|
| 1 | 2 |
3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 |
10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 |
17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 |
24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 |
|
|
|
|
|
|
|
นิทานความรัก
เมื่อความรักผู้รอนแรมมาไกลแสนไกล ได้เข้ามาอยู่ในเกาะแห่งใหม่และได้พบว่าเกาะนี้ช่างอุดมสมบูรณ์เสียจริง มีไม้ให้เธอสร้างบ้าน มีอาหารให้กินและมีทุกอย่างที่เธอต้องการ ไม่นาน ไม่นานเธอก็หลงรักเกาะนี้ เธอคิดว่าเกาะ คงรักเธอเช่นกัน ทุก ๆ วัน เธอจะเดินไปที่ริมหาดด้วยหัวใจเบิกบานแล้วหันกลับมาตะโกนบอกเกาะ ว่า"ฉันรักเธอ" แต่เกาะไม่เคยเข้าใจในสิ่งที่เธอพูดหรอก...เกาะอยู่ใน ฐานะผู้ให้เท่านั้น แล้ววันหนึ่งความรักก็พบว่าเกาะไม่ได้ให้ทุกอย่างกับเธอคนเดียวเท่านั้น ทั้ง ความรวย ความเห็น แก่ตัว ความเศร้า ความสุข ต่างก็ได้รับสิ่งต่างๆจาก เกาะเหมือนๆกัน "เกาะนี้ช่างสมบูรณ์เสียจริง"ความรวยรำพึง "ฉันจะกอบโกยให้มากที่สุด"ความเห็นแก่ตัวคิด ส่วนความสุขไม่คิดอะไรเลยเขามีความสุขกับสิ่งที่ได้รับไปวันๆ และแล้วความเศร้าก็โคจรมาพบความรัก "เธอมันโง่...สิ่งที่เธอทำไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นหรอก ดูอย่างฉันสิ ไม่เคยได้ รับความรักจากใคร เลย" แล้วความเศร้าก็เดินร้องไห้จากไป ความรักรู้สึกสับสน น่าเสียดายที่เกาะนี้ไม่มีความเข้าใจอาศัยอยู่ด้วย ไม่เช่นนั้นคงมีใครอธิบาย สิ่งต่าง ๆ ให้ความรักเข้าใจว่าเธอไม่ใช่เจ้าของ เกาะ และเกาะรักเธอไม่ได้ เธอร้องไห้ มีบางสิ่งเกิดขึ้นกับความรัก เธอได้ ให้กำเนิดความริษยา และความโกรธ สร้างความปั่นป่วนไปทั่วเกาะ สถานการแย่ขึ้นจนถึงขีดสุด มหันตภัยของ ชาวเกาะก็เกิดขึ้น "ความเสื่อม" นั่นเอง.... แล้ววันหนึ่งก็มีประกาศไปยังความรู้สึกทั้งหมดว่า เกาะกำลังจะจม วัฎจักรทั้งหมดก็เวียนอีกครั้ง ไม่มีใครช่วยความรักขึ้นเรือ แล้วก็มีเงาของใครบางคนพายเรือมาแต่ไกล...เวลานั่นเอง "มานี่ความรักฉันจะรับคุณไปเอง" "ไม่...ฉันไม่ไปแล้ว..ฉันจะตายที่นี่...ทำไมเหตุการณ์นี้ต้องเกิด กับฉันอีก..." ความรักพูดทั้งน้ำตา เวลาถอนหายใจ แล้วตอบว่า "มันเป็นเช่นนี้เอง ตั้งแต่ก่อนจักรวาลจะเกิดมีเพียงฉันและความว่างเปล่า เท่านั้น ฉันอยู่มานาน รู้เห็นทุกอย่าง ฉันบอกเธอไม่ได้หรอกว่าทำไม แต่ ฉันบอกเธอไม่ได้ดอกว่าทำไม แต่...ความรักเอ๋ย เธอไม่เคยสังเกตเหรอ ว่า ความทุกข์คือเงาของเธอ" ความรักก้มมองเงาของตัวเองแต่เธอไม่สามารถเห็นอะไร "ฉันไม่ใช่พระเอกของเรื่องหรอกนะ ฉันมีหน้าที่พาเธอไปส่งยังเกาะที่ใกล้ ใกล้ที่สุดเท่านั้น รีบขึ้นมาเถอะฉันต้องไปช่วยคนอื่นอีกเยอะ" ความรักจำใจขึ้นเรือจนมาถึงเกาะ "แล้วเจอกันเมื่อวันนั้นมาถึง" เวลากล่าว "แต่ฉันไม่อยากเจอคุณอีก" "พยายามค้นหาต่อไปเถิดเมื่อเธอกลายเป็นความรักที่แท้เมื่อไรเราจะไม่เจอกันอีก" "ทำไมหละ" "เพราะรักแท้อยู่เหนือกาลเวลา" ว่าแล้วเวลาก็พายเรือจากไป วัฎจักรดำเนินไปตามทางของมัน
เรื่องนี้เขียนโดยใครก็ไม่รู้แต่ที่แน่ ๆ ไม่ใช่ผม
Create Date : 20 มิถุนายน 2550 |
|
3 comments |
Last Update : 27 มีนาคม 2551 22:47:20 น. |
Counter : 721 Pageviews. |
|
|
|
|
| |
โดย: ญามี่ 14 มีนาคม 2551 23:24:54 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ชอบจัง