Bloggang.com : คิงเพนกวิน : เขียนให้มันเข้าใจง่ายๆ ไม่ได้หรือไง?

เขียนให้มันเข้าใจง่ายๆ ไม่ได้หรือไง?

เก็บกด...เก็บกดอีกแล้วในฐานะนักอ่าน
เนื่องจากเพนกวินเป็นคนที่ภาษาไทยอ่อนแอจนน่าวิตก
มักจะไม่เข้าใจศัพท์ยากๆ และภาษาไทยเองก็มีวรรณะ
ของภาษา ภาษาสูง ภาษาต่ำ ภาษาราชการ ภาษาราชา
ภาษาขอทาน ภาษานักวิชาการ และอื่นๆ มากมาย

ด้วยความที่เป็นคนที่ชอบอ่านนิยายอิงการเมือง
หรือบทความทางการเมือง จะมีคำศัพท์ยากโผล่มา
เนืองๆ เช่น ปิตาธิปไตย รัฐฐาธิราช หรือคำที่ไม่สามารถ
พบเห็นได้ตามท้องถนนทั่วไปอยู่เต็มไปหมด ก็พอ
เข้าใจการเมืองนั้นเขียนโดยนักวิชาการเพื่อนักวิชาการ
ด้วยกันอ่าน ชาวบ้านรากหญ้าไม่เข้าใจหรอก เลยต้อง
หันไปฟังวิทยุหรือโทรทัศน์ที่มันแปลไทยเป็นไทยแล้ว
ให้เข้าใจได้ง่ายเข้านั่นเอง ดังนั้นยกให้ก็ได้(วะ)

แต่...เวลาอ่านนิยาย..นิยายรักๆ ใคร่ๆ ประโลมโลก
นี่แหละ บางทีก็เจอศัพท์ยากๆ ประหลาดๆ โผล่มา
ให้อ่านแล้วร้องกรี๊ดมันแปลว่าอะไรวะ

ทำเอาอารมณ์สะดุด คุณคิดว่าคนที่อ่านหนังสือนิยาย
ต้องการอะไรไปนอกจากการพักผ่อน แล้วไอ้การที่
มือหนึ่งถือนิยายมือหนึ่งถือพจนานุกรมนี่มันสะดวก
สบายมากหรืออย่างไร?

บางทีเกิดความรู้สึกว่าคนเขียนต้องการอะไร? เลยพาล
คิดในแง่ลบหรือว่าเขา... "ต้องการแสดงความเป็น
ปัญญาชนของตนเองรึ?" ภาษาสวยใช้ศัพท์หรู
ที่ไม่ใช่คำโหลๆ โอ้อวดการใช้ทักษะทางภาษาของ
ตนเอง? ถึงต้องใช้คำอะไรยากๆ อย่างฟุ่มเฟือย

ตอนแรกคิดว่า...คนเขียนหนังสือทุกคนน่าจะอยากให้
คนอื่นอ่านหนังสือของตนเองเยอะๆ เข้าถึงคนทุกคน
เสียอีกซึ่งจริงๆ แล้วไอ้คำยากๆ เหล่านั้น อาทิเช่น
คำราชาศัพท์ต่างๆมันก็จำเป็นหากตัวละครเป็นเจ้าหญิง
เจ้าชาย พระราชา ตอนเราเขียนเรื่องที่มีคนเป็นเจ้าเรา
ก็ใช้เหมือนกันแต่ว่า...ทำไมถึงใช้จนรู้สึกเข้าถึงยาก
เหมือนเขียนแล้วคนเขียนเขาเข้าใจอยู่คนเดียว
ไม่มีคำอธิบายร่วมเพื่อง่ายต่อการเข้าใจ

แต่ทำไมเวลาอ่านนิยายป้าทมฯ ซึ่งแกมีเจ้าหญิง
เจ้าชาย มากมายบานตะไท แต่ว่าทำไมถึงไม่เคยงง
กับราชาศัพท์ของแกล่ะ? เพราะว่าคุณป้าเขาเขียน
อธิบายร่วมระหว่างทางที่บรรยายกับราชาศัพท์
จนกลืนไปกับภาษาอันแสนสวยนั่นเอง...
(นี่แปลว่าป้าทมฯ เก่ง หรือนักเขียนที่ทำไม่ได้
ไม่ใส่ใจกับคนอ่านกันแน่?)

