:: ศึกชิงบัลลังก์ยุทธ์ มังกรพยัคฆ์บูรพา ตอนที่ 20 ::
:: ศึกชิงบัลลังก์ยุทธ์ มังกรพยัคฆ์บูรพา ตอนที่ 20 ::เรื่องและภาพ : กะว่าก๋า
แท้จริงแล้วนั้น การที่ไป่จิงเหวินสังหารทูตจินกลางสมรภูมิผาดับพยัคฆ์
และท้าทายเตมูบูจินให้รบกันแบบประจันบาน แม้เตมูบูจินจะเป็นฝ่ายชนะศึกไปได้แบบเด็ดขาด
และบุกกินแดนลึกเข้าไปในแผ่นดินต้าซ่ง จนแทบจะยึดครองพื้นที่ภาคเหนือไว้ได้ทั้งหมด
จินข่านอยากใช้เหตุผลนี้เป็นข้ออ้างเพื่อบุกโจมตีครอบครองดินแดนต้าซ่งทั้งหมด
แต่กุนซือคนสำคัญของอาณาจักรจินได้ทักท้วงห้ามปรามด้วยเหตุผลว่า
กองทัพต้าซ่งยังมีความแข็งแกร่งอยู่ไม่น้อย
แม่ทัพเฝ้าด่านหลายคนมีความสามารถสูงส่งและพร้อมสู้ศึกจนตัวตาย
อีกทั้งกำลังพลของต้าซ่งยังเหนือกว่าทหารจินอยู่หลายเท่าตัว
จินข่านจึงเพียงสั่งการให้เตมูบูจินนำทหารบุกอารามหมื่นลี้
เพื่อค้นหาคัมภีร์มังกรพยัคฆ์บูรพาซึ่งตนเองปรารถนาจะครอบครองกลับมาให้ได้
เมื่อเสร็จสิ้นภารกิจนี้ ให้ถอนทัพกำลังกลับไปยังอาณาจักรจินก่อน
เพื่อรอเตรียมความพร้อมสร้างกองทัพให้มีความสมบูรณ์ที่สุด
แล้วจึงค่อยคิดอ่านหาทางบุกยึดต้าซ่งในภายหลังต่อไป
ทางฝ่ายต้าซ่งเองตกใจกับสิ่งที่ไป่จิงเหวินตัดสินใจทำไปโดยพลการ ฝ่าฝืนคำสั่งราชโองการ
จึงรีบจัดแต่งคณะทูตเดินทางมายังอาณาจักรจินเพื่อเข้าเจรจาไกล่เกลี่ยขอโทษ
จินข่านสบโอกาส เรียกร้องทั้งเครื่องบรรณาการเพิ่มขึ้นในแต่ละปี
บีบบังคับขอยึดดินแดนบางส่วนของต้าซ่ง
ฝ่ายต้าซ่งต้องจับกุมตัวหรือสังหารไป่จิงเหวินให้ได้ภายในหนึ่งปี
รวมทั้งยืนยันการอภิเษกสมรสระหว่างองค์หญิงชุนเหลียนกับเตมูบูจิน
ซึ่งยังคงต้องเป็นไปตามข้อตกลงเดิม
ทางฝ่ายซ่งรู้ตัวว่าผิด จึงยินยอมทำตามข้อเรียกร้องทุกประการโดยไม่คิดบิดพลิ้ว
................................................
ในที่สุดขบวนส่งตัวองค์หญิงชุนเหลียนก็เดินทางมาถึงอาณาจักรจินโดยสวัสดิภาพ
จินข่านส่งคนรับรองดูแลทุกคนอย่างสมเกียรติ จัดงานเลี้ยงรับรองในกระโจมใหญ่ของตน
มีนางงามระบำรำฟ้อน พร้อมอาหารชั้นเลิศมากมาย
ที่พักแม้ไม่ได้ใหญ่โตเหมือนพระราชวังในเมืองหลวงของต้าซ่ง
แต่ความสะดวกสบายปลอดภัยหาได้มีสิ่งใดขาดตกบกพร่องไม่
จินข่านมองดูองค์หญิงชุนเหลียนอย่างพึงพอใจ ด้วยสิริโฉมอันงดงาม
แม้ใบหน้าจะหม่นเศร้าหมองคล้ำไปบ้าง หาใช่เป็นเรื่องสำคัญ
ปัญหาหนักใจในตอนนี้ คือ การหายตัวไปของเตมูบูจินต่างหาก !
