Bloggang.com : ณ เมืองเบียร์ : ย้อนรอย...ทริปแรกหรรษา พาเพลิน ณ เมืองเบียร์ Ep.1

ย้อนรอย...ทริปแรกหรรษา พาเพลิน ณ เมืองเบียร์ Ep.1

ฮาาาโหล พี่น้องคะ หายไปนาน มีภาระกิจ ทั้งงานราช งานหลวง งานประจำ งานอดิเรก ให้ตายเถอะโรบิ้น ให้ดิ้นเถอะโรเบริ์ต ไม่ค่อยมีเวลาเลยค่ะ

บล็อคนี้จะพูดถึงการมา หมูแลนด์ เป็นครั้งแรก ด้วยวีซ่าท่องเที่ยว 90 วันค่ะ

จะกล่าวถึงการขอวีซ่าท่องเที่ยว หรือ วีซ่าเช็งเก้น จะว่ายากก็ยาก จะว่าง่ายก็ง่ายค่ะ (จริงๆแล้วพึ่งดวงซะส่วนใหญ่ อิอิ

) การเตรียมเอกสาร เป็นเรื่องรองๆ ลงมา แต่ก็ใช่ว่าไม่เหนื่อยเรื่องการเตรียมเอกสารนะคะ เพราะก็ศึกษามาสมควร ตรงไหนที่เป็นช่องโหว่ ที่จะทำไม่ให้ได้วีซ่า เราก็ปิดช่องโหว่ นั้นซะ เอกสารนี่ไม่ต้องพูดถึงค่ะ ขนไปสถานฑูตเรียกได้ว่า เตรียมตัวพรีเซ็นต์ผลงานเต็มที่ (ทำยังกะแกจะไปสมัครงานเลยเน้อ) เอาไปแบบว่าเป็นแฟ้มๆๆ (ไม่รู้จะขนไปทำมัยนักหนา)

ก่อนไปขอวีซ่า ก็ไปบนไว้หลายแห่ง ฮาาาา ทำงัยได้ง่ะ ก็เค้ากลัวนิ สถานฑูตนัด 8.30 น. แต่คุณนายสายเสมอเล่นไปถึง 9.00 น.ค่ะ แหะๆๆๆ นิสัยสายเสมอนี่ เสมอต้นเสมอปลายจริงๆค่ะ ใครได้ไปเป็นภรรยาถือว่าโชคดีเหลือหลาย (เพราะเป็นคนเสมอต้นเสมอปลาย มิเปลี่ยแปลง เอิ๊กส์ๆๆ)

ก่อนเข้าสถานฑูต ก็ยกมือไหว้ เจ้าที่เจ้าทาง ขอให้สัมภาษณ์ผ่านไปด้วยดี ไม่มีอุปสรรค (ขนาดแกมาสายนะเนี่ย) แถวต่อเข้าสถานฑูตก็ย๊าวยาว ยืนไปปวดขรี้ไป ท้องไส้มันปั่นป่วน ตื่นเต้นยังงัยบอกไม่ถูกเลยค่ะ

จะเป็นลมซะให้ได้ แอร๊ยยยยยยย !!!

อีแม่เจ้าเอกสารก็ดันลืม copy อันนึง ต้องวิ่งมา copy อีก โอ๊ยยยอยากจะบ้าตาย อยากเขกกระโหลกตัวเองจริงๆ ก็ว่าเตรียมพร้อมแล้วเน้อ ไหนจะสายอีก เอาเข้าไป งานนี้คุณนายสายเสมอจะได้วีซ่ามั้ยเนี่ย

ถึงขั้นตอนยื่นเอกสารและสัมภาษณ์ คนสัมภาษณ์ ก็สัมภาษณ์เรียบๆ ง่ายๆ ไม่น่ากลัวอย่างที่คิด (แต่ตอนนั้นจะเป็นลมแล้วง่ะค่ะ ขี้หดตดหายเลยว่าได้) ส่วนคุณหมูไก่ ยืนขนาบข้าง (แต่งตัวซะหล่อเลยวันนี้ เข้าใจผิดอะไรหรือเปล่าคิดว่าเค้าจะสัมภาษณ์ตัวเองหรืองัย) มายืน เก้ๆ กังๆ อยู่ข้างๆ ไอ้เราก็กลัวคนสัมภาษณ์เค้าจะว่า เราก็สะกิดบอก ไปนั่งได้แล้ว อีนี่ก็ยืนอยู่ได้ ไม่ยอมไปแฮะ ก็น่าจะรู้ว่าคนโดนสัมภาษณ์ง่ะเป็นช้านนน ไม่ใช่แกนะ มายืนอ้วนอยู่ได้

