:: ไดอารี่ที่รัก ::
:: ไดอารี่ที่รัก ::
ภาพและคำโดย - กะว่าก๋า
ข้าพเจ้าเขียนบันทึกประจำวันครั้งแรกตอนมัธยมสอง (พ.ศ.2531) ครูฝึกสอนสั่งให้เราเขียนบันทึกเป็นการบ้าน ข้าพเจ้าเลือกเรื่องเกี่ยวกับการเข้าค่ายลูกเสือ และหลังจากเขียนส่งครูฝึกสอนอยู่หลายสัปดาห์ ครูฝึกสอนเขียนชมข้าพเจ้าไว้ในสมุดบันทึกเล่มแรกในชีวิตว่า
“ดีมาก”
คำชมในครั้งนั้น ทำให้ในเวลาต่อมา... ข้าพเจ้าหลงรักการเขียนบันทึกอย่างถอนตัวไม่ขึ้น
ช่วงที่ข้าพเจ้าเขียนบันทึกมากที่สุด เป็นช่วงที่ข้าพเจ้าลงไปศึกษาต่อที่มหาวิทยาลัยในเมืองหลวง เกิดเรื่องราวมากมายที่นี่.. ข้าพเจ้าทะเลาะกับอาจารย์ ข้าพเจ้าขัดแย้งกับเพื่อนร่วมรุ่น ข้าพเจ้าไม่มีความสุขในการเรียน ข้าพเจ้าเป็นทุกข์... แต่นั่นกลับเป็นข้อมูลที่ดีมากสำหรับการจดบันทึกความรู้สึก ของตัวเองลงไปในสมุดบันทึก..
ข้าพเจ้าเขียน เขียน เขียน และเขียนอย่างบ้าคลั่ง ทุกความรู้สึกถูกถ่ายทอดผ่านตัวอักษรนับล้านตัว
ข้าพเจ้าเขียนแล้ววางไว้บนโต๊ะ เพื่อนบางคนถือโอกาสอ่าน อ่านแล้วชอบ...มานั่งรออ่านบันทึกประจำวันของข้าพเจ้าราวกับนิยาย
อะไรที่ข้าพเจ้าเขียนลงไปน่ะหรือ ?
ข้าพเจ้าไม่ได้เขียนแค่ว่าในวันหนึ่งๆข้าพเจ้าทำอะไร แต่ข้าพเจ้าเขียนลงไปว่า วันนั้นข้าพเจ้า “รู้สึก” อย่างไร กับสิ่งที่ข้าพเจ้าได้พบเห็นและเกิดแรงสะท้อนขึ้นในความรู้สึก
แม้ในวันที่ข้าพเจ้าหดหู่ใจและเศร้าโศก ข้าพเจ้ายังคงนั่งลงที่โต๊ะทำงาน แล้วก็เขียน เขียน เขียนและเขียนอย่างบ้าคลั่ง
ไม่น่าเชื่อว่าในเวลาต่อมา.... นี่คือแหล่งข้อมูลชั้นเยี่ยมของข้าพเจ้า เป็นสนามการฝึกเขียนงานของข้าพเจ้า และเป็น “อนุทินชีวิต” ที่บรรจุเรื่องราวความทรงจำในอดีต ของข้าพเจ้าไว้อย่างครบถ้วนกระบวนความ
ข้าพเจ้าเขียนบันทึกน้อยลงหลังจากเรียนจบและกลับมาอยู่เชียงใหม่
สมุดบันทึกความคิด ความทรงจำและความรู้สึก กลายเป็นสมุดจดบันทึก “คำคม” ที่ข้าพเจ้าอ่านพบเจอ จากหนังสือมากมายที่ข้าพเจ้าอ่าน คำคมที่ข้าพเจ้าจดเอาไว้มักอยู่ในหมวดความคิด ชีวิต ความรัก การศึกษาและความตาย ข้าพเจ้าจดบันทึกคำคมเหล่านี้เอาไว้มากมายมหาศาล
ทุกครั้งที่เดินทางไกล ข้าพเจ้าไม่เคยเลยลืมที่จะเตรียมสมุดบันทึกและปากกาไปเขียนด้วยเสมอ
บัดนี้สมุดบันทึกของข้าพเจ้ามีมากมายกว่า 50 เล่ม...
ข้าพเจ้ารักตัวอักษรเหล่านั้น มันคือชีวิตของข้าพเจ้าในช่วงเวลาหนึ่ง ที่ประวัติศาสตร์หน้าไหนก็จดจารเอาไว้ไม่ได้
มันคือลายมือของข้าพเจ้า ตัวอักษรที่ถ่ายทอดความเป็นตัวตนของข้าพเจ้าได้อย่างถึงแก่นแท้ที่สุด
ข้าพเจ้าเก็บรักษาสมุดบันทึกทุกเล่มของข้าพเจ้าเอาไว้เป็นอย่างดี ด้วยความรักและทะนุถนอมเป็นอย่างยิ่ง.
:: หมายเหตุ ::
อีกครั้งกับการร่วมโครงการ
~ ถนนสายนี้มีมิตรภาพ ~
ของสามสาวน้องปอย น้องอ้อน และน้องแจง สนใจร่วมโครงการ สามารถเข้าไปติดตามรายละเอียดได้ ที่บล็อกน้องๆทั้งสามคนเลยนะครับ
Create Date : 19 ธันวาคม 2552 |
Last Update : 19 ธันวาคม 2552 7:00:01 น. |
|
59 comments
|
Counter : 1264 Pageviews. |
|
|
|
ความทรงจำทั้งหมด
ดี.ก็บันทึกไว้ค่ะ
ไดอารี่เล่มแรก
คือของขวัญที่ได้ในวันปีใหม่
ในวัยเด็ก
และนั่น...ทำให้ดี.เริ่มเขียน
และมั่นก็ส่งผลถึงงาน ในวันนี้