เข้ามาทีไร...ได้รับสิ่งดีๆ กลับไปทุกทีเลย

ขอบคุณคร่า....

เข้ามาอ่านคำถามที่น่าคิด กับคำตอบที่น่าฟัง

พลอยได้คิดตามไปด้วย

ขอบคุณทั้งผู้ถามและผู้ตอบครับ

สิ่งหนึ่งที่ทำให้เราเกิดความภูมิใจในตัวเองได้
ก็คือ "การนับถือตัวเอง"
สำหรับดี.แล้วมันเป็นจุดเริ่มต้นสำหรับทุกอย่าง

เกิดความนับถือตัวเอง
สิ่งที่ตามมาคืดความเชื่อมั่นในสิ่งที่ทำ

ง่ายๆเลย อย่างงานที่ดี.ทำ
จะวูบวาบไปตามอารมณ์ของคนอื่นไม่ได้
อย่างดี.เขียนงานขึ้นมาชิ้นนึง
ดี.จะฟังคนที่มาวิจารณ์งานไม่ได้ว่าดีหรือเปล่า
เพราะมาตรฐานของคนไม่เท่ากัน
เราต้องรู้ว่าจุดประสงค์ของการเขียนงาน
ว่าเพื่อให้กลุ่มเป้าหมายกลุ่มไหนอ่าน

ในขั้นตอนของการทำงาน ดี.จะฟังอยู่ 2 คน
คือ...บรรณาธิการ
กับ...พิสูจน์อักษร
เท่านี้...พอแระ
แต่เมื่องานออกไปแล้ว
เสียงสะท้อนที่กลับมาจากผู้บริโภคโดยตรง
ตรงนั้นจะฟังทั้งหมดค่ะ
เพื่อพัฒนางาน

ส่วนการใช้ชีวิต...
เป็นเราอย่างที่เราเป็น...พอแล้วเหมือนกันค่ะ

จะให้เราเป็นใครสักคน
ที่ยืนอยู่ท่ามกลางการคาดหวังของคนอื่น
มันเป็นเรื่องยาก
และที่สำคัญ....เพื่ออะไร??
เหนื่อยเปล่าๆค่ะ




วันนี้บ่นยาว
บ่นไว้ถึงวันที่ 13 เลย
เพราะนู๋จะหายหัวแว๊บบบบบ
แล้วจะกลับมาดูรูปหมิง หมิงเต็มบล็อก

วันนี้ผมจะทำความดีให้กับคนอื่นครับพี่ก๋า...

ขอบคุณเฮียก๋าเน้อครับ ..... อ่านแล้วก็ได้คิด แน่อยู่แล้วล่ะเรามักจะมองปลาของตัวเองเล็กกว่าปลาของคนอื่นเสมอ สงสัยคงต้องเปลี่ยนไปถือไก่ เย้ยยยย ..... อีกอย่างจริง ๆ ด้วย เรามักจะมองว่าเรามันแย่เพราะไปเปรียบกับคนอื่น เฮ้อออออ พูดไปมันก็จริงนะเฮียก๋าครับ เราแสดงหาการยอมรับจนมันกลายเป็นผลเสียที่ย้อนกลับมาเอง

แต่อย่างน้อยผมก็มีความสุขกับหลายสิ่งที่ทำ แค่นี้ก็คงเป็นการเริ่มต้นที่ดีแล้วล่ะมั๊งครับ ต่อไปคงต้องดูว่าอันไหนทำแล้วไม่สุขหรือไม่เต็มที่ แล้วพยายามรอมรับมันเสีย อย่าไปเอาคอพาดเขียงตลอดเวลา

ขอบคุณเฮียก๋าฮะ

แวะมาขอบคุณอีกที่สำหรับคำแนะนำการเป็นคุณพ่อมือใหม่ อิอิ

เรื่องเลนส์นะ.ผมคิดว่าคงใช้เลนส์ 50 mm ถ่ายรูปเจ้าตัวน้อยไปก่อน
เดี๋ยวงบถึง..คงไปรับเจ้ามาโครมาเลี้ยงดูอีกตัว...อิอิ


แต่ตอนนี้อึดอัดสุดๆอยากได้เลนส์มุมกว้างๆมาใช้งานซะหน่อย
แต่ยังไม่มีเวลาไปเดินดูเลยครับ...
เผลอๆ เจ้าเลนส์ที่ส่งไปซ่อมอาจจะกลับมาสู่อ้อมอกก่อนก็ได้เนอะ..


