ขอบคุณอีกครั้งนะจ๊า ที่ติดตามมาจนถึงภาค 2 อยากรู้จริง ๆ อ่ะ ว่าความลับที่เรากับร็อปรู้กัน 2 คนคืออะไร เราคุยกันว่าเราจะยังไม่บอกครอบครัวทางโน้น เพราะว่าเราอยากจะเป็นคนบอกวันที่เราไปเยี่ยมครอบครัวเค้ามากกว่าบอกทางโทรศัพท์ อีตาฝาชีเค้าก็อยากจะเห็นสีหน้าของครอบครัวเค้าด้วยว่าทุกคนจะทำหน้ายังไง บอกแล้วว่าเรื่องแกลังคนเนี่ย ขอให้บอก อิอิ อันนี้ร่วมมือกันทั้งผัวทั้งเมีย ความลับนั้นก็คือ เรา 2 คนกำลังจะมีสมาชิกใหม่ ก็คือเจ้าแซมในตอนนี้นี่เอง!!! คิดดูดิต้องใช้ความอดทนมาก ๆ นะ เพราะว่าเราเริ่มรู้กันตั้งแต่วันที่ 14 กุมภา แล้วกว่าจะไปที่โน่นก็ช่วงสงกรานต์ แต่ลูก ๆ 3 คนรู้กันหมดแล้ว แล้วทุกคนก็ดีใจและก็รอคอยที่จะมีสมาชิกใหม่แทบไม่ไหว และพอถึงวันที่เข้าไปที่บ้านพอทุกคนหายตื่นเต้นเรื่องเรากับอีตาฝาชี หลังกินอาหารเสร็จก็เริ่มบอกทุกคนว่าเรามีข่าวที่จะแจ้งให้ทุกคนทราบ ทุกคนต่างก็ตั้งใจฟังพอบอกเสร็จก็ เอาล่ะจุ้ย!!! ทุกคนนั่งเงียบสนิท มีแต่ตาทุกคนที่โตแบบไม่ได้นัดกันเพียงแค่ 2 วินาทีแล้วก็ WOW!!! เกือบจะพร้อมกัน เท่านั้นแหละเรา 2 คนตอบคำถามแทบไม่ทัน ทุกคนแสดงความยินดีแล้วก็ตื่นเต้นมาก ๆ เพราะว่าร็อปเป็นลูกคนสุดท้องของครอบครัว และตอนนี้หลาน ๆ ร็อปก็โตกันเกือบหมดแล้ว คนเล็กสุดตอนนั้นก็ประมาณ 5 ขวบ และต้องบอกว่าหลาน ๆ ทุกคนของร็อปน่ารักกันจริง ๆ รู้สึกอบอุ่นกับการไปเจอครอบครัวที่โน่นถึงแม้อากาศจะหนาวแต่ทุกคนก็ทำให้เรารู้สึกอบอุ่นขึ้น เพราะทุกคนให้ความช่วยเหลือทุกอย่าง จนถึงวันกลับอดไม่ได้ที่จะร้องไห้เวลาหลาน ๆ จะกลับบ้านคืนวันที่เลี้ยงส่งเรา 2 คน ขอบคุณจริง ๆ สำหรับน้ำใจทุก ๆ อย่างกับการไปอยู่ต่างบ้านต่างเมือง (ซึ้งอ่ะ) ดูรูปเลยละกันนะจ๊ะ
หลังจากกลับบ้านมาลูก ๆ ก็ดีใจเพราะได้ของฝากกันถ้วนหน้า แสตมป์บ่นอยากไปด้วยคราวหน้า จริง ๆ อยากจะให้ลูกไปด้วยกันหมดทุกคนนะ แต่นึกถึงค่าเครื่องบินแล้วไม่ไหวอ่ะ ถ้าไปกันหมดต้องกินข้าวคลุกเกลือกันไปเป็นปีแน่ เอาไว้ย้ายกันไปทีเดียวเลยละกันนะ แหะ แหะ
