ไอ้แมน... ไอ้แมน ตื่นโว้ย จะแปดโมงเช้าแล้วมึง ยังไม่ลุกอีก เดี๋ยวก็ไปเรียนคาบแรกไม่ทันหรอก”

เจ้าเปี๊ยกตะโกนปลุกเพื่อนสนิทดังลั่นห้องด้วยเห็นเพื่อนยังฟุบคาที่นอนอันเนื่องมาจากเมื่อคืนนี้แมนนั่งเล่นเกมคอมพิวเตอร์ตัวใหม่จนดึกดื่น

“เออๆ กูลุกแล้ว แม่ง ขอนอนให้หายงัวเงียนิดเดียวก็ไม่ได้”

แมนลุกขึ้นมาบ่นให้เพื่อนพร้อมกับบิดขี้เกียจสลัดอาการงัวเงีย ก่อนลุกสลัดเสื้อคว้าผ้าขนหนูวิ่งเข้าห้องน้ำ เพียงชั่วเวลาไม่ถึง 5 นาที ราวกับวิ่งผ่านน้ำ แมนวิ่งออกมาแต่งเนื้อแต่งตัวเสริมหล่อพอพิธี ก็ได้ฤกษ์ที่สองหนุ่มเลือดสุพรรณจะจรลีสู้รั้วมหาวิทยาลัย

“เฮ้ย...จะเสด็จรึยัง กูเสร็จละ ให้ไวเลยมึงมัวแต่โบ๊ะแป้งเป็นสาว ๆ ไปได้”

“สาด...ทีงี้ละเร่ง ก็ไปสิวะ”

แมนกับเปี๊ยกเรียนมาด้วยกันตั้งแต่ตอน ม.ปลาย แถมยังอยู่หอพักเดียวกันอีกด้วยหลังจากจบการศึกษาทั้งคู่ก็แยกย้ายกันไปตามเส้นทางของแต่ละคน แต่อย่างที่เขาว่า โลกนี้มันกลม แมนเจอกับเปี๊ยกอีกครั้งแบบไม่คาดฝันมาก่อน อะไรมันจะบังเอิญขนาดนี้ ดันมาเรียนที่เดียวกัน คณะ เอกวิชาเดียวกันอีก ไหน ๆ บังเอิญขนาดนี้แล้ว ทั้งคู่จึงตัดสินใจเช่าหอพักหลังวิทยาลัยอยู่ด้วยกันมันซะเลย

สองหนุ่ม เร่งฝีเท้าเข้าสู่ห้องเรียนที่มีนักศึกษาร่วมชั้นเพียงบางตา ทั้งคู่เลือกนั่งอยู่ท้าย ๆ ห้อง ซึ่งเป็นที่พวกเขานิยมสิงสถิตมาตั้งแต่สมัยมัธยมปลายนู่นแล้ว เปี๊ยกที่ช่างพูดช่างคุยมากกว่าแมน เข้าไปทักทายรู้จักเพื่อนใหม่ ๆ อย่างสนุกสนานปล่อยให้เพื่อนซี๊นั่งนิ่งหันหน้ามองคนนู้นทีคนนี้ทีอยู่เพียงลำพัง

“นี่นาย...ชื่ออะไรเหรอ”

เสียงเล็ก ๆ ทำลายความเงียบสงบของแมนเสียสิ้น แมนหันไปมองยังที่มาของเสียง เธอเป็นหญิงสาวท่าทางแก่น เซี้ยว ส่วนรูปร่างหน้าตาก็น่ารักเอาเรื่องอยู่ไม่น้อยเช่นกัน

“แมนครับ”

“เหรอ เราแก้วนะ เรียนเอกประชาสัมพันธ์ นายเรียนวารสารฯสิ”

หญิงสาวแนะนำตัวพร้อมกับชวนชายหนุ่มพูดคุยทำความคุ้นเคย แต่ดูเหมือนแมนจะเป็นคนที่รับฟังอยู่ฝ่ายเดียวเสียมากกว่า ก็คงจะไม่แปลกอะไรเพราะปกติเขาก็เป็นคนที่ไม่ค่อยพูดมากอยู่แล้ว