พี่สบายดีนะครับ...หมิงๆก็โอเคแล้วใช่เปล่าครับ
ขอให้ทุกๆคนสบายดีนะครับ...

ใช่ค่ะ หากเราทำอะไรก็แล้วแต่ดีที่สุดแล้ว

นั่นหล่ะคือคำตอบของคำถาม

จูก็เคยคิดเคยกังวล รุ่นต่อรุ่นที่เจอในการเรียนหรือในงาน

ว่าเขาเป็นเขาเจอมาแบบนี้ แล้วก็กังวลว่าเราจะเป็นอย่างไง

เมื่อถึงเวลา โดยลืมว่าเหตุการณ์เหมือนแต่คนเปลี่ยน คนนั้นคือเราที่เลือกจะกำหนดอนาคต

เราไม่จำเป็นต้องเดินตามรอยตามรุ่นที่เขามีมา เรากำหนดที่ต้นเหตุและคาดเดาผลที่จะตามมาได้


ทำวันนี้ให้ดีที่สุดเมื่อทำดีที่สุดยอมรับผลของมันไม่ว่าจะเข้าเป้าหรือพลาดเป้า

- ทุกครั้งที่ทำอะไรเพื่อคนอื่น เมื่อนั้นผมจะเกิดความภูมิใจในตัวเองมากเลยครับ (แต่ช่วงนี้ไม่เกิดความภูมิใจอย่างนั้นอีกเลยครับ)

- "หมิงหมิงนอนอย่างกับผู้บริหารระดับสูง" ดีแล้วครับพี่ เพราะเค้าต้องสะสมพลังงานไว้รับภาระหน้าที่พร้อมการเรียนรู้สิ่งต่างๆ อีกมากมายเมื่อเติบโตขึ้นจากพ่อก๋าไงครับพี่ก๋า ฮานาบิชิ

นั่นสิเฮีย ผมได้อ่านหมื่นตาเมื่อครั้งที่ถามเรื่อง perfectionism ครั้งที่แล้ว ตอนนี้ตัวเองลดทิฐิลงเยอะเลย

คงต้องัสกพักล่ะมั๊งครับ เพราะผมก็เกิดมาบนโลกนี้แค่ไม่เท่าไหร่เอง ยังต้องเรียนรู้อีกครับ

ขอบคุณเฮียก๋ามากครับ

พี่ก๋าคิดว่าเหลือบรรณาธิการตัวจริงเสียงจริง
อยู่ไม่กี่คนนะครับ
เดี๋ยวนี้ดูหนังสืออกใหม่เยอะ สำนักพิมพ์ใหม่ๆเยอะ
แต่งานที่ผลิตออกมาก็มีทั้งดีและแย่คละเคล้ากันไป

^
^
^

เป็นอย่างที่พี่ก๋าว่านะคะ
บอกได้เลยว่ากลุ่มพี่ดี.เป็นคนกลุ่มน้อย
ของคำว่า "บรรณาธิการ"ที่เหลืออยู่
แบบว่า...ตัวจริงเสียงจริงอายุเยอะขึ้น
แล้วเปลี่ยนอาชีพไปทำอย่างอื่นกันเยอะแล้วมั้งคะ

งานที่ออกมาทุกวันนี้เป็นไปตามกระแสนิยม
สำนักพิมพ์ถูกแตกย่อยไป
งานที่ออกมากลายเป็นแฟชั่น
แต่ไม่ได้หมายความว่าได้อะไรจากการอ่าน

วันก่อนปู้นนนน
ดี.ไปอ่านเจอพี่ก๋าตอบตอมเม้นท์
บล็อกใครสักบล็อก (ต้องขอโทษด้วยค่ะ จำไม่ได้จริงๆ)
พี่ก๋าพูดถึงสำนักพิมพ์นึงที่ออกหนังสือมาเยอะว่า
พี่ก๋าไม่ได้ซื้อ (หรือไม่มี...ไม่แน่ใจนะคะ)
หนังสือของสำนักพิมพ์นี้

