Bloggang.com : สมาชิกหมายเลข 4149951 :

ตำนาน いざかや ร้านนั่งดื่มทานญี่ปุ่น

ขอบคุณของแต่งบล็อกโดย...

ไลน์สวยๆโดย...ญามี่ / ภาพกรอบ กรอบ goffymew / โค๊ตบล็อกสำหรัมือใหม่ กุ๊กไก่ / เฮดบล็อก เรือนเรไร /ไอคอน ชมพร / สีแต่งบล็อก Zairill /ภาพไอคอนRainfall in August / แบนด์..การ์ตูน ไลน์น่ารักๆๆจาก... oranuch_sri Mini Icon goragot

เครดิตภาพบีจี เรือนเรไร

เครดิตภาพไลน์ ญามี่

Beautiful Japanese Music | Japanese Koto | Relaxing, Ambient, Instrumental

出典: フリー百科事典『ウィキペディア（Wikipedia）』

Izakaya เป็นร้านอาหารที่ให้บริการเครื่องดื่มแอลกอฮอล์และอาหารจานเดียว และเป็นบาร์สไตล์ญี่ปุ่น ในขณะที่บาร์และผับเป็นร้านค้าสไตล์ตะวันตกที่เสิร์ฟสุราแบบตะวันตกเป็นหลัก ร้านอิซากายะหลายแห่งก็มีเบียร์สไตล์ญี่ปุ่น ชูฮิ สาเก ฯลฯ และประเภทและปริมาณของอาหารจะมากกว่าบาร์และผับ มากมาย

การตกแต่ง อาหาร และเครื่องดื่มส่วนใหญ่เป็นสไตล์ญี่ปุ่น แต่บางร้านก็กล้าที่จะสร้างความแตกต่างจากร้านอื่นด้วยการตกแต่งสไตล์ตะวันตก นอกจากนี้เพื่อเน้นว่าเรานำเสนออาหารทะเลสด ๆ เรามีไอเดียต่างๆ เช่น ร้านทำกรงสำหรับปลาเป็นๆ ในร้าน และร้านที่ทำเคาน์เตอร์และทำอาหารต่อหน้าคุณก็มีมากมาย ร้านค้าในเครือหลายแห่งนำเสนออาหารปรุงสุกในครัวส่วนกลาง แต่ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา มีหลายร้านที่ใส่ "การทำอาหารในร้าน" เป็นจุดขายเบื้องหน้า

จากเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยและเพลงที่ปรากฏในโคจิกิ ได้ก่อตั้งขึ้นเมื่อต้นศตวรรษที่ 8 มีบันทึก 733 ปี ที่ข้าวเป็นค่าธรรมเนียมการกลั่นข้าวถูกเก็บเป็นภาษีภายใต้เขตอำนาจของส่วนราชการที่เรียกว่า "มิกิ โนะ สึคาสะ" ในโชกุนิฮงกิที่เขียนขึ้นในปี 797 มีบันทึกว่ากษัตริย์อาชิฮาระกำลังเมาและสังหารในร้านเหล้าในปี 761 อย่างไรก็ตาม ในเวลานี้ มันถูกเขียนด้วยคำว่า "ชูชู" ของทวีป

ในสมัยนารา เศรษฐกิจการเงินเริ่มต้น การผลิตและเสิร์ฟสาเกเริ่มขึ้นที่วัด และเริ่มการกลั่นที่เกี่ยวข้องกับศาลเจ้า ตั้งแต่สมัยเฮอันไปจนถึงยุคมุโรมาจิ บริษัทเอกชนเริ่มผลิตเบียร์และกลายเป็นที่รู้จักในนาม "ผู้ผลิตเบียร์" ในขั้นต้น "โรงเบียร์" มุ่งเป้าไปที่พวกขุนนางผู้มั่งคั่ง และพฤติกรรมการดื่มของคนทั่วไปก็ถูกควบคุมโดยกฎหมายข้อบังคับของ 811 เป็นต้น ว่ากันว่าโรงเบียร์กระจายอยู่ทั่วประเทศในช่วงศตวรรษที่ 11

