ป๋า : เหลือไว้เพียงความทรงจำ

เนื่องในพิธีพระราชทานเพลิงศพอาจารย์ใหญ่ ของมหาวิทยาลัยมหิดล ในวันเสาร์ที่ 19 มีนาคม 2554 ณ วัดพระศรีมหาธาตุวรมหาวิหาร บางเขน กรุงเทพมหานคร เวลา 10.00 น. นี้


สมัยหนุ่ม ๆ

ป๋าของดิฉัน เป็นหนึ่งในอาจารย์ใหญ่ครั้งนี้ด้วย ดิฉันจึงขอใช้บล๊อกนี้ เขียนระลึกถึงป๋าอีกครั้งหนึ่ง เพื่อบันทึกไว้เป็นอนุสรณ์สำหรับครอบครัว แม้ว่าจะไม่มีร่างของป๋าอีกต่อไป แต่ความทรงจำก็จะไม่มีวันเลือนรางไปจากใจของพวกเราทุกคน



ป๋าเกิดเมื่อวัน ที่ 16 ตุลาคม 2475 ที่บ้านบางกอกน้อย ตรงข้ามกรมอู่ทหารเรือ



ป๋าเรียนอะไรอย่างไร ไม่แน่ชัด เพราะเมื่อเวลาก่อนนั้นดิฉันมิได้เคยคิดถึงเรื่องเหล่านี้เลย ป๋าเป็นทหารม้า เพราะดิฉันเกิดมา ก็อาศัยอยู่ที่กรมทหารม้าสนามเป้านั่นแหละค่ะ




เที่ยวอีสาน

ชีวิตที่ผ่านมา ป๋าเป็นข้าราชการชั้นผู้น้อย เงินเดือนไม่ต้องพูดถึง มีลูกตั้ง 4 คนวัยไล่เรียงกันมา รายจ่ายมากมายจนน่าปวดหัวจริง โชคดีที่แม่ค้าขาย จึงมีเงินมาหมุนเวียนได้ ป๋ามีหน้าที่จ่ายตลาดทุกเช้า ดิฉันยังจำรถจักรยานที่ป๋าขี่ไปซื้อของที่ตลาดสนามเป้าได้เลยว่าเป็นจักรยานผู้ชาย โครงแข็งแรง ที่นั่งหลังคนขี่เป็นเหล็กไว้ใช้วางตระกร้าค่ะ



ป๋ารับราชการมาตลอดชีวิต จนเกษียณอายุ หลังจากนั้นก็ได้มาอยู่บ้านส่วนตัวเสียที เพราะอยู่แต่บ้านหลวงมาตลอด เราอยู่กันที่แฟลตทหารบก คลองประปาสามเสน ห้องแคบเหลือเกิน แต่ก็อาศัยอยู่กันมาจนเรียนจบมีงานทำ ก็ขอขอบพระคุณหลวงท่านมา ณ ที่นี้ ที่ได้ให้ที่อยู่อาศัย โดยมิได้เดือดร้อนแต่อย่างใด แม่ก็เกษียณเลิกขายของเหมือนกัน ก็ไปเที่ยวไหนต่อไหนกันสองคนตายาย เพราะลูก ๆ ทำงานกินเงินเดือนกันหมด


วัดพระแก้ว

พี่น้องของดิฉันทุกคนยังอยู่บ้านป๋า คอยดูแลกันและกัน เวลาว่างป๋าจะซักและรีดเสื้อผ้าให้ลูก ๆ เวลารีดผ้า ป๋าจะมีความสุขที่สุด รีดผ้าไปฟังเพลงของฝน ธนสุนทร นักร้องในดวงใจ มีเพลงของฝนทุกชุดค่ะ


เสื้อตัวโปรดที่สุด ใส่มาตั้งแต่สมัยหนุ่ม ๆ ใส่แล้วหล่อมาก ขอบอก



อีกหน้าที่ของป๋าคือ โทรศัพท์ตามลูกทุกเย็น จะกลับถึงบ้านกี่โมง หากผิดเวลา จะโทรตามถี่ยิบค่ะ ก็สนุกดีนะคะ ลูกกลับบ้านไม่ครบ ป๋าก็นั่งรอและโทรตามตลอด


