แม่ฉันเป็นคนตลก (เหรอ ... ?)

keigo

วันแม่ปีนี้เวียนมาบรรจบครบอีกรอบแล้ว บรรยากาศภายนอกก็เหมือนเดิม ซ้ำ ๆกันแบบนี้มาทุกปี คือ เต็มไปด้วยบรรยากาศแห่งการเฉลิมฉลอง บ้านใครก็บ้านมันยิ่งตอนนี้แทบทุกคนมีโลกโซเชียลเป็นของตัวเองด้วยแล้วก็ยิ่งเขียนสเตตัสกันรัว ๆ ว่าไปฉลองวันแม่กับแม่กันยังไง ไปเที่ยว ไปทานข้าวนอกบ้าน ไปช้อปปิ้ง ..หรือแม้แต่ไปกอดแม่ หอมแก้มแม่ของตัวเองแต่บรรยากาศข้างในตัวฉันค่อนข้างจะรู้สึกอ้างว้างสักหน่อย เป็นเพราะตอนนี้ไม่ได้อยู่บ้านเดียวกับแม่แล้วจึงได้รู้สึกซึ้งกับคำพูดที่ว่า “ไม่ห่างหัวอกแม่ไม่รู้สึกหรอก”

...ก็จริงของเค้า!

ในโลกโซเชียลของฉัน ฉันไม่เคยเขียนสเตตัสหรือโพสต์อะไรเลยว่า รักแม่นะรักแม่ที่สุด หรืออะไรก็ตามที่ในช่วงวันแม่ผู้คนต่างจะพร้อมใจกันทำ (เอ๊ะหรือจะเลียนแบบตาม ๆ กันไปนะ :P )

เหตุผลของฉันง่ายดายมาก ไม่ใช่เพราะฉันไม่รักแม่ ไม่คิดถึงแม่นะแต่เป็นเพราะแม่ไม่มีโลกโซเชียลกับเค้าต่างหากล่ะ !! ฉันก็เลยไม่รู้ว่าจะเขียนไปทำไมในเมื่อเขียนแล้วเจ้าตัวก็ไม่เห็นซะหน่อย

ขนาด LINE ที่ใช้งานแสนจะง่ายดาย ฉันพยายามยัดเยียดเอาไปให้แม่ใช้ แม่ก็กลับเมินเฉยดูแต่รูปที่พวกเราพี่น้องสี่คนส่งกันไปมาเท่านั้นเอง 

เมื่อวันก่อนพวกเราทั้งบ้านก็พร้อมใจกันนัดแม่ออกมาทานข้าวนอกบ้านฉลองวันแม่ล่วงหน้าที่ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง แว้บแรกที่ฉันเห็นแม่หลังจากที่ไม่ได้ไปหาเลยมาราวเดือนกว่า ๆ ได้ ก็คือผมของแม่เปลี่ยนเป็นสีดอกเลาไปเยอะมาก เดินเหินได้ช้าลงแต่แววตาของแม่ที่ทอดสายตามองลูก ๆ กลับยังอบอุ่นเหมือนเดิม

ตัวฉันเองค่อนข้างจะติดนิสัยเดินเร็วๆ เลยทำให้เดินทิ้งแม่ออกไปในช่วงนาทีแรก แต่เมื่อพอรู้ตัวฉันก็เดินย้อนกลับไปกอดแขนแม่แล้วค่อย ๆ เดินช้า ๆ มาด้วยกันเลยทำให้หวนกลับไปคิดถึงสมัยวัยเด็ก

ตอนเด็กๆ ฉันว่าฉันก็เป็นคนเดินช้านะ (ก็เดินได้ช้าตามวัยและสรีระวัยเด็กน่ะแหละ ^^! ) แต่แม่ก็ไม่เคยบ่นเลยว่าให้เดินเร็วๆ แต่แม่กลับเอามือซุกไว้ใต้รักแร้แม่ แล้วสองแม่ลูกก็ค่อย ๆ เดินไปด้วยกันในเวลานั้นฉันมักจะชอบดึงมือออกจากรักแร้ของแม่เพราะมันเปียกชื้นไปด้วยเหงื่อที่เกิดจากการทำงานของแม่ แล้วไปเกาะไว้ที่บริเวณข้อพับตรงศอกนั้นเอง