ในสมัยคามาคุระ เศรษฐกิจการเงินเริ่มต้นอย่างจริงจังในเขตเมือง และโรงเบียร์ที่จัดหาเหล้าสาเกให้กับชนชั้นซามูไรก็ปรากฏตัวขึ้น เหล่านี้เรียกว่า "คนที่มีความรัก" และดูเหมือนจะเกี่ยวข้องกับการค้าประเวณีตลอดจนการจัดหาเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ เนื่องจากปัญหาที่เกี่ยวข้องกับสาเกเกิดขึ้นบ่อยครั้ง ในเดือนตุลาคม 1252 (ปีที่ 4 ของการก่อสร้าง) จึงมีคำสั่งให้ทำลายโถสาเก จากนั้น เมื่อสิ้นสุดยุคคามาคุระ โรงเบียร์ที่ให้บริการเครื่องดื่มแอลกอฮอล์แก่ชนชั้นพ่อค้าก็ปรากฏตัวขึ้นในที่สุด

ในสมัยมุโรมาจิ ผู้ผลิตเบียร์มีอำนาจอยู่จำนวนหนึ่งและรัฐบาลโชกุนถือว่าต้องเสียภาษี ในขณะนั้นผู้ผลิตเบียร์ให้กู้ยืมเงินพร้อมๆ กัน ให้ยืมเงินแก่คนทั่วไปอย่างแข็งขัน และในขณะเดียวกันก็เสนอเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ นอกจากนี้ ตั้งแต่สมัยมุโรมาชิ การแยกการกลั่นและการเสนอขายก็เริ่มขึ้น และ "ร้านเหล้า" ที่เชี่ยวชาญด้านการจัดหาสาเกและ "โรงน้ำชา" ที่ให้บริการชาก็เริ่มปรากฏขึ้น หลังจากนั้น ในช่วงสงครามรัฐ ไดเมียวแต่ละแห่งได้ปกป้องร้านขายสุราและโรงน้ำชาอย่างแข็งขันเพื่อเสริมสร้างเศรษฐกิจในดินแดน อิซากายะสำหรับคนทั่วไปจะถูกสร้างขึ้นในเขตเมืองและตามทางหลวง

การพัฒนาอิซากายะอย่างเต็มรูปแบบจะอยู่ในช่วงสมัยเอโดะ ที่ร้านขายเหล้า (ร้านเหล้า) ที่เคยขายเหล้าตามน้ำหนัก พวกเขาเริ่มดื่มสุราตรงจุดนั้น และค่อยๆ เริ่มเสนอเครื่องเคียงง่ายๆ การดื่มเหล้าที่ร้านขายเหล้าเรียกว่า "อิซาเกะ" เพราะ "ดื่มต่อเนื่อง" และร้านเหล้าที่ให้บริการก็ติดสติกเกอร์ "อิซาเกะ" ไว้บนร้านเพื่อให้แตกต่างจากร้านเหล้าที่ขายอย่างเดียวคือ ออก. แม้กระทั่งตอนนี้ แผงขายเครื่องดื่มแบบยืนที่ติดอยู่กับร้านเหล้าเหล่านี้ก็ยังคงมีอยู่ และในบางกรณีก็ทำหน้าที่เป็นแหล่งพบปะสังสรรค์สำหรับผู้อยู่อาศัยในบริเวณใกล้เคียง มีระบบอื่นๆ เช่น ระบบที่เริ่มเมื่อร้านต้มเริ่มใส่สาเก และระบบที่พัฒนามาจากแผงขาย ในเอโดะ อัตราส่วนของชายและหญิงมีอคติต่อผู้ชายอย่างมาก และเนื่องจากมีชายโสดจำนวนมากอาศัยอยู่ตามลำพัง อิซากายะที่คุณสามารถดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์และกินได้ง่ายจึงแพร่หลายไป ในทางกลับกัน ในพื้นที่ชนบท การขยายร้านเหล้าก็ล่าช้าไปจนถึงจุดสิ้นสุด และเราต้องรอจนถึงครึ่งหลังของศตวรรษที่ 18

