ต้นไหมแห่งรักตอนที่ 4: ดักแด้ที่แตกตัว

อ่านตั้งแต่ตอนที่ 1 มานะครับ

“Guess Who?” (ทายซิใครเอ่ย)

เป็นไปตามที่ผมคาด ประโยคถัดไปตามมาไม่นานนัก ด้วยความที่บริษัทที่ผมทำงานอยู่ มีชาวต่างชาติ เดินชนกันยั้วเยี้ยไปหมด พวกเราจึงสื่อสารกันเป็นภาษาอังกฤษเป็นเรื่องธรรมดาไปเสียแล้ว

ผมไม่ตอบข้อความนั้น เพราะถึงแม้อยากจะตอบใจจะขาดก็คงตอบไม่ได้ เพราะ net send มันไม่บอกที่มาของคนส่งอยู่แล้ว ถึงตอนนี้ผมขอเรียนตรงๆว่า ถ้าท่านประธานกรรมการบริหารจะเรียกผมเข้าไปพบ ผมจะบอกให้ท่านรอผมสักห้านาทีได้ทีเดียว

ข้อความที่ 3 ตามมาอย่างรวดเร็ว แต่คราวนี้เปลี่ยนจากช่องทาง one way communication แบบ net send มาเป็น Instant Messaging หรือแชท ที่ใช้เฉพาะในองค์กร

“หวัดดี จำได้เป่าว่าคัย” คราวนี้มาเป็นภาษา ไทยแชทรูม ต้องให้มันดูวิบัติๆ เข้าไว้อย่างนี้

“คุ้นๆนะ ใช่คนที่เจอตรงถนนหรือเปล่า” ผมเปิดดเกมรุกแบบ ไม่ผลีผลามกะว่ามีช่องจะเจาะเข้าทำทันที

“จำย้อนไปมากกว่านั้นไม่ได้ใช่เป่า” เอาละสิ ถ้าผมตอบว่าจำไม่ได้ เธอต้องเสียใจแน่ แต่ถ้าผมบอกว่าจำได้ ต้องโดนเธอทดสอบมากขึ้นแน่ๆ ผมใช้สมองครุ่นคิดคำตอบ

แต่ก่อนที่ผมจะตอบอะไรออกไปเพิ่มเติม ผมเหลือบขึ้นไปดู ชื่อ นามสกุลเธออีกครั้ง ด้วยความหวังที่ว่า จะพอนึกอะไรออกบ้าง

“ชไมภรณ์ XXXXXXXXXXXXX”
ชื่อแบบนี้ สะกดแปลกๆ แบบนี้ นามสกุลยาวเป็นรถไฟ แบบนี้

“เฮ้ย”

ผมอุทานออกมาอย่างนั้นจริงๆ อีกแล้ว น้องเจี๊ยบผู้สื่อข่าว CNN ประจำบริษัท ชะโงกหน้าพ้น Partition ขึ้นมาดูเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าเป็นผม คนที่ไม่เคยมีอะไรมันๆ ให้แกได้เก็บไปเมาท์ แกก็หดหัวลงไปทำงานต่อ

ตอนนี้ ปริศนาทั้งหมดกระจ่างแล้ว ผมทราบแล้วว่า ฆาตกร เอ้ย นางฟ้า vios หรือ สาวน่ารักที่รู้จักผม คนนี้ ที่แท้คือ ชไมภรณ์ หรือ ไหม หรือที่เพื่อนๆ ตั้งฉายาเชยๆ ตามประสาเด็กๆ สมัยนั้น ว่า ยัย “ชะมดผอม”

เธอเป็นเพื่อนสมัยประถมของผมนั่นเอง

ความคิดแรกของผม คือ โอ้ อนิจจา มีดหมอศักดิ์สิทธิ์เล่มไหน ช่างปั้นแต่ง ยัยชะมดผอมของผมให้เป็นไปได้ถึงเพียงนี้ ผู้หญิงซูบๆ ตาโตโบ๋ๆ ผมม้าสั้น ท่าทางช้าๆ เลื่อนลอยๆ ตลอดเวลาคนนั้น ผู้หญิงที่เพื่อนๆ ต้องรีบตื่นเมื่อฝันเห็นคนนั้น กลายมาเป็นผู้หญิงที่ผมอยากจะหลับแล้วฝันถึงทุกคืนคนนี้ ไปได้อย่างไร ตอนนี้อดีตต่างๆ ประเดประดัง เข้ามาในหัวของผมอย่างไม่หยุดหย่อน

ผมรีบเรียกสติทั้งหมดกลับคืนมา ก่อนที่ความคิดจะเตลิดไปไกลกว่านี้ ผมรู้สึกตัวว่าตอนนี้ผมไม่ได้เผยอยิ้มแล้ว แต่ยิ้มกว้างจนเกือบจะเป็นหัวเราะ ยิ้มรับความทรงจำที่สวยงามและสนุกสนานในวัยเด็ก ที่ถาโถมเข้ามาหา รู้สึกตัวว่า ตอนนั้นอยากวิ่งลงไปกระโดดยางกับเธอซะตอนนั้นเลย

ในที่สุด ผมก็ตอบเธอไปด้วยประโยคสั้นๆ

“ไหม.........”

Create Date : 26 พฤศจิกายน 2551		0 comments
Last Update : 9 ธันวาคม 2551 23:09:49 น.
Counter : 708 Pageviews.
Share Tweet