แต่ในเวลานี้ถึงแม้ฉันกลับปรารถนาที่จะเดินไปข้างๆ กับแม่ ให้แม่ดึงมือไปซุกไว้ใต้รักแร้อีก ... ก็ทำไม่ได้เสียแล้ว

ไม่ใช่เพราะอะไรหรอกนะ... แต่เป็นเพราะตัวฉันสูงกว่าแม่น่ะสิ … ก็เลยทำได้แค่กอดแขนแม่ล่ะนะ

จริงๆ แล้วที่บ้านของฉัน ไม่ได้มีธรรมเนียมปฏิบัติในเรื่องของการฉลองวันแม่หรือวันปีใหม่เลย มาเริ่มมีเอาไม่กี่ปีให้หลังมานี่เองแหละ

หลังจากที่ฉันแต่งงานย้ายบ้านออกไปในปีแรก ๆ ช่วงวันแม่ก็มักจะเป็นช่วงวันหยุดยาว ซึ่งฉันก็จะฉวยโอกาสวันหยุดยาวนี้ออกไปพักผ่อนต่างจังหวัดกับสามี ก็ต้องคอยตอบคำถามของพี่ยุ้ยว่าฉันไปไหน และพี่ ๆกับแม่ก็เลยมักจะไปทานข้าวนอกบ้านกุ๊กกิ๊กกันตามประสา .. พร้อมกับที่พี่ ๆมาเม้าท์มอยกันเล็กน้อยว่าไม่ยอมไปทานข้าวกับแม่ จนปีหลัง ๆฉันก็เริ่มที่จะต้องเลี่ยงไปต่างจังหวัดในช่วงวันแม่แล้ว เพื่อที่จะสงวนวันแม่ไว้สำหรับคนพิเศษอย่างแม่เท่านั้น

เฉกเช่นเดียวกับช่วงปีใหม่แต่ไหนแต่ไร แม่ก็ชอบบอกแค่ว่า “ปีใหม่ก็เป็นแค่วันวันหนึ่งเท่านั้น” .. แต่หลัง ๆมา พี่ยุ้ยซึ่งเป็นตัวแทนเจรจาของแม่ มาคอยถามว่าจะมาบ้านไหม ไปกินข้าวกันไหม จนฉันเองก็ต้องคอยมองหาร้านอร่อยๆ เดินทางสะดวกไว้พาแม่ไปทานข้าวบ้าง

จนกลายมาเป็นธรรมเนียมปฏิบัติใหม่ของบ้านไปซะแล้ว

ถ้ามานั่งวิเคราะห์กันจริงๆ .. พี่ยุ้ยตัวดีนั่นแหละที่ชอบบอกว่า “แม่ก็หาเรื่องเจอเอ็งน่ะแหละเค้าก็อยากให้มาหาบ้างอะไรบ้าง”

บางครั้งพี่ยุ้ยเองก็ยังเคยโทรศัพท์มาหาฉันเพื่อบอกว่า แม่ซื้อขนมโปรดเก็บไว้ให้เพื่อให้ฉันกลับบ้านไปเอาด้วยซ้ำ

แต่ทั้งหมดทั้งปวงนี่ฉันไม่เคยรำคาญเลยนะเพราะฉันเองก็รู้แก่ใจดีว่าแม่เองก็อยากเจอหน้าเหมือน ๆกับที่ฉันเองก็อยากเจอหน้าแม่ทุกขณะจิตเหมือนกัน

กลับไปย้ำประโยคเดิมที่ว่า..

“ไม่ห่างหัวอกแม่ ไม่รู้สึกหรอก”

ค่ะ.. ตอนนี้รู้สึกเต็ม ๆ เลย T^T

อ่านมาถึงตรงนี้ งงกันไหมคะว่าชื่อเรื่องกับเนื้อเรื่องเกี่ยวกันตรงไหน ..ไม่เกี่ยวกันหรอกค่ะ .. มีหลายสิ่ง หลายอย่างที่แม่ทำแล้วคนภายนอกอาจจะดูตลก แต่สำหรับฉันแล้ว ทั้งหมดที่แม่ทำให้ลูก ๆ คือความรัก ความห่วงใย ความเอาใจใส่ลูกๆ ทุกคนค่ะ

11 Aug 2015 11:43PM

Create Date : 11 สิงหาคม 2558		1 comments
Last Update : 12 สิงหาคม 2558 0:00:25 น.
Counter : 2051 Pageviews.
Share Tweet