สาวแก้วพูดคุยไปเรื่อยเปื่อยถามนู่นถามนี่ไม่จบสิ้น จนแมนเองเริ่มสงสัยแม่คนนี้เป็นนักสืบหรืออย่างไร ถามอยู่ได้ แต่ก็เอาเหอะ ให้อภัยกับความน่ารัก ถือว่าเจ๊ากันไปละกัน

เป็นเวลาเกือบครึ่งชั่วโมงที่แมนนั่งเสวนากับแก้ว จนกระทั่งนักศึกษาสาวอีกสองสามคนเข้ามานั่งสบทบใกล้ ๆ กับหล่อน นั่นแหละ แมนจึงได้สงบหูอีกครั้งหนึ่ง

วันแรกของชีวิตนักศึกษาผ่านไปด้วยความสนุกสนาน ด้วยความแปลกใหม่ซึ่งไม่เหมือนเมื่อสมัยเรียน ม.ปลาย ทั้งการเรียน ที่ไม่ได้เรียนกันวันละหลายวิชา หรือพิธีกรรมรับน้องที่บรรดารุ่นพี่ทั้งหลายสรรหามาเล่นกับพวกหน้าใหม่ทั้งหลาย

แมนเองด้วยความที่เป็นคนที่หน้าตาคมคายไม่ขี้ริ้วขี้เหล่ กอปรกับร่างกายสูงใหญ่ แข็งแรงตามแบบฉบับของนักกีฬาทำให้เป็นขวัญใจของบรรดารุ่นพี่สาว ๆ ทั้งสาวแท้สาวเทียม รวมถึงบรรดาสาว ๆ ปี 1 ด้วยกันเอง

ตั้งแต่เปิดเรียนมามีสาว ๆ แวะเวียนมาอ่อยเหยื่อแมนหลายคนแล้ว แต่เขาก็หาได้ทำตัวเป็นปลาหุบเหยื่อไม่ ไม่ใช่ว่าเขาไม่สนใจผู้หญิงหรือเป็นพวกผิดเพศแต่อย่างใด แต่เขานั้นค่อนข้างไม่ประสาเรื่องผู้หญิงมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว

ผิดกับคู่ซี๊ของเขา เปี๊ยกนั้นแม้จะไม่ใช่พวกเจ้าชู้ไก่แจ้ แต่ฝีมือจีบหญิงนั้นเรียกว่าทิ้งคู่หูชนิดห่างไกลทีเดียว เปิดเรียนเพียงไม่กี่อาทิตย์เปี๊ยกก็ควงสาวต่างคณะได้เป็นผลสำเร็จ

ก่อนสอบกลางภาคขณะที่แมนกำลังนั่งปั่นรายงานเพื่อนส่งอาจารย์ในคาบเรียน แก้วกับบรรดาเพื่อน ๆ ก็มานั่งอยู่ใกล้เคียงกับโต๊ะที่เขานั่งอยู่

แมนเหลือบไปมองสาว ๆ กลุ่มนั้นเหมือนเช่นที่เคยทำมาทุก ๆ ครั้งที่มีโอกาสได้พบหน้าพวกเธอ อันที่จริงเป็นใคร ใครก็ต้องมองกันทั้งนั้นเพราะกลุ่มของแก้วนั้นแต่ละคนนั้นมีรูปร่างหน้าตาเป็นอาวุธ ที่ทำให้ชายหนุ่มหลายคนเดินผ่านเป็นต้องเหลียวมองกันคอเคล็ด

“สวัสดี แมน เธอชอบเพื่อนเราเหรอ เห็นนายแอบมองยายหมวยมาตั้งแต่ตอนวันปฐมนิเทศแล้วนะ นี่ ๆ ถ้าสนใจก็ติดต่อเราได้นะ คิดค่าแรงข้าววันละมื้อพอ อิอิ”

แก้วเดินเข้ามาทักแมนแบบไม่ทันให้ตั้งตัว แถมคำพูดที่ตามหลังมานั้นเล่นเอาแมนถึงกับหน้าแดงเป็นลูกตำลึง

“เอ่อ...คือ...”