ที่ผ่านมารัชทายาทไม่เคยแสดงท่าทีต่อต้านขัดขืน สั่งให้ทำอะไรก็ยอมทำแต่โดยดี
มีเพียงครั้งนี้ที่จินข่านรับรู้ความรู้สึกได้ชัดเจนว่าบุตรชายมิปรารถนาจะตบแต่งเกี่ยวดองกับเจ้าหญิงแห่งต้าซ่ง
สิ่งที่เตมูบูจินยังไม่ล่วงรู้ นั่นคือ หญิงคนรักต่างเผ่าของเขากำลังตกอยู่ในอันตราย
จินข่านทราบเรื่องราวเบื้องหลังว่าเตมูบูจินไม่อยากเข้าพิธีอภิเษกสมรส
เนื่องจากแอบไปมีความสัมพันธ์กับหญิงคนรักโดยมิได้บอกใคร แถมยังกำเนิดบุตรผู้ไม่พึงประสงค์ขึ้นอีกด้วย
จินข่านถ่ายทอดคำสั่งลับให้นักฆ่าของตน ลอบไปทำร้ายหญิงนางนี้โดยที่เตมูบูจินเองก็คาดไม่ถึง
..............................................
เตมูบูจินรู้สึกสับสนในใจจนไม่อยากเข้าร่วมในงานเลี้ยงรับรอง
เขาเลี่ยงหลบออกไปขี่ม้าโดยลำพัง หยุดยืนมองดูน้ำในทะเลสาบซึ่งใสกระจ่างอยู่เบื้องหน้า
สะท้อนรูปเงาทิวเขาที่เขารัก ภูเขาลูกนี้เปลี่ยนชีวิตของเขา
เปรียบเสมือนอาจารย์ผู้สอนสั่งโดยมิต้องเอ่ยวาจา
ครั้งหนึ่งเมื่อสองปีก่อน ขณะทุกข์ใจอย่างแสนสาหัส เบื่อหน่ายจากการฝึกซ้อมเพลงยุทธ์
เตมูบูจินเคยแอบมายืนร้องไห้เงียบ ๆ คนเดียวที่นี่หลายครั้งหลายหน ในวันที่รู้สึกทุกข์ใจหนักหนาสาหัส
เงาสะท้อนของขุนเขาในทะเลสาบ ทำให้เขาตระหนักรู้ในความจริงแห่งชีวิต
เมื่อคลื่นความคิดม้วนตัวถาโถมไม่หยุด จิตจึงวุ่นวายสับสนจนไม่อาจคิดหาคำตอบที่ดีได้
ขณะเจ็บปวดอย่างถึงที่สุด นกอินทรีตัวหนึ่งบินคาบเหยื่อผ่านมายังจุดที่เตมูบูจินยืนอยู่
มันอ้าปากปล่อยปลาตัวน้อยในปากให้หล่นร่วงลงมาบนผิวน้ำ
เสียง “จ๋อม” ขณะที่ปลากระทบกับผืนน้ำใส
ทำให้ความรู้ตัวรู้ตนของเตมูบูจินตื่นฟื้นขึ้นโดยฉันพลันทันใด !!!