สบาย ๆ ริมน้ำเจ้าพระยา

ดิฉันไม่ได้อยู่บ้านป๋า แต่ป๋าก็ไม่เคยลืม โทรหาประจำหากวันไหน จะออกไปหาอาหารอร่อย ๆ ทานกัน ก็จะมารับ ป๋าบริการเต็มที่ค่ะ ดิฉันยังนึกชอบใจ ลาภปากมาอีกแล้ว ไปกันได้บ่อย ๆ เดือนละหลายครั้งค่ะ



ทุกรูปของป๋า จะต้องตัวตรง เท้าแบะเล็กน้อย แบบทหาร

หรืออยากจะไปเที่ยวที่ไหน ก็จะโทรมาชวนล่วงหน้า เพราะดิฉันค่อนข้างจะอยู่บ้านทุกวัน ไม่ได้ไปไหน ซึ่งถูกใจดิฉันเป็นอย่างยิ่ง ได้ออกจากบ้านบ้าง อยู่บ้านสิบกว่าปีจนรากงอกแล้ว ก็อาศัยไปเที่ยวกับป๋าแหละค่ะ ถึงได้เปิดหูเปิดตาบ้าง


พระที่นั่งวิมาณเมฆ

ป๋าชอบฟังเพลงสุนทราภรณ์ ทูล ทองใจ ป๋าชอบร้องเพลงค่ะ ดิฉันซึมซับมากกว่าใคร ทั้งร้องทั้งฟัง ถ้าเป็นสมัยนี้คงได้เป็น เดอะสตาร์ทั้งพ่อและลูก


ไปเที่ยวด้วยกันเสมอ

เรื่องอาหาร ป๋าทำเนื้ออบ สลัดน้ำข้น และข้าวคลุกน้ำพริก อร่อยที่สุดในโลกค่ะ เมนูอื่น จำไม่ได้แล้วค่ะ สมัยเด็ก ๆ ไปไหนกับป๋า ก็จะได้ทานอาหารร้านอร่อย ๆ เสมอ ๆ แต่ป๋ามีเรื่องตลกอยู่อย่างเดียวคือ ป๋าเกลียดปลาทูมาก แม่เล่าว่า สมัยก่อนแม่ทำต้มส้มปลาทูใส่หม้อ ป๋าไม่รู้ เปิดฝาหม้อปุ๊บ โยนหม้อทิ้งเลย ไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี ไม่ทราบเหตุผลจริง ๆ จนถึงทุกวันนี้ว่าทำไมถึงเกลียดนักหนา


วันเกิดแม่

ป๋าเจ้าระเบียบมาก เวลาทำผิด ป๋าจะตีแบบมีสติคือ จะให้ตีกี่ที กอดอก ห้ามหลบ ห้ามแอ่น ป๋าจะอินโทรก่อนสักพัก แล้วค่อยกระหน่ำตามโควต้าที่บอกไว้ แต่ถ้าเป็นแม่ จะตีแบบรัว ๆๆๆ คว้าอะไรได้ ก็ฟาด ๆๆๆๆ ต้นหญ้าขนล่ะ ตัวเจ็บ เหนียวดี หาง่ายด้วย นึกแล้วก็ขำนะคะ เพราะวิ่งหนีตลอด แต่ถ้าป๋าจะตี ไม่กล้าวิ่งค่ะ เดินมาหาให้ตีอย่างศิโรราบค่ะ ไม่งั้นถึงตายแน่นอน ป๋าพูดน้อย แต่มือหนักค่ะ เส้นลายมือขาดด้วย



เมื่อมีหลาน ป๋าก็จะห่วงใย คอยถามไถ่อยู่เสมอ เวลาปิดเทอม ก็หาโปรแกรม ไปเที่ยวกัน พาหลานไปด้วย ป๋าจะห่วงหลานชายมากเป็นพิเศษ ทั้งตระกูลมีเพียงคนเดียว ป๋ากลัวติดเพื่อนจะเหลวไหล ป๋าดีใจมากเมื่อหลานชาย ได้ไปเรียนที่ โรงเรียน ภปร. ราชวิทยาลัย ซึ่งเป็นโรงเรียนประจำ ป๋าชอบเครื่องแบบทหาร อยากให้หลานชายได้รับราชการอีกคน แต่ป๋าจะรู้ไหมหนอว่า ไอ้เจ้าหลานชายน่ะ เวลานี้ สลัดเครื่องแบบนักเรียนประจำ มาเรียนทีโรงเรียนสาธิตมหาวิยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ ประสานมิตร (ฝ่ายมัธยม) เรียบร้อยแล้ว