ในความรู้สึกของดี.กับพวกพี่
ที่ทำงานอยู่ตรงนี้
ที่จริงรู้สึกว่าการอ่านอะไรก็ตาม
เป็นเรื่องที่ดีทั้งนั้น
แต่เราไม่อ่านตามแฟชั่นได้ไหม
เราไม่ยอมเสียเงินเพื่อซื้อหนังสือราคาแพง
เพียงเพื่อบอกว่าเราอยู่ในแฟชั่นได้หรือเปล่า
มันฉาบฉวยซะจน...
มันบอกไม่ถูกน่ะค่ะ
ในฐานะของคนที่อยู่ในฝ่ายผลิต
มันเหมือนกับว่า...
ต่อให้คุณมีฝีมือในการทำงานแค่ไหน
ถ้าคุณไม่แต่งหน้า แต่งตัวสวยๆไปยืนโชว์ด้วย
คุณก็จะไม่ได้รับความสนใจเลย



...............................



พี่ก๋าให้ความสำคัญกับบรรณาธิการมากครับ
มันเหมือนความไว้เนื้อเชื่อใจกัน

ต้องแก้งานเราได้
เราก็ต้องบอก บก.ได้ว่าทำไมถึงไม่ควรแก้งานเรา


^
^
^

ทั้งบรรณาธิการ และนักเขียน
ต่างก็ต้องเป็นคนใจกว้าง
และให้เกียรติกัน

ดี.อยู่ในสถานการณ์ที่บรรณาธิการ
กับ นักเขียนถกกันเรื่องต้นฉบับ หลายครั้งมาก
มีทุกรูปแบบ
แต่ส่วนใหญ่จะเจอนักเขียนที่มีความมั่นใจในตัวเองสูง
และไม่ฟังความคิดของบรรณาธิการ
คือพี่ดี.เค้าจะไม่ค่อยแก้งานใคร
เพราะนักเขียนที่เจอส่วนใหญ่จะดุเดือด แตะไม่ได้
ฉะนั้นเขาจะใช้วิธีบอกแล้วให้ไปแก้เอง
แล้วเอางานมาดูกันใหม่เพื่อเป็นการตัดปัญหา
แต่ถ้าใครคุยกันได้นี่
พี่เค้าจะบอกเลยว่าเขียนงานได้กล่องแบบไหน
เขียนงานได้เงินแบบไหน

แต่บรรณาธิการประเภทไม่สนใจความเห็นของนักเขียนเลยก็มีค่ะ
อันนี้ก็หนัก
ถ้าเจอแบบนี้ นักเขียนที่มีจุดยืนของตัวเองจริงๆก็ต้องถอยเหมือนกัน
มันหาจุดลงตัวยาก


โม้ซะยาว...ไปแระ

อ่านเม้นท์นี้แล้วนึกว่าพี่โยยังเอ๊าะๆ
อายุสัก 13

หุหุหุ

33 อ๊ะเปล่าเพ่

...
...
...

ใครบอกล่ะเฮีย ..... แหม อย่างน้อยก็ไม่ได้ 53 แบบเฮียนะ

เป็นคนที่ไม่มีความมั่นใจในตัวเอง แต่คนที่ไม่รู้จัก ชอบคิดว่านัทเป็นสาวมั่น..

ท่านนายกหมิงๆเป็นไงจ๊ะวันนี้...

เห็นด้วยอย่างยิ่งคะ

เราก็ภูมิใจในตัวเอง ถึงแม้จะมีอะไรที่อุบาสก์ๆ แย่ๆ เพียบ แต่ก็ไม่ได้รู้สึกไม่ดีอะไร ภูมิใจที่ตัวเองเป็นอย่างนี้ ถึงแม้จะไม่ดีตามบรรทัดฐานของคนอื่น แต่เราก็ไม่ได้ทำความเดือดร้อนให้ใคร

แวะมาเติมสิ่งดีๆให้สมองกลวงๆคะอิอิ

อาลีไม่อยู่บ้านหลายวันคุณก๋าสบายดีนะคะ น้องหมิงหมิงด้วยป็นงัยบ้าง

หวัดดีน้องก๋า...และหมิง หมิง แฟนฉัน
อัพแระจ้า อัพแระ....
เชิญ

คนเราเวลาที่ถูกคาดหวังว่า ... จะต้องทำได้ดี ...
มันเหมือนเป็นความรู้สึกกดดันจริงๆ นะคะ