ในวินาทีนั้นเขาได้ตระหนักรู้ความจริงแห่งชีวิตว่า
ที่เขาเป็นทุกข์ใจเพราะทุกสิ่งไม่เป็นไปอย่างใจตนเองต้องการ
เขามัวแต่ขยายอัตตาในตัวเองให้ใหญ่โตเกินความเป็นจริง
ยิ่งคิดวนเวียนในทุกข์ ทุกข์จึงยิ่งขยายตัวใหญ่โตไปเรื่อย ๆ
เสียง “จ๋อม” ท่ามกลางความเงียบสงัด ทำให้จิตของเขาถูกปลุกขึ้นมารับรู้ความจริง
วงคลื่นเล็ก ๆ ก่อตัวขึ้น ก่อนค่อย ๆ กระจายเป็นวงกว้างขึ้นเรื่อย ๆ แล้ววาบวับลับหายไป
เปรียบดั่งความสุขความทุกข์ของมนุษย์ซึ่งไม่จีรังยั่งยืน
เมื่อเตมูบูจินเงยหน้าขึ้นมองดูทิวเขาเบื้องหน้า
เขาตระหนักรู้ในความจริงว่าตัวเองนั้นเล็กจ้อยเพียงใดเมื่อเทียบกับธรรมชาติซึ่งตระหง่านอยู่เบื้องหน้า
ความรู้สึกนึกคิดหายไปชั่วขณะ เหลือเพียงการมองเห็นความจริงอย่างที่เป็น
คล้ายว่าตัวตนของเขาเล็กลงไปเรื่อย ๆ
ในที่สุด....วินาทีหนึ่งนั้น เตมูบูจินรู้สึกเหมือนตัวเองได้กลายเป็นฝุ่นผงธุลี
หลอมละลายไปกับทุกสิ่งในธรรมชาติ ความเป็นเตมูบูจิน ความเป็นนักรบผู้มากความสามารถ
ความเป็นลูกที่พ่อไม่รัก ความเป็นตัวตนทั้งหมดของเขาดับสิ้นไปอย่างสิ้นเชิง
เตมูบูจินยืนนิ่งสงบงันอยู่ตรงนั้นนานเท่าใดไม่มีใครรู้
แต่ที่รู้ --- ความเป็นตัวตนของ “เตมูบูจิน” ไม่เคยกลับไปเป็นเหมือนเดิมอีกเลย !
................................................
การได้มองดูทิวทัศน์สวยงามตระหง่านตาเบื้องหน้า ทำให้เตมูบูจินรู้สึกสบายใจขึ้นมาก
ด้วยความคิดถึงหญิงคนรักและลูกในท้องของเธอ เขาจึงควบขี่ม้าคู่ใจไปหานางที่กระโจม
มิคาดคิด เมื่อเปิดกระโจมเข้าไป กลับพบเห็นภาพสะเทือนหัวใจ ร่างของหญิงสาวอันเป็นที่รัก
ถูกแขวนห้อยโตงเตงอยู่กับโครงสร้างหลังคากระโจม
เตมูบูจินร้องโหยหวนรีบกระโจนขึ้นไปปลดร่างหญิงคนรักลงมา
แต่อนิจจา...สายเกินไปเสียแล้ว เมื่อเธอสิ้นใจไปพร้อมกับลูกในท้อง !!!
น้ำตาลูกผู้ชายไหลรินออกมาอย่างเกินกั้น จากความเศร้าโศกเสียใจกลายเป็นความคับแค้นใจใหญ่หลวง
ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าเธอตายด้วยสาเหตุใด เตมูบูจินค่อย ๆ อุ้มร่างไร้วิญญาณของเธอไว้ในอ้อมอก
ขุดหลุม นำร่างสองแม่ลูกไปฝังด้วยมือตนเอง
ถ้าใครได้สบสายตาของเตมูบูจินในยามนี้ สิ่งที่ควรทำเป็นอันดับแรก
คือ การหลบสายตาของเขาไปซะ เนื่องจากมันฉาบฉายไปด้วยเพลิงแค้นราวฟอนไฟจากนรกโลกันต์ !!!
....................................................