“แหม่...ชอบก็บอกมาเหอะ เห็นมองตาเชื่อมเชียว ทำเป็นอายไปได้ผู้ชายหรือเปล่านะเราน่ะ”

“เฮ่ย! ใครชอบกันเล่า บ้าน้า ไปไหนก็ไปป่ะ”

แมนพูดเสร็จก็หยิบข้าวของย้ายไปนั่งโต๊ะหินอ่อนตัวถัดไป ทั้ง ๆ ที่เมื่อครู่เขาออกปากบอกให้หญิงสาวเป็นฝ่ายไปแท้ ๆ แต่มีหรือที่แก้วจะยอมรามือ ถ้าไม่จับให้มั่นคั้นให้ตายไม่มีเสียหรอก

แก้วตามไปนั่งสาธยายถึงหมวยเพื่อนเธอว่าดีอย่างนู้นดีอย่างนี้ และก็เป็นเช่นทุกวันเมื่อมีโอกาสเจอกัน ไม่เว้นแม้ยามก่อนหลับนอนแก้วจะต้องโทรมาทำหน้าที่แม่สื่อที่แสนดีอยู่บ่อย ๆ

และมันไม่แค่นั้นเพราะทั้งเปี๊ยกและแก้วพยายามที่จะสร้างโอกาสให้เพื่อนรักของตนเองได้มีโอกาสพบปะพูดคุยกันบ่อย ๆ ความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่พัฒนาไปในทางที่ดียิ่งขึ้น

ความสัมพันธ์ที่ดูคลุมเครือเช่นนี้ทำให้แก้วเพื่อนผู้แสนดีเห็นเป็นที่ขัดตา ชักช้าคงจะไม่ได้การ จึงสุมหัววางแผนกับเปี๊ยกนัดกันพาแมนและหมวยไปเดินเที่ยวห้างสรรพสินค้าเพื่อให้ทั้งสองคนได้มีโอกาสอยู่ด้วยกันสองต่อสองโดยปราศจากเพื่อน ๆ

ที่ร้านแมคโดนัล
แมนมานั่งรอเพื่อน ๆ อยู่นานแล้วแต่ก็ยังไม่เห็นมีใครมาสักที เจ้าเพื่อนซี๊ที่บอกว่าจะตามมาทีหลังก็ยังไม่เห็นโผล่หัวมาสักที มาเมื่อไหร่จะตบให้คว่ำเลย แมนคิดในใจ

ส่วนสองสาวแก้วกับหมวยนี่ก็ยังไม่เห็นแม้เงา ท้องไส้ก็ร้องโครกครากแล้ว เห็นทีจะรอต่อไปไม่ไหว แมนจึงตัดสินใจเดินไปสั่งไก่ทอดชิ้นใหญ่ ๆ มานั่งกินเป็นการรอฆ่าเวลา

ชั่วอึดใจต่อมาขณะที่แมนกำลังก้มหน้าก้มตากับไก่ทอดที่วางอยู่ตรงหน้า แก้วก็เดินนวยนาดเข้ามาหา พร้อมกับหยิบซ่อมจิ้มไก่ส่งเข้าปากต่อหน้าต่อตาเจ้าของไก่ทอดชิ้นนั้น

“ขอโทษนะแมน ช้าไปหน่อย แล้วนี่คนอื่นไปไหนหมดล่ะ”

แมนมองหน้าแก้ว ทำหน้าเซ็งเหมือนคนเบื่อโลกใส่อีกฝ่าย

“คนอื่นที่ไหนล่ะ ไม่เห็นเหรอนั่งอยู่คนเดียวเนี่ย”

แก้วแค่นเสียงทางจมูกด้วยความหมั่นไส้ในใจนึกเสียดายที่ผิดแผนไปเสียนี่ ตอนแรกแก้วและเปี๊ยกนัดกันว่าจะให้แมนมาเจอกับหมวยก่อนแต่นี่กลายเป็นว่าแมนมานั่งรออยู่คนเดียว แถมพอเธอมาถึงยังโดนดุเอาเสียนี่