อย่างเราครั้งก่อนๆ เคยมีคนเสนอมว่าให้เขียน
หนังสือส่ง สนพ.สิ .. เราบอกเค้าไปโดยไม่ต้องลังเล
เลยว่า ไม่เอา ยังก่อน เรายังไม่อยากกดดันตัวเอง
เพราะการเขียนอะไรเล่นๆ แล้วมีคนอ่าน แค่นี้
เราว่าเราพอใจในสิ่งที่เราทำแล้วอ่ะคะ เราไม่ได้หวังว่า
เขียนแล้วคนจะซื้อเยอะ เพราะตรงนั้นบอกจริงๆว่า
มันคาดหวังเกินไป เราเองไม่มั่นใจ เพราะเขียน
เล่นๆ เราเขียนด้วยความสนุก เพลิน ตามความต้องการ
ของเราเอง แต่ว่าเมื่อไหร่ก็ตามมันมีวงแคบ กรอบจำกัด
มันทำให้ความสนุกของเราลดลง เพราะมัวแต่
จะไปคิดถึง "ยอดขาย การตอบรับ" ซึ่งมันทำให้เครียด
น่ะคะ ...

แต่ว่าถ้ามีโอกาสและพร้อมเมื่อไหร่ ก็อยากลอง
เหมือนกันนะคะ ... แต่ว่าตอนนี้ เราภูมิใจตัวเองกับสิ่ง
ที่เราทำ .. ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเล็กหรือว่าใหญ่
เราว่าแค่นี้เราก็สัมผัสความสุขแล้วอ่ะค่ะ


.................

ทำยังไงให้เรามีความภูมิใจในตัวเองครับ?

ก็ต้องทานวิตามินนะหนูว่า หาซื้อได้ตามสนามบินต่างๆ นะค่ะ ไม่ว่าจะเป็นสูตร เอฟ 16 C 130 (แต่ท่าทางทานแล้วจะอ้วนนะ) กริฟเพน หรือจะนำเข้าวิตามินจากอินเดียก็ได้ 555+ อ้วนดำ ทานแล้วคิดบวกจนเกิน....

ทำยังไงให้เราไม่คิดว่าเรามันแย่จนไม่ดีพอสำหรับใคร

ใครๆ ว่าพี่โยไม่ดี เดี๋ยะเหม่งจัดการให้

พูดไปก็เท่านั้นหล่ะค่ะหากเราไม่สามารถปรับความคิดเราได้เอง เพราะมันคือความคิดเราไงค่ะ ไม่มีใครมาควบคุมได้ ตัวเราความคุมไม่ได้เหม่งก็เสนอให้คิดถึงที่สุดเดี๋ยวก็กลับสู่สามัญค่ะ งงม๊ะ

หรือไม่ดีพอที่ใครจะมายอมรับ?

อันนี้เกี่ยวกับความคาดหวังตรงๆ เลย เจ้าความคาดหวังนี่ตัวทำร้ายเซวเลยอ่ะ(หากผิดจากที่เราหวัง)

แต่พี่เป็นคนเก่งในสายตาเหม่งอ่ะ (อย่างน้อยก็เก่งกว่าเหม่งหล่ะหว่า ยกให้วันหนึ่ง 555+)

ทำยังไงที่ให้เราเชื่อตัวเองแบบไม่สปอยตัวเองครับ?

คิดนอกกรอบมั้งสิค่ะ ทำไมต้องจำกัดตัวเองในกรอบจัง ไม่อึดอัดเร๊อะ
คนเราจะสปอยตัวเองได้เท่าไหร่เชียว เพราะพื้นฐานจิตใจนิสัยไม่ใช่

ยังไงก็สปอยตัวเองได้ในระดับหนึ่งเท่านั้นหล่ะค่ะ เป็นมากกว่านี้เชื่อว่า

เดี๋ยวจิตสำนึกก็จะบอกเราเองว่าเท่าไหนเกินพอดีหรือพอดี

คนพื้นฐานจิตใจดีเข้าใจม๊ะ เหม่งชัก งง

คุณกะก๋า vs คุณดีดี. รวมกันแล้ว
ถูกใจพี่หนูหล่อเลยครับ... ในชีวิต
การทำงาน ผจญแบบนี้มาเยอะแม้
ไม่ได้เป็นนักเขียน