ในยุคเมจิ สุราตะวันตก เช่น เบียร์ ไหลเข้ามาภายใต้ชื่อบุนเม ไคกะ และในปี พ.ศ. 2442 "หอเบียร์เอบิสึ" สำหรับผู้มั่งคั่งได้ก่อตั้งขึ้นในกินซ่า หลังจากนั้น อิซากายะสไตล์ตะวันตก เช่น คาเฟ่และคาบาเร่ต์ก็หลั่งไหลเข้ามาเรื่อยๆ ในปี ค.ศ. 1939 การผลิตเบียร์ถึงจุดสูงสุดก่อนสงคราม ในปี ค.ศ. 1944 ร้านอาหารและร้านกาแฟจำนวนมากถูกบังคับให้ปิดตัวลงเนื่องจากร่างมาตรการฉุกเฉินในการสู้รบที่เด็ดขาด ในขณะที่อิซากายะระดับชาติที่จำกัดเบียร์หรือสาเกหนึ่งชนิดต่อคนปรากฏขึ้น

หลังสงครามในปี 1960 การบริโภคสาเกและสุราตะวันตกกลับเปลี่ยนไป

จนกระทั่งประมาณปี 1970 อิซากายะมีภาพลักษณ์ที่แข็งแกร่งของชายออฟฟิศชายที่ดื่มสาเกญี่ปุ่น แต่ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา มีการเพิ่มเครื่องดื่มและอาหารที่หลากหลาย เช่น ชูฮิและไวน์ ลงในการตกแต่งภายในเพื่อให้ผู้หญิงชอบ มัน. จำนวนร้านค้าที่คิดค้นสิ่งนี้เพิ่มขึ้นและภาพลักษณ์ของสถานที่ที่ใคร ๆ ก็สามารถใช้ได้อย่างง่ายดายรวมถึงกลุ่มผู้หญิงเท่านั้นและครอบครัวกำลังถูกสร้างขึ้น

โดยเฉพาะอย่างยิ่งตั้งแต่ช่วงทศวรรษ 1980 เป็นต้นมา ร้านอิซากายะได้รับความนิยมมากขึ้น ส่งผลให้อิซากายะมีราคาถูก ดึงดูดผู้คนจำนวนมาก ส่งเสียงดังเล็กน้อย และมีข้อได้เปรียบในการเลือกเครื่องดื่มและอาหารตามรสนิยมของผู้คนที่หลากหลาย ด้วยเหตุนี้จึงมักใช้เป็นสถานที่สำหรับจัด "งานเลี้ยงง่าย ๆ " ในกลุ่มต่างๆ เช่น นักเรียน พนักงานออฟฟิศ และเพื่อนฝูง ร้านค้าหลายแห่ง ซึ่งส่วนใหญ่เป็นร้านลูกโซ่ ขายอาหารและเครื่องดื่มราคาถูก ดังนั้นจึงให้บริการลูกค้าได้หลากหลายโดยไม่คำนึงถึงเพศ

โรงเตี๊ยมจีน
สาเกที่เก่าแก่ที่สุดที่ได้รับการยืนยันในประเทศจีนคือสาเกที่ติดอยู่กับเครื่องปั้นดินเผาประมาณ 7000 ปีก่อนคริสตกาล การแยกย่อยรวมถึงส่วนผสมต่างๆ เช่น ข้าว องุ่น และน้ำผึ้ง ในขั้นต้น เมืองหลวงของราชวงศ์หยินและโจวก่อตั้งขึ้นในภาคเหนือของจีน ดังนั้นก่อน 270 ปีก่อนคริสตกาล เมื่อการเพาะปลูกข้าวสาลีได้รับความนิยม เหล้าลูกเดือยและลูกเดือยถูกเมา และหลังจากนั้น สุราข้าวสาลีก็เมา เนื่องจากสภาพอากาศ การปลูกข้าวสามารถทำได้เฉพาะในจีนกลางและจีนตอนใต้เท่านั้น จึงมีคำกล่าวว่าสุราข้าวถูกจำหน่ายในช่วงศตวรรษที่ 3 ก่อนคริสตกาล เนื่องจากการรวมตัวกันของราชวงศ์ฉินในจีน