แก้วเดินไปสั่งอาหารมาทานบ้าง พร้อมกับทำหน้าทีแม่สื่อพูดถึงหมวยให้แมนฟังเหมือนเช่นเคย แต่ดูท่าครั้งนี้มีอะไรที่แตกต่างกับคราวก่อน ๆ เมื่อแมนดูเหมือนไม่ค่อยพอใจในสิ่งที่แก้วพยายามนำเสนอ

“นี่แก้ว ทำไมต้องพยามยามทำตัวเป็นแม่สื่อแม่ชักด้วยฮะ เราไม่ชอบนะรู้เปล่า”

แก้วหน้าเสียไปทันทีที่สิ้นเสียงแมน นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นเขาทำท่าทางโมโหจริง ๆ เธอก้มหน้านิ่งอยู่นานก่อนจะเอ่ยปากถามออกมาว่าหมวยเพื่อนของเธอไม่ดีตรงไหน

บรรยากาศเริ่มครุกรุ่นไม่สู้ดี แมนเองก็เริ่มรู้สึกว่าเมื่อครู่นี้แม้เขาจะแค่ล้อเล่น แต่มันก็เสียอาการไปหน่อยสำหรับผู้หญิงจึงเอ่ยปากขอโทษทันที

“เราขอโทษนะแก้ว เมื่อกี้เราหลุดปากไป ขอโทษนะคนสวย”

แก้วเหลือบมองด้วยหางตาแวบหนึ่ง ก่อนเบือนหน้าหนีมองออกไปทางอื่นด้วยยังไม่หายงอนนั่นเอง

“อืม...แล้วแมนไม่ชอบหมวยเหรอ หมวยมันก็ออกจะน่ารักนิสัยก็ดี ทำไมไม่ชอบมันล่ะ”

แมนนั่งเงียบไปครู่เหมือนครุ่นคิดอะไรบางอย่าง ในที่สุดเขาก็เอ่ยปากออกมา

“ก็...เปล่าหรอก ไม่ใช่หมวยไม่ดี แต่เราชอบแก้วต่างหาก”

แก้วหันไปมองหน้าแมนด้วยความตกใจก่อนก้มหน้าหลบตาด้วยความเขินอาย จากตอนแรกที่แก้วทำท่าซึมเศร้า เปลี่ยนเป็นหน้าแดงระเรื่อ มือไม้ไม่อยู่สุกจับนู่นหยิบนี่แก้เขิน ขณะที่แมนก็นั่งจ้องแก้วไม่วางตา

“แมน”

“อะไรแก้ว”

“แล้วหมวยจะว่ายังไงล่ะ เราเชียร์เธอสองคนไว้เยอะนะ ตอนนี้หมวยก็เริ่ม ๆ ชอบเธอแล้วด้วย มันจะไม่ดีนะแมน”

“หมวยมันไม่น่ารักเหรอ”

แก้วยังไม่วายทำหน้าที่แม่สื่อที่ดีให้กับเพื่อนรัก
แมนตัดสินใจคว้ามือแก้วมากุมไว้ทำเอาแก้วที่เขินอายเป็นทุนเดิมอยู่แล้วยิ่งมีอาการมากกว่าเดิมจากหญิงสาวท่าทางแก่น ๆ กลายเป็นนางอายไปพริบตา

“นี่แก้ว เลิกพยายามยัดเยียดเราให้เพื่อนเธอสักทีเหอะนะ แก้วก็เห็นว่ามันไม่คืบหน้าอะไร เมื่อก่อนนี้เราอาจจะมองหมวยก็จริงแต่ตอนนี้เราชอบแก้วนะ ชอบจริง ๆ ให้โอกาสเราเหอะ”

แมนเขยิบเข้าใกล้โต๊ะมากขึ้นพร้อมกับใช้ศอกทั้งสองข้างยันกับโต๊ะส่วนมือที่ยังกุมมือแก้วอยู่นั้นก็เท้าคางพร้อมทำหน้าตาอ้อนวอนขอความรักจากหญิงสาวเบื้องหน้าสุด ๆ