หลานหมิงหมิงเป็นไงบ้างครับ ได้หรือยัง

น้องหมิงหมิงหายดีละกา..อ้ายก๋า

พี่ก๋าแก่แล้วครับ 555555


^
^
^


เหอ เหอ เหอ

ประโยคถัดจากนี้ นู๋หลับหูหลับตามองไม่เห็น

เหอ เหอ เหอ

หมิงหมิงจ๋า ไปซ่ากลับพี่เหม่งม๊ะ มาซ้อนท้ายเลย

พี่อาศัยความคาดหวัง...ของตัวเองเป็นแรงผลักดันให้ทำในทุกสิ่งที่อยากทำ
เมื่อวันนึงที่สิ่งนั้นสำเร็จ...พี่ก็ภูมิใจกับสิ่งที่พี่ทำทุกอย่าง
ถึงแม้ว่า มันอาจจะดูแล้วไร้สาระ เสียเวลาในสายตาคนอื่นๆก็ตาม....

พี่ชอบปักครอสติช....พี่ใช้เวลากับมันนานมาก
แม่พี่บอกพี่ว่า.."ทำไปทำไมล่ะลูกเสียเวลา...ซื้อเค้ามาติดไม่ง่ายกว่าเหรอ"
พี่ไม่สนใจ...ปักมันต่อไป....จนเสร็จ
ตอนนี้รูปนั้นก็ติดอยู่ที่ผนังบ้าน....แล้วแม่ก็ภูมิใจกับรูปนี้มากๆ เพราะพี่ทำให้แม่เป็นของขวัญ (เป็นรูปสมเด็จย่า)

ดังนั้นความภูมิใจในตัวเรา ก็ขึ้นอยู่กับใจเรามากกว่า สายตาของคนอื่นๆ

ปล.เสือหมิงเจ้าเล่ห์กับมาดามตั้งแต่เล็กๆเลยนะ...อิอิ
ป้อนยาเด็กๆเนี่ยต้องคอยระวัง....
ถ้าเค้าบ้วนออก...ต้องเช็คขนาดยาที่จะป้อนเพิ่มด้วยนะ...
อย่าเพิ่มให้มากเกินไป เดี๋ยวจะได้ยาเกินขนาดที่ต้องการจ๊ะ

สวัสดีค่ะ หมิง หมิง ตื่นหรือยังคะ

เดี๋ยวมาอ่านต่อนะ........



ขอไปเป็น อมีบา in the universe ก่อนล่ะค่ะ...ล่องลอย...แบ๊ว...แบ๊ว...ไปในอวกาศ...เดี๋ยวมาอ่านต่อ


ขอไม่พิม..ไรงี้...แล้วนะ.ทำแบบนั้นได้แค่แป็บเดียวอะ

หนูไม่ค่อยมีปัญหาเรื่องนี้อะพี่

ของหนูออกแนวมีมากเกินไปมากกว่า

ก็หนูน่ารักนี่ ^^

(นั่นหน้าไม่อายอีกแล้ว เชื่อแล้วยังอะ)

เอากาแฟมาส่งตอนสาย ๆ ค่ะ ได้ข่าวว่าเมื่อคืนนอนดึกกันทั้งบ้าน อิ อิ แต่หมิง หมิง ห้ามทานนะคะ เอาแค่ความคิดถึง และ ห่วงใยไปก้อพอนะคะ

ปล. หน้าตาดีมาก ภูมิใจจริงๆ เลย

คุณก๋าจ๋า

หมิงหมิงน้อย หายป่วยยังจ้า

จริงแล้วชอบทำตัวมั่นใจนะ แต่ลึกๆแล้วไม่มั่นใจเท่าไหร่

สร้างภาพไว้ก่อน เดี๋ยวคนไม่กลัว

คริคริ

สวัสดีวันจันทร์คะ

ปกติเป็นคนไม่เคยพยายามทำอะไรให้คนอื่นเชื่อมั่นและภูมิใจในสิ่งที่ตัวเองมีและเป็นคะ

แต่จะทำทุกอย่างตามหน้าที่และให้ทุกคนยอมรับว่า ฉันเป็นแบบนี้แหล่ะ ทำได้แค่นี้แหล่ะ

เพราะการอยู่ร่วมกันในสังคม คือการที่เราต้องยอมรับในสิ่งที่เค้าเป็นไม่ใช่การคาดหวัง ถ้าเรายอมรับในสิ่งที่เค้าเป็นและเค้ายอมรับในสิ่งที่เราเป็นเราก็ใช้ชีวิตทำงานไปด้วยกันได้

แค่เชื่อมั่นว่าตัวเองเป็นคนดีไม่ทำร้านใคร หรือพอมีเวลาก็ทำอะไรนิด ๆหน่อย ๆให้คนข้างตัวยิ้มได้ แค่นี้การเกิดมาก็มีคุณค่าแล้วหล่ะคะ

ทำสิ่งที่ไม่ยิ่งใหญ่แต่ได้ใจ.......