ในกระโจมใหญ่....งานเลี้ยงรับรององค์หญิงชุนเหลียนยังคงดำเนินไปอย่างต่อเนื่อง
การกินดื่มอันยาวนานดูจะไม่สิ้นสุดเสียที องค์หญิงชุนเหลียนรู้สึกเบื่อหน่ายและอยากกลับไปพักผ่อน
แต่ไม่อาจฝืนธรรมเนียมการต้อนรับขับสู้ของจินข่านได้
จินข่านให้ทหารคนสนิทออกไปตามหาเตมูบูจินเพื่อนำตัวกลับมาร่วมงานให้ได้
การวางตัวของบุตรชายทำให้จินข่านรู้สึกเสื่อมเกียรติและกำลังถูกท้าทายอำนาจอยู่ในที
“ไฉนบุตรของข้าจึงยังไม่มาปรากฏตัวอีก พวกเจ้าไปตามหากันยังไง ?”
จินข่านเรียกที่ปรึกษาคนสนิทเข้ามารับคำตำหนิ ขุนนางใหญ่รีบสั่งการอีกครั้งให้เพิ่มกำลังพลในการค้นหา
มิคาดคิด --- จู่ ๆ ร่างของทหารคนหนึ่งก็ลอยละลิ่วเข้ามาในกระโจมอย่างรุนแรงรวดเร็ว
ร่างของเขาหล่นกระแทกพื้น กระอักเลือดตายคาที่ !
เสียงกรีดร้องของนางกำนัล สาวงามที่กำลังเต้นแสดง และคณะติดตามขององค์หญิงดังขึ้นทันที
ทหารองครักษ์ดึงอาวุธคู่กายออกมาพร้อมอารักขาบุคคลสำคัญซึ่งอยู่ภายในงาน
จินข่านถูกองครักษ์ล้อมหน้าล้อมหลังรักษาความปลอดภัยขั้นสูงสุด
ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาในกระโจมด้วยฝีเท้าหนักแน่นมั่นคง ทุกคนในกระโจมเงียบกริบ
“เตมูบูจิน นี่เจ้าทำบ้าอะไร ?!” จินข่านได้สติเป็นคนแรก
เตมูบูจินจ้องมองพระราชบิดาด้วยสายตากินเลือดกินเนื้อ เขาโกรธจนมิรู้จะเอ่ยคำใดออกมา
แค้นจนมิอาจกลั้นใจให้สงบสติอารมณ์
บรรยากาศภายในกระโจมร้อนระอุเหมือนทุกอณูเต็มไปด้วยการคุกคามหมายขวัญ
จินข่านคล้ายล่วงรู้ความในใจของผู้เป็นบุตรชาย
วันนี้หากเลือดไม่นอง คนไม่ตาย ความแค้นคลั่งในใจคงมิอาจคลี่คลายได้เป็นแน่
“ทำไมต้องฆ่านาง ?” น้ำเสียงราบเรียบของเตมูจินดังขึ้น แต่หามีใครกล้าตอบคำถามนี้
“ทำไมต้องฆ่านาง !!!” เตมูบูจินตะโกนลั่น พร้อมสืบเท้าเข้าหาจินข่านอย่างไม่กลัวเกรง
แม่ทัพใหญ่ตะโกนสั่งทหารทุกนายทันที
“อารักขาท่านข่าน ลงมือ !”