หลังจากนั้น มีการแจกจ่ายผ้าและมีดในช่วงฤดูใบไม้ผลิและฤดูใบไม้ร่วงประมาณศตวรรษที่ 6 ก่อนคริสตกาล และมีการแจกจ่ายเหรียญทองแดงในช่วงสงครามฤดูใบไม้ผลิและฤดูใบไม้ร่วงระหว่าง 403 ปีก่อนคริสตกาล ถึง 221 ปีก่อนคริสตกาล ด้วยการกำเนิดของเศรษฐกิจการเงินเหล่านี้ เชื่อกันว่าอิซากายะและโรงเตี๊ยมที่ให้บริการเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ถือกำเนิดขึ้น ในประเทศจีนโบราณ ผู้คนถูกห้ามดื่มสุรา และกฎหมายฮั่นระบุว่า "ถ้าคุณดื่มแอลกอฮอล์เป็นกลุ่มโดยไม่มีสามคนขึ้นไป คุณจะถูกปรับสี่คัน" อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่างานเลี้ยงของผู้คนจะได้รับอนุญาตในระหว่างการเฉลิมฉลองระดับชาติ จากนี้ไปดูเหมือนว่าร้านอิซากายะในสมัยโบราณจะเป็นร้านสำหรับคนมั่งคั่งโดยเฉพาะ

หลังจากนั้น รอบๆ ราชวงศ์ถัง อิซากายะก็เริ่มเปิดในแต่ละเขตเมืองสำหรับประชาชนทั่วไป และถูกเรียกว่า "ชู" "ชูโร" "ชูกะ" เป็นต้น กวีเหล่านี้ร้องโดย Li Haku และ Du Fu Izakaya ซึ่งทำหน้าที่เป็นโรงแรม 2 แห่งเรียงรายไปตามทางหลวงของแต่ละเมืองและป้าย "Sake Flag" ถูกยกขึ้นและนักดื่มชาวอุยกูร์กำลังทำงานอยู่ ในขณะนั้นห้ามทำธุรกิจกลางคืน และธุรกิจช่วงดึกต้องรอจนถึงราชวงศ์ซ่ง นอกจากนี้ ในสมัยราชวงศ์ถัง กวี Wang Han ได้แต่งเพลงเกี่ยวกับไวน์องุ่น แต่ดูเหมือนว่ามันจะเป็นเหล้าสาเกที่ผสมระหว่างข้าวกับน้ำองุ่น แทนที่จะเป็นไวน์ หลังจากนั้นสุรากลั่นก็ถูกนำเข้ามาจากอาระเบีย เรียกว่า "ไปชู" และเป็นที่นิยมในหมู่เศรษฐี จนกระทั่งศตวรรษที่ 20 วิญญาณมีให้ประชาชนทั่วไป

ในราชวงศ์ซ่ง อิซากายะกลายเป็นที่รู้จักในชื่อ "ชูโร" และประมาณต้นศตวรรษที่ 12 ในช่วงต้นศตวรรษที่ 12 ความพยายามครั้งแรกของโลกคือการต้มสุราด้วยไอน้ำและฆ่าเชื้อด้วยความร้อน ในช่วงเวลาที่อิซากายะแพร่กระจายไปสู่คนทั่วไป วัฒนธรรมของติ่มซำที่เรียกว่าโรงน้ำชาก็แพร่หลายในวัดในศาสนาพุทธและอื่นๆ ในทำนองเดียวกัน อิซากายะเอนกประสงค์ของอิซากายะกระจุกตัวอยู่ในโรงน้ำชาและยังคงรักษาหน้าที่ของมันต่อไปจนกว่าพรรคคอมมิวนิสต์จะปกครองมัน วันนี้ "อิซากายะ" หมายถึงร้านอาหาร และ "อิซากายะ" ถูกนำเข้ามาจากประเทศญี่ปุ่นและนำมาใช้ใหม่