1 ปี ผ่านไปไวเหมือนโกหก ตอนนี้ก็มีเจ้าแซมโผล่ออกมาตัวเป็น ๆ แระ คุณฝาชีก็อยากจะพาลูกไปหาครอบครัวที่โน่น (เอาไปโชว์ว่างั้นเหอะ ชิชิ ) เจ้าแซมก็เพิ่งจะตั้งไข่ได้พอดี ไอ้ที่น่ากลัวที่สุดก็เป็นตอนขึ้นเครื่องบินนี่แหละ ก่อนจะไปก็ไปปรึกษาหมอว่าพอจะมียาอะไรที่ช่วยทำให้เด็กสงบบ้างมั้ยเคอะ (ความหมายของแม่มันก็คือ ยานอนหลับน่ะแหละ) แต่หมอบอกว่าไม่ต้องหรอกค้า ผจญภัยกับเด็กสนุกดีออก อ้าว!! เป็นงั้นไปอีก แต่ก็ไม่น่ากลัวอย่างที่คิดนะ กรุงเทพฯ - ฮ่องกง ผ่านไปได้ด้วยดี ฮ่องกง - แคนาดา ก็พอได้ แต่รำคาญก็อีตรงที่เวลามีสัญญาณเตือนให้คาดเข็มขัด ก็ต้องเอาเจ้าแซมที่กำลังหลับได้ที่ขึ้นมานั่งใส่เหมือนกันนี่ดิ อีก็ตื่นขึ้นมาโวยวาย ไม่งัดขึ้นมา แอร์ฯ ก็จะเดินมาเตือนเหมือนคอยจับผิดนักเรียนเป็นระยะ ๆ เฮ้อ!! เซ็งเป็ด และแล้วก็มาถึงแคนาดาจนได้ แอบกระซิบนี้ดส์นุงนะว่าทริปเนี้ยเราได้เจอกับครอบครัวแม่อ้อม "มนลิลลี่" เป็นครั้งแรกด้วยนะ ตอนนั้นก็ยังไม่รู้จักกันหรอก คุณฝาชีเค้าก็เดินคุยกันไป พอกลับมาจากแคนาดาเปิดเว็ปพันทิพอ่านแล้วจำได้แหะ แหะ เป็นพรหมลิขิตจริง ๆ เลยเนาะ
ไปถึงแคนาดาก็ยังได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่นเหมือนเดิม แต่ตอนนี้ทุกคนเริ่มเบี่ยงความสนใจไปที่เจ้าแซมคนเดียว อีพ่ออีแม่มันหมดความหมายไปแล้ว ชิชิ ตอนที่ไปเนี่ยเป็นหน้าร้อนของที่โน่น แต่ก็ยังหนาวสำหรับเราอยู่ดี ประมาณว่าหน้าหนาวบ้านเรานี่แหละ ดีตรงที่มีแดด แล้วอากาศก็สดชื่น ดอกไม้ก็สวยมาก ๆ ผิดกับตอนหน้าหนาวที่ไปทริปแรก แถมยังรู้สึกแต่ละวันน้าน...น นานเพราะว่าขนาด 3 ทุ่มแล้วยังกับตอนบ่าย 2 บ่าย 3 บ้านเรานี่แหละ ขอโบกว่าทริปนี้เป็นทริปที่ enjoy eating ที่สุด เพราะว่าไม่ได้ท้องเจ้าแซมเหมือนทริปแรก แต่ละครั้งที่ออกไปเที่ยวก็จะเป็นการไปกิน กิน และกิน เต็มที่เลยก๊าบพี่..น้อง แหะ แหะ
และแล้วก็ผ่านไปเกือบ 2 อาทิตย์ไวเหมือนโกหก ต้องกลับบ้านอีกแล้วอ่ะดิ ไม่ชอบบรรยากาศของการจากลาเลยจริง ๆ นะ ตอนก่อนจะมาก็ต้องลากับลูก ๆ 3 คน ดีใจที่จะได้กลับมาเจอลูก ๆ ก็ดีใจ แต่ก็เศร้าที่ต้องลากับครอบครัวร็อปทุกคนด้วย วันก่อนวันสุดท้ายพี่สาวร็อปยอมหยุดงานวันนึงเพื่อที่จะได้มีเวลาอยู่กับเจ้าแซมวันนึงเต็ม