ทหารหาญกรูกันเข้าไปจัดการเตมูบูจิน โดยหารู้ไม่ว่าตนเองกำลังจะกลายเป็นฝูงแมงเม่าบินเข้ากองไฟ
เตมูบูจินลงมืออย่างโหดเหี้ยมทารุณ ไร้ความเมตตา
ทหารของจินข่านกลายเป็นเครื่องระบายความโกรธแค้นอย่างมันมือ
ทุกหมัด เท้า เข่า ศอก ที่ส่ายซัดออกมา ทำลายชีวิต ฉีกร่าง ระเบิดอวัยวะภายในอย่างน่าสยดสยอง
เลือดสาดกระเซ็นไปทั่วกระโจม เพิ่มเสียงหวีดกรีดร้องให้ดังระงมขึ้นอีก
คณะทูตและองค์หญิงชุนเหลียนเร่งรีบเดินทางออกไปจากกระโจมในทันที
เพราะเห็นว่าสถานการณ์กำลังบานปลายจนมิอาจควบคุมได้
ศาสตราวุธไม่อาจระคายผิวของเตมูบูจิน เนื่องจากมียันต์เกราะเพชรคุ้มกาย
เรี่ยวแรงเพิ่มพูนมหาศาลจากความโกรธ ในยามนี้เขาจึงไม่ต่างอะไรกับราชสีห์คลั่ง
พร้อมทำลายทุกชีวิต ที่เห็นตรงหน้า ทหารในกระโจมตายไปกว่าครึ่งในพริบตาเดียว
เศษเลือด กระดูกและอวัยวะมนุษย์เกลื่อนกล่นเต็มพื้น
จินข่านเพิ่งเห็นความน่ากลัวดุร้ายที่สุดของบุตรชายเต็มตาในวันนี้เอง
“ทำไมต้องฆ่านาง !!!”
เขายังตะโกนคำเดิมซ้ำ ๆ เดินรุกไล่เข้าไปใกล้ตัวจินข่านเรื่อย ๆ
ทหารถวายการอารักขาพุ่งเข้ามาขวาง และถูกตอบโต้จนตายตกไปอย่างน่าสยดสยอง
เหลืออีกเพียง 10 ก้าวจะถึงตัวจินข่าน เตมูบูจินกลับหยุดยืนนิ่ง
ทหารในกระโจมเหลือเพียง 10 กว่าคน ทุกคนล้อมเตมูบูจินเอาไว้ ยืนรอดูสถานการณ์
“ข้าไม่มีวันแต่งงานกับองค์หญิงต้าซ่ง” เตมูบูจินเอ่ยขึ้นมา แววตายังฉายฉานรังสีอำมหิต
“เจ้าไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธคำสั่งของข้า !” จินข่านกล่าวขึ้นด้วยเสียงอันดัง
สายตาแข็งกร้าวของเตมูบูจินมองไปยังองค์ราชันย์
หากไม่คิดถึงความวุ่นวายในแผ่นดินจินซึ่งจะเกิดขึ้นตามมา
เขาคงลงมือสังหารจินข่านอย่างมิต้องสงสัย
แต่เตมูบูจินรู้ดีว่า การดำรงอยู่ของจินข่านยังคงมีความหมายสำคัญในตอนนี้
การยั้งมือระงับอารมณ์จึงเป็นทางเลือกที่แม้ไม่อยากทำก็ต้องทำ
เขากลับตัวหันหลังเดินออกไปจากกระโจมทันที
ทหารทุกนายที่เหลือไม่กล้าลงมืออีก
จินข่านรู้สึกเหมือนถูกท้าทายอำนาจอย่างถึงขีดสุด ตะโกนขึ้นด้วยแรงโทสะ
“กลับมาเดี๋ยวนี้เตมูบูจิน ข้าสั่งให้เจ้ากลับมา !!!”
บัดนี้คำสั่งของจินข่านกลับไร้ความหมายต่อเตมูบูจิน
เขาเดินออกจากกระโจมไปโดยไม่นำพาสิ่งใด
.....................................................