โรงเตี๊ยมตะวันออกโบราณ
ว่ากันว่ามีโรงเตี๊ยมอยู่แล้วในบาบิโลเนียโบราณในศตวรรษที่ 18 ก่อนคริสตกาล อิซากายะในสมัยนั้นให้บริการฟรี และข้อเสนอที่จ่ายไปถือเป็นการดูหมิ่น และอิซากายะถูกคนชั้นสูงดูหมิ่นว่าเป็นร้านค้าสำหรับคนชั้นต่ำ แนวโน้มนี้ยังคงดำเนินต่อไปแม้หลังจากศตวรรษที่ 7 ก่อนคริสต์ศักราช เมื่อเศรษฐกิจการเงินแผ่ซ่านไปทั่ว คำอธิบายแรกของโรงเตี๊ยมที่เป็นบันทึกคือประมวลกฎหมายฮัมมูราบี ซึ่งเป็นกลุ่มกฎหมายของชาวบาบิโลน โดยมีข้อกำหนดโดยละเอียด เช่น ข้าวบาร์เลย์ การห้ามทำแปลงปลูก และห้ามแม่ชีไม่ให้มาที่ร้าน

หลังจากนั้นก็แพร่กระจายไปยังอียิปต์เมื่อประมาณ 1300 ปีก่อนคริสตกาล และเบียร์ ไวน์ สุรา ฯลฯ ถูกขายในเมืองหลวงของ Ramses II ซึ่งเป็นราชาแห่งยุคนี้ และโดยเฉพาะอย่างยิ่งเบียร์ก็บ่อยจนพูดได้ เพื่อเป็นเครื่องดื่มประจำชาติ ดูเหมือนเมา แต่ไวน์ไม่ได้ปลูกในสภาพอากาศจึงพึ่งนำเข้า ในที่สุด เศรษฐกิจการเงินก็ขยายตัวเมื่อการหล่อเหรียญของอาณาจักรลิเดียเริ่มขึ้นเมื่อราว 670 ปีก่อนคริสตกาล ในปีเลขสองหลักก่อนคริสต์ศักราช คำสั่งห้ามของแม่ชีถูกยกเลิก และโรงเตี๊ยมได้เปลี่ยนเป็นสถานบันเทิง ต้องขอบคุณศาสนาต่างๆ ที่โรงเตี๊ยมได้แพร่กระจายไปทั่วโลก และเนื่องจากศาสนาคริสต์ หนึ่งในสามศาสนาหลัก และศาสนายิว ซึ่งเป็นบรรพบุรุษของศาสนานี้ ไม่ได้ทำให้การดื่มไม่ดี สองศาสนานี้ Izakaya จึงเกิดขึ้นตามธรรมชาติในที่ที่มันดำรงอยู่

โรงเตี๊ยมในช่วงศตวรรษที่ 5 ก่อนคริสตกาล เมื่อเศรษฐกิจการเงินกลายเป็นเรื่องธรรมดา มีโรงแรมเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า และกวี นักประวัติศาสตร์ และคนในโรงละครจำนวนมากเก็บบันทึกเกี่ยวกับโรงเตี๊ยมในกรีซ ชาวต่างชาติที่ไม่ใช่กรีซ พ่อค้า ผู้แสวงบุญ ยากูซ่า คนเร่ร่อน กะลาสีจากทาส ลูกจ้าง และคนชั้นต่ำคนอื่นๆ รวมตัวกันในโรงเตี๊ยมของกรีก ทำให้พวกเขากลายเป็นที่หลบภัย เช่น การค้าประเวณี การโจรกรรม หรือแม้แต่โจร มันขึ้นอยู่กับว่า ฉันกำลังทำ. โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเอเธนส์ที่โลจิสติกส์มีความเข้มข้น และ Byzantium ซึ่งเป็นเมืองอาณานิคมมีร้านเหล้าหลายแห่ง แต่ชนชั้นสูงยังคงเกลียดโรงเตี๊ยม ห้ามร้านเหล้าที่ชุมนุม Areopagus และปราชญ์เพลโตกล่าวว่า "ผลกำไรที่ไม่รู้จักพอ มันคือ กระทั่งถูกกล่าวหาว่า นอกจากนี้ ในร้านเหล้าของกรีก ไวน์เป็นที่นิยมมากกว่าเบียร์ เนื่องจากมีการพัฒนาการเพาะปลูกองุ่นและการผลิตไวน์