ๆ ทุกคนรักแซมและคิดถึงแซมกันหมด ขนาดหลานร็อปคนโตอายุเท่ากับเจ้าต๊อปของเรานี่แหละ อายุ 13 แล้วคืนวันสุดท้ายที่มีปาร์ตี้อำลา เค้าร้องไห้โฮเหมือนกับเด็ก ๆ เลย เพราะว่าคิดถึงเจ้าแซม ทำเอาเราอดร้องไห้ไปด้วยไม่ได้ คืนนั้นนั่งร้องไห้กับร็อปคุยกันว่าดีใจที่ได้มาเจอทุกคน แต่ก็เสียใจเวลาต้องลาจากกัน มันแย่เนาะ ร็อปก็ปลอบบอกว่าเรายังมีลูกอีก 3 คนรอเราอยู่ ไม่เป็นไรหรอก วันนึงเราก็จะกลับมาเจอกันอีก แต่พอตอนเช้าก่อนที่จะไปสนามบิน he ร้องไห้ก่อนเราอีกตอนที่ลากับพี่สาว พาลให้เราต้องร้องไห้ตามไปด้วย โธ่!! นึกว่าแน่ แต่สุดท้ายชีวิตแต่ละคนก็ต้องดำเนินต่อไป นี่ยังไม่อยากคิดถึงวันที่เราต้องจากเมืองไทย จากครอบครัว จากกลุ่มเพื่อน ๆ ที่เป็นกำลังใจให้ครอบครัวเรามาตลอด ไม่อยากคิดถึงวันนั้นจริง ๆ นะ จบด้วยความรู้สึกเศร้ายังไงไม่รู้ ขอไปทำใจก่อนนะ แต่ถ้าจะให้ดีช่วยเม้นท์มาเป็นกำลังใจให้หายเศร้าหน่อยก็จะขอบคุณเป็นอย่างยิ่งจ้า
อยากรู้จริง ๆ อ่ะ ว่าความลับที่เรากับร็อปรู้กัน 2 คนคืออะไร เราคุยกันว่าเราจะยังไม่บอกครอบครัวทางโน้น เพราะว่าเราอยากจะเป็นคนบอกวันที่เราไปเยี่ยมครอบครัวเค้ามากกว่าบอกทางโทรศัพท์ อีตาฝาชีเค้าก็อยากจะเห็นสีหน้าของครอบครัวเค้าด้วยว่าทุกคนจะทำหน้ายังไง บอกแล้วว่าเรื่องแกลังคนเนี่ย ขอให้บอก อิอิ อันนี้ร่วมมือกันทั้งผัวทั้งเมีย 
ความลับนั้นก็คือ เรา 2 คนกำลังจะมีสมาชิกใหม่ ก็คือเจ้าแซมในตอนนี้นี่เอง!!! คิดดูดิต้องใช้ความอดทนมาก ๆ นะ เพราะว่าเราเริ่มรู้กันตั้งแต่วันที่ 14 กุมภา แล้วกว่าจะไปที่โน่นก็ช่วงสงกรานต์ แต่ลูก ๆ 3 คนรู้กันหมดแล้ว แล้วทุกคนก็ดีใจและก็รอคอยที่จะมีสมาชิกใหม่แทบไม่ไหว และพอถึงวันที่เข้าไปที่บ้านพอทุกคนหายตื่นเต้นเรื่องเรากับอีตาฝาชี หลังกินอาหารเสร็จก็เริ่มบอกทุกคนว่าเรามีข่าวที่จะแจ้งให้ทุกคนทราบ ทุกคนต่างก็ตั้งใจฟังพอบอกเสร็จก็ เอาล่ะจุ้ย!!! ทุกคนนั่งเงียบสนิท มีแต่ตาทุกคนที่โตแบบไม่ได้นัดกันเพียงแค่ 2 วินาทีแล้วก็ WOW!!! เกือบจะพร้อมกัน เท่านั้นแหละเรา 2 คนตอบคำถามแทบไม่ทัน