เจิมๆ
จำได้ว่าอ่านเนืัอความนี้ไปแล้วในfb
ตามมาเจิมเก็บMemory และส่งกำลังใจ
ในblog นี้ด้วยค่ะ

ร้าน นิวบุญครอง ก็อยู่ในเสี้ยวใจ
ของเพื่อนบล็อกหลายๆคน
รวมทั้ง เริงฤดีนะ เช่นกัน

หยุด เพื่อจะก้าวต่อไปครับ

ได้ทราบประวัติความเป็นมาของร้านเครื่องหนังนิวบุญครอง
อ่านแล้วก็รู้สึกได้ถึงความรักความผูกพัน
จริงๆ ก็อ่านใน fb มาแล้วรอบนึงนะคะ
เป็นกำลังใจให้พี่ก๋าค่ะ

เป็นกำลังใจให้นะคะ

ขนาดน้องอ่านเฉยๆยังใจหายเลยพี่
แต่ในเมื่อเราทำอะไรไม่ได้ สิ่งที่ทำได้ก็มีแต่ต้องก้าวต่อไปเท่านั้น..
ไม่แน่ว่า มันอาจจะมีสิ่งที่ท้าทายกว่ารอเราอยู่ปลายทางข้างหน้าก็ไ้ด้นะคะ

แต่เอาจริงๆ บ้านเมืองเราตอนนี้อยู่ยากจริงๆค่ะพี่
น้องก็ทำงานลุ่มๆดอนๆ ใจก็แกว่งๆเหมือนกัน
เอาจริงการไม่มีหนี้ในยุคสมัยนี้เป็นอะไรที่สบายใจที่สุดแล้วค่ะ
นี่น้องกับแม่ก็เลยตัดสินใจว่าจะไม่ซื้อรถจะไม่หาอะไรเพิ่ม
รายได้อันน้อยนิดของสองแม่ลูก จะได้ไม่ต้องใช้ชีวิต
เคร่งเครียดมาก นี่เริ่มเก็บเงินถมบ้านกันแล้วค่ะ

เป็นกำลังใจให้พี่ก๋าและครอบครัวค่ะ

ปล. รอชมบ้านที่ย้ายไปอยู่นะคะพี่ก๋า
จัดของเสร็จหรือยังเอ่ยยย บ้านน่าอยู่
สู้บ้านมาดามได้ไหม นี่ยังคิดถึงบรรยากาศ
ล่องลำน้ำ ที่บ้านมาดามพี่ก๋าอยู่เลย

แต่เพื่อนน้องที่ทำงานโรงแรม ตอนนี้งานเริ่มกลับมากันแล้วนะคะ
พัทยาเริ่มมีทัวอินเดียมากันเยอะแล้ว สุดยอดเพื่อนบ้าน
มีดูภาคเหนือเหมือนกัน แต่นางเพิ่งจะย้ายงานใหม่
เลยยังไม่ได้ลงพื้นที่มาก ก็หวังว่าทุกอย่างมันจะดีขึ้นในเร็ววันนะคะ

สัวสดีครับพี่ก๋า

อ่านแล้วมีหลายอารมณ์มากครับ ทั้งตื่นเต้นที่ได้รับรู้เรื่องราวการเติมโตและเปลี่ยนผ่านของพี่ก๋า และใจหายที่ร้านเครื่องหนัง(ที่ไม่)เล็ก ต้องหมดสัญญาและ Suspend การเติบโตและเดินต่อไปเอาไว้ก่อน

จำได้เลยครับ พี่ก๋าเลยบอกว่า การต้องกลับมาทำร้านไม่ใช่ความฝันของพี่ก๋าเลย กำลังจบใหม่ไฟแรง อยากจะทำตามความฝัน
แต่สุดท้ายเสี่ยวกิจ ก็กลายเป็นเจ้าของกิจการที่เปี่ยมไปด้วยประสบการณ์ มี Connection และประสบความสำเร็จใจการบริหารกิจการ บริหารปัญหามากมาย เพราะปัญหาในการดำเนินกิจการมันเยอะมากครับ ไหนจะ Supplier ไหนจะ Cash flow ไหนจะ คู่แข่ง

อยากให้พี่ก๋าหันกลับไปมองแล้วบอกกับตัวเองว่า "เราโคดเก่งเลย" ^^


จากบล๊อก
5555 จริงครับพี่ แทนที่ทริปจะเริ่มด้วยสระน้ำ ดันเริ่มต้นด้วยสระไดร์ รู้เยอะจริงๆครับ แต่เอามาอวดไม่ได้เท่าไหร่ แต่ละคนแต่งตัวกันเซ็กซี่เหลือเกิน - -''
โรงแรมสวยมากๆ ครับ น่าจะกลายเป็น Landmark ใหม่ของพัทยาเลย ตอนนี้ดังมาก ๆ แต่แพงจัดมาก ฮือออ
สวนน้ำนี่ขวัญใจฟันน้ำนมเลยครับ ตอนไปถึงผมเห็นเด็กเยอะมากกก นึกว่าโรงเรียนอนุบาล ไม่ใช่โรงแรม 5555555

