|
| 1 | 2 |
3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 |
10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 |
17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 |
24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 |
|
|
|
|
|
|
|
.......R.I.P........
เราเกิดมาเป็นลูกคนโต ครอบครัวค่อนข้างอบอุ่น
มีทั้งพ่อ แม่พร้อมหน้า น้องสาวและน้องชายอย่างละคน เรื่องของครอบครัวในวัยเด็กไม่มีอะไรหวือหวา
ก็เลยคิดว่า ขอเริ่มต้นเรื่องแรก ที่โรงเรียนประถมดีกว่า
โรงเรียนที่เราเรียน เป็นโรงเรียนไม่ใหญ่ อยู่ใกล้บ้านมาก ๆ นั่งรถไปแค่ 3 ป้ายรถเมล์
ด้วยความที่เป็นเด็กกลัวครู ตอนเด็กก็เลยจะดูเป็นคนว่านอนสอนง่ายไปซะทุกเรื่อง
และด้วยนโยบายโรงเรียน ที่ค่อนข้างเน้นให้เด็กรักเรียน ด้วยมาตรการ .. ไม้เรียว ..
และด้วยตัวเองนั่นแหละ ที่ไม่ชอบมาก ๆ กับการถูกตี เพราะมันทั้งเจ็บทั้งอายเพื่อน
(ถึงจะเด็กแค่ไหนแต่ก็อายเป็นอยู่น่ะ แต่จริงๆแล้วกลัวเจ็บมากกว่า)
มาตรการไม้เรียวก็เลยได้ผลกับคนอย่างเรา เพราะเราจะทำทุกอย่างที่ครูสั่ง เพียงเพื่อไม่ให้ถูกตี
ซึ่งการหลีกเลี่ยงไม้เรียวของเรา ก็เริ่มต้นตั้งแต่ชั้น ป.1/3 จะเห็นว่าเราเริ่มต้นที่ ป.1/3 ไม่ใช่ ป.1/1 (เพราะหลังจากนั้น อยู่ห้อง 1 ตลอดจนถึง ป.6)
ที่เป็นแบบนี้ ก็เพราะตอนอยู่ชั้นอนุบาล เราไม่โดนตีน่ะสิ
ไอ้นิสัยรักเรียนไม่ได้เกิดจากรักเรียนจริงๆ แต่มันเกิดจากความกลัวมากกว่า
พอขึ้น ป.1/3 เราก็มีคุณครูประจำชั้นชื่อคุณครูทัศนีย์ เมลานนท์
อย่างที่บอกว่าเราเป็นเด็กดี (เพราะกลัวไม้เรียว) คุณครูเลยค่อนข้างรักเรา
จริงๆแล้วมานั่งนึกอีกที ไม่รู้เหมือนกัน ว่าคุณครูรักเราหรือเปล่า
แต่มันรู้สึกแบบนั้น เพราะด้วยความเป็นเด็ก การที่รู้สึกว่ามีครูสักคนคอยเรียกให้ไปช่วยงาน
อันนั้น เราว่าครูรักแล้ว มันอาจจะเป็นความคิดแบบเด็กๆก็ได้
สิ่งที่ครูทัศนีย์ให้ทำ เท่าที่จำได้ก็ไม่มีอะไรมาก
แค่เมื่อถึงชั่วโมงสอนของครู ครูจะให้เราเป็นคนนึงที่ช่วยแจกสมุดให้เพื่อนๆในทุกครั้ง
เวลาที่ครูจะไม่อยู่ ก็จะให้เราจดชื่อคนคุย
(ซึ่งหน้าที่นี้ใครได้ทำเป็นอันรอดจากไม้เรียวชัวร์ เพราะตัวเองคงไม่จดชื่อตัวเองแน่ๆ)
ก็เป็นอย่างนี้ทุกครั้งๆ
เมื่อถึงปีใหม่ เราเองซึ่งเป็นเด็กที่เพิ่งจะอายุ 6 ขวบ ก็บอกกับพ่อ ว่าอยากซื้อของขวัญให้ครู
ยังจำได้ว่าเป็นแค่สบู่กับแป้งที่แพคขายคู่กัน เอาไปให้ครูทัศนีย์ในวันปีใหม่
ไม่เข้าใจเหมือนกัน ว่าทำไมตอนนั้นรู้สึกรักครูคนนี้มากๆ
จนกระทั่งเราจบชั้นป.1 ด้วยผลการเรียนดีมาก เราคิดว่างั้น เพราะเราสอบได้ที่ 1
และแน่นอน เราก็ต้องเลื่อนชั้น แต่คราวนี้เราได้อยู่ห้อง ป.2/1
และก็น่าแปลกที่ทำไมเราจำไม่ได้ว่าครูประจำชั้น ป.2 คือใคร
ด้วยความเป็นเด็กก็ใช้ชีวิตไปอย่างเด็ก มาเรียน เล่นกับเพื่อน และก็เกือบลืมครูทัศนีย์
จนในวันหนึ่ง ตอนที่เราเรียนอยู่ ป.2
ที่บอร์ดประกาศของโรงเรียน ปกติแล้วบอร์ดนี้จะเขียนเกี่ยวกับวันนี้ในอดีตว่ามีความสำคัญยังไง เกิดอะไรขึ้นบ้างในวันนี้เมื่อหลายๆปีก่อน
แต่วันนี้ไม่ใช่
วันนี้ที่ว่า เราเองก็ลืมมันไปแล้วเหมือนกันว่าคือวันที่เท่าไร แต่สิ่งที่ไม่ลืมเลย คือข้อความบนบอร์ด ที่เรายืนดูอยู่ด้วยความงง
ครูทัศนีย์ เมลานนท์ ถึงแก่กรรมด้วยโรคมะเร็งในเม็ดเลือด!!
เมื่อวันใดวันหนึ่งในปี 2529
วันนั้นไม่มีน้ำตา แต่สิ่งที่เหลือไว้ คือความทรงจำ
ผ่านมา 20 ปีแล้ว ลูกศิษย์คนนี้ก็ยังระลึกถึงครูเสมอค่ะ
Create Date : 16 กันยายน 2549 |
|
4 comments |
Last Update : 16 กันยายน 2549 20:58:55 น. |
Counter : 633 Pageviews. |
|
|
|
|
| |
โดย: madamepi 16 กันยายน 2549 21:12:24 น. |
|
|
|
| |
โดย: south_otop (south_otop ) 16 กันยายน 2549 22:28:31 น. |
|
|
|
|
|
|
Wo Bu Shi Ke Ai Nü Ren (◡‿◡✿)
|
|
|
|
|
|
|
คิดถึงครูสุมาลี ครูสนม ครูธนคาร อาจารย์รัตนา
ทำไมตอนเด็ก ๆ จำชื่อครูประจำชั้นได้หมด แต่โตแล้วจำไม่ได้ซักคนเลยน้า..