:: ทำไมคนเราต้องนั่งคุยกับตัวเอง ? ::



ภาพและคำโดย : กะว่าก๋า















ผมชอบนั่งคุยกับตัวเอง
ชอบตั้งคำถามยากๆกับตัวเองมาตั้งแต่เด็กๆ
ในตัวผมคงมีร่างของเด็กชายผู้ไม่เคยสิ้นความสงสัย
ต่อสิ่งต่างๆรอบตัวอาศัยอยู่

เด็กชายคนนี้เฝ้ามองโลกอย่างสงสัยเคลือบแคลง
และมักเล่นแรงๆกับความรู้สึกของตัวเอง
ด้วยคำถามชวนปวดสมอง เช่น

คนเราเกิดมาทำไม ? ตายแล้วไปไหน ?
เราเกิดมาเพื่ออะไร ? ฯลฯ

คำถามแบบนี้ใครจะมาตอบให้เราได้
ถ้าไปถามศาสดา
เราก็ได้แต่จดจำคำพูดที่เราเชื่อไปเองว่าศักดิ์สิทธิ์
ถ้าเราไปถามครู เราจะได้แต่ซากความรู้ที่ไร้ชีวิตชีวา
ถ้าเราถามพ่อแม่เพื่อนพี่น้อง คำตอบคงหลากหลาย
และทุกคนเฝ้าแต่บอกเราว่า

“คำตอบนี้เป็นคำตอบที่ถูกต้องที่สุด”



แต่ผมไม่เคยเชื่อคำตอบเหล่านั้นเลย....


ผมพยายามเดินทางเพื่อค้นหาคำตอบในใจตัวเอง
ด้วยวิธีการพาตัวเองไปสู่จุดที่เรียกว่า “ความทุกข์”

ผมไม่เคยต้องการมี “ความสุข” ด้วยการเดินหนี “ความทุกข์”
ผมแค่อยู่กับทุกข์ จนไม่รู้สึกว่ามันเป็นทุกข์
(นั่นอาจเป็นเพียงความเคยชินหรือเก็บกดความทุกข์เอาไว้ก็ได้)



จนวันหนึ่ง...รู้สึกว่าเราต้องเปลี่ยนความทุกข์ให้เป็นความสุขให้ได้


นั่นทำให้ผมรู้สึกดีกับชีวิตของตัวเองในระดับหนึ่ง
เหมือนเริ่มคลำทางถูกว่าเราชอบและเชื่อในเส้นทางนี้


แต่ที่สุดแล้ว...
คำตอบที่ผมเชื่อในวันนี้
ไม่ใช่การเปลี่ยน “ความทุกข์” ให้กลายเป็น “ความสุข”
แต่เป็นการมองเห็น “ความทุกข์” เป็น “ความทุกข์”
เห็น “ความสุข” เป็น “ความสุข”
อยู่ รู้ สัมผัส จับต้อง ทั้งสุขและทุกข์อย่างที่มันเป็น
ไม่ใช่อย่างที่เราอยากให้มันเป็น



เมื่อใช้ชีวิตไปเรื่อยๆ
จนวันที่ได้เจอ “ครูคนนั้น” ของผม
ครูที่ไม่ได้เป็นมนุษย์ ไม่ได้เป็นนักปราชญ์
ไม่ได้เป็นศาสดา หรือครุที่เรืองนาม...
(ครุ หมายถึง ครู หรือ ความหนักแน่น)


แต่เป็น “ภูเขา” ที่เมืองกุ้ยโจว ประเทศจีน
ครูของผมคือ “ธรรมชาติ”
....ธรรมชาติอันยิ่งใหญ่
ธรรมชาติที่มนุษย์คนใดก็ไม่อาจสร้างสรรค์ให้ยิ่งใหญ่หรือเทียบเคียงได้
ครูผู้สอนให้รู้ ดูให้เห็น เย็นให้ได้สัมผัส
ครูผู้ไม่ได้พูดถ้อยคำใดแม้แต่คำเดียว
แต่กลับทำให้ผม “ตื่นรู้” และ “ตระหนัก” ได้ว่า

“ตัวเราเป็นเพียงฝุ่นผงในจักรวาล”

ทุกข์ที่เราคิดว่ามันหนักหนาสาหัส
ทุกข์ที่เราเคยเชื่อว่ามันเจ็บปวด เศร้าโศก
และยากที่เราจะผ่านมันไปได้
แต่ “ครู” บอกเราว่า

จงหยุด นิ่งและยืนมองดูขุนเขาเบื้องหน้า

เราไม่ได้เป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่เกินไปกว่า “สิ่งหนึ่ง” เล็กๆบนโลกใบนี้

เราเป็นเพียงเสี้ยวเศษฝุ่นผงละอองไอ
เมื่อเทียบกับความยิ่งใหญ่ของธรรมชาติเบื้องหน้า



วินาทีที่ผมรู้สึกแบบนี้


ทุกข์ที่ผมเคยแบก
หายวับไปจนหมดสิ้น.....


ทำไมเราต้องคุยกับตัวเอง ?

ผมไม่รู้จริงๆว่าคุณเคยนั่งคุยกับตัวเองในความเงียบบ้างหรือเปล่า
นั่งตั้งคำถามยากๆกับชีวิต
แล้วรอเวลาที่จะได้ค้นหาคำตอบที่ใจอยากรู้มานาน
รู้เพื่อปล่อยวางสิ่งที่เรารู้
และเดินไปสู่ความคิดความเชื่อที่ดีงาม
ในการนำพาตัวเองไปสู่ความสุขที่แท้จริงของชีวิต



คำตอบนี้ใครก็บอกสอนตัวเราไม่ได้
คำตอบนี้ใครก็ทำให้เราค้นพบไม่ได้

มีเพียงคนเดียวที่จะรู้ได้
ก็คือ ตัวเราเอง

ได้เวลานั่งลงแล้วพูดคุยกับตัวเองหรือยังครับ ?







:: หมายเหตุ ::


นี่คือต้นฉบับร่างแรกของหนังสือ "แค่เข้าใจทุกข์..ก็สุขแล้ว"
ที่ผมเพิ่งเขียนเสร็จไปครับ

เลยนำมาให้เพื่อนบล็อกได้อ่านกันเป็นที่แรก
ก่อนจะนำไปพิมพ์เป็นหนังสือ...

แรงบันดาลใจในการเขียนหนังสือเล่มนี้
คือ การมอบกำลังใจให้คนอ่านได้ลองหยุดคิด
และมอง "ความทุกข์" ที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของเรา
เรามักคิดผลักไสความทุกข์ออกไปจากชีวิต
เราเกลียด ชิงชัง และไม่อยากให้มีความทุกข์เกิดขึ้นในชีวิต

แต่ที่สุดแล้วเราก็หนีความทุกข์ไม่พ้นเลย

ทางที่เราทำได้คือต้องอยู่กับมันอย่างเข้าใจ

และเมื่อเข้าใจทุกข์ได้แล้ว
"ความสุข" ก็เกิดขึ้นกับเราได้ไม่ยากเลย

Create Date : 10 ตุลาคม 2553
Last Update : 10 ตุลาคม 2553 4:58:22 น.		126 comments
Counter : 3379 Pageviews.
Share Tweet