มองภาพถ่ายร้านของคุณก๋า รู้สึกเงียบเหงา วังเวง เศร้าบอกไม่ถูกเลยครับ โควิดนี่สร้างผลกระทบไปทั่วโลกเลยนะครับ
จากเด็กสถาปัตย์มาเป็นเจ้าของร้าน ผมว่ามันต้องใช้เวลาปรับตัวเยอะเลยนะครับ คนละขั้วเลย เป็นผมคงทำแบบนี้ไม่ได้ 55
จากบล็อก
ลิเวอร์พูลยิงช่วงทดเจ็บ ลุ้นหนักเลยครับ ท้ายเกมส์มีดราม่ากันด้วยนะครับ ฮาแลนด์ผมว่าปีนี้เป็นดาวซัลโวแน่นอนครับ ถ้าไม่เจ็บเสียก่อน

สายสถาปัตย์ งานออกแบบก็เหนื่อยหนัก ตามสภาพเศรษฐกิจ
เหมือนกันครับ แม้กระทั่งสายครู อาจารย์ นศ.ก็น้อยลงเรื่อยๆ
บางปี คอร์ส ป.โท ที่ อ.เต๊ะ เคยสอน ก็ยังเปิดไม่ได้เพราะ นศน้อยเกินไปเลยละครับ

แต่ชีวิตไม่สิ้นก็ต้องดิ้นกันไปนะครับ อุปสรรค ก่อให้เกิดความเปลี่ยนแปลง ซี่งต้องใช้ความอดทน และความสามารถอย่างเต็มที่
ที่จะก้าวต่อไป ในฐานะศิษย์สถาบันเดียวกัน อ.เต๊ะ ส่งกำลังใจให้เต็มที่เลยนะครับ

ปล.อ.เต๊ะ ปูเสื่อ รอชมเรื่องตื่นเต้น น่ายินดี ที่คุณก๋าเจอมานะครับ

สู้สู้ครับ

การได้ทำอะไรที่เรารักแล้วได้เงินด้วยนี่มันดีมากๆเลยนะคะพี่
ว่าแต่รอชมบ้านนะคะ อยากเห็นความเขียว อิอิ

บางครั้งภาพถ่ายบอกเล่าเรื่องราวและความรู้สึกได้ดีกว่าคำพูดนะคะพี่
ในเรื่องราว มีความผูกพันธ์ที่ยังคงอยู่ตลอดไป

อยู่กันไปค่ะ สู้กันต่อไปชีวิต
ดีหน่อยโรงแรมย่านใจกลางกทมเริ่มมีนักท่องเที่ยวมาแล้ว
น้องเองก็พอได้หายใจหายคอสะดวกขึ้นมานิดนึง
ก่อนหน้ารัดเข็มขัดแน่นจนหายใจแทบไม่ออกเลยจ้า
ใช้หนี้บัตรกันยาวไปตอนนี้ ชีวิตหนี้ หนีไม่พ้นซักทีนะคะพี่
ท้อแค่ไหนก็ถอยไม่ได้

สวัสดี จ้ะ น้องก๋า

อ่านบล็อกวันนี้ อ่านไปก็คุ้นตาไป เอ เราเคยอ่านผ่านตามา
แล้วนะนี่ อ๋อ อ่านผ่านจากเฟสบุ๊ค นั่นเอง แสดงว่า ความทรงจำ
ของครูยังดีอยู่ นะเนี่ย อิอิ

พิษจากโรคโควิด 19 ทำให้ชีวิตหลาย ๆ ชีวิตต้องเปลี่ยนแปลง
ไป มากบ้างน้อยบ้าง เป็นทุกข์กันถ้วนหน้า
เธอเป็นคนเก่งหลาย ๆ ด้าน สู้ชีวิตต่อไปได้ไม่ยากหรอกนะ
ครูเชื่อเช่นนั้น จ้ะ ย้ายสินค้าไปอยู่ที่บ้านของเราเอง ก็สามารถ
ค้าขายได้ ขายทางออนไลน์ ขายหน้าร้านของเรา ใช้กลยุทธใน
การขาย ลดแลก แจกแถม อะไรตามหลักการขาย กำไรน้อยหน่อย
แต่ขายในปริมาณมาก ก็น่าสนใจนะ ก๋า ลองดูจ้ะ ครูเอาใจช่วยจ้ะ