การสัมภาษณ์ผ่านไปด้วยดี มีนาทีระทึกนิดหน่อยตอนเค้าถามหาที่ดิน เราบอกว่ามี แต่เป็นชื่อแม่ แหะๆๆ คนสัมภาษณ์เลยบอกว่า ถ้างั้นคุณไม่ได้มีที่ดินนะคะ เพราะต้องเป็นชื่อคุณเท่านั้น (แหมมม เดี๋ยวแม่ก็ยกให้ชั้นแหล่ะย่ะ ยังงัยก็ต้องเป็นของชั้น )

ในใจตอนนั้นคิดว่าตรูจะได้วีซ่ามั้ยเนี่ย มาสาย แถมอีหมูอ้วนมายืนเป็นพลายกระซิบข้างๆ อีกต่างหาก กลัวคนสัมภาษณ์หมั่นไส้เอาง่ะดิ แล้วพาลไม่ให้วีซ่าง่ะ....................จบการสัมภาษณ์ใจก็ระทึกอยู่ ต้องรออีก 2 วัน ถึงจะมารับเล่ม แง๊ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ นอนไม่หลับ

และแล้วก็ถึงวันมารับเล่ม ปวดขรี้ อีกละ แต่ยังงัยขอไปรับเล่มพาสปอร์ตคืนก่อนละกัน อีหมูไก่บอก ขอเป็นคนเปิดเอง (เพราะเธอปวดขี้อยู่ ถ้าเปิดแล้วเกิดช็อคขึ้นมา เดี๋ยวขี้แตกอีก) พอหมูไก่เปิด เห็นวีซ่าเรา พร้อมรูปหน้าสวยๆ เอิ๊กส์ๆๆ (อันนี้คิดเอง เออเอง) ติดอยู่ที่เล่ม โอ๊ยยยยยยยยยแค่นั้นแหล่ะค่ะ น้ำตาหมูไก่แทบร่วงเลย ส่วนข้าเจ้า ดีใจก็ดีใจนะ แต่ขอไปขี้ก่อนได้มั้ยง่าาา (อย่างนี้เค้าเรียกว่า ดีใจจนขี้แตกขี้แตน กันเลยทีเดียว อิอิ)

หลังจากได้วีซ่า งานเข้าอีกแล้วมั้ยล่ะ ดันบนไว้หลายแห่ง ดันลืมง่ะดิ จะหวังพึ่งอีหมูไก่นะเรอะ ฮีก็เอ๋อ ไม่รู้เรื่องการบนเหมือนกัน ลืมจดไว้ซะมั้ยล่ะชั้นเนี่ย เซ็งจิตเลยดิ ต้องไปตามแก้บน แก้ล่าง กันเจ้าละหวั่น เอาวะ เอาที่จำได้ก่อนก็แล้วกัน ที่เหลือก็จุดธูปอธิฐานเอาแล้วกันเน้อ (ทีหลังบนอะไรไว้ต้องจดใส่สมุดบันทึกซะแล้ว ถ้างั้นลืมแหงๆ) จริงๆ แล้วจะว่างมงายก็ได้ค่ะ แหะๆๆ แต่มันเป็นที่พึ่งทางใจสิ่งสุดท้ายจริงๆนะ...

แล้วก็ถึงเวลา คุณนายสายเสมอ ก็เตรียมตัวเดินทางไปยัง หมูแลนด์ ด้วยน้ำหนักกระเป๋ารวมกัน 2 คน โหลดลงเครื่อง 75 กิโล และถือขึ้นเครื่องอีก คนละ 20 กิโล กร๊ากกก แขนแทบหัก ตอนถือขึ้นเครื่องก็ทำหน้าแบบว่า เบามาก พนักงานจะได้ไม่ด่า

มีทั้ง เสื้อผ้า ของกิน ผัก ผลไม้ หมูหมากาไก่ เต็มไปหมด หนักมากขอบอก ยังคิดอยู่เลยว่าเผลอหยิบก้อนหินใส่กระเป๋ามาบ้างป่ะเนี่ย หนักชิ...หาย (ไม่รู้แกจะขนอะไรกันนัก ไปเที่ยวนะ ไม่ใช่ย้ายบ้าน )

รอๆๆ เหินฟ้าไปหมูแลนด์ (เห็นหลังแล้วอยากเห็นหน้า เห็นหน้าแล้วอยากหงายหลัง) !!!!!

