ พี่บอล”
ว่าแล้วฟ้ารีบกลับขึ้นเตียง
จะว่าไปแล้วฟ้าก็ไม่ใช่คนใหม่สำหรับที่นี่เหมือนกัน พี่บอลคงไม่รู้หรอก ว่าฟ้านะ เข้าๆ ออกๆ ตึกนี้จนรู้จักพี่พยาบาลทุกคนในหวอด
และพี่ผู้ช่วยที่เวลาต้องส่งเลือดหรือฉี่ ไปตรวจที่ห้องแลปแบบด่วน
(รอบดึก) พี่สาวคนสวยไม่กล้าไปคนเดียว ก็เรียกน้องฟ้านี่แหละเดินจูงกันไปให้ร้องเพลงเสียงดังกันในลิฟ
ซึ่งฟ้าไม่เข้าใจหรอกว่าทำไมต้องร้องเพลงในลิฟด้วย...
การรักษาตัวของฟ้าจะให้ยาผ่านสายน้ำเกลือพอให้ยาหมดก็ถอดสายสามารถเดินไปไหนมาไหนได้ ภายในหวอดผู้ป่วยนี้ จนครบ 6 ชั่วโมง
ถึงจะเข้ารอบยาใหม่ ไปห้องเล่นของเล่นเด็กได้ ไปนั่งดู tv ที่เปิดไว้ตั้งแต่เช้าก็ได้ ฟ้ามักจะเดินสำรวจหาเพื่อน ที่เคยรู้จัก เมื่อตอนมารักษาครั้งก่อนๆ ว่ามีมาตรงกันอีกไหม จะได้เล่นด้วยกัน นั่งดู ที่วีด้วยกัน
ไม่ก้อช่วยพี่ผู้ช่วยคนสวยเข็นรถเข็นเติมน้ำ ให้เตียงอื่นๆ บางทีพี่พยาบาลเวรจ่ายยา ตั้งหน้าที่ให้ฟ้า เดินเก็บแก้วยา ตามเตียงเด็กคนอื่นๆ
และอีกอย่างที่เป็นเรื่องซนของฟ้าที่โปรดมากๆ คือ แอบไปขโมย ถุงมือใหม่ ในกล่องที่สะอาด แม่บ้าน ไม่ก็ในรถเข็นพี่พยาบาล แล้วแต่
อันไหนจะเอื้อให้ฟ้าหยิบมากกว่า พี่พยาบาล จะไม่ว่าอะไรหรอก แต่คุณแม่บ้านประจำหวอดนี่ซิ หวงนัก ฟ้าคิด เอามาแอบไว้ใต้หมอน พอพี่นักศึกษาแพทย์ มาคุย เพื่อถามประวัติป่วย เพื่อศึกษา น้องฟ้าก็จะควักเจ้าถุงมือ
มาส่งให้ก่อน พร้อมบอก
“คุณหมอเป่าลูกโป่งให้ฟ้าก่อน นะค่ะ ฟ้าจะเล่นลูกโป่ง”
พี่นักศึกษาใจดี ก็เป่าจนกลายเป็นลูกโป่งห้านิ้ว ยาวๆ พร้อมเขียน ลูกตา ปากให้เสร็จสรรพ ทีนี้ใครถามอะไร ฟ้าตอบหมด พร้อมตั้งลูกโป่งห้านิ้วไว้หัวเตียง บอลมองพฤติกรรมน้องฟ้าด้วยความขำๆ
พอเสร็จจากการสัมภาษณ์ น้องฟ้าก็เอาลูกโป่งลงมาที่เตียงพี่บอลพลางชวน “พี่บอล รับนะฟ้าจะโยนล่ะ เอ้า”
เอาก็เอาบอลไม่ได้เล่นอย่างนี้มานานแล้วเหมือนกัน อย่าว่าแต่ตบลูกโป่งอยู่บนเตียงนี่เลย แค่จะลงจากเตียงเข้าห้องน้ำ บอลก็รู้สึกว่าตัวเองไม่มีแรงแล้ว แต่เห็นเด็กหญิงสนุกบอลก้อสนุกด้วย เลยตีแรงไปหน่อย
“อ้าว พี่บอล มันตกหน้าต่างไปแล้ว ทำงัยดีล่ะ”
บอลบอกฟ้า
"ไปเอาอันไหม่มา...เดี๋ยวพี่ทำให้ใหม่”
“แล้วพี่บอลเป่าได้หรอ พี่บอลไม่มีแรงนะ”
“น่า ฟ้าไปเอามาเถอะ แต่อย่าให้แม่บ้านเห็นล่ะ
เดี๋ยวโดนกันทั้งสองคน ถ้าพี่พยาบาลนะไม่เป็นไรหรอก ใจดี”
แล้ว ฟ้าก็แอบย่องไปยังห้องเก็บของแม่บ้านในหวอด โล่งพอดี
จิ๊กมา สองอันละกัน เผื่อตกอีก เดี๋ยวต้องมาอีก อีกอันแอบไว้ใต้หมอนเหมือนเดิม หลังจากแอบไว้ใต้หมอนอันหนึ่งแล้ว
เอาอันหนึ่งไปให้พี่บอลดูซิพี่บอลจะทำอย่างไร
บอลรับถุงมือยางมา หันซ้าย ขวา ไม่เห็นพยาบาล หรือ หมอมาสังเกต การณ์แกวนี้บอลรีบถอด ออกซิเจนที่จมูก จ่อกับปลายถุงมือ บอกน้องฟ้า เปิดกระบอก เร่งออกซิเจนหน่อย ฟ้าทำตามที่พี่สอนแป็บเดียว
ได้ลูกโป่งที่โตกว่าพี่นักศึกษาเป่าให้อีกนิ้วก็ใหญ่ๆ ทั้งนั้น อิอิ
ที่นี้ฟ้ารู้แล้วว่าพี่บอลทำได้พี่บอลรีบบอกให้ฟ้าปรับออกซิเจนลงเท่าเดิม แล้ว เอาลุกโป่งไปเล่น พี่บอลจะพักผ่อนแล้ว....