แก้วก้มหน้ายิ้มอย่างขวยเขินไม่พูดไม่จาพยายามยามดึงมือให้หลุดจากการจับกุมของแมน แต่ยิ่งดึงเหมือนยิ่งแน่น ประหนึ่งว่าชาตินี้คงไม่อาจดิ้นหลุดจากสองมือที่เกาะกุมเป็นแน่แท้

แมนยอมรับกับตัวเองว่าตอนแรกเขาคิดกับแก้วแค่เพื่อนธรรมดา และในตอนแรกเขาก็แอบมองหมวยอยู่จริง ๆ เพราะเธอนั้นเป็นผู้หญิงในสเป๊กของเขานั่นเอง แต่หลังจากนั้นนับตั้งแต่แก้วเริ่มทำหน้าที่เป็นแม่สื่อ พยายามจับคู่ให้เขากับหมวย แมนก็เริ่มรู้สึกว่าหญิงสาวคนนี้นี่แหละใช่เลย

วันเวลาที่ผ่านมาเพิ่มความรู้สึกดี ๆ ที่เขามีต่อหมวยขึ้นตามลำดับ จนวันนี้เขาจึงตัดสินใจบอกกับตัวเองว่า แก้ว คุณเป็นแม่สื่อที่รักของผม

เธอชอบมาฟรีเซนต์เพื่อนเธอเหลือเกินดียังโง้นดียังงี้ เพื่อนเธอก็มีใจให้กับเราหน่อยๆด้วย......แต่วันนึงเราก็พูดกับเธอว่าทำไมต้องพยายามทำตัวเป็นแม่สื่อแม่ชักด้วยนะ..เราไม่ชอบรู้ไหม.เธอถามเพื่อนเธอมีอะไรไม่ดีหรอ.......เราหลุดปากพูดไปไม่ทันได้คิดเลย..ป่าวเราชอบเธอนะ เธออึ้งเลยก้มหน้าก้มตาไม่พูด....เราถามต่อแล้วเป็นแบบนี้เธอจะว่ายังไงล่ะ ....เธอถามผมแล้วเพื่อนเธอล่ะ........ผมบอกก็นิสัยดี แต่เราชอบเธอมากกว่านะ .......เธอบอกมันจะไม่ดีต่อเพื่อนเธอนะเพราะเขาก็เริ่มชอบเธอขึ้นบ้างแล้วเราเชียร์ไว้เยอะนะ....ตอนนี้ผมจับมือเธอเลย บอกผมชอบเธอจริงๆ อย่าพยายามยัดเยียดเพื่อนเธอให้คบกับเราเลยนะ มันจะไม่ดีต่อเพื่อนเธอ.กับเขาเราก็เพิ่งจะรู้จักไม่นานแต่เธอเรามีความรู้สึกที่ดีจริงๆนะ ให้โอกาสเราเหอะนะ....ตอนนี้เธอไม่พูดไม่จาเอาแต่อมยิ้ม (น่ารักดี).... ก่อนหน้านี้ผมก็เห็นเป็นเพื่อนธรรมดานะ แต่ตอนที่เธอพยายามจับคู่ให้ผมกับเพื่อนเธอนี่ รู้สึกว่าจะน่ารักขึ้นมากเลย ความรู้สึกดีๆมีให้เธอเพิ่มมากขึ้นทีละนิดๆ 55 แม่สื่อที่รักของผม

................ขุนพลน้อย..................
 

สงวนลิขสิทธิ์ ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ.2539
(เรื่องราวทั้งหมดที่เขียนไว้ในบล็อกนี้ เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นเอง ไม่เกี่ยวข้องกับบุคคลหรือสถานที่ที่มีอยู่จริงแต่ประการใด)

Create Date : 25 เมษายน 2551
Last Update : 25 เมษายน 2551 23:48:20 น.		3 comments
Counter : 563 Pageviews.
Share Tweet