อุ้มหลานชาย


หลานชายคนเดียว

ส่วนหลานสาวก็มีคนเดียว ป๋าห่วงมากช่วงไปเรียนที่ต่างประเทศ คอยสอบถามความเป็นไปอยู่ตลอดเวลา น่าเสียดายป๋าไม่ได้ทันเห็นว่าหลานสาวเวลานี้ เป็นลูกสมเด็จย่า เรียนที่มหาวิทยาลัยแม่ฟ้าหลวง ที่เชียงราย สมดังตั้งใจแล้ว


หลานสาว


ลูกสาวคนเล็ก สปอนเซอร์ทุกทริป

สมัยเมื่อดิฉันลาออกจากงาน ปี 2537 ป๋ารู้สึกเสียดายมาก เพราะทุกอย่างกำลังไปได้ดี งานการมั่นคง เงินเดือนสูง ความสามารถล้นเหลือ ซึ่งป๋ามักจะบ่นกับทุก ๆ คนว่าเสียดาย ๆ แต่เป็นเรื่องที่ต้องเลือกระหว่างงานกับครอบครัว แต่ภายหลังเมื่อปรากฏว่าดิฉันเลี้ยงลูกได้ดี ณ ระดับหนึ่ง ถือได้ว่าดิฉันเลือกตัดสินใจชีวิตถูก ป๋าก็รู้สึกดีใจ และก็ถือว่าเป็นโอกาสของดิฉันได้กตัญญูต่อป๋าและแม่ เพราะเป็นคนพาป๋าและแม่ไปหาหมอตลอด ก็ดิฉันว่างอยู่คนเดียว ไม่ได้เป็นมนุษย์เงินเดือนเหมือนพี่น้อง



ป๋าเป็นคนดูแลสุขภาพมาก ออกกำลังกายเป็นประจำ ไม่แก่เลย มีความดันเล็กน้อย แต่ก็ตรวจร่างกายทุก 3 เดือน คุณหมอยังชมว่าคุมความดันได้ดี แต่สิ่งหนึ่งที่ผิดพลาดไป คือดูแลแต่เรื่องความดัน โดยมิได้เฉลียวใจว่า ยังมีมฤตยูร้ายซุ่มเงียบอยู่ในร่างกายด้วย


ลูกสาวคนโต รับราชการครู


ลูกชายคนเดียว เป็นนายทหารสมใจป๋า

แต่สิ่งที่ลำบากใจที่สุด เมื่อดิฉันรู้ว่าป๋าป่วยเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย ทุกคนอึ้ง งงไปหมดว่าเป็นไปได้อย่างไร แต่ก็ต้องแอบคุยกัน ไม่ให้ป๋ารู้ ดิฉันกลั้นน้ำตาทุกครั้งไม่ให้ป๋าเห็น เพราะต้องพาป๋าไปตรวจสารพัดตามที่หมอสั่ง ป๋าไม่ทราบเลยว่าป่วยเป็นโรคอะไร ไม่เคยถาม ถึงวันนัดก็จะไปหาหมออย่างเคร่งครัด ดิฉันรู้เต็มอก แต่ก็ต้องเก็บความรู้สึกตลอด พวกเรารู้ว่าป๋ารับไม่ได้แน่นอน ป๋าไม่ชอบทำตัวเป็นภาระ เป็นคนจริงและใจแข็งที่สุดค่ะ



วันที่ป๋านอนให้คีโม ดิฉันยังไปนั่งเชียร์มวย ลุ้นเหรียญทองของนักชกไทย โอลิมปิค 2008 ที่ข้างเตียงป๋า สนุกมากทั้งป๋า ดิฉัน และน้องสาว แต่หลังจากรักษาโดยเคมี ป๋าก็ทรุดลง จนต้องพักรักษาตัวที่โรงพยาบาล ครั้งนี้เป็นครั้งแรกในชีวิตป๋า ที่ต้องนอนโรงพยาบาล เป็นเวลา 2 เดือน และป๋าไม่ได้กลับบ้านอีกต่อไป ป๋าเดินทางลำพัง จากพวกเราทุกคนด้วยความเสียใจ


ลูกสาวและหลานทั้งสอง

ค่ารักษาพยาบาลของป๋า เป็นจำนวนเงิน 2 ล้านบาทเศษ พวกเราต้องขอขอบพระคุณหลวงท่านอย่างสูง ที่ได้กรุณาจ่ายให้เกือบทั้งหมด มีในส่วนที่นอกบัญชีและเบิกไม่ได้ ที่ต้องรับผิดชอบจ่ายเอง ซึ่งเราเต็มใจจ่ายให้ป๋าอย่างเต็มที่