ว้า...บล๊อกนี้มีแต่คนหน้าตาดี ว่าจะเข้ามาภูมิใจที่หน้าตาดีซะหน่อย คนข้างบนก็หน้าตาดีไปแระ อดเลย....

เรารู้สึกมีคุณค่า
เพราะการยอมรับของผู้อื่นหรือเปล่าคะ ??

ส่งข่าวค่ะ


//www.pantip.com/cafe/lumpini/topic/L7068211/L7068211.html





จูเคยพูดตั้งแต่แรกๆ ว่าสักวันหนึ่งจะเป็นฟอเวริ์ดเมล์ดีๆ ก็เป็นแล้ว

เขียนได้ดีทุกบล๊อคเลยค่ะ

วันนี้ได้ข้อคิดดี ๆเยอะเลยค่ะ
อ่านแล้วรู้สึกเหมือนกับว่ามีคนมาช่วยย้ำว่าสิ่งที่ตัวเองทำอยู่ในทุกวันนี้
เป็นสิ่งที่ควรภาคภูมิใจแล้วแม้คนอื่นจะมองไม่เห็น แต่คุณค่าก็มีอยู่ในตัวของมัน

ภาพหลานที่เอาไปฝากเมื่อวานน่ารักมากเลย
มองเห็นความไร้เดียงสาอยู่ในภาพนั้นค่ะ เห็นแล้วมีความสุขดี

มีความสุขกับการทำงานนะคะ

เวลาปี้ถักตุ๊กต๋าใด้ตั๋วหนึ่งปี้กะภูมิใจจ๊าดนักแล้ว

.........แล้วก็ภูมิใจ๋ตี้ใด้ฮู้จักหมื่นก๋า.............

อ่านแล้วรู้สึกดีม๊ากมากค่ะ พี่ก๋า
จริงอย่างที่พี่ก๋าว่าทุกอย่างเลยค่ะ
ว่าแล้วก็รู้สึกภูมิใจในสิ่งที่ตัวเองทำขึ้นมาบ้างเหมือนกันนะเนี่ย 55555

พี่ก๋าดังใหญ่แล้วอะ ^^

ถึงแม้จะภูมิใจในตัวเอง แต่ก็มีบางครั้งที่ถูกบั่นทอนไปจากคนรอบข้างเหมือนกันนะคะพี่ก๋า -_-"

เหมือนที่หนูเคยถามไปอ่ะค่ะ รอบตัวหนูมีแต่เธอผู้ไม่แพ้ทั้งนั้น (รวมทั้งหนูด้วย เหอๆ) แต่ของหนูนี่อยู่ในระดับที่ต่ำลงมากจากหลังจบใหม่ๆ เยอะแล้วนะเนี่ย ^^" (จิงจิ๊ง...หุหุ) แต่ยังเหลืออีกบาน....

บางครั้งเค้าคุยข่มว่างู้นงี้ มันออกแนวน่าหงุดหงิดอ่ะค่ะ อิๆๆ เคยเหมือนกันที่ใช้วิธีคิดถึง ความภูมิใจในตัวเอง (ว่าทำดีที่สุดแล้ว) ช่วย ซึ่งก็สำเร็จประมาณนึงนะ ^^v

หวัดดีค่ะพี่ก๋า
วันนี้จามตั้งแต่เช้า ตกบ่ายฝนตก
อิอิ ร่างกายพยากรณ์อากาศได้แม่นเหมือนเดิม
ตอนนี้บรรยากาศน่านอนที่สุด

ภูมิใจในความเป็นตัวเองค่ะ
ภูมิใจแม้ว่าเกิดมาไม่ร่ำรวย
ภูมิใจในสิ่งที่พ่อแม่เป็นและสอนเราค่ะ