เป็นอยู่อย่างนี้จน 15 วันผ่านไป หมอบอกน้องฟ้ากลับบ้านได้ส่วนพี่บอล ตอนแรกทำท่าว่าจะได้กลับบ้านพร้อมกันแต่เกิดมีอาการไข้ขึ้นมาแซกอีกต้องรอดูอาการก่อน อีกน้ำตาลในเลือดก็ มากผิดปกติ เพราะพี่บอลตัดม้ามทิ้งไปแล้ว ตัวเผาคฃผลาญน้ำตาลก็ไม่มีทำให้เป็นเบาหวานอีกโรค
ฟ้าบอกลาพี่บอลกลับบ้าน พี่บอลบอกว่าโชคดีนะฟ้า แล้ว ไม่ต้องมาอีกล่ะ เดี๋ยวพี่ไปเยี่ยมฟ้าที่บ้านเอง
“จ้า แล้วพี่บอลไปบ้านฟ้าจริงๆ นะ”
“จริงซิ เดี๋ยวหมอให้พี่กลับบ้าน ทางกลับบ้านพี่ก็ต้องผ่านบ้านฟ้าก่อน พี่จะให้พ่อแวะบ้านฟ้าก่อนนะ”
ฟ้ากลับมาอยู่บ้านสองวันมีอาการผิดปกติเกิดขึ้นอีก แม่รีบพาฟ้ากลับไปโรงพยาบาลอีกปรากฏว่าเชื้อตัวนั้นยังไม่ตายต้องเปลี่ยนยาใหม่อีก
เริ่มการรักษาใหม่อีก ประมาณ 15 วัน ได้เวลาขึ้นตึกคนไข้ฟ้ามองหาพี่บอลที่เตียงเดิม และมองเตียงเดิมที่เคยนอนครั้งก่อนมีคนจองแล้ว
คราวนี้เตียงฟ้าอยู่คนละฝั่งกับพี่บอลนี่ ไม่ได้เล่นกันอีกซิ พอดี คุณหมอเวรเป็นหมอประจำของฟ้า กับบอล ขึ้นมารับน้องฟ้า พร้อมซักประวัติใหม่ ฟ้าเห็นพี่บอลเดินหน้าขาว เพราะเพิ่งอาบน้ำ แต่งหล่อก็ชุดโรงพยาบาลนั่นแหละ เดินส่ายพุง อาดๆ มาที่เตียงน้องฟ้า พร้อมทำท่าเข็นเตียงน้องฟ้าให้ไปอยู่ตรงข้ามเหมือนเดิม คุณหมอแซว พี่บอล
“เอ้า ศักรินทร์ ถ้าเข็นไหว นะหมอจะย้ายเตียงน้องฟ้ากลับไปอยู่ตรงข้าม ศักรินทร์ เลย” พี่บอลเพียงแต่ยิ้มเขินคุณหมอ แต่ปากบอก
“เตียงตรงนั้นว่างนี่ครับหมอ ผมอยากให้น้องฟ้า อยู่ตรงนั้น”
คุณหมอมองหน้าพี่บอล นิดหนึ่งพร้อมเรียก พี่พยาบาลเวรมาสอบถาม ว่าจะย้ายน้องฟ้าไปตรงนั้นได้ไหม หมอรับผิดชอบเอง พี่พยาบาลเช็คพักใหญ่แล้วเดินมาบอก
“เอ้า ย้ายสัมภาระไปเลย"
ฟ้ากับบอลอมยิ้มมองกัน พร้อมชวนกันไปรอที่เตียงพี่บอลรอพี่พยาบาลมาเคลียเตียงให้ฟ้า
“พี่บอกแล้วว่า อย่ามา อีก พี่ไปเยี่ยมเอง” บอลบอก
“ก้อ พี่บอลไม่ไปสักทีฟ้า เลยต้องมาอยู่เป็นเพื่อนพี่บอล อีก”
พร้อมเสียงหัวเราะของเด็กสองคนพร้อมกัน
ระหว่างสิบห้าวัน การให้ยาของน้องฟ้าได้ผลดี ส่วนพี่บอล
หลังจากเดินไปรับน้องฟ้าที่เตียงคืนนั้นก้อไม่เห็นพี่บอล เดินลงจากเตียงอีกเลย เวลามีอะไรฟ้าก้อตะโกนถามพี่บอล พี่บอลตอบมั่งไม่ตอบมั่ง
จนฟ้าเดินหาเพื่อนเล่นคนใหม่พอเบื่อก็กลับมานั่งมองพี่บอล
วันนี้หมอหลายคนมามุงพี่บอล สอนให้พี่บอล ฉีด อินซูลิน
เองด้วย ต้องคุมอาหาร ...