การอุทิศร่างของป๋า เพื่อให้นักศึกษาแพทย์ได้เรียนนั้น เป็นเจตนารมณ์ของป๋าเนิ่นนานมาแล้ว และดูเหมือนจะมีอืทธิพลต่อชีวิตของดิฉันมาก ดิฉันและน้องสาวจึงไม่ลังเลที่จะเดินตามรอยป๋า คือการอุทิศร่างกายแก่คณะแพทย์ฯ เพื่อเป็นประโยชน์สืบไป



ดิฉันได้เริ่มเขียนบล๊อกอย่างจริงจัง ก็เพราะเรื่องราวของป๋าเป็นแรงกระตุ้นให้อยากทำให้สำเร็จ ดิฉันอยากให้เพื่อน ๆ ได้รู้จักกับป๋าของดิฉัน เป็นการระลึกถึงป๋า ที่ไม่สิ้นสุด เป็นหนังสืออนุสรณ์ถึงป๋า ซึ่งความเห็นส่วนตัวคิดว่า ดีกว่าการให้ของชำร่วยเป็นของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ


หลานสองคนช่วยทำรูปภาพแจกในงาน

วันที่น้องนักศึกษาโทรมาถามว่า จะให้เก็บอะไรของป๋าไว้ไหม เพราะเรียนเสร็จแล้ว ดิฉันตัดสินใจไปเลยว่า ไม่ต้องเก็บอะไรไว้ เหลือแค่ไหน ก็นำไปทำพิธีพระราชทานเพลิงศพได้เลย เพราะป๋าอยู่ในความทรงจำของทุกคน แม่ก็บอกว่าดีแล้ว ให้คืนร่างกายป๋าให้ครบทั้งหมด


ป๋าบวชเป็นพระ ถ้าไม่สึกคงได้เป็นเจ้าอาวาสแน่นอน


เราจะดูแลแม่อย่างดีที่สุด

เรื่องราวของป๋า ที่ดิฉันได้เขียนบล๊อกไว้ก่อนหน้านี้
ขอเชิญเพื่อน ๆ อ่านย้อนหลังได้นะคะ

ป๋าและแม่
//www.bloggang.com/viewdiary.php?id=kimmybangkok&month=12-2008&date=22&group=4&gblog=8

หลวงพ่อยิ้ม (สร้างพระตอนป๋าป่วยหนัก)
//www.bloggang.com/viewdiary.php?id=kimmybangkok&month=12-2008&date=12&group=4&gblog=3

วันเดินทางของป๋า
//www.bloggang.com/viewdiary.php?id=kimmybangkok&month=12-2008&date=03&group=4&gblog=5

ด้วยความอาลัยรัก
//www.bloggang.com/viewdiary.php?id=kimmybangkok&month=12-2008&date=03&group=4&gblog=4

ทำบุญอาจารย์ใหญ่
//www.bloggang.com/viewdiary.php?id=kimmybangkok&month=06-2010&date=19&group=4&gblog=30

ขอขอบพระคุณทุก ๆ ท่าน ที่ได้แวะมาเยี่ยมเยียนบล๊อกนี้
หากป๋ารับรู้ได้ ป๋าคงมีความสุข ที่เห็นเพื่อน ๆ มากมาย
แวะมาเยี่ยมเยียนป๋า แม้ไม่เคยรู้จัก ก็ยังเห็นน้ำใจกัน
ดิฉันดีใจ ที่ได้ทำอะไรเป็นที่ระลึกให้ป๋า

มีเรื่องราวอีกมากมายที่เกี่ยวกับป๋า
ขอเก็บไว้เป็นความสุขเล็ก ๆ อมยิ้มได้เวลาคิดถึงป๋าดีกว่า
เหมือนเก็บใส่ลื้นชักไว้ นึกเรื่องไหนได้ ค่อยเปิดลิ้นชักนั้นออกมา
ขอให้ป๋ามาเข้าฝันลูกบ้าง ลูกจะดีใจไม่น้อย
ลูกคิดถึงป๋าที่สุด

Create Date : 31 ธันวาคม 2553		9 comments
Last Update : 26 มีนาคม 2554 13:18:45 น.
Counter : 2823 Pageviews.
Share Tweet