สวัสดีวันจันทร์ค่ะพี่ก๋า

คำถามน่าสนใจค่ะ เอ็มว่าหลายๆคนคงเคยตั้งคำถามนี้กับตัวเอง แบบรู้ตัวมั่ง ไม่รู้ตัวมั่ง
คำตอบของหมื่นตาก็น่าฟังค่ะ ...
การที่จะทำอะไรดีดีในแบบของตัวเอง ไม่ขึ้นกับความคิดเห็นของคนอื่นนี่ก็ไม่ง่ายนะคะ
ยิ่งไปกว่านั้น คนจำนวนมากไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองต้องการอะไร

มีความสุขมากมากค่ะ

ป.ล. หนูหมิงกลับมาเฮฮาร่าเริงเหมือนเดิมหรือยังเอ่ย

หมิงหมิงเสือน้อย หลับอยู่อ่ะเปล่า แวะเก็บรอยยิ้มเดียงสาของหนูจ๊ะ

คุณน้อง N_Nirvana


พี่ก๋ากำลังทำหมื่นตาในคำถามของคุณน้องอยู่ครับ อิอิอิ
วันนี้เพิ่งวาดรูปเสร็จไป
คิดว่าไม่เกินวันศุกร์น่าจะอัพบล็อกได้ครับ

โปรดติดตามคำตอบไปพร้อมๆกัน

ก็ดังเรื่องที่หมื่นตาได้เป็น fw mail กับกระทู้ห้องสวนลุมไงอะพี่ ^^

ขอบคุณพี่ก๋าอย่างแรงก๊าบ....... ToT

หมิงหมิงเป็นอะไรคะคุณก๋า พอดีอาลีไม่ได้เข้าบ้อกหลายวันไม่รู้เรื่องเลย หวังว่าคงไม่ป็นอะไรมากนะคะ เป็นห่วงคะ

และขอให้น้องหายใวใวนะคะ

จั น ท ร์ แ จ่ ม ใ ส จ๊ ะ

ย้ายน้ำตกยกมาให้หมิงหมิงถึงบ้าน ได้ยินเสียงน้ำตกมั๊ยลูก
คิดว่าหมิงหมิงคงหายป่วยดีแล้วเพราะเห็นโชว์ยิ้มอยู่หลายๆบ้าน
น้ำหนักลดลงนิดไม่เป็นไร ไม่กี่วันคงอัพได้ใหม่

วันนี้ขอเป็นคนอ่านจ๊ะ
อ่านจากหมื่นตา ….จนถึงคอมเม้นต์สุดท้าย
ไม่ได้เอาเปรียบนะ แค่เก็บแค่กรองเข้ากล่องปัญญาจ๊ะ

รักษาสุขภาพ และมีความสุขกับวันดีๆทุกทุกวันจ๊ะ

ถ้าก๋าโดนโฮ่ฮิ้ว ปี้ถ้าจะโดยต๋วยเหมือนกั๋น
เหมือนตี้ปี้เกยว่า เวลาผ่อหน้าลูกมันหยังมาน่าฮักแต้หน้าฮักว่า
ยิ่งต๋อนหน้อยๆ จะอี้ซ้ำฮ้าย เป็นดีเมาลูกตั๋วเก่า
ปี้ว่าคนเป็นป้อเป็นแม่ ต่อหื้อลูกจะหน้าต๋าจะใด
ในสายต๋าป้อแม่ มันกะตึงหน้าฮักขนาด

อิอิ แต่หมิง หมิงกะหน้าฮักแต้ๆ อั้นจะมีแม่ยกนักจะอี้ก๋า

คิดว่าน่าจะมีคนเซฟแล้วแปลงชนิดภาพให้เป็น ดอทอย่างอื่นค่ะ

เพื่ออะไรนี่ไม่แน่ใจ เหมือนว่าเป็นอาร์ตอีกแนวอะไรเทือกๆ นี้หล่ะค่ะ

แต่จูแปะลิ้งมาให้แล้วค่ะ เขาจะได้รู้ว่าตั้นฉบับอยู่นี่ จูก็อยากให้มีคนมาละเมิดลิขสิทธิ์บ้างเหมือนกัน