ทว่า...แล้วนักเขียนที่ไม่อธิบาย หรือชอบใช้คำยากๆ
มากจนเกินไปเขาคิดว่าทุกๆ คนมีพื้นฐานทางภาษา
เท่าเขาหรือ? คนไทยส่วนหนึ่งรวมทั้งเรา แค่เขียน
ภาษาไทยให้ถูกทุกคำยังทำไม่ได้เลยก็บอกแล้วว่า
ภาษาไทยมันยาก จริงอยู่ว่าคนชอบอ่านหนังสือ
จะมีทักษะทางภาษาสูงกว่าคนไม่ชอบอ่าน แต่นั่น
ไม่ใช่คนทุกคนอย่างน้อยก็ไม่ใช่ตูคนหนึ่งล่ะ
คำพวกนั้น...อาจจะไม่ได้ยากจนเกินไป แต่สำหรับ
คนที่ไม่ได้เริ่มต้นชีวิตด้วยภาษาไทยเป็นภาษาที่หนึ่ง
อย่างตู มันยากเว้ย!!! มันลำบากรู้เปล่า? (ด้วยเหตุนี้
นิยายของเราจึงปราศจากคำยากๆ เพราะคนเขียนก็
แปลไม่ออกขืนเขียนไปเดี๋ยวงงเอง)

เราเกิดสงสัยว่า...(อันนี้ถามจริงๆ เปล่ากวนตีน)
ภาษาชั้นสูงสวยหรู มีคำศัพท์แปลกๆ มันทำให้
สำนวนสวยขึ้นจริงๆ อย่างนั้นหรือ?เราคิดว่ากว่าจะหา
ไอ้ศัพท์พิศดารพันธุ์ลึกดึกดึ๋ยแบบนั้นมาใช้ได้
มันก็คงต้องเปิดดิคหาเอาเหมือนกัน ระหว่างการ
ที่อยากให้คนอ่านชมว่านักเขียนคนนี้ภาษาสวยจัง
ช่างเลิศหรูวิไลอะไรเช่นนี้...

กับเขียนให้ใครก็ได้ คนทุกคนที่รู้ภาษาไทยอ่านได้
แต่ภาษาไม่สวยแบบไหนดีกว่า?

ถ้าให้ตอบเองในฐานะคนอ่านขอเลือกข้อหลัง....
เพราะการอ่านไม่เข้าใจ แล้วต้องเปิดดิค ต้องถาม
คนอื่นมันสร้างความท้อแท้ในการอ่าน บางทีเซ็ง
คำศัพท์ยากๆ เยอะเกินนอนดีกว่าตู...ขี้เกียจละ

ในฐานะนักเขียนเราคงต้องฝึกเรื่องภาษา
และคำศัพท์ให้มากขึ้นแต่ในฐานะนักอ่าน....
นี่กรูจำเป็นด้วยเหรอที่ต้องมีทักษะก่อนอ่าน
อ๊ากกกกกกกกก...กกกกกกกก...ก เก็บกดเว้ย!!

ส่วนตัวแล้วการเขียนนิยายช่วยเรื่องการใช้ภาษา
ไทยในการเขียนของเราให้ดีขึ้นมาก แต่ก่อนก็เขียน
หนังสือภาษาวิบัติเหมือนวัยรุ่นทั่วๆ ไปสมัยนี้น่ะ
และไม่ได้ให้ความสำคัญกับการใช้ให้ถูกต้องด้วย
แค่อ่านออกเข้าใจกันก็พอแล้ว แต่พอเขียนมากขึ้น
อ่านมากขึ้นมันทนไม่ได้เหมือนกัน พอเห็นคนที่ใช้
ภาษาวิบัติอย่างจงใจ เลยกัดหัวหลุดไปหลายคนแล้ว

ทุกวันนี้สงสารราชเลขาส่วนตัวเหมือนกัน(มีประมาณ
3-4 คน) เพราะว่าต้องอ่านและแก้ภาษาไทย
ที่เราเขียนผิดแต่เราไม่รู้ให้ทุกๆ ครั้งที่เราเขียนนิยาย
หรือแม้กระทั่งแผนกตรวจอักษรของ สนพ. ซึ่ง บก.
ทุกคนมักจะบอกว่าการพิมพ์ผิดให้น้อยที่สุดมัน
เป็นการแสดงความตั้งใจในการทำงาน....