โอ้ย... ฟ้าว่าพี่บอลกินไม่ได้หรอกไหนจะขาดรสชาด ทุกอย่าง
ยิ่งพี่บอลชอบทานแต่ของอร่อยๆ ต้องบอกให้น้าพิมไปซื้อข้างนอกมาทานทุกมื้อ ผ่านไปสองวัน ฟ้าเห็นน้าพิม แม่พี่บอลเริ่มซื้ออาหารข้างนอกมาให้พี่บอลทานมั่งแล้วเพราะพี่บอลทานไม่ได้เลยต้องใช้วิธีนี้
ทุกครั้งพี่บอลจะเรียกน้องฟ้าให้ไปกินด้วย น้องฟ้าก้อไม่ได้ไปแย่งของพี่บอลหรอกนะ เผ้านั่งมอง ....
จนวันหนึ่งช่วงดึก ฟ้าได้ยินเสียงน้าพิมร้องเรียกพี่บอลดังๆ จนฟ้าตกใจตื่น ปรากฏว่าพี่บอลไม่ได้สติแล้ว พยายาบาลรีบโทรตามหมอ
พร้อมเช็คน้ำตาลในเลือดพี่บอล ฟ้าได้ยินเสียงพี่พยาบาล พูดกันว่า
“อะไร น้ำตาลในเลือดลดเหลือแค่ 10 แค่นะเป็นไปได้หรอ”
พร้อมทำการเช็คอีกครั้ง ปรากฏว่าขึ้นมาเป็น 20 ซึ่งยังอันตราย
หมอรีบฉีดกลูโกส ให้พี่บอลก่อนสักพักพี่บอลรู้สึกตัว
หมอให้พยาบาลละลายน้ำหวานให้ดื่มอีกครึ่งแก้ว
พร้อมบอกอีกชั่วโมงให้มาเช็คน้ำตาลพี่บอลใหม่ พอเช็คใหม่
ปรากฏว่าน้ำตาลในเลือดพี่บอลดัน ขึ้น มาถึง 350
ฟ้าเห็นหน้าพี่พยาบาลแล้วไม่ค่อยเข้าใจ เหมือนกัน
แต่ฟ้าก็นอนไม่หลับแล้วล่ะ รู้สึกเป็นห่วงพี่บอล จัง
เช้าวันต่อมาพี่บอลโดนเจาะเลือดแทบจะทุกชั่วโมง
ฟ้าไม่อยากไปวิ่งเล่นกับเพื่อนใหม่แล้ว นั่งมองพี่บอล
พร้อมส่งกำลังใจไปให้พี่บอลด้วย สักพัก หมอให้วัดหัวใจ เดี๋ยว
เอ็กซเรย์ปอด เดี๋ยวเพิ่มอุปกรณ์ ข้างเตียงพี่บอลเกะกะ ไปหมด
ฟ้าไม่ได้เข้าใกล้พี่บอลเลย จนตอนเย็น พี่พยาบาล 2-3 คนมาเข็นเตียงพี่บอลไป ฟ้า ถามว่า จะพาพี่บอลไปไหนพี่พยาบาล
บอกต้องแยกพี่บอลไปอยู่ห้องแยกต่างหากเพราะตอนนี้ภูมิคุ้มกัน
ของพี่บอลต่ำรับเชื้อได้ง่าย
ต้องย้ายไปอยู่ในห้องแยกหลังจากพี่บอลย้ายไปอยู่ห้องแยก
น้องฟ้าก้อได้แต่เพียงเดินไปหาพี่บอลหน้าห้องเข้าไปก็ไม่ได้
ได้แต่ให้แม่ยกน้องฟ้าดูพี่บอลทางกระจก ห้อง
แค่นั้นเอง แต่น้องฟ้า ก้อเดินมาหน้าห้องพี่บอลทุกวันนะ
จนน้องฟ้าได้ยาครบวันสุดท้ายจะกลับบ้านแล้วในวันรุ่งขึ้น
ดึกนั้นฟ้าต้องสะดุ้งตื่นอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงสัญญาณ
เรียกจากห้องพี่บอล และเสียงน้าพิมกรีดร้อง ดังไปหมด
เสียงตะโกนเรียกพยาบาล หมอเวร
ทั้งหมดรีบวิ่งเข้าห้องพี่บอล ฟ้าอยากตามไปด้วย
แต่ไม่มีใครให้ไป นอกห้องในหวอดนั้นเงียบลงทันทีที่ประตูห้องพี่บอลปิดลง เพียงครู่เดียวพยาบาลคนหนึ่งพร้อมกับน้าพิมเดินร้องออกมาจากห้อง พยาบาลบอกให้น้าพิมโทรหาพ่อพี่บอล เพื่อมารับพี่บอลกลับบ้าน
ฟ้าได้ยิน รีบลงจากเตียงวิ่งไปหาน้าพิม พร้อมถาม
“น้าพิม พี่บอลได้กลับบ้านแล้วเหรอค่ะ หมอให้พีบอลกลับแล้วหรอ”
น้าพิมมองหน้าฟ้าแล้วยิ่งร้องไห้ ก้มลงกอดฟ้า พร้อมบอกว่า
"จ๊ะ ฟ้า หมอให้พี่บอลกลับบ้าน แล้ว จ๊ะ พี่บอลหายแล้ว” ฟ้าหน้าเศร้าบอกน้าพิมว่า ฟ้าก็จะกลับพรุ่งนี้แล้วน้าพิมบอกคุณหมอให้พี่บอลกลับพร้อมฟ้า นะค่ะ จะได้แวะบ้านฟ้า ด้วยเหมือนที่พี่บอลเคยบอกฟ้าไว้ว่า ถ้าพี่บอลกลับบ้านพี่บอลจะแวะบ้านฟ้าก่อนกลับบ้าน นี่ค่ะ”
“แต่คืนนี้คุณหมอให้พี่บอลกลับก่อนจ๊ะ ฟ้า หนูรักษาตัวให้หายนะค่ะแล้วค่อยกลับอย่ากลับพร้อมพี่บอลเลย น้าพิมไปก่อนนะ หนูกลับไปนอนที่เตียงหนูนะ แล้วพรุ่งนี้ค่อยกลับบ้านหนู”
แล้วน้าพิมก็เดินร้องไห้ ไปกับพี่พยาบาล ส่วนน้องฟ้าก็เดินกลับเตียงตัวเอง เพื่อรอวันพรุ่งนี้ที่ฟ้าจะกลับบ้านเหมือนกันแต่เป็นบ้านของฟ้าซึ่งไม่ใช่ทางเดี่ยวกับทางไปบ้านของพี่บอลอีกแล้ว....ไม่ใช่บ้านพี่บอล...

อุทิศแก่...พี่บอล ขอให้ดวงวิญญาณ จงสู่สุคติอยู่ในภพที่ดีชั่วกาล....

เขียนเมื่อ 25 กันยายน 2550..เพื่อ...ระลึกถึงพี่บอล......


คิดถึงพี่ที่ปลายฟ้าคราหม่นหมอง
คอยเหม่อมองจ้องดาวสกาวแสง
ส่งสายจิตคิดถึงผ่านรุ้งแวง
เพื่อขอแรงแห่งใจจากพี่ชาย

ดาวระยิบวิบวับคอยจับหา
ถึงแววตาเคยมองส่องเฉิดฉาย
ใช่จักอยู่สู้เหงาเพียงเดียวดาย
รู้ที่ปลายสุดฟ้าตาพี่มอง

จะหมั่นคอยเติมฝันถึงวันหมาย
ฝากเส้นสายลายรุ้งให้พาดส่อง
เพื่อเป็นทางสร้างหวังตามครรลอง
สายใจคล้องล่องลอยถ้อยวจี

ขอปวงเทพเทวาจงคุ้มครอง
เมื่อหามองเป็นดาวพราวรัศมี
เพื่อเป็นแสงส่องทางนำชีวี
ตามวิถีแห่งธรรมนำตัวตน....