นอกจากงานเลี้ยงล่ม การอภิเษกสมรสก็ไม่อาจเกิดขึ้น
องค์หญิงชุนเหลียนรับทราบราชโองการเรื่องการชะลองานวิวาห์ออกไปอย่างไม่มีกำหนด
เตมูบูจินถูกปลดจากทุกตำแหน่งในกองทัพรวมทั้งตำแหน่งรัชทายาท
เขาหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย จินข่านแต่งตั้งลูกชายคนรองให้เป็นรัชทายาทแทน
แต่รู้ดีว่าบุตรชายที่เหลือทุกคน ไม่มีใครเทียมเตมูบูจินได้เลยไม่ว่าจะเป็นความเข้มแข็งทางจิตใจ
ฝีมือในการรบ การบัญชาการกองทัพ ไปจนถึงการปกครองคน
เรื่องราวบานปลายเกินคาดคิด ความตายของหญิงนางเดียว กลับสร้างเรื่องราววุ่นวายใหญ่โต
องค์หญิงชุนเหลียนรู้สึกโล่งใจไปเปลาะหนึ่ง เมื่องานวิวาห์ต้องเลื่อนออกไป
ข้าราชบริพารที่ติดตามมาด้วยต่างพากันเก็บข้าวของ เตรียมขบวนเดินทางกลับ
จินข่านส่งคณะทูตจินติดตามขบวนไปด้วย พร้อมทหารอารักขา
จนกว่าองค์หญิงชุนเหลียนและคณะจะเดินทางถึงแผ่นดินต้าซ่งโดยปลอดภัยความเดิมจากตอนที่แล้วตอนที่ 1 ตอนที่ 2 ตอนที่ 3 ตอนที่ 4 ตอนที่ 5
ตอนที่ 6 ตอนที่ 7 ตอนที่ 8 ตอนที่ 9 ตอนที่ 10
ตอนที่ 11 ตอนที่ 12 ตอนที่ 13 ตอนที่ 14 ตอนที่ 15
ตอนที่ 16 ตอนที่ 17 ตอนที่ 18 ตอนที่ 19
| Create Date : 03 กันยายน 2562 |
| Last Update : 3 กันยายน 2562 6:02:17 น. |
|
19 comments
|
| Counter : 2979 Pageviews. |
|
 |
|
|
| ผู้โหวตบล็อกนี้... |
| คุณโอน่าจอมซ่าส์, คุณสายหมอกและก้อนเมฆ, คุณสองแผ่นดิน, คุณkae+aoe, คุณเริงฤดีนะ, คุณThe Kop Civil, คุณสาวไกด์ใจซื่อ, คุณหอมกร, คุณตะลีกีปัส, คุณJinnyTent, คุณธนูคือลุงแอ็ด, คุณRananrin, คุณภาวิดา คนบ้านป่า, คุณอาจารย์สุวิมล, คุณmultiple, คุณRinsa Yoyolive, คุณhaiku, คุณSweet_pills |
โดย: สองแผ่นดิน   วันที่: 3 กันยายน 2562 เวลา:8:05:43 น. |
|
|
|
โดย: kae+aoe  วันที่: 3 กันยายน 2562 เวลา:8:15:00 น. |
|
|
|
โดย: เริงฤดีนะ  วันที่: 3 กันยายน 2562 เวลา:8:42:39 น. |
|
|
|
โดย: หอมกร  วันที่: 3 กันยายน 2562 เวลา:9:10:41 น. |
|
|
|
โดย: ตะลีกีปัส  วันที่: 3 กันยายน 2562 เวลา:9:26:58 น. |
|
|
|
โดย: JinnyTent  วันที่: 3 กันยายน 2562 เวลา:11:18:03 น. |
|
|
|
| โดย: Rananrin วันที่: 3 กันยายน 2562 เวลา:16:45:56 น. |
|
|
|
| โดย: multiple วันที่: 3 กันยายน 2562 เวลา:19:22:21 น. |
|
|
|
โดย: คุณต่อ (toor36  ) วันที่: 3 กันยายน 2562 เวลา:22:01:24 น. |
|
|
|
โดย: Sweet_pills  วันที่: 4 กันยายน 2562 เวลา:0:26:32 น. |
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 392 คน [
ตามอ่านต่อครับ
เนื้อหาบางช่วงของเตมูบูจิน มีชีวิตคุณก๋าประกอบเรื่องอยู่ด้วย เช่น อาจารย์ภูเขา
จินข่าน โหดเลว เพื่อเป็นใหญ่ทำได้ทุกอย่าง
นางเอกเลยรอดจากการอภิเษก
น่ามีบทพระเอกแอบลักพาองค์หญิงไปเหาะเที่ยวบ้างนะครับ555
เย็นวาน กลางคืน ฝนตกโปรยปรายตลอดครับ