แต่ในกรณีเราไม่ใช่พิมพ์ผิดแต่พิมพ์ให้ถูกต้อง
ทั้งหมดไม่ได้ต่างหาก เลยเป็นนักเขียนที่ใช้แผนก
ตรวจอักษรคุ้มโคตรๆ

เพราะความเก็บกดส่วนตัวนี้...ทำให้เราหงุดหงิด
(พาลนี่หว่า

)กับคนที่ใช้ภาษาหรูจนยากต่อการอ่าน...

ในสมัย ร.7-8 คนที่เป็นนักเขียนได้ต้องเป็นเจ้าเป็นนาย
หรือคนฐานะร่ำรวย เพราะการศึกษายังไปไม่ทั่วถึง
ผิดกับสมัยนี้ที่ใครๆ หรือแม้แต่เด็กประถมยังแต่ง
นิยายได้ถ้าอยากทำ ซึ่งมันเป็นเรื่องดีมากๆ เลย
หนังสือทุกประเภททำให้เกิดการอ่าน การอ่านทำให้
เกิดความคิด ความคิดทำให้เกิดการศึกษาค้นคว้า

....แต่อนิจา

อย่างที่บอกนักเขียนสมัย ร.7 กับนักอ่านสมัยนั้น
การศึกษาอยู่ในระดับเดียวกัน แต่ว่า...สมัยนี้
ระดับการศึกษาแตกต่างและกระจายไปตามฐานะ
ความเป็นอยู่ และสภาพของสิ่งแวดล้อมเฉพาะตัว
ของแต่ละบุคคล ทำให้ความสามารถในฐานะ
คนอ่านมันไม่เท่ากันอยากให้นักเขียนผู้เก่งกาจ
และมากทักษะทั้งหลายคิดถึงคนอ่านบ้างคนอ่าน
ของคุณโดยเฉพาะเพนกวินตัวนี้โง่กว่าที่คุณคิดมาก
แถมยังเป็นคนขี้เกียจอยากอ่านหนังสือแบบสบายๆ
ไม่ต้องอ่านไปเปิดดิคไป

เรื่องความอ่อนแอภาษาไทยของเรา หลายๆ ครั้ง
มันก็ทำให้เราหงุดหงิดและอายที่ต้องถามเพื่อน
เหมือนกัน หนักๆ เข้าตอนวันเกิดปีก่อนได้
พจนานุกรมเป็นของขวัญปีต่อมาได้หนังสือคลังคำ
ปีนี้....ตูต้องได้หนังสือราชาศัพท์แน่ๆ เลยว่ะ

มีตัวอย่างความน่าอนาถใจให้ดู...

ตัวอย่างแรก วันก่อนคุยกะพี่สาวคนหนึงใน MSN

คุณพี่ : เรื่องนี้มันมีวาระซ่อนเร้นค่ะคุณน้อง
ไม่ธรรมดาขอบอก...

คุณพี่ : ...เอ่อ...คุณน้องขาเข้าใจคำว่า "วาระ
ซ่อนเร้นไหมคะ?"

(หลังจากคุณพี่เห็นเรานิ่งไปสัก 3 วินาที
ก็ทักขึ้นมาแบบนี้)

เพนกวิน : ....ง่ะ

เข้าใจค่ะแต่กำลังคิดอยู่เลยตอบช้าหน่อย

คุณพี่ : เห็นคุณน้องเงียบเลยต้องถามดูว่าเข้าใจป่ะ
เผื่อคำยากไป?

เพนกวิน :

ตัวอย่างที่สอง เพนกวินมักจะงงกับคำง่ายๆ

เพนกวิน : เจ๊คะ...คำว่าเก็บกด นี่ตกลงมันเก็บกด หรือกดเก็บอ่ะ?