แต่แต่แต่


ไม่มีอะไรให้เขาละเมิดนี่สิ

ซึ้งจังค่ะ

จะทำทุกอย่างให้เต็มที่ค่ะและจะทำให้ดีที่สุดค่ะ

สวัสดีค่ะคุณก๋า

น้องหมิงหมิงอาการดีขึ้นหรือยังคะ มีกำลังใจมาฝากน้องหมิงหมิงค่ะ

ตอนนี้กำลังพยายามทำบางอย่างที่ตั้งใจไว้อย่างดีที่สุดค่ะ ถ้าผลที่ได้ออกมาไม่ว่าจะเป็นอย่างไรก็จะภูมิใจค่ะที่ได้ทำด้วยตัวเองอย่างเต็มที่ค่ะ

หวัดดีท่านก๋า มาดาม และหมิง หมิงน้อย

เป็นไงบ้างก๊าบบบบบบบบบบบบบ ไปเห็นที่บ้านพี่หนูหล่อ เห็นบอกว่าหมิง หมิงดีขึ้นแล้วใช่มะก๊าบบบบบ

ดีจังเลยที่ไม่เป็นอะไรมาก แล้วก็หายเร็วด้วย

แข็งแรง ๆ ไว้ ๆ เน้อออออ จะได้เปงเสือน้อยไล่กัดพี่ ป้า น้า อา

ซึ้งค่า
ขอบคุณค่ะ

ผมภูมิใจในสิ่งที่ทำและเป็นอยู่ครับ

มาอ่านแบบละเอียดอีกครั้งจ้า....


ยากเนอะที่จะหาว่า....ความพอดี...อยู่ตรงใหนอะ...ความภูมิใจในตัวเอง...ความเชื่อมั่น...หรือความอ่อนน้อม...ความถ่อมตน...ยากๆๆๆๆๆๆ



เอาเรื่องตัวเองแล้วกัน......


แบบงานที่ทำอยู่ก็ติดต่อข้าราชการส่วนท้องถิ่นเยอะ (ไม่ต้องปิดนี่นะ...เค้ารู้กันทั้งบางแล้ว )...ปลัดอำเภอ...นายกเทศมนตรี...นายก อบต....นายก อบจ.....ปลัดเทศบาล...ประมาณนั้น...ปกติก็เรียกแต่ชื่อเล่นเรา...อาจารย์พอลล่าบ้าง....อาจารย์แพนเค๊กบ้าง...พอเวลาจะมีการส่งเอกสารมาให้...เค้าก็ถามชื่อ นามสกุล ของเรา



ร้อยละ 80 จะถามว่าเป็นอะไรกับคุณ (ชื่อพ่อ )....ยิ่งถ้าโซนอีสาน..ร้อยละ 99.00 ถามแน่แน่....ก็อธิบายสั้นๆ ตอบไปสั้นๆว่าแกสบายดี...ไม่เกินสี่ประโยค...จบ....



ไม่จำเป็นต้องสาธยายอวดอ้างตัวเองและบิดาเยิ่นเย้อเป็นสิบยี่สิบนาที...ไม่ต้องขนาดนั้น....แล้วไม่จำเป็นต้องบอกว่าไม่รู้จักค่ะ...เพราะทำแบบนั้นก็บ้าเกินไป



อย่างเรื่องงานเขียน



เหมือนเคยรู้มาว่ามันมีส่วนที่เป็นข้อเท็จจริง (fact ) กับส่วนที่เป็นข้อคิดเห็น (opinion ) ซึ่งปกติเค้าไม่ได้ใช้ปากกาสะท้อนแสงป้ายแยกส่วนไว้เสียด้วย...จึงเป็นหน้าที่คนอ่านที่ต้องทำความเข้าใจเอง


ซึ่งมันยากตรงนี้มัง

พยายามจะอธิบายที่น้องก๋าบอกว่า...


หนึ่ง...เราเป็นอย่างที่คนอื่นอยากให้เราเป็น
สอง...เราเป็นอย่างที่เราเป็น
สาม...เราเป็นอย่างที่เราอยากจะเป็น


แต่ไม่รู้ตรงใจหมื่อนตามั๊ยนะ...คนเขียนก็งงเองด้วยสิ

^
^^
^^^
คอมเมนต์บน
ผมว่ามันตรงกับที่พี่ก๋าเค้าสื่อออกมาแล้วหล่ะครับ

เยี่ยม!!