Group Blog
All Blog
|
ญี่ปุ่น 7 วัน 5 คืน วันที่หก ทัวร์อิสระ วันนี้ที่รอคอย ตอนเช้าไปวัดอาซากุซะ ไปเขย่าเซียมซี ได้ออกมาอ่านไม่ออก เอาไปให้เจ้าหน้าที่เค้าดู จะให้เค้าบอกว่ามันดีหรือไม่ดี เค้าพลิกกลับหลัง มันมีคำแปลเป็นภาษาอังกฤษอยู่ข้างหลังด้วย ทำไมเราเซ่ออย่างนี้ แปลออกมาดีหมดทุกอย่าง ดีใจมาก เอากลับบ้านมาด้วย  จากนั้นก็แยกย้ายกันเป็น 2 แบบคือ ไปดีสนีย์กับไม่ไป ถ้าไม่ไปก็แยกไปเลย แล้วเจอกันที่โรงแรมทุ่มครึ่ง เพื่อกินอาหารเย็น เราก็เดินออกมาถ่ายรูปที่สะพานสีแดงกับก้อนอึสีทอง (อาซาฮี)  แล้วเดินเรียบแม่น้ำไปลงสถานีรถไป เราต้องนั่งสายกินซ่าเพื่อไปลงอุเอโน่ แต่สถานีนี้มันไม่มีสายกินซ่า ไปถามเจ้าหน้าที่เค้าบอกว่าไม่ใช่ที่นี่ ทำมือวนๆ แล้วบอกให้ไปทางขวา เราขึ้นมาก็งง ดูแผนที่ริมถนนก็งง (เรามักจะงงทิศไนแผนที่อยู่เรื่อย) วนไปมาสักพักก็เริ่มเข้าใจแผนที่แล้ว เดินไปถึงสถานี ทีนี้จะซื้อตั๋วทำไงดี ถามเจ้าหน้าที่ เค้าไม่พูดภาษาอังกฤษ เค้าบอกแต่ว่าไปอุเอโน่ตั๋ว 160 เยน เราเห็นเครื่องขายตั๋ว หน้าตาประหลาด 2 เครื่อง ไม่รู้ต้องใช้เครื่องไหน เราลองหยอดเหรียญเครื่องทางซ้ายดูแล้วมันทำรายการไม่ได้ ให้เพื่อนไปหยอดตู้ซ้ายเพื่อนบอกไม่ได้เหมือนกัน ..แหงะ ทำไงอ่ะ.. มีคุณป้าคนนึงหันมามอง เราเลยถามซะเลย แกนึกว่าเราเป็นคนจีนจะพูดภาษาจีนด้วย แต่เราบอกว่าไทยแลนด์ แกพยายามจะบอกเราว่าไปอุเอโน่ 160 เยนนะจ๊ะ อันนั้นเรารู้แล้ว แต่จะซื้อตั๋วยังไงคะคุณป้า แกก็บอกประมาณว่าแกพูดอังกฤษไม่ได้ ให้ไปถามเจ้าหน้าที่เอานะ แล้วแกก็ไป เราเลยไปถามเจ้าหน้าที่อีกรอบว่าให้ใช้ตู้ไหน ซ้าย หรื อขวา เธอก็พูดมาเป็นภาษาญี่ปุ่น คุยกันไม่รู้เรื่อง เอาแค่ ซ้าย หรือ ขวา มันยากเย็นจริงน้อ ให้เธอใช้ภาษามือ ยกมือมา ซ้าย หรือ ขวา คราวนี้เธอยกมือได้ให้ไปตู้ขวา เพื่อนบอกทำแล้วไม่ได้ เราเลยลองเอาแบงค์ใส่ไป ทำรายการได้แฮะ เป็นอะไรไม่รู้ เสียเวลาอยู่ตั้งนาน ออกจากสถานีเดินเล่นที่ตลาด ameyoko เดินวนไปมาอยู่พักใหญ่  ทีนี้อยากไปต่อที่ takeya หรือตึกม่วง งงกับแผนที่อีกแล้ว ไม่รู้ตอนนี้เราอยู่ตรงไหนของแผนที่ ถามคนที่เดินผ่านมา เค้าดูแผนทีของเราพักนึง มันเป็นแผนที่ที่เขียนภาษาไทยไว้เต็มเลย เค้าดูๆ หมุนไปมา แล้วให้เราเดินตามเค้าไป เค้าพาเดินไปส่งให้ด้วย ใจดีจัง เจอแล้ว ตึกม่วง....  