กรุสมบัติ ตู้กระจกเก่าทาสีแดงหม่นๆ นัยว่าเป็นตู้ในชุดเครื่องเรือนของพ่อกับแม่ ส่วนบนเป็นบานพับกระจกเงาและกระจกใส ชั้นล่างเป็นที่ว่างที่มีบานพับเปิดปิดคนละครึ่ง ในตู้ชั้นล่างนี้ มีทั้งเสื้อและกางเกงที่พับอย่างเรียบร้อย เป็นเสื้อผ้าของผู้พี่ ทั้งพี่ที่คลานเรียงกันมา และผู้พี่ที่มาอาศัยที่กินที่นอน นอกจากชุดนักเรียนที่มีอยู่ชุดเดียวแล้ว เขาไม่มีชุดอะไรอีกที่เป็นของตัวเอง ตู้สมบัตินี้จึงเป็นที่ที่เขาชอบแวะเวียนมาเปิดดู ของในตู้เป็นสิทธิ์ของเขาโดยชอบธรรม เขาเปลี่ยนกางเกงทรงใหม่ตามโอกาส บางวันใส่เสื้อยืดสีแปลกๆ ซึ่งพ้นสมัยแล้ว ช่วยให้ร่างกายเลิกเปลือยเปล่า จึงลดความกลัวผู้คน และมีความอายน้อยลง ถึงกระนั้น ความกลัวคนก็ยังอยู่ในส่วนลึก เมื่อเขาเติบใหญ่ จึงไม่รอช้า ดิ้นรนไปอยู่เมืองใหญ่ ที่ที่ไม่มีใครสนใจใคร และไม่ต้องระแวงใคร ที่จะทำให้จิตใต้สำนึกปรากฏตัว กาลเวลาผ่านไป... เมื่อคิดถึงตู้ใบนี้ ทำให้เขารู้สึกว่าความไม่มี...ช่างสุขแท้ มันคือปริศนาธรรมชั้นสูง...เขาคิด   Create Date : 20 ธันวาคม 2552 10 comments Last Update : 10 มกราคม 2553 0:25:00 น. Counter : 1381 Pageviews. Share Tweet

ลึกซึ้งดีจังค่ะ ชอบที่บอกว่า ในเมืองใหญ่ที่ไม่ต้องระแวงว่าใครจะทำให้จิตใต้สำนึกปรากฏตัว ฟังมันคล้ายๆ "เมือง" ที่ปะการังอยู่ยังไงชอบกล   โดย: ปะการังเรืองแสง 21 ธันวาคม 2552 0:36:17 น.

Less is more...... รูปสวยมากนะคะพี่อิม...สีแสง น้ำหนัก องค์ประกอบเยี่ยมมากๆ   โดย: โปแป้ง (popang ) 21 ธันวาคม 2552 9:10:12 น.

หวัดดีค่ะ เรื่องกรุสมบัติ กับรูป ดูมันแปลกๆนะคะ รูปสวยมาก แต่เหมือนจะไม่ค่อยเกี่ยวกับเรื่องเท่าไหร่... หรือว่าเป็นปริศนาธรรมขั้นสูงที่นักล่าฯเข้าไม่ถึงคะเที่ยวนี้ อิอิ... ......... มาชวนคุณอิมไปเที่ยวน้ำตกด้วยค่ะ   โดย: นักล่าน้ำตก 21 ธันวาคม 2552 13:52:39 น.