ทุกคนแสดงความยินดีแล้วก็ตื่นเต้นมาก ๆ เพราะว่าร็อปเป็นลูกคนสุดท้องของครอบครัว และตอนนี้หลาน ๆ ร็อปก็โตกันเกือบหมดแล้ว คนเล็กสุดตอนนั้นก็ประมาณ 5 ขวบ และต้องบอกว่าหลาน ๆ ทุกคนของร็อปน่ารักกันจริง ๆ รู้สึกอบอุ่นกับการไปเจอครอบครัวที่โน่นถึงแม้อากาศจะหนาวแต่ทุกคนก็ทำให้เรารู้สึกอบอุ่นขึ้น เพราะทุกคนให้ความช่วยเหลือทุกอย่าง จนถึงวันกลับอดไม่ได้ที่จะร้องไห้เวลาหลาน ๆ จะกลับบ้านคืนวันที่เลี้ยงส่งเรา 2 คน ขอบคุณจริง ๆ สำหรับน้ำใจทุก ๆ อย่างกับการไปอยู่ต่างบ้านต่างเมือง (ซึ้งอ่ะ) ดูรูปเลยละกันนะจ๊ะ 
) เจ้าแซมก็เพิ่งจะตั้งไข่ได้พอดี ไอ้ที่น่ากลัวที่สุดก็เป็นตอนขึ้นเครื่องบินนี่แหละ 
ก่อนจะไปก็ไปปรึกษาหมอว่าพอจะมียาอะไรที่ช่วยทำให้เด็กสงบบ้างมั้ยเคอะ (ความหมายของแม่มันก็คือ ยานอนหลับน่ะแหละ) แต่หมอบอกว่าไม่ต้องหรอกค้า ผจญภัยกับเด็กสนุกดีออก อ้าว!! เป็นงั้นไปอีก แต่ก็ไม่น่ากลัวอย่างที่คิดนะ กรุงเทพฯ - ฮ่องกง ผ่านไปได้ด้วยดี ฮ่องกง - แคนาดา ก็พอได้ แต่รำคาญก็อีตรงที่เวลามีสัญญาณเตือนให้คาดเข็มขัด ก็ต้องเอาเจ้าแซมที่กำลังหลับได้ที่ขึ้นมานั่งใส่เหมือนกันนี่ดิ อีก็ตื่นขึ้นมาโวยวาย ไม่งัดขึ้นมา แอร์ฯ ก็จะเดินมาเตือนเหมือนคอยจับผิดนักเรียนเป็นระยะ ๆ เฮ้อ!! เซ็งเป็ด 
และแล้วก็มาถึงแคนาดาจนได้ แอบกระซิบนี้ดส์นุงนะว่าทริปเนี้ยเราได้เจอกับครอบครัวแม่อ้อม "มนลิลลี่" เป็นครั้งแรกด้วยนะ ตอนนั้นก็ยังไม่รู้จักกันหรอก คุณฝาชีเค้าก็เดินคุยกันไป พอกลับมาจากแคนาดาเปิดเว็ปพันทิพอ่านแล้วจำได้แหะ แหะ เป็นพรหมลิขิตจริง ๆ เลยเนาะ 
ขอไปทำใจก่อนนะ แต่ถ้าจะให้ดีช่วยเม้นท์มาเป็นกำลังใจให้หายเศร้าหน่อยก็จะขอบคุณเป็นอย่างยิ่งจ้า 
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
ตามมาอ่านแว้ว เดจาวูเรื่องเจอกันที่สนามบินขึ้นมาเชียว
ว่าแต่ช่วงที่เราไปเมื่อปลายปีที่แล้วอากาศกำลังดีเลยเนอะ แดดเปรี้ยงแต่ลมเย็น และเป็นหน้าเชอร์รี่พอดี ชอบมากๆๆ อ้อมเดินไปซื้อกินทุกวันเลยอ่ะ
ว่าแต่ต่อรู้ยังว่าจะย้ายไปเมื่อไหร่อ่ะจ้ะ คืบหน้ายังไงมาบอกเล่าเก้าสิบ (ร้อยนึงก็ได้ อิอิ) ให้ฟังกันบ้างเน้อ
เทคแคร์จ้า