พี่ฝนโอ่ง :

เพนกวิน : ไอ้สุภาษิตที่ว่าเป็นของแถมไปกะคนอื่นนี่มันคือ
ติดห้อยสอยตามหรือติดสร้อยหอยตามอ่ะเจ๊?

พี่ฝนโอ่ง : ติดสอยห้อยตามเว้ยยยยยยย!! ไม่มีหอยไม่มีสร้อยอะไรของแก

มัฟฟิ่น : ไหนแกพูดคำว่า Clark Hutch Club ซิ(คำต้องห้ามของเพนกวินกรุณาอย่าถามว่าทำไม)

เพนกวิน : .........(กัดลิ้นฆ่าตัวตายไปแล้ว-สรุปว่าอ่อนแอทุกภาษานี่หว่า)

มัฟฟิ่น : ไหนพูดหมึกหกเลอะมุ้ง มุ้งเลอะหมึกหมดซิ

เพนกวิน : ใจร้าย...เลิกคบกันเลยดีกว่ามั้งเนี่ย!!

พี่ฝนโอ่ง : อนาถว่ะ...เลิกแกล้งมันเหอะมัฟๆ

ตัวอย่างที่ 3

เพนกวิน : เก็บกดว่ะอ่านคำยากๆ ไม่เข้าใจ

หมีโพล่าร์ : เหอๆๆๆๆ แกก็เป็นมานานแล้วไม่ใช่เหรอ?
ไม่ได้เพิ่งจะเป็นซะหน่อยกลุ้มใจทำไม?

เพนกวิน : แหม...ไม่มีปลอบเลยนะ

หมีโพล่าร์ : อยากให้ปลอบรึ? อ่ะ ปอบหยิบ ปอบหยอย
ก๊ากกกกกกก

เพนกวิน :

หมีโพล่าร์ : ทำใจเหอะ คนเราก็ต้องมีไม่รู้บ้างดิ
ค่อยๆ อ่านเอาก็ได้

เพนกวิน : แล้วแบบนี้อีกกี่ชาติตูถึงจะเขียนภาษาสวยๆ กะคนอื่นได้มั่งวะ?

หมีโพล่าร์ : แกก็เขียนตามถนัดดิว่ะ จาคิดมากไปใย
ยังไงคนอ่านนิยายแกก็หวังอะไรฮาๆ มากกว่า
ภาษาสวยๆ อยู่แล้ว

เพนกวิน : อ่ะนะ...

สรุปแล้วกระทู้นี้ตั้งขึ้นมาเพื่อบ่นนั่นเอง...ไม่มีอะไรหรอก
แบบว่าเก็บกดเล็กน้อย...หงุดหงิดตัวเอง หงุดหงิดคนเขียน
และอื่น...เลยมาบ่นลงบล็อคแค่นั้นแหละ

Create Date : 10 เมษายน 2550

Last Update : 10 เมษายน 2550 19:39:13 น.

15 comments

Counter : 919 Pageviews.

อ่านแล้วสะดุ้งๆ...
มีคนบอกว่า เขียนอะไร อ่านไม่ออก อย่าว่าแต่จะแปลเลย...
แหะๆ..
พี่ตัวเองแท้ๆเลยล่ะค่ะ
ยังมีอีกหลายชีวิตใกล้ชิดที่บอกด้วย..เลยเข้ามาขำ กลิ้งไปมา

อยากเห็นนิยายสำนวนยากๆนั่นจังค่ะ

โดย: รอยคำ

วันที่: 10 เมษายน 2550 เวลา:19:40:32 น.

โห มาซะยาว แต่ก็จริง หนูก็เป็นคนนึงที่อ่านนิยายเยอะ แต่ไม่ค่อยเก็ทกับคำหรูๆ อ่านแล้วงงมาก ชอบคำง่ายๆ มากกว่า อย่างคำราชาศัพท์ง่ายๆบางคำจนบัดนี้ยังแยกไม่ออกเลยว่า ไหนคือแขน ขา หัว หู หาง

เฮ้อ....สงสัยเราจะอ่อนแอทางภาษา

โดย: อินุ IP: 58.8.145.166 วันที่: 10 เมษายน 2550 เวลา:19:49:56 น.