ระหว่างการเดินทาง ข้าเจ้า หลับตลอดค่ะ แหะๆๆ เหนื่อยนิ ขนของซะขนาดนั้น ก็ต้องเหนื่อยเป็นธรรมดาแหล่ะ จะตื่นเวลาเค้าเรียกกินเท่านั้นค่ะ กินเสร็จหลับต่อ เอิ๊กส์ๆ 10 ชั่วโมงผ่านไป ไวเหมือนโกหก และแล้วก็ถึง หมูแลนด์ ดินแดนเมืองเบียร์ซักที นั่งเหมื่อยตรูดซะตั้งนาน (ห้องน้ำก็ไม่กล้าเข้า แบบว่าเวลาเดินผ่านผู้คนแล้วอายยังงัยไม่รู้ เพราะว่าเวลาเข้าทีน๊านนาน กลัวเค้ารู้ว่าไปขี้มาง่ะ)

มาถึงเมืองเบียร์ทั้งที อย่างแรกเลยก็ต้องถ่ายรูปเครื่องบินที่นี่ไว้ซักกะหน่อย เราลงที่แฟร็งค์เฟิส นี่เลยสายการบิน ลุฟหรรษา (ลุฟธันซ่า) อิอิ

จะบอกว่า ขนกระเป๋ามาเยอะเนี่ย งานเข้าจนได้ โดนตรวจที่ ตม. ตม.สุดหล่อเรียกสุ่มให้เปิดกระเป๋าหนึ่งใบ จากจำนวน 8 กระเป๋า แหะๆๆ ตม.สุดหล่อแกดันไปสุ่มกระเป๋าที่มี กางเกงลิง ข้าเจ้า พวกเครื่องแกงแล้ว พวกสมุนไพรทั้งหลาย แกก็เล่นคุ้ยๆๆ กางกางลิง จากนั้นไปเจอพวกเครื่องแกง แกก็ถามว่า นั่นอะไร เราก็บอกว่า อ๋อ เครื่องแกงไทยๆง่ะ ไว้ทำอาหารไทย อิอิ แกเลยบอกว่า โอเค ไปได้ แกชอบกินอาหารไทย แอร๊ยยยยยยยย คุ้ยกางเกงลิงเค้าตั้งนาน ถามแค่เนี๊ยะ (แต่ก็ดีแล้วแหล่ะที่ถามแค่นี้ แหะๆๆ เพราะถ้าค้นอีกกระเป๋า ต.ม.สุดหล่อยึดกุนเชียง ข้าเจ้าไปกินแน่ๆ เพราะเห็นบอกว่าชอบอาหารไทยอยู่ด้วย เอิ๊กส์ๆ)...............!!!!!

...ณ สนามบิน แม่หมูไก่มารับ พร้อมดอกไม้ 1 ช่อ แต่พอแกเห็นกระเป๋าที่ขนอพยพมาแค่นั้นแหล่ะ แกอยากจะเอาช่อดอกไม้คืน แล้วขับรถกลับบ้านไปเลย ฮาาาา

แกขำๆ แล้วพูดว่า รถชั้นจะพอขนกระเป๋าพวกเธอมั้ยเนี่ย สงสัยจะต้องขนซักสองเที่ยวมั้ง

แต่ด้วยความโปรของอีหมูไก่ รถคันเล็กๆ กระจิ๋วหลิวของแม่ ก็สามารถนำพากระเป๋าอพยพทั้งหลายกลับบ้านได้อย่างปลอดภัย (แต่ตรูเนี่ยเกือบตายเลย เพราะกระเป๋าทั้งหมดทับอยู่บนตัวอีชั้นค่ะ

กว่าจะถึงบ้านแม่ใช้เวลา ครึ่งชั่วโมง เหน็บกิน ออกจากรถไม่ได้เลย อีหมูไก่ต้องมายกอีชั้นออกจากรถค่ะ ) นึกสภาพดู รถก็เล็กๆ กระเป๋าแปดกระเป๋า คนอีกสามคน โอ๊ยยย ยังกะรถขนหมูเลยค่ะ ฮาาาา