ช๊อปกันสักพักคิดว่าจะนั่งรถไฟไปอากิฮาบาร่า แต่เพื่อนอยากเดินก็เลยเดินกันไป ถึงอากิฮาบาร่าบ่ายโมงกว่า หิวข้าวเลยไปกินราเมง คิดว่าเป็นราเมงซุปเกลือเพราะรสแปลกๆ ไม่เคยกินแบบนี้มาก่อน อร่อยดี สั่ง ราเมง 1 ชามกับเกี๊ยวซ่า 4 ชิ้น กินกัน 2 คน เค้าเอาถ้วยแบ่งมาให้ด้วย เหมือนรู้ว่าจะแบ่งกันกิน รูปนี้แบ่งใส่ถ้วยเล็กให้เพื่อนไปหน่อยนึงแล้ว  กินเกี๊ยวซ่าไป 1 ชิ้น อร่อยมากแป้งนิ่ม ไส้เยอะ มีน้ำซุปอยู่ข้างในด้วย  แอบถ่ายรูปพ่อครัวมา  ออกมาเดินเล่นแถวๆนั้น เป็นร้านขายอุปกรณ์เหมือนแถวบ้านหม้อ เดินออกมาด้านนอกถนน เป็นร้านเกมส์ทั้งนั้น คนที่นี่ท่าทางจะบ้าเกมส์กันน่าดู เดินไปเรื่อยๆแดดหาย ฟ้าเริ่มมืดเหมือนฝนจะตก เพื่อนชวนเดินกลับ ระหว่างรอข้ามถนนจะเดินกลับซอยเดิมที่จะไปสถานีรถไฟ ลมมาจากไหนไม่รู้พัดแรงมาก ยังกะจะมีพายุ เรารีบวิ่งข้ามถนนไป ตึกด้านหน้ากำลังก่อสร้าง ลมตีผ้าใบดัง กึงๆๆ เราก็กลัวอะไรมันจะร่วงลงมา รีบเข้าไปหลบในสถานี คนญี่ปุ่นเองก็ไม่กล้าออกไปเดิน อัดกันอยู่หน้าปากทางนั่นแหละ เราเลยตัดสินใจไม่อยู่แล้ว ไปที่อื่นดีกว่า ชวนเพื่อนไปชิบูย่า แถวนั้นห้างเยอะ ถ้าฝนตกน่าจะหาที่หลบได้ง่าย เลยไปชิบูย่ากัน ระหว่างทางมีแดดออก แต่ลมแรงมาก  แยกนี้มีคนข้ามถนนกันตลอดเวลา ไปเดินข้ามกับเค้าดูบ้าง คนเยอะจริงๆ  เดินๆ ไปเรื่อยๆ ลมแรง หนาวมาก ต้องแวะเข้าร้านโน้นร้านนี้เป็นระยะๆ ไปต่อที่ฮาราจูกุ ทีแรกว่าจะเดินไปเรื่อยๆ แต่ลมแรง คนเดินไม่ไหวเลยนั่งรถไฟไปกัน ถึงแล้วตรอกนี้ takeshita street  แค่ห้าโมงกว่าๆ ก็เริ่มจะมืดแล้ว เดินๆไปจะแวะกินเครปร้านดัง วันนี้คนไม่เยอะ แต่เพื่อนบอกว่ามันใส่ไอติมด้วยนะหนาวจะตายกินไหวเหรอ เลยไม่กินก็ได้ เดินไปเรื่อยๆ จนหนาวขึ้นทุกทีเริ่มจะไม่ไหวเลยเดินออกไปริมถนนใหญ่ ข้ามสะพานลอยไปแวะที่ kiddyland ออกมาจากร้านหกโมงกว่ามืดสนิทเลย ลมยิ่งแรงขึ้นเลยตัดสินใจกลับไปเดินสถานีอิเคบุคุโระ ใกล้ๆโรงแรมดีกว่า เดินริมถนนไม่ไหวแล้ว ไปถึงสถานีเดินลงไปที่ห้างโทบุ เป็นซุปเปอร์ขายอาหาร เดินๆแล้วอยากกินหลายอย่างเลย ชวนกันกับเพื่อนว่าวันนี้เราซื้ออาหารที่อยากกินไปกินบนห้องกันดีกว่า ไม่ไปกินมื้อเย็นกับทัวร์แล้ว เพราะเค้าบอกว่าเป็นอาหารจีน ต้องน่าเบื่อแน่ๆ เลยโทรไปบอกไกด์ แล้วก็ซื้อชุดซูชิ หมูทอด ปลาไหลย่าง ข้าวห่อสาหร่าย มีของหวานเป็นสตอเบอรี่ มากินกัน เดินออกมาจากสถานี เห็นถนนที่มีร้านค้าน่าเดินมาก แต่หนาวทนไม่ไหว ข้าวของก็พะรุงพะรัง เลยไม่ได้เดิน ดูแผนที่จะกลับโรงแรม ดันหลงอีก ถนนก็ไม่ค่อยมีคน ไปถามเด็กวันรุ่นคู่นึงกำลังเข็นจักรยานออกมาจากซอยพอดี เด็กอู้ชายเค้าพาเดินเข้าซอยไปสัก 50 เมตรแล้วชี้ให้ดูว่าตึกสูงๆโน่นแหละซันไชน์ เดินเข้าไปในตึกได้โล่งอกมาก มาถึงห้องได้แกะอาหารที่ซื้อมากินกัน อร่อยมากๆ 
|
เด็กหญิงฟ้าใส
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 4 คน [?] Link |
||||||||||||