มันเหมือนการวิ่งหนีการเป็นตัวของตัวเอง แต่ในที่สุดก็พบกับสัจธรรม ที่ว่า การเป็นตัวของตัวเองหาส่วนที่ดีที่มีในตัวเองพบ ก็จะทำให้สุขใจได้ ตัวอย่างที่เห็นนั้นเกลื่อนค่ะ เวลาดิฉันกลับบ้าน ชอบกลับไปนั่งในห้องดนตรีของคุณพ่อ ซึ่งท่านสะสม ระนาด ซอ จะเข้ สาระพัด มันชื่นใจและอิ่มใจอยากบอกไม่ถูก สมัยก่อนนั้น วันหยุดขออยู่หอไม่อยากกลับบ้านขี้เกียจซ้อมดนตรี กับท่าน เดี๋ยวนี้กลับไปบ้านทีไร ขอติดท่านไปในเมืองเวลาท่านไปซ้อมดนตรีกับข้าราชเกษียรแล้ว และผู้สูงอายุท่านอื่น อยู่กับท่านดิฉันรู้สึกว่าเป็นตัวของตัวเองเหมือนเดิม ไม่ต้องพูดจาภาษาอื่น ไม่ต้องคำนึงว่าต้องแต่งตัวให้สมัยนิยม เพื่อฝรั่งจะได้ไม่หยามหยัน แค่ผ้านุ่งผ้าซิ่นของคุณแม่ที่ยืมมาใส่ แค่สัมผัสนั้นก็สุขใจมากค่ะ คงคล้ายๆกับคนไทยหลายคนเหมือนกัน ที่เห่อของนอกเหลือเกิน อาทิ กระเป๋าหลุยส์ สะสมเงินเดือนมาซื้อของเหล่านี้ ทั้งที่เมืองไทยมีมากมาย เมื่อบางคนได้มีโอกาสมาอยู่เมืองนอก นานปีจะได้กลับ ทีนี้แหละ ของไทยดีไปหมด ซื้อเสื้อผ้าจากเมืองไทยมาเป็นกอง ซื้อทองมาเป็นกำ( หลายกรัม-จนมีกรรม) จนโดนสรรพากรที่นี่ จับปรับกันเป็นว่าเล่น อ่านที่คุณเขียนแล้วสะท้อนมุมมองชีวิตของมนุษย์ได้ดีทีเดียวค่ะ ชอบค่ะ เรื่องรูปนั้น คงไม่เกี่ยวกับเรื่องใช่ไหมคะ แต่รูปนั้นสะท้อนชีวิตได้ดีเหลือเกิน สำหรับคนที่เคยลุยสลัมมา สุขสันต์วันทำงานนะคะ   โดย: It-ta-tee 21 ธันวาคม 2552 17:45:40 น.

ภาพที่นำมาประกอบนี้ เป็นภาพวาดสีน้ำมันของแกลอรี่ในเมืองไทยสมัยเมื่อ 30 กว่าปีมาแล้วครับ เดี๋ยวนี้ความนิยมคงเปลี่ยนไปแล้ว   โดย: Insignia_Museum 21 ธันวาคม 2552 21:35:46 น.

สวัสดียามบ่ายที่แสนจะง่วง ภาพนี้สวย+เหมือนจริงมากๆ ส่วนเนื้อเรื่องก็ได้ใจความแบบลึกๆทีเดียว วันนี้เอารูปโบสถ์วัดบ้านพลับมาฝากค่ะ g src="//image.ohozaa.com/ik/img_4791.jpg">   โดย: ไผ่สวนตาล 22 ธันวาคม 2552 13:58:21 น.

โบสถ์ไม่มาก็เปลี่ยนเป็นกุฎิก็แล้วกันนะ   โดย: ไผ่สวนตาล 22 ธันวาคม 2552 14:03:46 น.

ชอบมาอ่านที่บล็อคนี้จังค่ะ ขอบ่นหน่อยนะคะ เมื่อวันก่อนไปงานปลาทูแม่กลองมาค่ะ ผ่านดำเนิน อัมพวาแล้วใจหาย ข้างทางมีป้ายขายที่เยอะเหลือเกินค่ะ สวนต้นไม้จะกลายเป้นอย่างอื่นได้แต่ใจหายนะคะ ไม่มีเงินไปซื้อไว้ทำสวนต่อ ความฝันมันก็อยู่ได้แค่ตอนเราหลับจริงๆค่ะ   โดย: แม่น้องกะบูน 22 ธันวาคม 2552 14:53:41 น.

ภาพแบบนี้ไม่นิยมแล้วเหรอคะ นกยังชอบอยู่เลย พี่อิมเขียนใช้คำน้อย แต่ได้ความมาก วันนี้ชวนไปดูนก เป็นช่างภาพงานแต่งงาน ครั้งแรกในชีวิตค่ะ https://www.bloggang.com/mainblog.php?id=mylovepopang&month=21-12-2009&group=6&gblog=23   โดย: popang (popang ) 22 ธันวาคม 2552 20:12:10 น.

อ้าว..ไม่นิยมซะแล้วเหรอคะ เพราะอะไรเหรอ... เทคนิคนี้มันก็ยังสวยงามอยู่นะคะ... มาชวนไปเที่ยวน้ำตกด้วยค่ะ เผื่อเป็นแรงบันดาลใจให้ศิลปินอย่างคุณอิมได้วาดภาพในศักราชใหม่นี้บ้างค่ะ   โดย: นักล่าน้ำตก 23 ธันวาคม 2552 16:08:00 น.