ผับและโรงเตี๊ยมในกรุงโรมโบราณซึ่งก้าวหน้าไปตามกาลเวลาเรียกว่า "โรงเตี๊ยม" และมีการเพิ่มเพิงพร้อมกับโรงเตี๊ยม ดูเหมือนว่าสาขาของ Kizuta ซึ่งเป็นร่างจุติของ Dionysus (แบคคัสในภาษาโรมัน) ถูกแขวนไว้บนชายคาเพื่อเป็นป้าย และลวดลายอื่นๆ ได้แก่ หมี นกอินทรี มะกอก วงล้อและดาบ โรงเตี๊ยมริมถนนที่เชื่อมระหว่างเมืองต่างๆ เช่น โรมและอิตาลี ถูกเรียกว่า "เคาโปนา" และชั้นแรกได้รับการออกแบบอย่างมีสไตล์เป็นห้องอาหาร และชั้นสองเป็นห้องนอน อิซากายะบริสุทธิ์เรียกว่า "โพปิน่า" และดูเหมือนว่าเสมียนหญิงจะทำธุรกิจบนชั้นสองของอิซากายะเป็นโสเภณีเป็นประจำ โรมพิชิตกรีซในศตวรรษที่ 2 ก่อนคริสตกาล แต่กลับชอบดื่มเบียร์ก่อนการพิชิตและดื่มไวน์หลังการพิชิต ตามวัฒนธรรมกรีก

ในสมัยโรมัน โรงเตี๊ยมยังถือว่าหยาบคาย แต่จักรพรรดิที่ 2 ทิเบเรียส, คาลิกูลาที่ 3, คลอดิอุสที่ 4, เนโรที่ 5, ไวเทลลิอุสที่ 8, ลูเซียส เวอร์รัสที่ 17 และที่ 18 ว่ากันว่าจักรพรรดิคอมโมดัสที่สืบต่อกันมา เคยไปโรงเตี๊ยม โดยเฉพาะอย่างยิ่ง Tiberius ชอบดื่มสุรามากจนได้รับฉายาว่า "Biberius" โรงเตี๊ยมโรมันเปิดตอนประมาณ 16:00 น. ในตอนเย็น และเปิดตอนดึกในวันหยุดนักขัตฤกษ์ หลังพระอาทิตย์ตกดินก็ไม่ละเลยการพิจารณาลูกค้าเช่นเครื่องหอมปรุงอาหาร นอกจากการดื่มและการค้าประเวณีแล้ว การพนันยังถูกเพิ่มเข้ามาในผับสไตล์โรมันอีกด้วย และการพนันลูกเต๋าเป็นที่นิยมอย่างมากและเน้นความบันเทิง อิซากายะแพร่กระจายไปยังแต่ละจังหวัดด้วยการพัฒนาของจักรวรรดิโรมัน แต่เมื่อสิ้นสุดจักรวรรดิโรมัน มันก็ถูกทำลายล้าง นี่เป็นเพราะเจ้านายของยุคกลางตอนต้น เช่นเดียวกับขุนนางกรีกและโรมัน ที่ผลิตและบริโภคเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ในท้องถิ่นในอาณาเขตของตน และไม่รู้จักร้านเหล้าเป็นธุรกิจ

Create Date : 05 มิถุนายน 2564

0 comments

Last Update : 5 มิถุนายน 2564 7:42:48 น.

Counter : 1177 Pageviews.

ผู้โหวตบล็อกนี้...

คุณหอมกร