โหวดหมวด บันทึกประสบการณ์ชีวิต

สู้ชีวิตครับ

มันน่าเจ็บปวดใจจริงๆ ครับ ประเทศเราก็เป็นวะแบบนี้ รัฐบาลก็เป็นซะแบบนี้ ประชาชนก็พยายามดิ้นรนกันเต็มที่แล้ว ลองหันไปดูต่างประเทศ ภาครัฐมีมาตรการช่วยเหลือเต็มที่เลย อย่างน้อยหลายๆ ประเทศตอนนี้ท่องเที่ยวก็เริ่มฟื้น

จากบล๊อก

ต้องบอกว่า คุณพ่อพี่ก๋า คนที่อาจจะดุซักหน่อย 5555 แต่คือแบบอย่าง และส่งต่อความเก่งของคุณพ่อให้กับพี่ก๋าด้วยครับ

ถ้าตัดสินใจเลิกแล้วไปทำสิ่งใหม่ให้กับชีวิต ผมเป็นกำลังใจให้ครับพี่
ต้องเป็นเรื่องที่ดีมาก ๆแน่ๆ ครับ

5555แสดงว่านี่คือครีเซ่ ของการเที่ยวของผู้หญิงครับ
เรื่องนี้ผู้ชายไม่เข้าใจ แต่เอาจริงๆ ผมก็ถ่ายรูปเยอะนะเวลาไปเที่ยว 5555

โควิดมาทีนึงทุกอย่างในโลกเละไปหมด ไหนจะสงคราม และปัญหาเศรษฐกิจอีก แย่ไปตามๆ กันจริงๆ

สวัสดีค่ะน้องก๋า มาส่งกำลังใจให้ค่ะ เห็นร้านแล้วอดใจหายไม่ได้เลยนะคะ นึกเห็นภาพเรานั่งอยู่ในร้านทำ ทำมาค้าขายกับลูกค้า จำเป็นต้องปิดตัวไปเพราะโควิด 19 มาเพื่อทำลายโลกจริงๆ

สู้ๆนะคะ ถือซะว่าเราปิดเก่าไปเพื่อสร้างใหม่ที่ดีกว่านะคะ เก็บเอาไว้ในความทรงจำที่ดีค่ะ

โหวด Diarist นะคะ

ร้านใหญ่เหมือนกันนะนี่
ทำธุรกิจอะไรดีหละที่นี้คุณก๋า

โควิดมา เพื่อคัดเลือกผู้ที่แข็งแรงทั้งกายและใจ ให้สู้ต่อไป
ยังมีชีวิตอยู่ คงต้องสู้กับโควิด เศรษฐกิจกันต่อไปครับ
แม้จะกลายเป็นโรคประจำถิ่นแล้ว แต่ก็ยังเป็นโรคที่เป็นแล้ว ต้องอยู่่คนเดียว

สู้ต่อไป...ทาเกชิ

วันนี้ ฝนตกช่วงเย็นถึงค่ำครับ

ชมภาพกับอ่านเรื่องราวยังใจหายค่ะคุณก๋า
เป็นจุดเปลี่ยนแปลงที่ไม่คาดคิดมาก่อนนะคะ

ไม่ว่าคุณก๋าจะทำอะไรต่อขอให้มีความสุขในทุกๆวันกับสิ่งที่ทำค่ะ

ฝันดีนะคะ
ขอบคุณกำลังใจค่ะคุณก๋า

สวัสดีครับคุณก๋า

เรื่องราวที่คุณก๋าเล่า ถือเป็นความทรงจำที่ล้ำค่าเลยนะครับ
จากเด็กหนุ่มที่ไม่คิดว่าจะได้มาจับงานนี้ สู่เจ้าของกิจการเอง
และมีลูกน้องในความรับผิดชอบหลายคน
มาสู่ช่วงที่เศรษฐกิจบีบรัด ให้ต้องตัดสินใจไม่ไปต่อ
แต่ก็ขอให้ได้กลับมาก้าวเดิน ก้าวใหม่อีกครั้งในวันข้างหน้านะครับ
ชื่นชมคุณก๋า และคุณพ่อด้วยครับ

ดูภาพขาวดำเหล่านี้แล้ว
ชวนให้รู้สึกเหมือนดูหนังที่ฉายจบ งานเลี้ยงที่เลิกรา
เหงา และยังอยากจะนั่งอยู่ที่ตรงนั้นต่อ
ขอส่งกำลังใจให้ครับ

รอชมภาพห้องสมุดที่บ้านใหม่ของคุณก๋านะครับ
ปล. แอบคุ้นชื่อนิวบุญครองจัง ^^