ถึงบ้านแม่หมูไก่ น้ำตาแทบร่วง เพราะแม่หมูไก่ หุงข้าวไว้ให้กินค่ะ แล้วผัดเผ็ดหมู(คนเยอรมันทำ) ไม่เผ็ด แต่ขอบอกว่า อร่อยที่ซู๊ดดดดดค่ะ ประทับใจอีกแว้วววว กินไปน้ำตาร่วงไป ( เหน็บกิน ยังมะหายเลย แงๆ ) ก้าวแรกที่ถึงเยอรมัน ก็ได้กินข้าวซะแล้ววว แม่หมูไก่นี่เอาใจสุดๆ เลยค่ะ น่ารักมากๆ รู้ใจว่าที่ลูกสะใภ้ต่างแดนดีแท้น้อออ

หลังจากกินข้าวกินปลาเสร็จเรียบร้อย เราก็ต้องกลับบ้านหมูไก่ (อพาร์ทเม้นท์นั่นเอง) ก็ต้องย้ายของไปยังรถหมูไก่อีก ตายรอบสองค่ะ

จากบ้านแม่ไปที่อยู่หมูไก่ขับรถประมาณ 45 นาที ระหว่างทางก็มองไปรอบๆ มันเป็นอะไรที่ใหม่ไปหมดสำหรับเราค่ะ ต้นไม้ บ้านเมือง รู้สึกตื่นเต้นจัง ฮิฮิ รู้สึกเหมือนอยู่อีกโลกนึงเลยค่ะ (ธรรมดาง่ะค่ะคนมันไม่เคยมายุโรปเลยนิ ก็ต้องเหมือนบ้านนอกเข้ากรุงเป็นธรรมดา แหะๆๆ)

กว่าจะถึงอพาร์ทเม้นหมูไก่ก็ปาไปหลายทุ่มเหมือนกัน พอเห็นสภาพอพาร์ทเม้นท์เค้าแล้ว คิดในใจ ทำมัยมันว่างเปล่าอย่างนี้น้อ (แกจะไม่มีอะไรบ้างหรืออย่างไร

) แต่ยังดี แม่หมูไก่มาปูที่นอนไว้ให้ พร้อมตุ๊กตาเสือ 1 ตัวอยู่ที่เตียง แม่แอบโรแมนติกอีกละ

เดี๋ยวยังงัยวันนี้ขอพักผ่อนก่อนนะคะ เหนื่อยกับการเดินทางซะเหลือเกิน เดี๋ยวมาเม้าท์ต่อเด้อค่ะ

สวัสดีค่ะ

Create Date : 22 สิงหาคม 2553

Last Update : 13 ตุลาคม 2553 6:54:13 น.

7 comments

Counter : 408 Pageviews.

เล่าเรื่องได้สนุก น่าอ่านมากค่ะ

โดย: phuketian

วันที่: 22 สิงหาคม 2553 เวลา:7:22:31 น.

กระเป๋า 8 ใบ

เจอแล้วนักขนทีมชาติ

โดย: ich habe kein Geld

วันที่: 22 สิงหาคม 2553 เวลา:11:19:00 น.

เขียนน่ารักมากกกก..
อ่านแล้วเพลินดีจังเลย
จะคอยแวะเวียนมาอ่านอีกนะจ๊ะ

โดย: มาดิน IP: 202.176.190.86 วันที่: 22 สิงหาคม 2553 เวลา:17:31:24 น.

เขียนได้น่าติดตูดเอ๊ยน่าติดตามมากค่ะ
เดี๋ยวจะแวะมาอ่านรีบๆเขียนหน่อยนะคะ อย่าให้โมโหเดี๋ยวทำตัวดำนะ อิอิ

โดย: ningning 'carley IP: 125.26.37.77 วันที่: 22 สิงหาคม 2553 เวลา:19:49:03 น.

พี่มดดดด

แชมป์นักขน ฮาาาาเอาไว้เราเดินทางพร้อมกันนะ หนุจะได้ศึกษาว่าพี่ทำยังไง ขนได้เป็นร้อยโลในเที่ยวเดียว ฮาาา

ปอลิง เพลงโปรดมากมาย ชอบๆๆ

โดย: P&Mtogether

วันที่: 23 สิงหาคม 2553 เวลา:1:19:39 น.

รูปบนสวยนะ ไอ้ที่เห็นแต่ข้างหลังน่ะ ฮิ้วววววววว

โดย: Tiffy IP: 188.192.76.156 วันที่: 13 ตุลาคม 2553 เวลา:22:02:46 น.

รักพี่มดเสมอ จุ๊บๆ

โดย: สาวร้อยร้อยชั่ง พันนี่ IP: 79.255.81.97 วันที่: 21 ตุลาคม 2553 เวลา:23:06:16 น.