4 พฤษภาคม 2557

เวลาล่วง ผ่านเลย จากวันที่เคยเต็มอิ่มกับการวิ่ง พ่วงกับการเขียนบันทึกถึงสามีที่รัก (แบบเบาๆ สองตอน!?!) เปลี่ยนมาเป็นแทบจะแขวนรองเท้าไว้บนหิ้งแล้วจุดธูปบูชาในฐานะเครื่องรางของขลังที่เคยทำให้ชีวิตมีความหมาย ยังดีหน่อยที่ความรักตลอดจนความผูกพันกับสามีนั้นดีอยู่ตามอัตภาพทะเลาะกันบ่อย แต่เหมือนจะเข้าใจกันมากขึ้น เพราะพอมีเรื่องขัดแย้ง ถ้าอยากจบแบบสวยๆก็ต้องสรุปมาแล้วปรับตัวเข้าหากัน ไม่ใช่ตีมึน อึนๆ เอียนๆ ส่วนเรื่องวิ่ง อันเนื่องการจากมีปัญหาสุขภาพ ที่รุนแรง และใช้เวลา แน่นอน...อรรถรสในการวิ่งย่อมต้องสูญหายไป 

เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นในช่วงต้นเดือนกรกฎาคม 2556 แต่ก็โหมโรงมาตั้งแต่ต้นปี เริ่มจากเดินอยู่ดีๆบนส้นสูง 3 นิ้วครึ่ง เกิดอยากจะวัดพื้นที่ตรงนั้นว่ากว้างยาวขนาดไหน ผลคือได้แผลแตกที่หัวเข่าทั้งสองข้าง จำต้องงดวิ่งไประยะหนึ่ง พอจวนจะหายดี หมอนรองกระดูกที่เคยเป็นรองและอยู่นอกสายตา เกิดแข็งข้อ จู่ๆ ปลิ้นออกมากดทับเส้นประสาทต้นคอข้อที่ 5 ต่อ 6 ส่งผลให้เกิดอาการปวดร้าวทรมานลงมาที่แขนซ้าย ใครไม่เคยปวดเพราะหมอนรองกระดูกทำพิษ คุณถูกรางวัลที่หนึ่ง...เชื่อสิ!

หมอสั่งให้หยุดวิ่ง รักษาโดยการทำกายภาพบำบัด พอหายดี ก็ผ่าตัดรักษาอีกโรคต่อทันที เดินสายเข้าออกโรงพยาบาลจนเกือบจะได้สามีใหม่เป็นหมอให้มันรู้แล้วรู้รอด ผ่าตัดต่อด้วยการพักฟื้น พอเริ่มจะเข้าที่ หลังจากสามเดือนผ่านพ้น เกิดต้องมาย้ายที่ทำงานอีก งานใหม่ ต้องตื่นเช้า ใช้ชีวิตเร่งรีบ นั่งทำตาลอยอยู่บนรถท่ามกลางการจราจรติดขัด เกิดอะไรขึ้นกับชีวิตของฉันหรือนี่??

ยืดยาวเยิ่นเย้อ แค่เพียงต้องการจะบอกว่า ทุกสิ่งอย่างที่เกิดขึ้นกับตัวเราบนโลกเบี้ยวๆใบนี้ ไม่มีอะไรที่เรียกว่า "บังเอิญ" มันมีที่มา ที่ไป มีมิติ และสามารถอธิบายได้ แต่อธิบายแล้วจะเข้าใจอย่างถ่องแท้กันรึเปล่า อันนี้ไม่รับประกัน

09.17 น.